ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 14

เมื่อไม่มีแขกมาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาชีวิตของ หลี่ เหนี่ยนฟ่าน จึงกลับมาสงบสุขอีกครั้ง
เช้าวันนี้เขากินอาหารอิ่มแล้ว เขาก็ถือเบ็ดตกปลาไปที่สวนหลังบ้าน
เต่ากำลังนอนอยู่บนก้อนหินริมบ่อน้ำเหล่ตามองแสงแดดบนฟ้าที่สดใส
มองไปที่เต่าห็นได้ชัดว่าไม่มีสัตว์อสูรอยู่ในบ่อแล้วปลาที่ข้าเลี้ยงไว้อยู่ที่ไหน?
หลี่ เหนี่ยนฟ่าน ไม่เชื่อเรื่องสัตว์อสูร เขานั่งข้างๆเต่าเพื่อตกปลาต่อไป
เต่าตัวนี้มีขนาดตัวที่เล็กมันมีขนาดเกือบครึ่งหนึ่งของหลี่เหนียนฟาน มันลืมตาขึ้นมาและชำเลืองมองเขาจากนั้นก็หลับต่ออย่างเกียจคร้าน
หลี่ เหนี่ยนฟ่าน ยิ้มเล็กน้อยและโบกมือ
วิ้ง
เบ็ดถูกเหวี่ยงเป็นส่วนโค้งที่สมบูรณ์แบบในอากาศและร่อนลงตรงกลางบ่ออย่างแม่นยำ
พื้นผิวของบ่อมีคลื่นกระเพื่อมและตะขอก็จมลงทีละน้อย
น้ำในสระใสมากเหมือนถูกเคลือบสี แต่ถ้าอยู่ในน้ำเจ้าจะพบว่าไม่มีปลาสักตัวเดียวในน้ำทั้งหมดและแม้แต่ของลูกอ๊อดที่หลี่เหนียนฟานเพิ่งใส่ก็หายไปเช่นกัน
มีบางอย่างขนาดใหญ่ใต้แอ่งน้ำค่อยๆลืมตาขึ้นมันมองไปที่เบ็ดปลาตรงหน้า หางของมันว่ายไปที่ส่วนลึกของแอ่งน้ำทิ้งรอยสีทองไว้ตลอดทาง
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง
หลี่เหนียนฟานเอ่ยขึ้นเล็กน้อยและตะขอก็ถูกนำขึ้นจากน้ำ
เขามองไปที่เบ็ดตกปลาที่ว่างเปล่าโดยไม่แสดงสีหน้าเห็นได้ชัดว่าเขาพร้อมที่จะกลับมามือเปล่าอยู่แล้ว
“ แปลก ๆ ”
หลี่ เหนี่ยนฟ่าน ส่ายหัวและมองไปที่เต่าและพูดกับตัวเอง: “เต่าแก่ถ้าเจ้าพูดได้ก็ไม่เป็นไร บอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้นในบ่อนี้?”
เต่าหลับและไม่เคลื่อนไหว
หลี่ เหนี่ยนฟ่าน ลุกขึ้นอย่างทำอะไรไม่ถูกตบฝุ่นที่ก้นของเขาและจากไป
เขาตัดสินใจที่จะให้ความสนใจและเขาไม่ได้วางแผนที่จะเลี้ยงลูกปลาในบ่อน้ำในอนาคตหากเขาต้องการกินปลาเขาก็จะไปหาหลัวเซียนเชิง
หลี่เหนียนฟานวางเบ็ดตกปลากลับที่เดิมปิดประตู “ต้าเฮยไปกันเถอะไปเมืองกัน”
หลัวเซียนเชิง เจริญรุ่งเรืองเช่นเคย
ป้าจางพาลูกสาวของเธอไปเดินรอบ ๆ ประตูเมืองและเมื่อเธอเห็นหลี่เหนียนฟานเธอก็รีบตะโกนขึ้น: “หลี่กงซีอยู่ที่นี่รีบมาขอบคุณหลี่กงซีเร็วๆ
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ถักเปียหันศีรษะอย่างว่างเปล่ามองไปที่หลี่เหนียนฟานด้วยสายตาว่างเปล่าไม่ได้พูดและดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณของเธอไป
หลี่เหนียนฟานผงะไปชั่วขณะ “ป้าจางนี่ … “
”เฮ้ครั้งสุดท้ายที่เธอถูกจับโดยสัตว์ประหลาดเธอกลายเป็นแบบนี้หลังจากที่ตื่นขึ้นมาและ 80% ของวิญญาณของเธอก็กลัวสัตว์ประหลาด” งตาของจางป้ามีน้ำตาและเธอก็ถอนหายใจ
หลี่เหนียนฟานขมวดคิ้วและเมื่อเขานึกถึงความมีชีวิตชีวาก่อนหน้าของเด็กคนนี้หัวใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวด
“ ป้าจางมีวิธีการช่วยไหม?” หลี่เหนียนฟานถาม
”ข้าถามนักบวชลัทธิเต๋าสองสามคนและพวกเขาทั้งหมดบอกว่าถ้าข้าเดินไปกับลูกสาวและพูดคุยมากขึ้นยังมีโอกาสเรียกวิญญาณของนางได้” ป้าจางลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดอย่างจริงจัง: “นายน้อยหลี่เจ้าเป็นนักปราชญ์ ข้าขอให้ท่านใช้เวลาร่วมกับนางได้ไหม บางทีสิ่งนี้จะได้ผล “
“ ข้าจะทำ.” หลี่เหนียนฟานพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมรับมันอย่างกังวล
ป้าจางถือตะกร้าไข่ไว้ในมือ“ ท่านหลี่ครั้งที่แล้วท่านรีบออกไป ข้าขอบคุณที่ท่านยอมช่วย ท่านต้องยอมรับสิ่งนี้”
หลี่เหนียนฟานส่ายหัวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ป้าจางข้ายอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ ครั้งที่แล้วข้าไม่ได้ช่วยอะไรเลย”
”ท่านหลี่อย่าถ่อมตัวเลย แม้แต่ผู้ฝึกตนทั้งสามก็ยังเต็มไปด้วยคำชมสำหรับท่าน ข้าสงสัยว่าพวกเขาเป็นผู้ฝึกตนและพวกเขาไม่ชอบไข่ของข้าแน่นอน”ป้าจางหยิบตะกร้าไข่ ใส่ลงในมือของ หลี่ เหนี่ยนฟ่าน
หลี่ เหนี่ยนฟ่าน ต้องยอมรับมันด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว
เขาบอกลาป้าจางและหลี่เหนียนฟานก็มาหาพ่อค้าปลาอีกครั้ง
“ บอสเอาปลาคาร์ปตัวใหญ่มาให้ข้าสองตัว”
”สวัสดี ท่านหลี่ ” พ่อค้ายิ้มอย่างกระตือรือร้น: “เจ้าจะไม่ซื้อลูกอ๊อดเหรอ?”
หลี่ เหนี่ยนฟ่าน ส่ายหัว
“ข้าไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติกับบ่อนั้นลูกปลาหายไปหมดทันทีที่ใส่เข้าไป”
”เกิดอะไรขึ้นกับเต่าไหม” แม่ค้าขมวดคิ้วแล้วถาม
หลี่เหนียนฟานตอบว่า: “เต่าไม่เป็นไรและนอนอาบแดดทุกวัน”
“ นี่มันแปลกมาก” พ่อค้าเร่ก็งงงวยเช่นกัน
เต่าอยู่ดีแสดงว่าไม่มีสัตว์ประหลาด แต่ทำไมลูกอ๊อดถึงหายไป?
หลี่ เหนี่ยนฟ่าน พูดอย่างอิสระและเรียบง่าย: “ข้าจะไม่เลี้ยงปลาเลยข้าจะซื้อปลาในทันทีภายหลัง”
“ นายน้อยหลี่ท่านมีสิทธิ์มาที่นี่เพื่อซื้อปลา ข้าตื่ แต่เช้าทุกเช้าและไปที่ทะเลสาบจิงเยว่เพื่อหาปลาเพื่อให้แน่ใจว่าทุกตัวต้องสดและอร่อย” พ่อค้าหัวเราะ “แม้แต่ลูกชายของนายกกับราชครูยังมาร้านข้าเลย”
หลี่ เหนี่ยนฟ่าน ประหลาดใจ: “จริงเหรอ?”
”ข้าโกหกท่านได้หรือไม่เมื่อวานนี้เจ้าหญิงองค์ที่สองของราชวงศ์ซีอานออกมาเดินซื้อของเมื่อเดินผ่านข้าเขาบอกว่าเขาชอบกินปลาลูกชายของนายกรัฐมนตรีและลูกชายของราชครูเสนอให้เจ้าหญิงขโมยปลาจากข้า ข้าเกือบทะเลาะกันกลางถนน! “
ใบหน้าของพ่อค้าเร่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ“ พวกเขาทุกคนเป็นผู้ฝึกตน พวกเขายังชอบปลาของข้าเลย?”
หลี่เหนียนฟานผงะไปชั่วขณะเมื่อรู้ว่านี่เป็นความตั้งใจของลั่วซือหยูไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่ได้เห็นนางมาสักพัก นางเริ่มแผนแล้ว
ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะควบคุมสถานการณ์ได้เร็วขนาดนี้ลูกชายของราชครูและลูกชายของนายกรัฐมนตรีอ่อนแอเล็กน้อย
หลี่เหนียนฟานยิ้มและเดินออกจากร้านและเดินกลับไป
เมื่อเดินไปบนถนนประตูบ้านที่ปิดอยู่ก็เปิดออกทันใดนั้นสาวใช้แถวนั้นก็พรั่งพรูออกมา
ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงซูโอน่าและอีกฟากหนึ่งของถนนชายและม้ากลุ่มหนึ่งขนโลงศพมาหยุดที่หน้าประตูของครอบครัว
ทุกคนรีบขนผู้หญิงคนหนึ่งออกจากบ้านเตรียมส่งลงโลง
“ ดูเหมือนว่าภรรยาของ เฉินหยวนวายไม่สามารถผ่านมันไปได้”
“ หนึ่งศพสองชีวิตน่าสงสาร”
”เฉินหยวนวาย และภรรยาของเขาดีมาก แต่ก็น่าเสียดาย”
ผู้คนรอบข้างส่ายหัวและถอนหายใจ แต่พวกเขาคุ้นเคยกับปรากฏการณ์นี้แล้ว
เทคโนโลยีทางการแพทย์ในโลกของการบ่มเพาะความเป็นอมตะนั้นแทบจะเหมือนกับในชีวิตก่อนหน้านี้ของหลี่เหนียนฟานโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคลอดบุตรเว้นแต่จะมีสิ่งที่เป็นอมตะมาช่วยก็เป็นเรื่องง่ายมากที่จะประสบปัญหา
หัวใจของหลี่เหนียนฟานก็ผันผวนเช่นกันดวงตาของเขาสบกับผู้หญิงคนนั้นเมื่อเห็นเธอหลับตาแน่นดูเหมือนเขาจะหมดลมหายใจ แต่ยังมีเหงื่อที่หน้าผาก
เพียงแวบเดียวเขาจะเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตาย แต่ทรุดลงจนเป็นลม
”เดี๋ยวก่อนเธอยังไม่ตาย!”
หลี่ เหนี่ยนฟ่าน มองไปที่โลงศพที่กำลังจะปิดและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดมัน
ชายวัยกลางคนที่มีดวงตาสีแดงพูดเสียงแหบ: “ท่านลี่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”
ถ้าไม่ใช่เพราะชื่อเสียงที่ดีของ หลี่ เหนี่ยนฟ่าน ใน หลัวเซียนเชิง เขาคงจะหันหน้าไปด่า
”ภรรยาและลูกชายของเจ้ายังไม่ตายข้าช่วยพวกเขาได้!” หลี่เหนียนฟานกล่าว
“ ท่านหลี่เจ้าล้อเล่นเหรอ?” ชายวัยกลางคนตะลึง
หมอตำแยที่อยู่รอบ ๆ ก็มองไปที่ หลี่ เหนี่ยนฟ่าน อย่างเหลือเชื่อ
”ข้าแน่ใจว่าข้าสามารถช่วยชีวิตได้!” หลี่เหนียนฟานพูดอย่างกระตือรือร้น: “เจ้ารีบออกไปเพื่ออพยพฝูงชนและให้ใครบางคนเตรียมผ้าก๊อซและตะเกียงน้ำมันข้าจะช่วยคน!เร็วเข้า!”
สถานการณ์นี้สำคัญมากและเขาสามารถช่วยชีวิตคนในโลงศพได้————————————
เต่ามีขนาดครึ่งหนึ่งตน แต่เรียกว่าเล็ก?