ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 10

บทที่ 10 เป็นคนยากจนชั่วข้ามคืน

“ฮึ เป็นไปได้อย่างไร ถนนการค้าจินหลิง นอกจากพี่ฝาน ยังมีใครที่มีอำนาจมากขนาดนี้อีก? หยางฮุย นายจะบอกว่านายหรอ? ”

ตอนนี้สวี่ตงยิ้มอย่างเย็นชา

หยางฮุยอดกลั้นความโมโหแล้วพูดว่า : “ผมไม่ได้บอกว่าเป็นผม ผมแค่พูดความสงสัยของผมออกมา เมื่อครู่นี้เสี่ยวหนานยีฟาน และเพื่อนหอพักของยีฟานต่างก็โทรศัพท์ติดต่อเพื่อน ความหมายของผมก็คือว่า เกิดมีเพื่อนให้ความช่วยเหลือพวกเราละ พวกเรากลับไม่รู้ว่าจะขอบคุณได้อย่างไร?”

“มีเหตุผล!”

ตอนนี้แววตาของจ้าวยีฟานมีความสงสัยอย่างมาก

“ฉันว่าเอาอย่างนี้แล้วกัน ทุกคนตรวจสอบเบอร์โทรศัพท์ที่โทรออกไปเมื่อครู่นี้อีกครั้ง ลองดูสิว่าตกลงพี่ฝานช่วยพวกเรา หรือเพื่อนๆของทุกคน?”

จ้าวยีฟานเริ่มเรียกพี่ฝานอย่างสนิทสนม

พูดจบ ทุกคนต่างก็เริ่มยุ่งอยู่กับการโทรศัพท์ไปเช็กกับเพื่อน

เฉินเกอยืนอยู่ข้างๆมองดูด้วยความรู้สึกเก้ๆกังๆ

จะพูดความจริงออกมาดีไหมนะ?

ถือโอกาสช่วงที่เฉินเกอยืนนิ่ง ทุกคนต่างก็ตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว

นั่นก็คือ เพื่อนๆของพวกเขาต่างก็ไม่มีความสามารถแก้ไขปัญหาเรื่องนี้

“ฮึ ฉันก็บอกแล้วไง ไม่ใช่คนอื่นแน่นอน อำนาจของพี่หนิงฝาน พวกนายไม่สามารถคาดคิดได้หรอก!”

สวี่ตงจ้องมองไปที่กลุ่มหยางฮุยด้วยความเย็นชา

“โอเค ฉันว่าทุกคนไม่ต้องทายกันแล้ว ตอนนี้พี่ฝานน่าจะรอพวกเราอยู่ที่หน้าประตูแล้ว อย่าให้เขารอนานเลย!”

จ้าวยีฟานมองไปที่หยางฮุยรวมไปถึงกลุ่มเฉินเกอแวบหนึ่ง

ในใจรู้สึกดูถูกเล็กน้อย

ดูท่าแล้ว พวกเราอิจฉาหนิงฝานที่สามารถจัดการธุระได้ ดังนั้นจึงพูดแบบนั้น

กลุ่มคนหนึ่งเดินมาถึงหน้าประตู

เป็นอย่างที่คิดจริง

หนิงฝานกับเพื่อนสองสามคนของเขา จอดรถหรูสองสามคันรออยู่ข้างหน้าประตูแล้ว

“เสี่ยวหนาน ตกลงเธอจะไปหรือเปล่า?” จ้าวยีฟานดึงมือของหม่าเสี่ยวหนานเอาไว้

“ยีฟาน ฉันไม่อยากไปแล้วจริงๆ เอาไว้ต่อไปมีโอกาสแล้วกัน!”

หม่าเสี่ยวหนานชอบความตรงไปตรงมา เธอรู้สึกว่าหนิงฝานมีความเสแสร้งเล็กน้อย ไม่ชอบเป็นอย่างมาก

ส่วนจ้าวยีฟานไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของเธอได้ จึงทำได้เพียงพูดว่าตัวเองไปกับเพื่อนๆของเธอก่อน

จากนั้น ก็แยกจากกันที่ประตูของตี้หวางKTV

หลังจากที่พวกเธอไปแล้ว เฉินเกอมองไปที่หม่าเสี่ยวหนานกับกลุ่มหยางฮุยแวบหนึ่ง

สีหน้าผิดหวังเล็กน้อย

มองออกว่า พวกเราต่างก็อยากไปเปิดหูเปิดตาที่วิลล่าเวินฉวน

แต่เมื่อครู่นี้กลุ่มหยางฮุยเนื่องจากสาเหตุของตัวเอง จึงถูกหนิงฝานตะคอกใส่สองสามประโยค

ทำให้อารมณ์แย่ถึงที่สุด!

เฉินเกอจดจำเรื่องนี้อย่างเงียบๆ เอาไว้หาเวลาดีๆ พาทุกคนไปเปิดหูเปิดตาที่วิลล่าเวินฉวนด้วยกัน......

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง

รถคันใหญ่เล็กของหนิงฝานจอดอยู่ที่ประตูวิลล่าเวินฉวนเรียบร้อยแล้ว

จ้าวยีฟานพวกเธอลงรถตามๆกันมา

“หยุดไว้ พวกคุณห้ามเข้า!”

คาดไม่ถึงว่ายังไปไม่ถึงห้องโถงเลย ก็ถูกผู้รักษาความปลอดภัยสองสามคนที่สวมชุดดำ ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีดักเอาไว้

“โอ้! พี่หลี่ ผมคือเสี่ยวฝานนะ แม้แต่ผมพี่ก็ไม่รู้จักแล้วหรอ? พ่อผมชื่อหนิงเฉียง! วันนี้ผมพาเพื่อนๆมาเที่ยว......”

หนิงฝานสอดมือหนึ่งเข้าไปในกระเป๋า ยิ้มเล็กน้อย มองดูแล้วมีลักษณะที่จัดการเรื่องราวได้ดีมาก

“เหอะ เหอะ คุณชายหนิง หัวใจนายช่างกว้างจริงๆ ที่บ้านนายเกิดเหตุใหญ่ขนาดนี้ ยังมีอารมณ์ออกมาเที่ยวอีก? อย่าว่าแต่วันนี้วิลล่าไม่ให้นายเข้าไปเลย เกรงว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แม้จะให้นายเข้าไป นายก็ไม่กล้าเข้าไปหรอก! ”

บอดี้การ์ดสองสามคนยิ้มอย่างเย็นชา

มองดูหนิงฝานที่ทำเป็นโอ้อวด ด้วยสีหน้าที่ดูถูก

จนกระทั่งเห็นใจ

กลุ่มจ้าวยีฟานพวกเธอมองหน้ากันด้วยความงุนงง

ส่วนสวี่ตงเป็นครั้งแรกที่โดนคนอื่นดูถูก อีกทั้งยังเป็นบอดี้การ์ดสองสามคน

ทันใดนั้นพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา : “นี่คือหนิงฝานคุณชายหนิง! ภัตตาคารหมิงหวางที่อยู่ถนนการค้าเป็นของครอบครัวคุณชายหนิง!”

“ฮาฮา ผมรู้ แต่ว่าควรเติมคำว่าเคยเป็น คุณชายหนิง เกรงว่านายจะยังไม่รู้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปภัตตาคารหมิงหวางครอบครัวพวกคุณจะไม่ได้ดูแลอีกต่อไปแล้ว และกิจการอื่นๆของครอบครัวคุณ วันนี้ล้มละลายไปพร้อมกัน หนิงเฉียงพ่อของคุณตอนนี้น่าจะรับมือกับตำรวจ สำนักการพาณิชย์ แล้วก็คนในธนาคารแทบเป็นบ้า!”

ผู้รักษาความปลอดภัยสองสามคนจับไหล่ พูดด้วยรอยยิ้ม

หนิงฝานกลืนน้ำลายลงไป : “เป็นไปไม่ได้ พวกนายโกหก!”