ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 121

ตอนที่ 121

นิ้วของหลี่เหนียนฟานขยับอย่างรวดเร็วแม้จะดูเร่งรีบแต่กลับสวยงามคล้ายผีเสื้อที่โผบินท่ามกลางหมู่บุปผาที่บานสะพรั่ง

ไม่นานกระดาษแผ่นเรียบก็กลายเป็นรูปลักษณ์สามมิติ

มันมีหัวเชิด ปีกกว้าง หางยกสูง มันคือนกกระเรียนนั่นเอง

“ข้าเคยได้ยินว่านกกระเรียนและฝนดาวตกคือสัญลักษณ์ของพรแลโชคดี”

หลี่เหนียนฟานยิ้มและยกนกกระเรียนกระดาษขึ้นมาและชี้ไปที่ท้องฟ้าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ๆฝนดาวตกตกลงมา ฝนดาวตกเป็นพื้นหลังทําให้ราวกับว่านกกระรียนกระดาษกําลังบินอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าที่สวยงาม

สวยมาก!

น่าเสียดายที่ไม่มีกล้องถ่ายรูปไม่งั้นจะข้าคงถ่ายรูปเป็นที่ระลึกได้

“ นายน้อยหลี่นี่คืออะไร?” ฉินหม่านหยุนถามอย่างสงสัยและมองไปที่กระเรียนกระดาษ

ในสายตาของนางรูปลักษณ์ของนกกระเรียนกระดาษนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นเพียงเศษกระดาษเท่านั้น หลี่เหนียนฟานเพียงแค่พับครึ่งสองสามครั้งอย่างสุ่มๆ เพื่อสร้างมันขึ้นมารูปลักษณ์ไม่สวยงามเท่าไหร่

อย่างไรก็ตามเมื่อนางจ้องมองอย่างตั้งใจนางไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือไม่ นางคล้ายจะเห็นแสงระยิบระยับรอบ ๆ กระเรียนกระดาษและมีจังหวะของการหายใจ

ใช่ ราวกับมันกําลังหายใจอยู่

นกกระเรียนกระดาษเหล่านี้…มีชีวิต?

หัวใจของฉินม่านหยุนอดไม่ได้ที่จะเต้นผิดจังหวะ

“มันเป็นเพียงอุปกรณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ จากบ้านเกิดของข้า”

เมื่อเห็น ฉินม่านหยุนจ้องมองไปที่นกกระเรียนกระดาษอย่างใกล้ชิด หลี่เหนียนฟ่านก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า: “เจ้าชอบไหม ข้าให้มันกับเจ้า”

“จริงเหรอ?” ฉินม่านหยุน จู่ๆดวงตาก็เผยความประหลาดใจ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าบ้านเกิดที่หลี่กงซีกล่าวว่าเป็นโลกอมตะดังนั้นนกกระเรียนกระดาษนับตัวนี้เป็นวิชาของตระกูลอมตะ?

หัวใจของนางอดไม่ได้ที่จะเต้นเร็วขึ้น

หลี่เหนียนฟานบีบหัวนกกระดาษก่อนส่งให้ฉินหม่านหยุนและพูดว่า: “มันแค่การพับแบบสุ่มๆ มีนไม่มีอะไรมากหรอก”

หลี่เหนียนฟ้านส่งนกกระเรียนกระดาษให้ฉินหม่านหยุน นางยกมือขึ้นหยิบมันอย่างระมัดระวัง

ในช่วงเวลาที่นกกระเรียนกระดาษสัมผัสกับฝ่ามือของนาง

อยู่ๆขนทั่วทั้งร่างของนางก็ลุกชันขึ้นทันที!

เพราะในขณะนั้นเอง นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าปีกของนกกระเรียนกระดาษขยับเล็กน้อย!

ข้าพบสมบัติแล้ว!

!

นกกระเรียนกระดาษตัวนี้เป็นสมบัติล้ำค่า!

ท้ายที่สุดสิ่งนี้ถูกสร้างโดยปรมาจารย์ด้วยตัวเอง!

แม้ว่าข้าจะไม่รู้จุดประสงค์ที่เฉพาะเจาะจง แต่ … ข้าจะจําไว้ในใจ!

ดูเหมือนว่าคลื่นประกายไฟจะทําถูกต้อง เมื่อข้าเล่นพิณและทําให้นายน้อยหลี่มีความสุขข้าก็ได้รับสมบัติล้ำค่ามา

เมฆสีแดงสองก้อนปรากฏขึ้นบนแก้มของ ฉินม่านหยุนด้วยความตื่นเต้นและนางเกือบจะกรีดร้องออกมา แต่ใบหน้าของนางยังคงทําเป็นนิ่งสงบ

เมื่อเห็นท่าทางระมัดระวังของนางหลี่เหนียนฟานก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แน่นอนว่าสาว ๆ จะต้องชอบกระเรียนกระดาษ ข้าคาดว่านางคงชอบทันทีที่เห็นมัน

มังกร?

ซวนหวู่?

ยกเว้น ฉินม่านหยุนผิวของอีกสามคนที่เหลือล้วนซีดทันทีและทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ปรากฏบนหน้าผากของพวกเขา มันยากที่จะปกปิดความกลัวในใจของพวกเขา

มีมังกรและซวนหวู่ อยู่ข้างๆ นายน้อยหลี่หรือ? ทําไมเราไม่รู้?

นี่คือสุดยอดตัวตนในตํานานโบราณ! โลกแห่งความเป็นอมตะทั้งโลกไม่อาจหาได้อีก

“ข้าโชคดีมากพอ ที่สามารถได้เห็นมังกรของท่านหลี่ครั้งหนึ่ง มันคือมังกรทอง!” ฉินหม่านหยุนพยักหน้าพร้อมกับความหวาดกลัวในดวงตาของนางและอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากในวันนั้น

ลั่วฮวงระงับความกลัวในใจของเขาและคิดอย่างรอบคอบ: “สหายต้าจีหมายความว่านายน้อยหลี่อาจกําลังสะสมสัตว์โบราณอยู่หรือ”

ต้าจีกล่าว “ข้าแค่คาดเดาถ้ามีโอกาสและสนใจเจ้าสามารถช่วยหาได้”

ฉินม่านหยุนและคนอื่น ๆ มีความมุ่งมั่นเราวกับว่าพวกเขาพบเป้าหมายและขอบคุณพวกเขา

” ขอบคุณที่เตือน สหายต้าจี”

ต้าจีพยักหน้าและกําลังจะกลับไปที่ห้อง

ฉินหม่านหยุนกัดฟันและถาม: “เอ่อ … ข้าขอถามได้ไหมว่าตอนนี้สหายต้าจีอยู่ขอบเขตไหน?”

“ขอบเขตไหนหรือ?”

ต้าจีหยุด “สายเลือกจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเมื่อมีหางครบเก้าหาง จะมีโอกาสได้ปลุกพลังเวทย์มนตร์ พลังเวทย์ของข้าเริ่มทรงพลังมากขึ้นเรื่อยๆตลอด ถ้าเทียบระดับล่ะก็ คงอยู่เหนือขอบเขตผู้ฝึกตนไปแล้ว แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าขอบเขตเซียนเป็นเช่นไร “

นางเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ จากนั้นยืนมือเรียวงามไปที่ทิศทางของูกไฟช้าๆล

ทันใดนั้นเปลวไฟของคลื่นประกายไฟนั้นก็ถูกแช่แข็งที่ละลูกและทะเลเพลิงก็กลายเป็นทะเลน้ำแข็งในพริบตา!