หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 253

บทที่ 253 ไปทำอะไรมา?

ลู่เสี้ยงหยางยิ่งรู้สึกรังเกียจมากกว่าเดิม ผู้หญิงอย่างหานปิงหานไม่รู้ว่าผ่านชายมากี่คนแล้ว ผู้หญิงแบบนี้เมื่อถึงคราวที่ต้องใช้ร่างกายเป็นอาวุธ พวกเธอก็จะทุ่มเต็มที่อย่างแน่นอน

เขายื่นมือผลักหานปิงหานออกไปแล้วพูดว่า “ขอโทษนะ ผมกลัวว่าตัวเองจะสกปรกไปด้วย”

เสน่ห์บนใบหน้าของหานปิงหานหายไปและกลายเป็นบิดเบี้ยวทันที

ลู่เสี้ยงหยางมันจะมากเกินไปแล้ว กล้าประชดเธอขนาดนี้ได้ไง?

“ลู่เสี้ยงหยาง เดี๋ยวคุณจะเสียใจภายหลังเอง ฉันขอสาบานว่าตระกูลหานของฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้อย่างแน่นอน” หานปิงหานกัดฟันพูด

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่อย่างไม่แยแสและพูดว่า “ไร้สาระจริงๆ ผมไม่สนตระกูลหานของคุณหรอก แน่จริงก็มาเลย”

หานปิงหานมองหน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วพยายามลองเกลี้ยกล่อมเขา “ถึงแม้ฉันจะเกลียดคุณมาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าคุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์จริงๆ ถ้าคุณสนใจมาร่วมมือกับตระกูลหานของเราได้นะ เราอาจจะรุ่งไปด้วยกันก็ได้”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเยาะแล้วพูดต่อ “ผมจะไม่พูดซ้ำอีกครั้งนะ ผมไม่สนใจตระกูลหานของคุณหรอก คืนนี้ผมจะไม่ฆ่าคุณ คุณรีบกลับไปที่ตระกูลหานแล้วบอกกับทุกคนในตระกูลว่า เตรียมตัวเตรียมใจเจอกับผมได้เลย”

ว่าไงนะ?

ทันทีที่ได้ยินคำนี้ หานปิงหานก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง ทำไมลู่เสี้ยงหยางถึงหยิ่งยโสนัก?

“เอาสิ ในเมื่อคุณไม่รักษาน้ำใจ ฉันจะรอคุณที่บ้านตระกูลหานก็แล้วกัน” หานปินหานยิ้มอย่างไม่หยุด เธอมั่นใจว่าถ้าลู่เสี้ยงหยางกล้าไปถึงบ้านตระกูลหานที่ซึ่งเป็นถิ่งของไห่ตง เธอจะทำให้ลู่เสี้ยงหยางมีเพียงขาไปแต่ไม่มีขากลับอย่างแน่นอน

หลังจากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้เสียเวลากับหานปิงหานต่อ เขาออกจากโรงแรมแล้วกลับเข้าบ้านทันที

แต่ทันทีที่กลับถึงบ้าน ลู่เสี้ยงหยางก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น

เพราะเย่สวนไม่อยู่บ้าน มีเพียงหลิวจิ้งคนเดียวที่นั่งอยู่บนโซฟา

ตอนนี้ห้องรับแขกทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นไวน์ หลิวจิ้งที่นั่งอยู่บนโซฟาหน้าแดงก่ำและสายตาพร่ามัว ดูเหมือนว่าเธอจะเมาแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกตลกเล็กน้อย หลิวจิ้งไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำไมยังดื่มจนเมามอมแมมแบบนี้ได้

เขาเดินเข้าไปนั่งข้างๆ หลิวจิ้งแล้วยิ้มพูด “แม่ครับ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า?”

หลิวจิ้งไม่ได้ตอบคำถามลู่เสี้ยงหยาง แต่เธอกลับพูดว่า “ฉันไม่ได้เมา ฉันไม่เมา ฉันจะดื่มต่อ พวกเธออย่ามาห้ามฉัน”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว ดูเหมือนว่าแม่ยายจะเมาไม่รู้เรื่องแล้ว เขาถอนหายใจแล้วเดินไปตักน้ำอุ่นให้เธอ หลิวจิ้งจิบน้ำเบาๆ จากนั้นคายทิ้งที่ถังขยะทันที

“นี่ไม่ใช่ไวน์ ฉันไม่ดื่ม” หลิวจิ้งส่ายหัวอย่างไม่หยุด

ลู่เสี้ยงหยางทำอะไรไม่ถูก จากนั้นเขาลุกขึ้นเพื่อจะไปต้มซุปแก้เมาให้กับหลิงจิ้งที่ห้องครัว

แต่เมื่อเขายืนขึ้น หลิวจิ้งก็เอื้อมมือมาเกาะเสื้อเขาไว้

“โอ๊ย ทำไมมันร้อนจัง” แม้หลิวจิ้งจะพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่การเคลื่อนไหวของเธอเร็วมาก

ในชั่วพริบตา เสื้อคลุมของเธอก็ถูกถอดออกเหลือเพียงเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวบางๆ เท่านั้น

เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนี้สอดอยู่ใต้กระโปรงสั้น เผยให้เห็นถึงหุ่นอันงดงามของหลิวจิ้ง

จากนั้นมือข้างหนึ่งของหลิวจิ้งปลดกระดุมเสื้อและมืออีกข้างก็พยายามดึงซิปกระโปรงลง

ให้ตายเหอะ! ชิบหายแล้ว!

ลู่เสี้ยงหยางถึงกับอึ้งและรีบหยุดการกระทำของหลิวจิ้ง

ถึงกระนั้น หลิวจิ้งก็ปลดกระดุมสองเม็ดบนเสื้อออก จึงเผยให้เห็นผิวขาวราวกับหิมะและเสื้อผ้ารัดรูปที่อยู่ข้างใน

กรึ่บ!