ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 164

ตอนที่ 164

ตอนก่อนแปลผิดจาก เต้าห เป็น เต้าเจี้ยว ขอโทษด้วยนะครับ

หลี่เหนียนฟานและ ต้าจีนั่งลง

ในไม่ช้จานที่เต็มไปด้วยเสี่ยวหลงเปาและเต้าหูสองชามก็มาถึงโต๊ะ กลิ่นหอมลอยตีหน้าพวกเขา

“ยะ!”

การกินเสี่ยวหลงเปากับเต้าหูหนึ่งคําทําให้ร่างกายอบอุ่นคลายความหนาวได้ดี

ในขณะเดียวกันเจ้าของร้านร้านก็นําจานอีกสองสามจานมาที่โต๊ะ มีไข่ปรุงสุกและอาหารเบา ๆ อื่น ๆ เขายิ้ม และพูดว่า“นายน้อยหลี่ นี่เครื่องเคียง!”

หลี่เหนียนฟานอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “เจ้าของร้านร้าน ท่านใจดีเกินไปแล้ว!”

เจ้าของร้านร้านพูดทันทีว่า “ท่านพูดแบบนั้นได้ยังไง? ธุรกิจของข้ารุ่งเรืองขึ้นเพราะท่าน!ข้าหวังว่าท่านจะ มากินอาหารร้านข้าบ่อยมากขึ้น เพื่อที่ข้าจะได้เรียนหลายๆอย่างจากท่านบางที่ลูกชายของข้าอาจกลายเป็นคนที่มีการศึกษาและนําความรุ่งโรจน์มาสู่ครอบครัว!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! แน่นอน!” หลี่เหนียนฟานหัวเราะ เขาถามด้วยน้ําเสียงสงสัยเจ้าของร้านร้านข้าได้ยินคนพูดถึงสายฟ้ามีอะไรเกิดขึ้นหรือ?”

“นายน้อยหลี่ ท่านไม่รู้เหรอเจ้าของร้านอ้าปากค้าง จากนั้นเขาก็พูดต่อว่า” เมื่อคืนสายฟ้าฟาดต้นไม้เก่าแก่ข้างประตูเมืองลั่วเซียนจนขาดออกเป็น 2 ส่วน !”

หลี่เหนียนฟานขมวดคิ้ว

เจ้าของร้านร้านถอนหายใจและพูดต่อ”ต้นไม้เก่าแก่ต้านั้นอยู่ที่นี่มาหลายชั่วอายุคนแล้วข้าจําได้ว่าข้าเคยปืนขึ้นไปเล่นต้นไม้เมื่อข้ายังเด็กใครจะไปคิดว่าสายฟ้าจะผ่าไม่ให้เหลือครึ่งเดียว!ผู้คนที่เห็นเล่าว่าสายฟ้านั้นหนาพอ ๆ กับฝาบาตร!”

หลี่เหนียนฟานถามว่า “ต้นไม้เก่าแก่อยู่ทางประตูทิศตะวันออกหรือ?”

เจ้าของร้านร้านกล่าวว่า “ใช่! แต่ข้าพบว่ามันแปลกที่ต้นไม้เก่าแก่ล้มลงแต่ไม่ได้ทับคนหรือสิ่งก่อสร้างใดๆเลย ผู้เฒ่าผู้แก่เล่าว่าต้นไม้นั้นมีชีวิต! !”

“เจ้าของร้านร้านท่านมีไวน์ไหม” หลี่เหนียนฟานถาม

“มี นายน้อยหลี่ รอสักครู่”

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเจ้าของร้านก็แอบหยิบขวดไวน์ออกมาจากด้านล่างของคอกของเขา“ไวน์ของข้าพิเศษมากนานๆที่จะข้าจิบครั้งหรือสองครั้งและเก็บมันไว้.อย่างไรก็ตามมันไม่ดีต่อสุขภาพที่จะดื่มในตอนเช้า”

หลี่เหนียนฟานยิ้ม “ข้ารู้ ขอบคุณที่บอกข้า”

“ไม่เป็นไร.” เจ้าของร้านยิ้ม.

หลี่เหนียนฟานเช็ดปาก “ต้าจี เจ้าอิ่มแล้วเหรอ”

ต้าจีพยักหน้า หลี่เหนียนฟานวางเงินลงบนโต๊ะและลุกขึ้นยืน “ไปกันเถอะ”

หลังจากนั้นไม่นานเจ้าของร้านก็ส่งเสียงเรียกตามพวกเขา “นายน้อยหลี่ เงินของท่าน”

“ไม่ มันคือเงินของท่าน!” หลี่เหนียนฟานตอบอย่างหน้าด้าน เขาอารมณ์ดี เขาถือขวดไวน์ไว้ในมือขณะที่เดินไปทางประตูทิศตะวันออก

ต้าจีถามว่า“นายน้อยหลี่ ท่านจะไปดูต้นไม้เก่าใช่ไหม”

“ใช่.” หลี่เหนียนฟานพยักหน้า