ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 85

ลั่วซือหยูกล่าวอย่างเย็นชา: “ข้าแนะนำให้เจ้าปล่อยนางไป มิฉะนั้นเจ้าจะตายอย่างอนาถ!”

”เหอ เหอ กระต่ายตื่นตูมจริงๆ!” นักบวชปีศาจยิ้มอย่างเฉยเมย

เหนือเซียนคืออะไร?

เป็นตัวตนแบบไหน?

ไม่ต้องพูดถึงเหนือขอบเขตเซียน ไม่ว่าจะเป็นขอบเขตเซียนหรือไม่นั้นเป็นเรื่องของสองอย่างที่แตกต่างกัน

หากมีคนเช่นนี้ตอนนี้ข้าจะยังอยู่ดีกินดีได้หรือไ? ถ้ามีความสามารถก็ฆ่าข้า!

หนานหนานที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้กัดริมฝีปากแน่นและมองไปที่นักบวชปีศาจที่ใกล้เข้ามาด้วยความหวาดกลัว

ดวงตาของนักบวชปีศาจแสดงถึงความโลภและมันก็เหยียดฝ่ามือผอม ๆ ของมันออกและพูดอย่างเย็นชา: “เอาสมุดคัดลอกเล่มนั้นมาให้ข้า!”

หนานหนานกอดสมุดในมือแน่นนางค่อยๆเดินถอยหลังไป

แสงสีแดงสว่างวาบขึ้นในดวงตาของนักบวชปีศาจมือของมันกลายเป็นกรงเล็บและพลังสีดำที่อยู่บนมือก็ควบแน่นและมันก็ออกแรงฟาดไปที่หนานหนาน!

มันเยาะเย้ยและพูดว่า: “รากวิญญาณขั้นต่ำเท่าที่ไร้ค่า เจ้าควรตายไปดีกว่า!”

”หยุด!”

ทั้งสามคนตกตะลึงทั้งมือและเท้าเของพวกเขารู้สึกหนาวสั่นและดวงตาของพวกเขาก็แดงก่ำ

แต่ขณะที่พลังสีดำกำลังจะถึงร่างของหนานหนานสมุดคัดลอกก็สว่างขึ้น ทันใดนั้น! แรงกดดันอันมหาศาลก็ปรากฏขึ้นราวกับเซียนที่กำลังลงมาบนโลกทำโลกต้องหยุดนิ้ง

พลังเมฆหมอกสีดำก็หายไปราวกับว่ามันถูกสายลมพัดผ่าน

”นี่มัน … “

หัวใจของนักบวชปีศาจเต้นแรงขึ้นเขามองไปที่สมุดคัดลอกด้วยความประหลาดใจและเริ่มก้าวถอยหลังอย่างรู้สึกไม่สบายใจ

สมุดคัดลอกหายไปจากมือของนางมันลอยอยู่กลางอากาศและคลี่ออกช้าๆโดยไม่มีใครคาดคิด

ทันใดนั้น!พลังออร่าที่กว้างใหญ่ไพศาลพุ่งออกมาจากหนังสือคัดลอก มันแหวกหมู่เมฆขึ้นไปบนท้องนภา

เมื่อกระดาษคลี่ออกจนสุดลำแสงสีขาวนวลก็ก่อตัวขึ้นไปบนท้องฟ้าส่องแสงสว่างไปทั่วทั้งป่าทึบ

คลิก!

เขตแดนขนาดใหญ่ที่วางไว้โดยปีศาจสวรรค์ก็กลายเป็นเหมือนกระดาษและกระจัดกระจายออกไป ภูติผีภูเขาและสัตว์อสูรในป่าเกือบทั้งหมดสั่นสะท้าน แม้แต่วิญญาณก็ยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและพวกเขาก็โค้งคำนับอย่างเคารพในทิศทางของเสาแสง

ใบหน้าของนักบวชปีศาจเปลี่ยนสีกระทันหันมันซีดเราวกระดาษและมันสั่นจนฟังกระทบกันออกมาเสียงดัง“ซะ ซะ ซะ เซียน?!

ร่างกายของเขาถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ความหวาดกลัวปกคลุมเขาทำให้หนังศีรษะของเขาชาและเครื่องในปปั่นป่วน

ในเสาลำแสงสีขาวนั้นเห็นได้ชัดว่ามีชายชราคนหนึ่งมีเคราสีขาวและผมสีขาวและเสื้อคลุมที่พลิ้วไสว แม้ว่าเขาจะไม่มีใบหน้า แต่ก็มีออร่าที่ไม่อาจพรรณนาได้แผ่ออกมาแม้ว่าเขาจะไม่สง่างาม แต่เขาก็ดูสูงส่ง!

ความรู้สึกนี้เหมือนกับการได้เห็นโลกสามมิติในโลกสองมิติที่มีระดับชีวิตที่แตกต่างกัน

”วิถีเต๋าเป็นประจักษ์!”

ลั่วฮวงแทบจะใชสามธิทั้งหมดเพ่งมองและเขาได้แต่กลั้นหายใจ เลือดลมในร่างกายของเขาก็หยุดไหล

ความรู้สึกนี้ทำให้ขนทั่วร่างของเขาลุกชัน เขามองไปที่ลำแสงอย่างว่างเปล่า สมองของเขาสูญเสียความสามารถในการคิดไปแล้ว

นี่คือการปรากฏตัวของวิถีเต๋า!

มันมีอยู่แค่เรื่องเล่าในตำนานเท่านั้น

ความคิดจะเป็นจริง คำพูดคือกฎศักดิ์สิทธิ์ เพียงตวัดพู่กันอาจเป็นหนังสือแห่งใบไม้ผลิและใบไม้ร่วง ส่วนภาพวาดจักสรรสร้างดวงอาทิตย์และดวงจันทร์!

วิถีเต๋าในสมุดคัดลอกคือเซียน? !

มันช่างน่าเหลือเชื่อ!