ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 163

ตอนที่ 163

คราวนี้ ต้าเฮยไม่แม้แต่จะมองนางด้วยซ้ํา มันหันหัวตัวเองเล็กน้อยและกันของมันก็หันใส่นาง

หางส่ายไปมาด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งราวกับเยาะเย้ย

“อ๊ะ?”

หลีเหนียนฟานผงะไปชั่วขณะแล้วเหลือบมองไปที่รูปปั้นในมือของเขาด้วยความประหลาดใจ “รูปปั้นนี้ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวได้จริงๆดูเหมือนว่า … มันกําลังสั่น?”

ลืมมันไปเถอะ คงไม่มีอะไรหรอก

หลี่เหนียนฟานวางรูปปั้นลง “เสี่ยวต้าจี เราไปกินข้าวกันเถอะ”

ต้าจีพยักหน้า “เจ้าคะ”

ทั้งสองค่อยๆเดินออกจากลานเล็ก ๆ และเดินลงภูเขาด้วยกัน

“ต้าเฮยอย่าลืมเฝ้าบ้านให้ดีๆล่ะ”เสียงของหลี่เหนียนฟานดังขึ้นจากนอกบ้าน

ขณะที่เขาเดินหลี่เหนียนฟานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย

ข้าจําได้ว่าเมื่อก่อนตอนที่ข้ายังไม่รู้จักต้าจีข้าพาต้าเฮยไปทุกที่ที่ข้าไปแต่ตอนนี้…

ในลานบ้าน.

รูปปั้นสั่นเล็กน้อยควันสีดําโผล่ออกมาและออร่าแห่งความชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้น ดวงตาของรูปปั้นก็เปลี่ยนเป็ นสีแดง

เสียงหุ้มด้วยความโกรธดังออกมาจากมัน”เจ้าหมาโง่ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง โอกาสที่จะขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของชีวิตสุนัขอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว”

ต้าเฮยหันหน้าไปหามัน ปากของมันเปิดออกและพูดอย่างถากถาง”เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากําลังพูดอะไรข้าจะให้โอกาสเจ้าคิดและพูดใหม่”

“ฮิฮิ เจ้าเป็นอสูร?”

เยว่ญผงะไปชั่วขณะแล้วยิ้มอย่างโกรธ ๆ “กี่พันปีแล้วที่ไม่มีใครกล้าพูดกับข้าเช่นนี้ ข้าไม่เคยคิดว่าคนแรกที่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้จะเป็นเพียงอสูรสุนัขเจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากําลังพูดกับใคร?”

“ไม่ดื่มสุราชั้นเลิศแต่กลับอยากกินขนมปังปิ้ง เจ้าจะโทษข้าไม่ได้!” ปราณสีดําถูกยิงออกมาจากรูปปั้นทันใดนั้นกลายเป็นฝ่ามือสีดําและพุ่งไปทางต้าเฮย

“ได้เวลาที่เจ้าจะได้เผชิญหน้าความเป็นจริงแล้ว”

ต้าเฮยยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ ส่ายหัวอย่างเย็นชา อุ้งเท้าของมันยกขึ้นก่อนทําท่าตบ

ฮ่าๆะ–

ในความว่างเปล่า แรงกดดันลึกลับปรากฏขึ้นทันที่พุ่งเข้าหาเยว่กและพร้อมกับพลังมหาศาลฝ่ามือสีดําพังทลายลง

“เก๋งๆ”

รูปปั้นร่วงลงสู่พื้นและควันสีดําที่หมุนไปมาแสดงให้เห็นถึงความกังวลของนาง

ดูเหมือนว่าจะมีเครื่องหมายคําถามนับไม่ถ้วนบนหน้าผากของนางและนางก็ตกตะลึง โดยยังไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้”ข้าถูกสุนัขที่กําลังจะตายตัวนั้นโจมตีไม่แม้แต่จะขัดขืน?”

สัตว์อสูรสุนัขตัวนี้มันคืออะไรกัน?

เยว่กูสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างรวดเร็วและพยายามระงับความตกใจในใจของนาง นางอดไม่ได้ที่จะกวาดสายตาไปด้านข้างก่อนที่ดวงตาของนางจะเบิกกว้าง

ข้างๆจุดที่นางร่วงลงมามีดาบปีศาจนอนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ

เยว่กูมีความสุขขึ้นทันที นางไม่คาดคิดว่าจะเจอกับผู้ช่วยที่นี่ อย่างที่คาดไว้มีเรื่องอัศจรรย์อยู่ทุกหนทุกแห่งในชีวิตของนาง!

นางรีบพูดว่า: “ดาบปีศาจออกมาเร็ว ๆ อสูรสุนัขตัวนี้ไม่ธรรมดา ถ้าเจ้ากับข้าร่วมมือกันอาจปราบมันลงได้!”

ว้าว!

ทันใดนั้นดาบปีศาจที่ร่วงหล่นก็เปล่งแสงออกมา

พระโครงกระดูกในดาบปีศาจลอยออกมา จากนั้นเขาก็ประกบมือเข้าหากันก่อนมองไปที่เยว่ก เขาแสดงสีหน้าเปี่ยมเมตตาออกมาและพูดอย่างสบาย ๆว่า “อมิตตาพุทธ โยมเย่วถู นางเป็นคนรู้จักเก่าของอาตมา ขอให้ ลุงหมาไว้ชีวิตนาง และอาตมาจะพานางเข้าสู่หนทางพุทธ

อะไร?

เยว่กูรู้สึกว่าโลกทั้งใบของนางถูกทําลายซ้ําแล้วซ้ําเล่าในวันนี้