ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 159

ตอนที่ 159

หลี่เหนียนฟานวางถ้วยชาลงทันใดนั้นก็พูดขึ้น: “มันนานแล้วที่ข้าออกมาจากบ้าน”

เมื่อถั่วฮวงได้ยินคําพูดของหลี่เหนียนฟาน เขาก็กล่าวตอบอย่างรวดเร็ว: “นายน้อยหลี่ ธุระของเราเสร็จ เรียบร้อยแล้ว เราสามารถกลับไปได้ทุกเมื่อ “โอ๋?” หลี่เหนียนฟานเลิกคิ้วเล็กน้อย “ไปวันนี้เลยได้ไหม”

โจวต้าเฉิงพยักหน้า “ได้เลย นายน้อยหลี่” นายน้อยหลี่ทําไมไม่อยู่อีกต่อไปอีกสักหน่อย ข้าจะดูแลท่านให้ ดีที่สุดในฐานะเจ้าบ้าน “คู่ฉางชิงเปิดปากอย่างกระตือรือร้นที่จะรั้งหลี่เหนียนฟานให้อยู่ต่อ

“ไม่ ขอบคุณ เจ้าหุบเขากู่สําหรับความเมตตา ” หลี่เหนียนฟานส่ายหัว “ข้ายังมีต้าเฮยรอข้าอยู่ที่บ้าน ข้าไม่ ได้เห็นมันมาหลายวันแล้วและข้าไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร”

คู่ฉางชิงเปิดปากของเขาและกล่าวว่า: “เพราะนายน้อยหลี่ได้ตัดสินใจแล้ว ข้าจะไม่บังคับให้ท่านอยู่ต่อ”

ถั่วฮวงและ โจวต้าเฉิงก็ลุกขึ้นและพูดว่า “นายน้อยหลี่ถ้าอย่างนั้น เราจะไปเก็บข้าวของก่อน”

เมื่อเห็นว่า หลี่เหนียนฟานได้ตัดสินใจแล้วพวกเขาก็ไม่พูดอะไรอีก

กู่ฉางชิงเดินออกจากลานเล็ก ๆ และตรงไปที่ห้องโถงหลักของหุบเขาเมฆคราม

คู่จือเหยาและน้องชายยืนอยู่ในห้องโถงและรีบทักทายเขา “ท่านพ่อ”

กู่ฉางชิงรีบพูดว่า: “จือเหยา เจ้าทําสิ่งที่ข้าขอให้เจ้าทําเสร็จรึยัง”

“ท่านพ่อ ข้าทําเสร็จแล้ว!” คู่จื่อเหยาพยักหน้าลังเลสักพักแล้วพูดว่า: “ท่านพ่อ นายน้อยหลี่สนใจไข่มุกเทพที่ถูกปลุกมาก ดังนั้นข้าจึงส่งให้เขาไป”

กู่ฉางซึ่งถามว่า “ปรมาจารย์รับมันหรือไม่”

“อืม เขารับมันไปและดูเหมือนเขาจะชอบมันมาก” คู่จือเหยากล่าว

“ดี! เจ้าทําได้ดีมาก!” กู่ฉางชิงดีใจมาก ไม่น่าแปลกใจที่ปรมาจารย์จะมีทัศนคติที่ดีต่อตัวเขาเองขนาดนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ข้าสามารถแลกเปลี่ยนไข่มุกเทพที่ถูกปลุกกับความโปรดปรานของปรมาจารย์ได้การแลกเปลี่ยนครั้งนี้ช่างคุ้มค่า คือเหยาเจ้าทําได้ดีจริงๆ! “

คู่จือเหยายิ้มหยิบสร้อยข้อมือมิติออกมาและพูดว่า: “ท่านพ่อ ปรมาจารย์ดูสิ่งเหล่านี้นานกว่าห้าวินาที”

กู่ฉางชิงหยิบสร้อยข้อมือ แต่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทําไมมีน้อยเพียงนี้?”

คู่จือเหยาแสดงท่าทางที่ไม่สบายใจ “ปรมาจารย์เพียงกวาดตามองพวกมัน ส่วนใหญ่เขามักจะชอบมองไปที่ทิวทัศน์มากกว่า”

กู่ฉางชิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อย” เฮ้ มีสิ่งของที่เข้าตาปรมาจารย์น้อยเกินไป นายน้อยหลี่กําลังจะออกไปแล้ว เจ้าตามข้าไปส่งนายน้อยหลี่เถอะ“ไม่นานหลังจากนั้น หลี่เหนียนฟานและต้าจีก็เก็บกระเป๋าเสร็จ และเดินออกจากบ้านพักขณะที่ ถั่วฮวงและคนอื่น ๆ รออยู่ที่หน้าประตู

ทุกคนเดินไปที่ห้องโถงหลักของหุบเขาเมฆคราม ฉางชิงพาพี่น้องคู่ตลอดจนถึงผู้อาวุโสทั้งสามที่เหลือของหุบเขาเมฆครามมารอที่นี่ด้วยความเคารพ

“นาน้อยหลี่” คู่ฉางชิงก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เขาถือสร้อยข้อมือมิติไว้ในมือและกล่าวว่า: “เป็นเรื่องยากที่ท่านจะมาที่หุบเขาเมฆครามของข้าในฐานะแขก เราจะปล่อยให้ท่านกลับบ้านมือเปล่าได้อย่างไร นี่เป็นของขวัญเล็กๆน้อยโปรดรับไว้เถอะ”

หลี่เหนียนฟานยิ้มกว้างและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “เจ้าหุบเขาก่ ท่านสุภาพมากจริงๆ ข้าเป็นเพียงมนุษยธรรมดาจะรับของแบบนี้ได้ยังไงกัน”

กู่ฉางชิงยิ้มและพูดว่า “มันเป็นแค่การประดิษฐ์อักษรและภาพวาด โบราณวัตถุ พวกมันเป็นเพียงสมบัติธรรม ดาเท่านั้น”

การประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด โบราณวัตถุ?

หลี่เหนียนฝ่านรู้สึกสงสัยเล็กน้อยและเมื่อเขาดูก็พบว่าเป็นภาพวาดสามภาพที่เขาเห็นในห้องโถงด้านข้าง ครั้งที่แล้วและรูปปั้นสีดําเข็มที่ดูมีอายุราวๆสองสามร้อยปีวางอยู่ในสร้อย

ระดับของภาพวาดทั้งสามนั้นอยู่ในระดับปานกลาง แต่รูปปั้นนี้ดึงดูดความสนใจของหลี่เหนียนฟานได้เป็นอย่างดีและมันดูแปลกมาก มันควรค่าแก่เป็นของสะสม

เห็นได้ชัดว่า ‘ฉางซึ่งเป็นนักสะสมเช่นกัน แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะดีกว่าเดิมเมื่ออยู่กับเขา แต่ก็เป็นเรื่องยากมากที่จะมีคนตัดใจจากมันและมอบให้คนอื่น หลี่เหนียนฟานก็เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเหล่าผู้ที่รักศิลปะ

หลี่เหนียนฟานก็ไม่ปฏิเสธอีกต่อไป แต่กล่าวว่า: “เจ้าหุบเขา’ จะดีเหรอ?”

ทันใดนั้นกู่ฉางชิงก็ยิ้ม“มันดีตราบเท่าที่นายน้อยหลี่ชอบ”

หลี่เหนียนฟานครุ่นคิดอยู่ครู่คนึ่ง ถ้าเขาเดินออกไปโดยไม่ตอบแทนมันจะดูหน้าด้านเกินไป

นอกจากนี้พวกเขายังให้เครื่องอัดอากาศกับเขาอีก!

แม้ว่าข้าจะไม่มีสมบัติอะไรเลย ข้ากัน่าจะมีอะไรน่าสนใจตอบแทน

เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: ข้าก็เป็นจิตรกร ถ้างั้นข้าจะวาดรูปให้ท่าน?”

ตู้มมมมม!

ในขณะนี้แม้แต่ลมหายใจของทุกคนก็ดูเหมือนจะขาดหายไป

หากมีคนมองใกล้ ๆ เจ้าจะพบว่านอกจากหลี่เหนียนฟานแล้วร่างกายของคนอื่น ๆ ต่างก็สั่นสะท้าน รูม่านตาของพวกเขาเบิกกว้างและร่างกายราวกับถูกแช่งแข็ง

พวกเขากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งในใจ

“อะไรกัน?! ปรมาจารย์กําลังจะวาดภาพ!”

“หุบเขาเมฆครามโชคดีจริงๆ! ปรมาจารย์ต้องการวาดภาพให้พวกเขา!” เทียนปิง