ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 167

ตอนที่ 167

หลี่เหนียนฟานยิ้มและกล่าวว่า: “ผู้เฒ่าเหยา ข้าต้องบอกว่าท่านโชคดีมาก ข้าเพิ่งซื้อปลาคาร์ปตัวใหญ่สองตัวมาเมื่อวานนี้ ข้ากินไปหนึ่งตัวเมื่อวานนี้ แต่ข้าไม่คิดว่าวันนี้อีกตัวจะเตรียมไว้เป็นพิเศษให้ท่าน”

หลี่เหนียนฟานกล่าวติดตลก แต่เหยาเมิ่งจี้กลับจริงจังและตอบด้วยความจริงใจและหวาดกลัวทันที: “ขอบคุณ นายน้อยหลี่สําหรับความเมตตาของท่าน”

ที่จริงแล้ว นายน้อยหลี่รู้ก่อนแล้วว่าเขาจะมา !

ในตอนนี้เอง เสี่ยวไป๋ได้เดินไปถึงใจกลางสวนแล้ว ซึ่งมีลําธารที่ใช้เป็นบ่อปลา

ข้างในมีปลาว่ายน้ําอย่างเฉื่อยชาพร้อมกับกระดิกหางไปมา

ลําธารนี้เชื่อมต่อกับบ่อน้ําในสวนหลังบ้าน แต่หลี่เหนียนฟานทําตาข่ายมากั้นเพื่อป้องกันไม่ให้ปลาว่ายน้ําไปสวนหลังบ้าน

ปลาชนิดนี้เป็นปลาคาร์ฟหญ้าตัวอวบซึ่งดูแข็งแรงมาก มองเผินๆมันดูขี้เกียจ แต่เมื่อมีลมพัดและใบไม้หล่นมันจะว่ายน้ําหนีไปอย่างรวดเร็วด้วยการสะบัดหาง มันมีความยืดหยุ่นมาก

อย่างไรก็ตามไม่ว่ามันจะยืดหยุ่นเพียงใดมันก็ไร้ประโยชน์ต่อหน้า เสี่ยวไป๋

เสี่ยวไป๋ ยกมือและจุ่มลงน้ําและคว้าปลาคาร์ฟหญ้าไว้ในมือโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากมาย

“แบบ!”

ปลาตัวนั้นสั่นในมือของเขา แต่ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดได้

มือของ เสี่ยวไป๋ เป็นเหมือนค็มที่ที่บีบปลาไว้ หลังจากนั้นไม่นานปลาก็เริ่มเหนื่อยล้าละการต่อสู้ก็อ่อนแอลง เรื่อยๆ สุดท้ายมันก็เป็นปลาที่ถูกฆ่าบนเขียง

“ตูม!”

เสี่ยวไป๋ เอามีดทําครัวตบหัวปลาคาร์ฟหญ้าด้วยการตบครั้งนี้ เพื่อส่งปลาคาร์ฟหญ้าที่นิ่งไม่ไหวติงไปสวรรค์

พูดเสร็จแล้วเปิดปาก

การเคลื่อนไหวของมันซับซ้อนมาก

ในไม่ช้า ปลาก็ถูกแปรรูป

มันยกมือขึ้นสับหัวปลา วางส่วนร่างไว้ข้างๆและเริ่มทําซุปเต้าหูหัวปลา

เต้าหู้ทําไม่ยาก สวนหลังบ้านของหลี่เหนียนฟานปลูกถั่วเหลือง จึงไม่ขาดแคลนมันและโดยธรรมชาติเต้าหู้จะกินได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

นําเต้าหู้สีขาวใสออกจากตู้เย็นและเริ่มปรุงอาหาร

ผู้เฒ่าเหยานั่งงุนงงอยู่บนเก้าอี้ด้วยตัวเอง

แม้ว่าเขาจะรู้แจ้งโดยหลี่เหนียนฟาน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอามันออกจากหัว เขาจะส่ายหัวและถอนหายใจเป็นครั้งคราว

ชาที่วางไว้ข้าง ๆ ก็เย็นโดยไม่รู้ตัว

ในกรณีนี้สิ่งที่ควรทําไม่ใช่แค่การตรัสรู้แต่ต้องทําควบคู่ไปด้วย

หลี่เหนียนฟานไม่ได้พูดอะไร แต่รอให้ เสี่ยวไป๋ ทําอาหารอย่างเงียบ ๆ หวังว่าอาหารจะทําให้ผู้เฒ่าเหยา รู้สึกดีขึ้น

ข้าไม่ได้มีสหายมากมาย ในโลกแห่งการฝึกตน ถ้าเขาจากไป ข้าหวังว่าเขาจะจากไปด้วยความสุข

ตลอดทั้งสวนนอกจากหลี่เหนียนฟานที่นั่งอยู่กับเหยาเพิ่งจที่ตกอยู่ในความสับสน ต้าจีกําลังศึกษาเกมหมากรุกอยู่ด้านข้าง ต้าเฮยนอนอยู่บนพื้น และมีเพียงเสี่ยวไป๋ที่ยังคงทําอาหารอย่างหนัก

“ปุดๆ “

ควันพวยพุ่งออกมาโดยไม่รู้ตัวผลักฝาหม้อปรุงอาหารเปิดออกทําให้เกิดเสียงดังกึกก้อง

เมื่อเปิดฝาออกทันใดนั้นควันหนาทึบก็ลอยออกมา

กลิ่นหอมอันรุนแรงอบอวลไปทั่วอากาสในทันที ห่อหุ้มทุกคน กลิ่นหอมไหลรินไปตามแขนขาเข้าโพรงจมูก ทุกคนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้า พวกเขารู้สึกถึงความตื่นเต้นของร่างกาย

หืม?

เหยาเมิ่งจี้ที่ยังงุนงงก็ผงะและเขาก็อดไม่ได้ที่จะสูดดม รูม่านตาของเขาเบิกกว้าง

หอมมาก!

กลิ่นนั้นเข้าไปปากของเขาและจากนั้นก็ไหลลงในท้องของเขา แต่เพราะมันเป็นเพียงอากาศทําให้ท้องของเขาไม่พอใจและเริ่มหดตัวลงอย่างช่วยไม่ได้

“โกกกกกกก!”

รู้สึกหิว ท้องก็ร้องดังออกมา

ทันใดนั้นใบหน้าของ เหยาเมิ่งจี้ก็แดงระเรื่อด้วยความอับอาย

ข้าไม่รู้ว่ากี่ปีแล้วข้าเกือบลืมความรู้สึกหิวโหย ตอนนี้ไม่เพียงแต่มันกลับมาเท่านั้น แต่ท้องของข้าก็ยังร้อง ด้วย

เมื่อครู่นี้ข้ายังเป็นคนที่กําลังจะตาย แต่ต่อมาท้องของข้าก็ร้องดังขึ้น… นี่มันน่าอายเกินไป!

ไม่จริง พระเจ้า ให้ข้าตายเถะ ข้าไม่มีหน้าไปพบผู้คนอีกแล้ว!

เขาหาที่มาของกลิ่นอย่างลับๆ แต่เห็นว่า เสี่ยวไป๋ เดินมาพร้อมกับซุปปลาแล้ว

ควันยังคงลอยอยู่เหนือหม้อตุ๋น

ผ่านควัน เขาเห็นน้ําซุปปลาสีขาวขุ่น สีของซุปปลาบริสุทธิ์มากไม่มีน้ํามันลอยอยู่เลย มันเป็นการผสมผสาน ที่ง่ายที่สุดของความอร่อยของหัวปลาและเต้าหู

น้ําซุปทั้ถูกแสงแดดส่องกระทบมันเผยความแวววาว

ในซุปข้น หัวปลาชิ้นอวบครึ่งหัวตั้งขึ้นจากด้านใน ถัดจากหัวปลามีเต้าหูหยกคล้ายคริสตัลเล็กน้อยซึ่งเป็นส่วนผสมที่เข้ากันได้ดีที่สุด

กลิ่นของซุปปลาไม่รุนแรงมากนัก แต่อยู่ได้นานและมีรสที่ค้างอยู่ในคอไม่รู้จบ

เมื่อมองไปที่ซุปปลาในหม้อที่ส่งกลิ่นหอมลอยไปทั่วท้องฟ้า ความอยากอาหารของทุกคนก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและน้ําลายก็ไหลออกมา

เหยาเมิ่งจี้กลืนน้ํา จ้องเขม็งไปที่หม้อซุปปลาและทันใดนั้นคลื่นแห่งความปรารถนาก็เข้ามาในหัวใจของเขา

ข้าคิดว่าข้าตายไปแล้วและไม่มีอะไรในโลกที่สามารถหลอกล่อเขาได้อีกต่อไป แต่ตอนนี้เขาพบว่าเขาคิดผิดและมันผิดมาก

ปรากฏว่าอาหารสามารถล่อลวงใจและสามารถสยบความสิ้นหวังของความตายได้จริงๆ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของ เหยาเมิ่งจี้หลี่เหนียนฟานก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามที่คาดไว้ไม่มีปัญหาใด ๆ ที่ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยอาหาร

เสี่ยวไป๋ เติมซุปปลาในชามแล้วและยื่นให้” เหยาเมิ่งจี้ค่อยๆกิน”

“ขอบคุณ”

เหยาเมิ่งจี้ถือชามซุปปลามาถือไว้ตรงหน้าอย่างอดไม่ได้ แล้วก็สูดกลิ่นเข้าไป

กลิ่นที่อบอุ่นนทําให้จิตวิญญาณของเขาตื่นเต้นขึ้นมา นอกจากซุปข้นครึ่งชามแล้วยังมีปลาเนื้อนุ่มชิ้นโต และเต้าหูสีขาวใสนุ่มอีกสองชิ้น

ลูกกระเดือกของเขากลิ้งขึ้นลง เขาแทบรอไม่ไหวที่จะกิน

ทันใดนั้นซุปปลาสีขาวข้นก็ไหลเข้ามาในปากของเขาจากชาม รสชาติที่นุ่มนวลทําให้เขารู้สึกสบายใจ ที่สําคัญที่สุดคือกลิ่นหอมอันโอชะผลิบานในปากของเขาทันทีและน้ําซุปก็ชโลมทั่วคอของเขาอย่างอ่อนโยน

เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อซุปปลาด้วยลิ้นของเขาจากนั้นเขาก็กลืนมันลงไปอย่างช้าๆราวกับสายน้ําที่ลงภูเขา

“…อร่อย!”

เหยาเพิ่งจ๊อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา เขาเพียงรู้สึกว่าทุกส่วนในร่างกายผ่อนคลายอย่างไม่อาจบรรยายได้

เขาอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าอีกครั้งแล้วซด

“ฮะ!”

คราวนี้เขาหยิบเต้าหูเข้าปากด้วย

เต้าหูมีเนื้อที่เนียนนุ่มมันรวมเข้ากับน้ําซุปได้อย่างสมบูรณ์ ก่อนที่เขาจะเคี้ยวมัน มันก็ละลายในปาก ทันใดนั้นกลิ่นหอมของเต้าหูก็หลอมรวมกับน้ําซุปปลาโดยรอบทําให้ความอร่อยนี้เพิ่มขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งอีกครั้ง

“อร่อย! อร่อยมาก! นี่คืออาหารที่อร่อยที่สุดที่ข้าเคยกินมาในชีวิตนี้!”

“หึหึ!”

เหยาเมิ่งจี้ลืมทุกอย่าง ยิ่งเขากินมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้นและเขาก็เอาชามไปปิดหน้า

อย่างไรก็ตามภายใต้ชามที่ปิดใบหน้าของเขา มีน้ําตาสองสายไหลออกมาจากดวงตาของเขา

ไม่คาดคิดว่าข้าจะได้กินอาหารอร่อย ๆ แบบนี้ก่อนที่ข้าจะตายและชีวิตของข้าก็คุ้มแล้ว แม้ข้าจะตายก็ไม่เสียใจ!

“นายน้อยหลี่ ข้าทําให้ท่านหัวเราะแล้ว” เหยาเมิ่งจี้รีบเช็ดน้ําตา “ขออีกชามได้ไหม”

หลี่เหนียนฟานกล่าวว่า “ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาไม่ว่าท่านอยากกินมากแค่ไหนก็ตาม”