ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 154

ตอนที่ 154

ตูมมมมมมมมมม!

บนท้องฟ้าแสงว่างระบิดออกมย้อมทั้งโลกที่เดิมที่เป็นกลางคืนให้ราวกับเป็นกลางวัน

จากระยะไกลจะเห็นแสงสว่างนี้คล้ายกับดาราจักรขนาดยักษ์

พลังปราณที่เปล่งออกมาคล้ายกับว่าเป็นสายน้ําที่ไหลลงสมุทร!

ประกายแสงของทั้งใบมีดลมจากกระบี่ยาวและเสียงพิณล้วนเปล่งประกายถึงขีดสุด!

แม้ว่าเจ้าจะอยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ แต่เจ้าก็จะสามารถสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวของทั้งสองศีรษะของเจ้าจะชาและทําได้เพียงก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้ามอง

“พัฟ!”

ใบหน้าของ หลิวซิงเหอเปลี่ยนเป็นสีแดงและในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะกระอักเลือดออกมา

เขาถือกระบี่ยาวและการกวัดแกว่งกระบี่ทุกครั้งสามารถตัดทุกสิ่งในโลกแห่งการฝึกตนให้ขาดและอาจทําให้เกิดพายุเลือดหรือเปลี่ยนสีของโลกดวงอาทิตย์และดวงจันทร์

แม้แต่เปลวไฟก็จะแยกออกจากกัน!

อย่างไรก็ตามเปลวไฟที่อยู่รอบตระกูล หลิว ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด มันพุ่งออกมาจากธงเทียนหยานอยู่ตลอดเวลาและทุกครั้งที่มีที่เว้นว่างก็จะถูกเปลวเพลิงจากมันเติมเต็มอย่างรวดเร็ว

ยิ่งไปกว่านั้นเปลวไฟนี้แข็งแกร่งมากกว่าไฟของขั้นหยวนหยิง มันเป็นเพลิงจากสวรรค์และมีสามารถเผาได้ทุกสรรพสิ่งและนับเป็นความซวยของปีศาจแม้จะเป็นผู้ฝึกตนมันก็อันตรายมากเช่นกัน

เปลวไฟนี้ล้อมรอบตระกูลหลิวไว้ ศิษย์ตระกูล หลิว หลายคนเหงื่อออกเหมือนสายฝน บางคนถึงขั้นหัวใจเต๋พังทลายและหนีจากตระกูลหลิวด้วยความตกใจแม้จะสัมผัสเปลวไฟเพียงเล็กน้อยคนๆนั้นก็จะกลายเป็นฝุ่นผงทันที

“พวกโง่!” เมื่อเห็นฉากนี้หลิวซิงเหอก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งอย่างลับๆใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

ในขณะนนั้นเอง จู่ๆเสียงพิณก็ดังเข้ามาในหูของเขา ทําให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้านและจิตใจของเขาก็ว่างเปล่าในทันที

โชคดีที่เขาตื่นขึ้นเร็วหลังจากถูกสะกด

อย่างไรก็ตามยังคงมีมังกรเพลิงจู่โจมม่านตระกูลหลิวอยู่และกวาดไปทั่วบ้านหลายหลังล้วนพังจนไม่เหลือร่องรอย

ใบหน้าของหลิวซิงเหอบูดบึง ความเย็นชาในดวงตาเหมือนกระบี่ที่ออกจากฟักและพูดว่า: โจวต้าเฉิง!”

แต่เดิมเหล่าศิษย์ที่หัวใจเต๋พังทลายไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เป็นเพราะอิทธิพลของเสียงพิณ!

ก่ชางฉิงและ โจวต้าเฉิง ทั้งสองคนมีอาวุธเซียนไว้ในมี เมื่อร่วมมือกัน มันเป็นไปไม่ได้ที่ตระกูลหลิวจะสามารถหยุดพวกเขาได้มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่พวกเขาจะถูกทําลาย

หลิวซิงเหอพ่นเลือดออกจากปากของเขาใส่กระบี่ยาว ก่อนกวาดไปรอบ ๆ ท้องฟ้า กลางอากาศเต็มไปด้วยแสงกระบี่ทําให้ม่านของตระกูลหลิวแข็งแกร่งขึ้นและกรีดร้อง: “ก่ชางฉิง,โจวต้าเฉิง, ตระกูลหลิวของข้าทําให้ขุนใครเคืองมันคุ้มค่าสําหรับเจ้า?! “

คู่ฉางชิงกล่าวอย่างเฉยเมย”เจ้าทําให้ใครบางคนที่เจ้าไม่อาจจินตนาการได้ขุ่นเคือง หยุดดิ้นรนเถอะ เจ้าทําได้แค่ทาตัวเอง ตระกูลของเจ้ามีอํานาจไม่ไว้หน้าใครจนเคยชิน อย่าลืมถ้าเจ้าได้กลับชาติมาเกิดใหม่จงเป็นคนไม่โดดเด่นและเป็นมิตร บางคนไม่สามารถทําให้ขุ่นเคืองได้! “” เขาเป็นใครกัน? ข้ายินดีที่จะไปหาเขาเพื่อ ขอโทษ! “หลิวซิงเหอกล่าวอย่างรวดเร็ว

โจวต้าเฉิงยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ไปขอโทษ เจ้าสมควรหรือ”

การหายใจของหลิวซิงเหอหยุดนิ่งสักพักและเขาพูดด้วยความโกรธ: “ลูกชายของข้าตายแล้วข้าสัญญาว่าจะไม่แก้แค้น!นี่เจ้าไม่คิดที่จะเลิกทําลายตระกูลหลิวของข้าจริงๆเหรอ?? “

“ฮิฮิ ข้าจะฆ่าเจ้า!” โจวต้าเฉิง ดีดพิณด้วยมือของเขาเสียงของพิณดังขึ้นอย่างรวดเร็วและจิตสังหารก็ปรากฏขึ้นและพลังของเขาก็มาถึงจุดสูงสุดในทันใด

เพลงที่บรรเลงปลี่ยนเป็นซุ่มโจมตีทุกด้าน!

แกรกๆ!

ทันใดนั้นม่านของตระกูล หลิว ก็แตกออกและจากนั้นเปลวไฟจากธงเทียนหยานก็เหมือนกับกระแสน้ําพุ่งไปตามช่องทันใดนั้นทั้งตระกูลหลิวก็กลายเป็นทะเลเพลิง!

“อาเฮ่อ!”

ดวงตาของหลิวซิงเหอกลายเป็นสีแดง,หัวใจของเขาแตกสลาย,เขาเปล่งเสียงคํารามออกมา,ผมของเขาปลิวสไว, หนังศีรษะของเขาแทบจะระเบิดและดวงตาของเขาก็เป็นประกายด้วยความบ้าคลั่งและความเกลียดชังอย่างถึงที่สุด