ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 85

ลั่วซือหยูกล่าวอย่างเย็นชา: “ข้าแนะนำให้เจ้าปล่อยนางไป มิฉะนั้นเจ้าจะตายอย่างอนาถ!”

”เหอ เหอ กระต่ายตื่นตูมจริงๆ!” นักบวชปีศาจยิ้มอย่างเฉยเมย

เหนือเซียนคืออะไร?

เป็นตัวตนแบบไหน?

ไม่ต้องพูดถึงเหนือขอบเขตเซียน ไม่ว่าจะเป็นขอบเขตเซียนหรือไม่นั้นเป็นเรื่องของสองอย่างที่แตกต่างกัน

หากมีคนเช่นนี้ตอนนี้ข้าจะยังอยู่ดีกินดีได้หรือไ? ถ้ามีความสามารถก็ฆ่าข้า!

หนานหนานที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้กัดริมฝีปากแน่นและมองไปที่นักบวชปีศาจที่ใกล้เข้ามาด้วยความหวาดกลัว

ดวงตาของนักบวชปีศาจแสดงถึงความโลภและมันก็เหยียดฝ่ามือผอม ๆ ของมันออกและพูดอย่างเย็นชา: “เอาสมุดคัดลอกเล่มนั้นมาให้ข้า!”

หนานหนานกอดสมุดในมือแน่นนางค่อยๆเดินถอยหลังไป

แสงสีแดงสว่างวาบขึ้นในดวงตาของนักบวชปีศาจมือของมันกลายเป็นกรงเล็บและพลังสีดำที่อยู่บนมือก็ควบแน่นและมันก็ออกแรงฟาดไปที่หนานหนาน!

มันเยาะเย้ยและพูดว่า: “รากวิญญาณขั้นต่ำเท่าที่ไร้ค่า เจ้าควรตายไปดีกว่า!”

”หยุด!”

ทั้งสามคนตกตะลึงทั้งมือและเท้าเของพวกเขารู้สึกหนาวสั่นและดวงตาของพวกเขาก็แดงก่ำ

แต่ขณะที่พลังสีดำกำลังจะถึงร่างของหนานหนานสมุดคัดลอกก็สว่างขึ้น ทันใดนั้น! แรงกดดันอันมหาศาลก็ปรากฏขึ้นราวกับเซียนที่กำลังลงมาบนโลกทำโลกต้องหยุดนิ้ง

พลังเมฆหมอกสีดำก็หายไปราวกับว่ามันถูกสายลมพัดผ่าน

”นี่มัน … “

หัวใจของนักบวชปีศาจเต้นแรงขึ้นเขามองไปที่สมุดคัดลอกด้วยความประหลาดใจและเริ่มก้าวถอยหลังอย่างรู้สึกไม่สบายใจ

สมุดคัดลอกหายไปจากมือของนางมันลอยอยู่กลางอากาศและคลี่ออกช้าๆโดยไม่มีใครคาดคิด

ทันใดนั้น!พลังออร่าที่กว้างใหญ่ไพศาลพุ่งออกมาจากหนังสือคัดลอก มันแหวกหมู่เมฆขึ้นไปบนท้องนภา

เมื่อกระดาษคลี่ออกจนสุดลำแสงสีขาวนวลก็ก่อตัวขึ้นไปบนท้องฟ้าส่องแสงสว่างไปทั่วทั้งป่าทึบ

คลิก!

เขตแดนขนาดใหญ่ที่วางไว้โดยปีศาจสวรรค์ก็กลายเป็นเหมือนกระดาษและกระจัดกระจายออกไป ภูติผีภูเขาและสัตว์อสูรในป่าเกือบทั้งหมดสั่นสะท้าน แม้แต่วิญญาณก็ยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและพวกเขาก็โค้งคำนับอย่างเคารพในทิศทางของเสาแสง

ใบหน้าของนักบวชปีศาจเปลี่ยนสีกระทันหันมันซีดเราวกระดาษและมันสั่นจนฟังกระทบกันออกมาเสียงดัง“ซะ ซะ ซะ เซียน?!

ร่างกายของเขาถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ความหวาดกลัวปกคลุมเขาทำให้หนังศีรษะของเขาชาและเครื่องในปปั่นป่วน

ในเสาลำแสงสีขาวนั้นเห็นได้ชัดว่ามีชายชราคนหนึ่งมีเคราสีขาวและผมสีขาวและเสื้อคลุมที่พลิ้วไสว แม้ว่าเขาจะไม่มีใบหน้า แต่ก็มีออร่าที่ไม่อาจพรรณนาได้แผ่ออกมาแม้ว่าเขาจะไม่สง่างาม แต่เขาก็ดูสูงส่ง!

ความรู้สึกนี้เหมือนกับการได้เห็นโลกสามมิติในโลกสองมิติที่มีระดับชีวิตที่แตกต่างกัน

”วิถีเต๋าเป็นประจักษ์!”

ลั่วฮวงแทบจะใชสามธิทั้งหมดเพ่งมองและเขาได้แต่กลั้นหายใจ เลือดลมในร่างกายของเขาก็หยุดไหล

ความรู้สึกนี้ทำให้ขนทั่วร่างของเขาลุกชัน เขามองไปที่ลำแสงอย่างว่างเปล่า สมองของเขาสูญเสียความสามารถในการคิดไปแล้ว

นี่คือการปรากฏตัวของวิถีเต๋า!

มันมีอยู่แค่เรื่องเล่าในตำนานเท่านั้น

ความคิดจะเป็นจริง คำพูดคือกฎศักดิ์สิทธิ์ เพียงตวัดพู่กันอาจเป็นหนังสือแห่งใบไม้ผลิและใบไม้ร่วง ส่วนภาพวาดจักสรรสร้างดวงอาทิตย์และดวงจันทร์!

วิถีเต๋าในสมุดคัดลอกคือเซียน? !

มันช่างน่าเหลือเชื่อ!

”เป็นไปได้ยังไง มันเป็นไปได้ยังไง?!” นักบวชปีศาจกลัวมากจนใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวและเขาไม่กล้าที่จะพูด: “จะมีการดำรงอยู่เช่นนี้ได้อย่างไร มันเป็นเรื่องโกหก มันต้องเป็นของปลอม! “

เขาพ่นเลือดเต็มปาก “เซ่อ” หันไปรอบ ๆ และกลายเป็นแสงสีเลือดและหลบหนีไปพร้อมกับเลือด

ในขณะเดียวกันเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ เขาระเบิดพลังที่มีทั้งหมดที่เขาสามารถใช้ได้และแม้แต่ปราณในร่างกายของเขาก็ถูกเผาไหม้อย่างรวดเร็วเพียงเพื่อออกไปจากที่นี่

เขารู้สึกหวาดกลัวอย่างมากและเขาไม่กล้าที่จะมองย้อนกลับไป

เซียนผู้นั้นยังคงลอยอยู่กับที่ราวกับว่าเขามองไม่เห็นที่ปีศาจสวรรค์หนีไป

แต่ฝ่ามือของเขาก็ค่อยๆยกขึ้น

อย่างไม่คาดคิด ปีศาจสวรรค์ที่หลบหนีไปแล้ว กลับปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในมุมมองที่แปลกประหลาดราวกับว่าเวลาย้อนกลับและเขาบินกลับหัวมาในทิศทางนี้

เห็นได้ชัดว่าเขายังคงเร่งความเร็วเพื่อหลบหนี แต่เขาถูก จำกัด โดยกฎบางอย่างซึ่งทำให้ร่างกายของเขาบินตรงไปที่ฝ่ามือของเซียน

”ไม่ ไม่ ยกโทษให้ข้ด้วยายกโทษให้ข้าด้วย” ใบหน้าของนักบวชปีศาจเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความสยดสยองและเขาขอร้องให้เซียนเมตตา: “นายท่าน ข้าผิดไปแล้ว ข้าเต็มใจที่จะเป็นวัวและม้า ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย! “

อย่างไรก็ตามทุกอย่างก็ไร้ผล

เขาได้ลอยมาอยู่ตรงหน้าเซียนแล้ว

มือของเซียนลดลงเบา ๆ เขาลูบหัวของมันเบาๆ

ไม่มีแรงกดดันที่ท่วมท้นไม่มีพลังปราณที่ยิ่งใหญ่ แม้แต่เสียงก็ไม่มี

เสียงของปีศาจสวรรค์หยุดลงอย่างกะทันหันและร่างกายของเขาก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อีกต่อไป

ลมกระโชกแรงพัดพาร่างของเขาให้กลายเป็นเศษฝุ่นเถ้าธุลีและหายไปกับสายลมเหลือเพียงแก่นหยวนหยิงที่คล้ายทารกหลับตาลอยอยู่ในอากาศ

พ่อแม่ลูกตระกูลลั่วที่เฝ้าดูตั้งแต่ต้นจนจบ ปากของพวกเขาทั้งหมดอ้าออกเป็นรูปตัว “O” พวกเขารู้สึกเย็นวาบในหัวใจและพวกเขาไม่กล้าที่จะหายใจ

ศิษย์ทั้งสามของนักบวชปีศาจสวรรค์ยิ่งหวาดกลัว

เซียนผู้นี้โบกมือของเขาอีกครั้ง ทารกที่เพิ่งเกิดขึ้นก็ลอยอยู่เหนือศีรษะของหนานหนานทันที จากนั้นเขาก็ลูบหัวของนางอีกครั้ง

เซียนลูบหัวและอวยพร!

แก่นหยวนหยิงลอยเหนือศีรษะหนานหนานมันละลายและรวมเข้ากับร่างกายของหนานหนาน

เด็กสาวมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ค่อยๆรู้สึกว่าเปลือกตาของนางหนักขึ้นเรื่อย ๆ และทั้งตัวของนางก็รู้สึกอบอุ่น นางดูเหมือนจะถูกห่อหุ้มด้วยรัศมีสีขาวน้ำนม จากนั้นก็หลับลึก

และลำแสงสีขาวก็สลายไปและสมุดคัดลอกก็ค่อยๆปิดลงจากนั้นก็ตกลงมาข้างๆหญิงสาวด้วย “ตุ้บ”

แรงกดดันที่ไม่มีตัวตนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยและโลกก็จมดิ่งสู่ความมืดมิดอีกครั้งราวกับว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน

ลั่วซือหยูกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและมองไปที่ ลั่วฮวงและพูดว่า: “พ่อ …ท่านพ่อ”

”อย่าพูดมาก!” ลั่วฮวงพูดตรงๆและพูดอย่างระมัดระวัง: “ไม่ต้องกลัว”

เขามองไปที่ศิษย์ที่เหลืออีกสามคนของปีศาจสวรรค์แสงเย็นวาบส่องสว่างในดวงตาและชามกลมในมือของเขาก็เปล่งแสงสีแดงและมังกรเปลวเพลิงยาวก็พุ่งออกมาจากมันกลืนกินทั้งสามคนในทันที

”อึ้ก–“

จงซิ่วค่อยๆลุกขึ้นและถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอกดวงตาของนางมีความซับซ้อนไม่รู้จบ ค่ำคืนนี้ช่างพลิกผันจริงๆโดยเฉพาะฉากสุดท้ายที่นางอาจจะลืมไม่ลงไปชั่วชีวิต

เพื่อให้สามารถแสดงตัวตนของเซียนและวิถีเต๋า ข้าเกรงว่ามีเพียงขอบเขตที่เหนือกว่านั้นที่ทำได้!

”มากับข้า.”

ลั่วฮวงพูดอย่างเคร่งขรึมจากนั้นก็เดินนำและเดินช้าๆไปหาเด็กหญิงและสมุดคัดลอก

เมื่อเขาอยู่ห่างกันครึ่งเมตรเขาก็หยุดลงกราบที่สมุดคัดลอกอย่างเคารพและกล่าวด้วยความจริงใจว่า: “ขออภยที่ทำให้ท่านไม่พอใจ”

จากนั้นเขาหยิบสมุดคัดลอกด้วยมือทั้งสองข้างและถือไว้อย่างระมัดระวัง

”ซือหยู เจ้าอุ้มหนานหนานไป เราจะต้องรีบกลับไป”