ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 163
สรุปบท ตอนที่ 163: ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่
ตอน ตอนที่ 163 จาก ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 163 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 163
คราวนี้ ต้าเฮยไม่แม้แต่จะมองนางด้วยซ้ํา มันหันหัวตัวเองเล็กน้อยและกันของมันก็หันใส่นาง
หางส่ายไปมาด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งราวกับเยาะเย้ย
“อ๊ะ?”
หลีเหนียนฟานผงะไปชั่วขณะแล้วเหลือบมองไปที่รูปปั้นในมือของเขาด้วยความประหลาดใจ “รูปปั้นนี้ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวได้จริงๆดูเหมือนว่า … มันกําลังสั่น?”
ลืมมันไปเถอะ คงไม่มีอะไรหรอก
หลี่เหนียนฟานวางรูปปั้นลง “เสี่ยวต้าจี เราไปกินข้าวกันเถอะ”
ต้าจีพยักหน้า “เจ้าคะ”
ทั้งสองค่อยๆเดินออกจากลานเล็ก ๆ และเดินลงภูเขาด้วยกัน
“ต้าเฮยอย่าลืมเฝ้าบ้านให้ดีๆล่ะ”เสียงของหลี่เหนียนฟานดังขึ้นจากนอกบ้าน
ขณะที่เขาเดินหลี่เหนียนฟานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย
ข้าจําได้ว่าเมื่อก่อนตอนที่ข้ายังไม่รู้จักต้าจีข้าพาต้าเฮยไปทุกที่ที่ข้าไปแต่ตอนนี้…
ในลานบ้าน.
รูปปั้นสั่นเล็กน้อยควันสีดําโผล่ออกมาและออร่าแห่งความชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้น ดวงตาของรูปปั้นก็เปลี่ยนเป็ นสีแดง
เสียงหุ้มด้วยความโกรธดังออกมาจากมัน”เจ้าหมาโง่ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง โอกาสที่จะขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของชีวิตสุนัขอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว”
ต้าเฮยหันหน้าไปหามัน ปากของมันเปิดออกและพูดอย่างถากถาง”เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากําลังพูดอะไรข้าจะให้โอกาสเจ้าคิดและพูดใหม่”
“ฮิฮิ เจ้าเป็นอสูร?”
เยว่ญผงะไปชั่วขณะแล้วยิ้มอย่างโกรธ ๆ “กี่พันปีแล้วที่ไม่มีใครกล้าพูดกับข้าเช่นนี้ ข้าไม่เคยคิดว่าคนแรกที่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้จะเป็นเพียงอสูรสุนัขเจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากําลังพูดกับใคร?”
“ไม่ดื่มสุราชั้นเลิศแต่กลับอยากกินขนมปังปิ้ง เจ้าจะโทษข้าไม่ได้!” ปราณสีดําถูกยิงออกมาจากรูปปั้นทันใดนั้นกลายเป็นฝ่ามือสีดําและพุ่งไปทางต้าเฮย
“ได้เวลาที่เจ้าจะได้เผชิญหน้าความเป็นจริงแล้ว”
ต้าเฮยยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ ส่ายหัวอย่างเย็นชา อุ้งเท้าของมันยกขึ้นก่อนทําท่าตบ
ฮ่าๆะ–
ในความว่างเปล่า แรงกดดันลึกลับปรากฏขึ้นทันที่พุ่งเข้าหาเยว่กและพร้อมกับพลังมหาศาลฝ่ามือสีดําพังทลายลง
“เก๋งๆ”
รูปปั้นร่วงลงสู่พื้นและควันสีดําที่หมุนไปมาแสดงให้เห็นถึงความกังวลของนาง
ดูเหมือนว่าจะมีเครื่องหมายคําถามนับไม่ถ้วนบนหน้าผากของนางและนางก็ตกตะลึง โดยยังไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้”ข้าถูกสุนัขที่กําลังจะตายตัวนั้นโจมตีไม่แม้แต่จะขัดขืน?”
สัตว์อสูรสุนัขตัวนี้มันคืออะไรกัน?
เยว่กูสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างรวดเร็วและพยายามระงับความตกใจในใจของนาง นางอดไม่ได้ที่จะกวาดสายตาไปด้านข้างก่อนที่ดวงตาของนางจะเบิกกว้าง
ข้างๆจุดที่นางร่วงลงมามีดาบปีศาจนอนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ
เยว่กูมีความสุขขึ้นทันที นางไม่คาดคิดว่าจะเจอกับผู้ช่วยที่นี่ อย่างที่คาดไว้มีเรื่องอัศจรรย์อยู่ทุกหนทุกแห่งในชีวิตของนาง!
นางรีบพูดว่า: “ดาบปีศาจออกมาเร็ว ๆ อสูรสุนัขตัวนี้ไม่ธรรมดา ถ้าเจ้ากับข้าร่วมมือกันอาจปราบมันลงได้!”
ว้าว!
ทันใดนั้นดาบปีศาจที่ร่วงหล่นก็เปล่งแสงออกมา
พระโครงกระดูกในดาบปีศาจลอยออกมา จากนั้นเขาก็ประกบมือเข้าหากันก่อนมองไปที่เยว่ก เขาแสดงสีหน้าเปี่ยมเมตตาออกมาและพูดอย่างสบาย ๆว่า “อมิตตาพุทธ โยมเย่วถู นางเป็นคนรู้จักเก่าของอาตมา ขอให้ ลุงหมาไว้ชีวิตนาง และอาตมาจะพานางเข้าสู่หนทางพุทธ
อะไร?
เยว่กูรู้สึกว่าโลกทั้งใบของนางถูกทําลายซ้ําแล้วซ้ําเล่าในวันนี้
เมืองลั่วเซียนเฉิง
หลี่เหนียนฟานและ ต้า กําลังเดินอยู่บนถนนดูผู้คนที่สัญจรไปมา มีทั้งผู้คนที่คุ้นเคยและใจดี
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงแผงขายอาหารเช้าเล็ก ๆ ข้างถนน
แผงลอยไม่ใหญ่ แต่ธุรกิจกลับดีมากอย่างน่าประหลาดใจ
ลมร้อนผสมกับกลิ่นหอมของดอกไม้อบอวลเมืองลั่วเซียนในตอนเช้าตรู่
“เจ้าของร้าน เสี่ยวหลงเปาหนึ่งเข่งกับเต้าเจียว3ถ้วย”
“โอ้ นายน้อยหลี่!” เจ้าของแผงขายของเมื่อเห็นหลี่เหนียนฟาน เขาก็ยิ้มด้วยความประหลาดใจ
หลีเหนียนฟาน ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “ข้าขี้เกียจทํากับข้าวที่บ้าน ธุรกิจของท่านกําลังดีขึ้นมากเลย”
เจ้าของร้านขอบคุณหลี่เหนียนฟานและกล่าวว่า “นี่ต้องขอบคุณ คําแนะนําของนายน้อยหลี่ท่านสอนวิธีทําบะหมี่และวิธีทําเต้าหูให้ข้าทําให้รสชาติดีกว่าที่อื่นๆ ข้าจําได้เสมอ!”
“ข้าแค่พูดไปตามใจ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” หลี่เหนียนฟานโบกมือ“ตอนนี้มีที่นั่งไหม?”
“มีสิ!”
เจ้าของร้านพาหลี่เหนียนฟานไปที่ศาลาทันที ทันใดนั้นเขาก็พูดเสียงดัง: “เออโกว ย้ายกันใหญ่ของเจ้าปที่ด้านข้างและเบียดกับต้านิวให้มีที่ว่างให้นายน้อยหลีกับแม่นางต้าจีนั่ง!”
“เถ้าแก่จาง ท่านแค่เห็นนายน้อยหลี่ท่านก็กลายเป็นคนอื่นไกลทันที!” เออโกวฮัมเพลงก่อนยืนขึ้นและนั่งข้าง ๆ ยิ้มให้หลี่เหนียนฟาน:”นายน้อยหลี่โปรดนั่ง”
หลี่ เหนียนฟาน ยิ้มและโค้งมือ: “ขอบคุณมาก”
Ergou โบกมือครั้งแล้วครั้งเล่า: “ท่านไม่จําเป็นต้องสุภาพ นายน้อยหลี, เออโกวไม่มีการศึกษาและท่านเป็นคนมีการศึกษา ครั้งก่อนที่ข้ากลับบ้าน มัวแต่ฟังท่านเล่าเกี่ยวกับการไซอิ๋วเลยถูกเมียข้าดุเลย “
“ฮ่าฮ่าฮ่า ๆ
คําพูดของเออโกวทําให้เกิดเสียงหัวเราะทันที
มีคนเห็นด้วย: “นายน้อยหลี่ยินดีต้อนรับเป็นเรื่องยากที่ท่านจะพาภรรยาท่านออกมาทานอาหารค่ําข้าต้องย้ายกันออกมาไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม?”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่