ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 85
สรุปบท ตอนที่ 85: ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่
ตอน ตอนที่ 85 จาก ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 85 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ลั่วซือหยูกล่าวอย่างเย็นชา: “ข้าแนะนำให้เจ้าปล่อยนางไป มิฉะนั้นเจ้าจะตายอย่างอนาถ!”
”เหอ เหอ กระต่ายตื่นตูมจริงๆ!” นักบวชปีศาจยิ้มอย่างเฉยเมย
เหนือเซียนคืออะไร?
เป็นตัวตนแบบไหน?
ไม่ต้องพูดถึงเหนือขอบเขตเซียน ไม่ว่าจะเป็นขอบเขตเซียนหรือไม่นั้นเป็นเรื่องของสองอย่างที่แตกต่างกัน
หากมีคนเช่นนี้ตอนนี้ข้าจะยังอยู่ดีกินดีได้หรือไ? ถ้ามีความสามารถก็ฆ่าข้า!
หนานหนานที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้กัดริมฝีปากแน่นและมองไปที่นักบวชปีศาจที่ใกล้เข้ามาด้วยความหวาดกลัว
ดวงตาของนักบวชปีศาจแสดงถึงความโลภและมันก็เหยียดฝ่ามือผอม ๆ ของมันออกและพูดอย่างเย็นชา: “เอาสมุดคัดลอกเล่มนั้นมาให้ข้า!”
หนานหนานกอดสมุดในมือแน่นนางค่อยๆเดินถอยหลังไป
แสงสีแดงสว่างวาบขึ้นในดวงตาของนักบวชปีศาจมือของมันกลายเป็นกรงเล็บและพลังสีดำที่อยู่บนมือก็ควบแน่นและมันก็ออกแรงฟาดไปที่หนานหนาน!
มันเยาะเย้ยและพูดว่า: “รากวิญญาณขั้นต่ำเท่าที่ไร้ค่า เจ้าควรตายไปดีกว่า!”
”หยุด!”
ทั้งสามคนตกตะลึงทั้งมือและเท้าเของพวกเขารู้สึกหนาวสั่นและดวงตาของพวกเขาก็แดงก่ำ
แต่ขณะที่พลังสีดำกำลังจะถึงร่างของหนานหนานสมุดคัดลอกก็สว่างขึ้น ทันใดนั้น! แรงกดดันอันมหาศาลก็ปรากฏขึ้นราวกับเซียนที่กำลังลงมาบนโลกทำโลกต้องหยุดนิ้ง
พลังเมฆหมอกสีดำก็หายไปราวกับว่ามันถูกสายลมพัดผ่าน
”นี่มัน … “
หัวใจของนักบวชปีศาจเต้นแรงขึ้นเขามองไปที่สมุดคัดลอกด้วยความประหลาดใจและเริ่มก้าวถอยหลังอย่างรู้สึกไม่สบายใจ
สมุดคัดลอกหายไปจากมือของนางมันลอยอยู่กลางอากาศและคลี่ออกช้าๆโดยไม่มีใครคาดคิด
ทันใดนั้น!พลังออร่าที่กว้างใหญ่ไพศาลพุ่งออกมาจากหนังสือคัดลอก มันแหวกหมู่เมฆขึ้นไปบนท้องนภา
เมื่อกระดาษคลี่ออกจนสุดลำแสงสีขาวนวลก็ก่อตัวขึ้นไปบนท้องฟ้าส่องแสงสว่างไปทั่วทั้งป่าทึบ
คลิก!
เขตแดนขนาดใหญ่ที่วางไว้โดยปีศาจสวรรค์ก็กลายเป็นเหมือนกระดาษและกระจัดกระจายออกไป ภูติผีภูเขาและสัตว์อสูรในป่าเกือบทั้งหมดสั่นสะท้าน แม้แต่วิญญาณก็ยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและพวกเขาก็โค้งคำนับอย่างเคารพในทิศทางของเสาแสง
ใบหน้าของนักบวชปีศาจเปลี่ยนสีกระทันหันมันซีดเราวกระดาษและมันสั่นจนฟังกระทบกันออกมาเสียงดัง“ซะ ซะ ซะ เซียน?!
ร่างกายของเขาถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ความหวาดกลัวปกคลุมเขาทำให้หนังศีรษะของเขาชาและเครื่องในปปั่นป่วน
ในเสาลำแสงสีขาวนั้นเห็นได้ชัดว่ามีชายชราคนหนึ่งมีเคราสีขาวและผมสีขาวและเสื้อคลุมที่พลิ้วไสว แม้ว่าเขาจะไม่มีใบหน้า แต่ก็มีออร่าที่ไม่อาจพรรณนาได้แผ่ออกมาแม้ว่าเขาจะไม่สง่างาม แต่เขาก็ดูสูงส่ง!
ความรู้สึกนี้เหมือนกับการได้เห็นโลกสามมิติในโลกสองมิติที่มีระดับชีวิตที่แตกต่างกัน
”วิถีเต๋าเป็นประจักษ์!”
ลั่วฮวงแทบจะใชสามธิทั้งหมดเพ่งมองและเขาได้แต่กลั้นหายใจ เลือดลมในร่างกายของเขาก็หยุดไหล
ความรู้สึกนี้ทำให้ขนทั่วร่างของเขาลุกชัน เขามองไปที่ลำแสงอย่างว่างเปล่า สมองของเขาสูญเสียความสามารถในการคิดไปแล้ว
นี่คือการปรากฏตัวของวิถีเต๋า!
มันมีอยู่แค่เรื่องเล่าในตำนานเท่านั้น
ความคิดจะเป็นจริง คำพูดคือกฎศักดิ์สิทธิ์ เพียงตวัดพู่กันอาจเป็นหนังสือแห่งใบไม้ผลิและใบไม้ร่วง ส่วนภาพวาดจักสรรสร้างดวงอาทิตย์และดวงจันทร์!
วิถีเต๋าในสมุดคัดลอกคือเซียน? !
มันช่างน่าเหลือเชื่อ!
เซียนลูบหัวและอวยพร!
แก่นหยวนหยิงลอยเหนือศีรษะหนานหนานมันละลายและรวมเข้ากับร่างกายของหนานหนาน
เด็กสาวมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ค่อยๆรู้สึกว่าเปลือกตาของนางหนักขึ้นเรื่อย ๆ และทั้งตัวของนางก็รู้สึกอบอุ่น นางดูเหมือนจะถูกห่อหุ้มด้วยรัศมีสีขาวน้ำนม จากนั้นก็หลับลึก
และลำแสงสีขาวก็สลายไปและสมุดคัดลอกก็ค่อยๆปิดลงจากนั้นก็ตกลงมาข้างๆหญิงสาวด้วย “ตุ้บ”
แรงกดดันที่ไม่มีตัวตนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยและโลกก็จมดิ่งสู่ความมืดมิดอีกครั้งราวกับว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน
ลั่วซือหยูกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและมองไปที่ ลั่วฮวงและพูดว่า: “พ่อ …ท่านพ่อ”
”อย่าพูดมาก!” ลั่วฮวงพูดตรงๆและพูดอย่างระมัดระวัง: “ไม่ต้องกลัว”
เขามองไปที่ศิษย์ที่เหลืออีกสามคนของปีศาจสวรรค์แสงเย็นวาบส่องสว่างในดวงตาและชามกลมในมือของเขาก็เปล่งแสงสีแดงและมังกรเปลวเพลิงยาวก็พุ่งออกมาจากมันกลืนกินทั้งสามคนในทันที
”อึ้ก–“
จงซิ่วค่อยๆลุกขึ้นและถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอกดวงตาของนางมีความซับซ้อนไม่รู้จบ ค่ำคืนนี้ช่างพลิกผันจริงๆโดยเฉพาะฉากสุดท้ายที่นางอาจจะลืมไม่ลงไปชั่วชีวิต
เพื่อให้สามารถแสดงตัวตนของเซียนและวิถีเต๋า ข้าเกรงว่ามีเพียงขอบเขตที่เหนือกว่านั้นที่ทำได้!
”มากับข้า.”
ลั่วฮวงพูดอย่างเคร่งขรึมจากนั้นก็เดินนำและเดินช้าๆไปหาเด็กหญิงและสมุดคัดลอก
เมื่อเขาอยู่ห่างกันครึ่งเมตรเขาก็หยุดลงกราบที่สมุดคัดลอกอย่างเคารพและกล่าวด้วยความจริงใจว่า: “ขออภยที่ทำให้ท่านไม่พอใจ”
จากนั้นเขาหยิบสมุดคัดลอกด้วยมือทั้งสองข้างและถือไว้อย่างระมัดระวัง
”ซือหยู เจ้าอุ้มหนานหนานไป เราจะต้องรีบกลับไป”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่