ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 973

บทที่ 973 กอบกู้โลก（บทจบ）

“กลืนกินโลก!” เทพมารโบราณหันมาหัวเราะ ใช้ทั้งสี่มือของเขามารับกระบี่ซิงหยวน จากนั้นก็แสดงทักษะลับของเขาเป็นครั้งแรก พลังของกระบี่ซิงหยวนได้ถ่ายทอดอย่างต่อเนื่องจากภายในของเฉินเกอส่งต่อไปยังภายในร่างของเทพมารโบราณ ดาวหินทั้งเจ็ดเม็ดก็แตกละเอียด

“แกคิดว่าฉันไม่รู้กลเม็ดของแกเหรอ เจ้าหนุ่ม” เทพมารที่หน้าตาน่าเกลียดเวลาหัวเราะขึ้นมายิ่งน่าเกลียด “แกอย่าจะทำลายตันโม๋ของฉัน? ที่ข้าวางมันไว้ตรงนี้ ก็เพื่อจะล่อให้แกมาโจมตี แบบนี้ฉันถึงจะสามารถจับการโจมตีครั้งสุดท้ายของแกได้ ฮ่าๆๆ”

เฉินเกอใช้พลังทิพย์ส่วนใหญ่ไปแล้ว และได้ถูกเทพมารดูดไปส่วนหนึ่ง สูญเสียประสิทธิภาพแปรเทพไปแล้ว แม้แต่สถานภาพวิญญาณออกจากร่างยังรักษาไว้ไม่ได้ ต้องกลับไปอยู่ในร่างที่บาดเจ็บสาหัส

เจินจีทั้งสี่คนสู้ไปไม่กี่ท่า ต่างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส นอนอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแรง

เทพมารโบราณหัวเราะกล่าว: “ในไม่ช้านี้ฉันก็จะได้ครอบครองโลกใบนี้แล้ว เพื่อเป็นรางวัลให้กับพวกแก ฉันจะให้พวกแกดูโม๋ตันของฉัน จากนั้นจะทำให้พวกคุณกลายเป็นวิญญาณรับใช้ฉัน ฮ่าๆๆๆๆ” จากนั้นเทพมารโบราณก็ได้คายโม๋ตันสีแดงกลิ่นเหม็นออกมา ยื่นไปด้านหน้าของเฉินเกอ เช็ดถูนิดหน่อย แล้วก็กลืนมันเข้าไป

เฉินเกอแพ้แล้ว เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ได้อัปยศเพียงนี้ ไม่มีเจตจำนงในสมัยโบราณ ไม่มีความช่วยเหลือจากอาจารย์ เขาไม่ใช่อะไรทั้งนั้น เป็นเพียงกองดินที่ไร้ค่า เขาหลั่งน้ำตาแห่งความอัปยศ รอให้ชะตากรรมของตัวเองถูกตัดสิน

“พี่เฉิน! โอกาสมาแล้ว! ผมมาคุ้มกันพี่เอง!” เล๋ยเล่คำราม หยิบดาบวิญญาณสีดำพุ่งไปที่เทพมารโบราณ และด้านหลังของเขา ยังมีนักรบปิศาจสามตัวคอยคุ้มกันอย่างแน่นหนาอีกด้วย

“ทำไมนักรบปีศาจจึงสยบต่อเล๋ยเล่?” เฉินเกอสงสัยในใจ และตอนนี้เขาไม่มีเวลามาคิดปัญหาอื่น เขาหลับตาลง ใช้พลังทิพย์ที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดเปิดตาทิพย์อีกครั้ง ให้เวลาช้าลงอีกครั้ง ในหัวเขากลับเกิดภาพในชีวิตของเขาขึ้นมา

เริ่มแรกเขาเป็นเพียงลูกเขยที่ถูกแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง ชีวิตบัดซบ โชคดีที่ถูกซูมู่หานหลงรัก กลายเป็นความหวังของซูมู่หาน ต่อมาพี่สาวเฉินเสี่ยวที่ไม่สนใจคนในครอบครัวก็ได้ต่อต้าน ยืนหยัดในการสนับสนุนตัวเขา เพื่อให้เขากลายเป็นความหวังของตระกูลเฉิน หลังจากนั้นต่อมาเฉินเกอก็ได้กลายเป็นที่พึ่งและความศรัทธาของคนอื่น สุดท้ายก็มาถึงโลกยู่และแผ่นดินหลิงคง แล้วถูกอาจารย์ไหว้วาน กลายเป็นความหวังของโลก

ที่แท้ตัวเองเป็นความหวังของคนตั้งมากมาย เพื่อพวกเขาแล้ว เฉินเกอยินดีที่จะเหมือนกับอาจารย์ เสียสละชีวิตตัวเอง

เฉินเกอลืมตาทันที สำรวจพลังชีวิตของตัวเอง กลับเข้าสู่กระบี่ซิงหยวนอีกครั้ง เขาชูกระบี่ซิงหยวนพังเสียหายขึ้น ให้พลังดวงดาวนับหมื่นนับพันส่งเข้ามายังกระบี่ สุดท้ายรวบรวมได้นิดหน่อย ขณะที่นักรบปีศาจที่ต่อสู้กับเทพมารโบราณเกือบจะต้านไม่ไหวแล้วนั้น ในปากของเฉินเกอก็ได้ตะโกนออกมาหนึ่งประโยค ： “วิชาสยบสพรรสิ่ง”

กระบี่ซิงหยวนได้แทงทะลุเข้าไปที่หน้าอกของเทพมารโบราณ หัวใจของและโม๋ตันของเทพมารโบราณถูกทำลายพร้อมกัน ไม่อยู่ในที่แห่งหนใดอีกต่อไป

เทพมารโบราณค่อยๆ ล้มลงบนพื้น นักรบปีศาจสามตนก็ไม่รอดเช่นกัน จากนั้นวิญญาณสามดวงก็ได้ออกมาจากร่างของนักรบปีศาจ “เห่อ ที่แท้ก็เป็นนายนี่เอง......” เฉินเกอมองเล๋ยเล่แล้วหัวเราะ จากนั้นก็สลบไป

……

สามเดือนต่อมา

การสู้รบครั้งสุดท้ายก็ได้ผ่านไปสามเดือนแล้ว คนส่วนใหญ่ได้ฟื้นฟูพลังกลับมาเป็นปกติกันแล้ว มีเพียงเฉินเกอที่ยังไม่ตื่น

เดิมทีตอนที่ตรวจสอบชะตาชีวิตนั้นคือไม่สามารถที่จะมีชีวิตต่อได้อีก แต่พลังชีวิตของเฉินเกอแข็งแกร่งกว่าปกติมา บวกกับพลังของมังกรเขียวน้อย ผลวิหายสะและการดูแลเอาใจใส่ของเจินจีและโจวโน่ ไฟในโคมที่ใกล้มอดได้สว่างไสวขึ้นมาอีกครั้ง

ในที่สุดเฉินเกอก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง โจวโน่ยังฟุบหลับอยู่ข้างเตียง เฉินเกอรู้สึกซาบซึ้งมาก หากไม่ใช่เพราะว่าโลกมนุษย์ไม่สามารถแต่งงานซ้ำซ้อน เฉินเกอถึงขั้นอยากตอบแทนโดยการใช้ร่างกายของเขา

ขณะที่เฉินเกอลูบขาตัวเองนั้น จึงรู้ว่าตัวเองที่อยู่ใต้ผ้าห่มนั้นไม่ได้สวมใส่อะไรไว้เลย อุทานไปหนึ่งที ทำให้โจวโน่ตื่นแล้วเขาก็แกล้งสลบต่อ