ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 121

ตอนที่ 121

นิ้วของหลี่เหนียนฟานขยับอย่างรวดเร็วแม้จะดูเร่งรีบแต่กลับสวยงามคล้ายผีเสื้อที่โผบินท่ามกลางหมู่บุปผาที่บานสะพรั่ง

ไม่นานกระดาษแผ่นเรียบก็กลายเป็นรูปลักษณ์สามมิติ

มันมีหัวเชิด ปีกกว้าง หางยกสูง มันคือนกกระเรียนนั่นเอง

“ข้าเคยได้ยินว่านกกระเรียนและฝนดาวตกคือสัญลักษณ์ของพรแลโชคดี”

หลี่เหนียนฟานยิ้มและยกนกกระเรียนกระดาษขึ้นมาและชี้ไปที่ท้องฟ้าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ๆฝนดาวตกตกลงมา ฝนดาวตกเป็นพื้นหลังทําให้ราวกับว่านกกระรียนกระดาษกําลังบินอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าที่สวยงาม

สวยมาก!

น่าเสียดายที่ไม่มีกล้องถ่ายรูปไม่งั้นจะข้าคงถ่ายรูปเป็นที่ระลึกได้

“ นายน้อยหลี่นี่คืออะไร?” ฉินหม่านหยุนถามอย่างสงสัยและมองไปที่กระเรียนกระดาษ

ในสายตาของนางรูปลักษณ์ของนกกระเรียนกระดาษนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นเพียงเศษกระดาษเท่านั้น หลี่เหนียนฟานเพียงแค่พับครึ่งสองสามครั้งอย่างสุ่มๆ เพื่อสร้างมันขึ้นมารูปลักษณ์ไม่สวยงามเท่าไหร่

อย่างไรก็ตามเมื่อนางจ้องมองอย่างตั้งใจนางไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือไม่ นางคล้ายจะเห็นแสงระยิบระยับรอบ ๆ กระเรียนกระดาษและมีจังหวะของการหายใจ

ใช่ ราวกับมันกําลังหายใจอยู่

นกกระเรียนกระดาษเหล่านี้…มีชีวิต?

หัวใจของฉินม่านหยุนอดไม่ได้ที่จะเต้นผิดจังหวะ

“มันเป็นเพียงอุปกรณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ จากบ้านเกิดของข้า”

เมื่อเห็น ฉินม่านหยุนจ้องมองไปที่นกกระเรียนกระดาษอย่างใกล้ชิด หลี่เหนียนฟ่านก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า: “เจ้าชอบไหม ข้าให้มันกับเจ้า”

“จริงเหรอ?” ฉินม่านหยุน จู่ๆดวงตาก็เผยความประหลาดใจ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าบ้านเกิดที่หลี่กงซีกล่าวว่าเป็นโลกอมตะดังนั้นนกกระเรียนกระดาษนับตัวนี้เป็นวิชาของตระกูลอมตะ?

หัวใจของนางอดไม่ได้ที่จะเต้นเร็วขึ้น

หลี่เหนียนฟานบีบหัวนกกระดาษก่อนส่งให้ฉินหม่านหยุนและพูดว่า: “มันแค่การพับแบบสุ่มๆ มีนไม่มีอะไรมากหรอก”

หลี่เหนียนฟ้านส่งนกกระเรียนกระดาษให้ฉินหม่านหยุน นางยกมือขึ้นหยิบมันอย่างระมัดระวัง

ในช่วงเวลาที่นกกระเรียนกระดาษสัมผัสกับฝ่ามือของนาง

อยู่ๆขนทั่วทั้งร่างของนางก็ลุกชันขึ้นทันที!

เพราะในขณะนั้นเอง นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าปีกของนกกระเรียนกระดาษขยับเล็กน้อย!

ข้าพบสมบัติแล้ว!

!

นกกระเรียนกระดาษตัวนี้เป็นสมบัติล้ำค่า!

ท้ายที่สุดสิ่งนี้ถูกสร้างโดยปรมาจารย์ด้วยตัวเอง!

แม้ว่าข้าจะไม่รู้จุดประสงค์ที่เฉพาะเจาะจง แต่ … ข้าจะจําไว้ในใจ!

ดูเหมือนว่าคลื่นประกายไฟจะทําถูกต้อง เมื่อข้าเล่นพิณและทําให้นายน้อยหลี่มีความสุขข้าก็ได้รับสมบัติล้ำค่ามา

เมฆสีแดงสองก้อนปรากฏขึ้นบนแก้มของ ฉินม่านหยุนด้วยความตื่นเต้นและนางเกือบจะกรีดร้องออกมา แต่ใบหน้าของนางยังคงทําเป็นนิ่งสงบ

เมื่อเห็นท่าทางระมัดระวังของนางหลี่เหนียนฟานก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แน่นอนว่าสาว ๆ จะต้องชอบกระเรียนกระดาษ ข้าคาดว่านางคงชอบทันทีที่เห็นมัน

ลั่วฮวงและคนอื่น ๆ จ้องมองไปที่กระเรียนกระดาษด้วยความปรารถนา ความรู้สึกนี้ไม่ได้น้อยไปกว่าการเฝ้าดูโอกาสที่ยิ่งใหญ่หลุดลอยออกไปจากสายตาง่ายๆ ความเจ็บปวดนี้มันหนักหนาแสนสาหัส

ฉินม่านหยุนยังคงถือนกกระเรียนกระดาษและกล่าวว่า “ขอบคุณนายน้อยหลี่”

หลี่เหนียนฟานยิ้มและพูดว่า: “เจ้าชอบมันก็ดีแล้ว มันดึกมากแล้วข้าควรไปนอนได้แล้ว”

จากนั้นเขาก็หาวและเดินเข้าไปในตัวเรือ

เมื่อหลีเหนียนฟานหายไปจากสายตาทุกคนก็หายจากอาการช็อกและในเวลาเดียวกันพวกเขาก็รู้สึกโล่งใจ

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ยิ่งใหญ่พวกเขาจะพิจารณาทุกคําที่เขาพูดอย่างรอบคอบเพราะกลัวว่าจะทําอะไรผิดพลาดและทําให้ผู้ยิ่งใหญ่ไม่พอใจ

สิ่งที่สําคัญที่สุดคือผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ยังคงมีนิสัยดีมากและพวกเขาต้องเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลาและต้องร่วมมือกับเขาเพื่อเล่นเป็นมนุษย์ ความกดดันแบบนี้ยิ่งใหญ่กว่ามาก

แต่ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ยิ่งใหญ่คนนี้อยากทําตัวเป็นมนุษย์ เราจะมีโอกาสทําให้เขาพอใจและมีโอกาสได้อย่างไร? ทุกๆสิ่งมันคือโชตชะต่

โชคชะตาช่างวิเศษยิ่งนัก

ดูเหมือนว่าในอนาคตควรงดการฝึกชั่วคราวและฝึกทักษะการแสดงและความอดทนทางจิตใจให้มากขึ้นแทน

ฉินม่านหยุนมองไปที่ต้าจีและถามด้วยความเคารพ: “ขอกล้าถามสหายต้าจีว่านกกระเรียนกระดาษตัวนี้คืออะไร?”

“ข้าไม่รู้”ต้าจีส่ายหัวแล้วพูดว่า: “แต่นายท่านชอบทําสิ่งต่างๆตามที่เขาต้องการ แต่มันก็บอกเป็นนัยว่าลึก ๆ แล้ว ตั้งแต่ข้าให้มันกับเจ้า เจ้าสามารถดูแลมันได้”

“ ม่านหยุนเข้าใจแล้ว” ฉินหม่านหยุนวางกระเรียนกระดาษอย่างระมัดระวังและนางก็อดไม่ได้ที่จะ กระซิบ: “สหายต้าจสามารถติดตาม นายน้อยหลี่ได้มันน่าอิจฉาจริงๆ”

ลั่วฮวงและคนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วยเช่นเดียวกัน พวกเขาจะมีความสุขมากที่ได้กินลูกแพร์ แต่ต้าจีสามารถอยู่เคียงข้างปรมาจารย์แม้การหายใจของเขาก็ยังเป็นสมบัติล้ำค่า!

“มันเป็นพรของต้าจี ที่นายท่านเห็นข้า”ต้าจอดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มที่มีความสุข แต่นางก็พึมพําอยู่ครู่หนึ่ง “ต้าจีอยากอยู่กับนายท่านและต้องการแบ่งปันความกังวลของนายท่าน แต่ข้าก็ช่วยอะไรได้ไม่มากเพราะข้ากายเขาล้วนมีสิ่งทรงพลังเคียงข้างอยู่ก่อนแล้ว”

ฉินหม่านหยุนและคนอื่น ๆ ดีใจมากและรีบพูดว่า “ สหายต้าจีช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิ”

ต้าจีกล่าว“ เจ้าก็รู้ด้วยว่าข้าเกิดเป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางและข้าเกิดมาพร้อมกับเลือดจิ้งจอกสวรรค์โบราณและนอกจากข้าแล้วอาจารย์ยังมีมังกรและ ซวนหวู่ซึ่งทั้งสองเป็นเลือดของสัตว์ร้ายโบราณ”

มังกร?

ซวนหวู่?

ยกเว้น ฉินม่านหยุนผิวของอีกสามคนที่เหลือล้วนซีดทันทีและทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ปรากฏบนหน้าผากของพวกเขา มันยากที่จะปกปิดความกลัวในใจของพวกเขา

มีมังกรและซวนหวู่ อยู่ข้างๆ นายน้อยหลี่หรือ? ทําไมเราไม่รู้?

นี่คือสุดยอดตัวตนในตํานานโบราณ! โลกแห่งความเป็นอมตะทั้งโลกไม่อาจหาได้อีก

“ข้าโชคดีมากพอ ที่สามารถได้เห็นมังกรของท่านหลี่ครั้งหนึ่ง มันคือมังกรทอง!” ฉินหม่านหยุนพยักหน้าพร้อมกับความหวาดกลัวในดวงตาของนางและอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากในวันนั้น

ลั่วฮวงระงับความกลัวในใจของเขาและคิดอย่างรอบคอบ: “สหายต้าจีหมายความว่านายน้อยหลี่อาจกําลังสะสมสัตว์โบราณอยู่หรือ”

ต้าจีกล่าว “ข้าแค่คาดเดาถ้ามีโอกาสและสนใจเจ้าสามารถช่วยหาได้”

ฉินม่านหยุนและคนอื่น ๆ มีความมุ่งมั่นเราวกับว่าพวกเขาพบเป้าหมายและขอบคุณพวกเขา

” ขอบคุณที่เตือน สหายต้าจี”

ต้าจีพยักหน้าและกําลังจะกลับไปที่ห้อง

ฉินหม่านหยุนกัดฟันและถาม: “เอ่อ … ข้าขอถามได้ไหมว่าตอนนี้สหายต้าจีอยู่ขอบเขตไหน?”

“ขอบเขตไหนหรือ?”

ต้าจีหยุด “สายเลือกจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเมื่อมีหางครบเก้าหาง จะมีโอกาสได้ปลุกพลังเวทย์มนตร์ พลังเวทย์ของข้าเริ่มทรงพลังมากขึ้นเรื่อยๆตลอด ถ้าเทียบระดับล่ะก็ คงอยู่เหนือขอบเขตผู้ฝึกตนไปแล้ว แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าขอบเขตเซียนเป็นเช่นไร “

นางเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ จากนั้นยืนมือเรียวงามไปที่ทิศทางของูกไฟช้าๆล

ทันใดนั้นเปลวไฟของคลื่นประกายไฟนั้นก็ถูกแช่แข็งที่ละลูกและทะเลเพลิงก็กลายเป็นทะเลน้ำแข็งในพริบตา!