ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 11

บทที่ 11 อยู่ๆทำไมถึงมีเงินขึ้นมาล่ะ

เฉินเกอดูออกว่ารูปถ่ายที่เธอพูดถึงน่าจะเป็นข้ออ้างของเธอ

ความจริงเเล้วเฉินเกอไม่อยากเจอหยางเสว่

เพราะเขาโดนผู้หญิงที่เขาเคยรักหักอก

แต่ถ้าบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้วก็ดูเหมือนจะเป็นการโกหก

ตอนที่ได้ยินเสียงหยางเสว่ เฉินเกอก็ใจอ่อนตอบตกลง

เขาลุกขึ้นและนำรูปที่เขาหวงแหนออกมาจากในตู้ นั่นเป็นรูปที่หยางเสว่กับเฉินเกอยืนถ่ายริมทะเลสาบเล็กๆอยู่บริเวณมหาวิทยาลัย

ในเวลานั้นหยางเสว่ควงแขนของเขาอย่างรักใคร่และมีเฉินเกอยิ้มหวานอยู่ข้างๆ

ทว่าตอนนี้มันกลับพัฒนามาจนถึงจุดนี้ เฉินเกอรู้สึกปวดร้าวอยู่ภายในใจ

ในตอนนี้เฉินเกอคิดว่าเขาจะต้องไปที่ธนาคารเพื่อถอนเงิน 100,000 หยวนในเช้าวันนี้

จริงๆแล้วเงินที่ถอนออกมาวันนี้เฉินเกอต้องการที่จะเอาไปใช้เพื่อแก้แค้น

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าตัวเองจะอ่อนต่อโลกเกินไปหน่อย

เดิมทีเขาไม่ต้องใช้เงินสดเพราะบัตรใบนั้นของพี่สาวจะสามารถทำอะไรก็ได้!

จะเอาเงินมากมายขนาดนั้นไปไว้ที่หอพักก็ไม่ใช่วิธีที่ดี อย่างไรเสียถ้าหากพวกหัวหน้าหอพักเห็นเข้า เขาจะอธิบายอย่างไร?

หลายปีมานี้เนื่องจากความยากจนของตัวเอง เขาจึงมีเพื่อนที่จริงใจเหล่านี้

หากพูดตามความเป็นจริง เฉินเกอคิดว่าเขาจะต้องสูญเสียอะไรบางอย่างไปเพราะมัน!

“ออกไปเจอหยางเสว่แล้วก็ถือโอกาสนำเงินพวกนี้กลับไปฝากด้วยดีกว่า! เอ๊ะ!

เฉินเกอหากระเป๋าไม่เจอ สักพักเขาจึงหยิบถุงขยะสีดำจากหอพักและเก็บเงินใส่ข้างใน จากนั้นลงไปชั้นล่างพร้อมรูปของหยางเสว่!

ทะเลสาบของมหาวิทยาลัย

“เสี่ยวเกอ ทางนี้!”

เฉินเกอเพิ่งจะมาถึง หยางเสว่โบกไม้โบกมือให้เขาอยู่แต่ไกล

เหมือนกับตอนที่รักกันเหมือนเมื่อก่อน

จริงๆแล้วภายในใจของหยางเสว่อยู่ไม่เป็นสุขที่สุด

เนื่องจากรู้ว่าเมื่อเช้าเฉินเกอออกเงินซื้อกระเป๋าใบละ 360,000 หยวน!

360,000 หยวน!

คนธรรมดาจะมีเงินขนาดนี้เสียที่ไหน?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตัวเธอเองเพิ่งทิ้งเฉินเกอไป และอยู่ๆเขาก็เปลี่ยนเป็นมีเงินเยอะขนาดนี้! นี่ทำให้หยางเสว่คิดอย่างไรก็คิดไม่ตก ดังนั้นเธอจึงนึกได้ว่าจะใช้เรื่องที่ให้เฉินเกอเอารูปมาให้เป็นข้ออ้าง

“มีเรื่องอะไร?” พอเจอหน้ากันก็นึกถึงภาพในอดีตขึ้นมา แม้ว่าเฉินเกอจะเจ็บปวด แต่พอเจอหยางเสว่แล้วก็ยังรู้สึกถึงความโหดร้าย

หยางเสว่เห็นว่าเฉินเกอถือถุงขยะสีดำออกมาด้วย

สักพักจึงพูดว่า “ฉันยังคิดว่านายออกมาพบฉันก็คงหยิบอะไรติดไม้ติดมือมาด้วย!”

หยางเสว่ผิดหวังเล็กน้อย

เมื่อกี้เธอเพิ่งคิดเพ้อฝันว่าเฉินเกอถือกระเป๋าแบรนด์เนมใบละ 360,000 หยวนยืนอยู่ตรงหน้าเธอเพื่อขอคืนดีกับเธออีกครั้ง

ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาพร้อมกับถุงขยะสีดำใบนั้น

เฉินเกอนำรูปออกมา “หยางเสว่ นี่รูปคืนให้เธอ นับแต่นี้เป็นต้นไปพวกเราไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันอีก!”

เดิมทีเฉินเกอคิดจะเก็บรูปใบนี้ไว้เป็นความทรงจำ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้คงไม่จำเป็นเเล้ว!

หยางเสว่รู้สึกกังวลเล็กน้อย เธอกระทืบเท้าอย่างรุนแรงจากนั้นก็ผลักหน้าอกเฉินเกอ

“นายมันบ้า นายมันบ้าที่สุด! ฮึ นายคิดว่าที่ฉันเรียกนายออกมาเพราะอยากได้รูปจากนายงั้นหรือ?”

เฉินเกอทำท่าทางตกใจ “งั้นเรียกออกมาทำไม?”

“เฮ้อ จะพูดอย่างไรนายถึงจะเข้าใจสักที เสี่ยวเกอ นายคงไม่คิดว่าฉันกับลู่หยางคนนั้นมีอะไรกันจริงๆใช่ไหม?”

หยางเสว่พูดต่อ “คนโง่ ความจริงเรื่องพวกนั้นมันเป็นบททดสอบของนายต่างหาก!

“บททดสอบ?” เฉินเกอยิ้มอย่างขมขื่นในใจ

หนีไปถึงป่าละเมาะ ทั้งยังกอดจูบลูบคลำ สุดท้ายเเล้วบอกว่าเป็นเพียงบททดสอบงั้นหรือ?

เฉินเกอไม่อยากพูดอะไร

“จะทดสอบอะไรก็แล้วแต่เธอ ฉันคืนรูปนี้ให้ จากวันนี้เป็นต้นไปพวกเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ลาก่อน!”

เฉินเกอส่ายหน้าแล้วเดินออกไป

“นาย นาย นาย เฉินเกอ นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่หยุดฉันจะกระโดดลงน้ำ!”

หยางเสว่ไม่คิดว่าเฉินเกอคนที่เคยเชื่อฟังและใส่ใจความรู้สึกของเธอมาโดยตลอด ตอนนี้กลับมีท่าทีเปลี่ยนเป็นเย็นชาขนาดนี้