ตอนที่ 167 – ตอนที่ต้องอ่านของ ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่
ตอนนี้ของ ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายกำลังภายในทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่ 167 จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ตอนที่ 167
หลี่เหนียนฟานยิ้มและกล่าวว่า: “ผู้เฒ่าเหยา ข้าต้องบอกว่าท่านโชคดีมาก ข้าเพิ่งซื้อปลาคาร์ปตัวใหญ่สองตัวมาเมื่อวานนี้ ข้ากินไปหนึ่งตัวเมื่อวานนี้ แต่ข้าไม่คิดว่าวันนี้อีกตัวจะเตรียมไว้เป็นพิเศษให้ท่าน”
หลี่เหนียนฟานกล่าวติดตลก แต่เหยาเมิ่งจี้กลับจริงจังและตอบด้วยความจริงใจและหวาดกลัวทันที: “ขอบคุณ นายน้อยหลี่สําหรับความเมตตาของท่าน”
ที่จริงแล้ว นายน้อยหลี่รู้ก่อนแล้วว่าเขาจะมา !
ในตอนนี้เอง เสี่ยวไป๋ได้เดินไปถึงใจกลางสวนแล้ว ซึ่งมีลําธารที่ใช้เป็นบ่อปลา
ข้างในมีปลาว่ายน้ําอย่างเฉื่อยชาพร้อมกับกระดิกหางไปมา
ลําธารนี้เชื่อมต่อกับบ่อน้ําในสวนหลังบ้าน แต่หลี่เหนียนฟานทําตาข่ายมากั้นเพื่อป้องกันไม่ให้ปลาว่ายน้ําไปสวนหลังบ้าน
ปลาชนิดนี้เป็นปลาคาร์ฟหญ้าตัวอวบซึ่งดูแข็งแรงมาก มองเผินๆมันดูขี้เกียจ แต่เมื่อมีลมพัดและใบไม้หล่นมันจะว่ายน้ําหนีไปอย่างรวดเร็วด้วยการสะบัดหาง มันมีความยืดหยุ่นมาก
อย่างไรก็ตามไม่ว่ามันจะยืดหยุ่นเพียงใดมันก็ไร้ประโยชน์ต่อหน้า เสี่ยวไป๋
เสี่ยวไป๋ ยกมือและจุ่มลงน้ําและคว้าปลาคาร์ฟหญ้าไว้ในมือโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากมาย
“แบบ!”
ปลาตัวนั้นสั่นในมือของเขา แต่ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดได้
มือของ เสี่ยวไป๋ เป็นเหมือนค็มที่ที่บีบปลาไว้ หลังจากนั้นไม่นานปลาก็เริ่มเหนื่อยล้าละการต่อสู้ก็อ่อนแอลง เรื่อยๆ สุดท้ายมันก็เป็นปลาที่ถูกฆ่าบนเขียง
“ตูม!”
เสี่ยวไป๋ เอามีดทําครัวตบหัวปลาคาร์ฟหญ้าด้วยการตบครั้งนี้ เพื่อส่งปลาคาร์ฟหญ้าที่นิ่งไม่ไหวติงไปสวรรค์
พูดเสร็จแล้วเปิดปาก
การเคลื่อนไหวของมันซับซ้อนมาก
ในไม่ช้า ปลาก็ถูกแปรรูป
มันยกมือขึ้นสับหัวปลา วางส่วนร่างไว้ข้างๆและเริ่มทําซุปเต้าหูหัวปลา
เต้าหู้ทําไม่ยาก สวนหลังบ้านของหลี่เหนียนฟานปลูกถั่วเหลือง จึงไม่ขาดแคลนมันและโดยธรรมชาติเต้าหู้จะกินได้ทุกเมื่อที่ต้องการ
นําเต้าหู้สีขาวใสออกจากตู้เย็นและเริ่มปรุงอาหาร
ผู้เฒ่าเหยานั่งงุนงงอยู่บนเก้าอี้ด้วยตัวเอง
แม้ว่าเขาจะรู้แจ้งโดยหลี่เหนียนฟาน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอามันออกจากหัว เขาจะส่ายหัวและถอนหายใจเป็นครั้งคราว
ชาที่วางไว้ข้าง ๆ ก็เย็นโดยไม่รู้ตัว
ในกรณีนี้สิ่งที่ควรทําไม่ใช่แค่การตรัสรู้แต่ต้องทําควบคู่ไปด้วย
หลี่เหนียนฟานไม่ได้พูดอะไร แต่รอให้ เสี่ยวไป๋ ทําอาหารอย่างเงียบ ๆ หวังว่าอาหารจะทําให้ผู้เฒ่าเหยา รู้สึกดีขึ้น
ข้าไม่ได้มีสหายมากมาย ในโลกแห่งการฝึกตน ถ้าเขาจากไป ข้าหวังว่าเขาจะจากไปด้วยความสุข
ตลอดทั้งสวนนอกจากหลี่เหนียนฟานที่นั่งอยู่กับเหยาเพิ่งจที่ตกอยู่ในความสับสน ต้าจีกําลังศึกษาเกมหมากรุกอยู่ด้านข้าง ต้าเฮยนอนอยู่บนพื้น และมีเพียงเสี่ยวไป๋ที่ยังคงทําอาหารอย่างหนัก
“ปุดๆ “
ควันพวยพุ่งออกมาโดยไม่รู้ตัวผลักฝาหม้อปรุงอาหารเปิดออกทําให้เกิดเสียงดังกึกก้อง
เมื่อเปิดฝาออกทันใดนั้นควันหนาทึบก็ลอยออกมา
กลิ่นหอมอันรุนแรงอบอวลไปทั่วอากาสในทันที ห่อหุ้มทุกคน กลิ่นหอมไหลรินไปตามแขนขาเข้าโพรงจมูก ทุกคนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้า พวกเขารู้สึกถึงความตื่นเต้นของร่างกาย
หืม?
เหยาเมิ่งจี้ที่ยังงุนงงก็ผงะและเขาก็อดไม่ได้ที่จะสูดดม รูม่านตาของเขาเบิกกว้าง
หอมมาก!
กลิ่นนั้นเข้าไปปากของเขาและจากนั้นก็ไหลลงในท้องของเขา แต่เพราะมันเป็นเพียงอากาศทําให้ท้องของเขาไม่พอใจและเริ่มหดตัวลงอย่างช่วยไม่ได้
เหยาเมิ่งจี้ถือชามซุปปลามาถือไว้ตรงหน้าอย่างอดไม่ได้ แล้วก็สูดกลิ่นเข้าไป
กลิ่นที่อบอุ่นนทําให้จิตวิญญาณของเขาตื่นเต้นขึ้นมา นอกจากซุปข้นครึ่งชามแล้วยังมีปลาเนื้อนุ่มชิ้นโต และเต้าหูสีขาวใสนุ่มอีกสองชิ้น
ลูกกระเดือกของเขากลิ้งขึ้นลง เขาแทบรอไม่ไหวที่จะกิน
ทันใดนั้นซุปปลาสีขาวข้นก็ไหลเข้ามาในปากของเขาจากชาม รสชาติที่นุ่มนวลทําให้เขารู้สึกสบายใจ ที่สําคัญที่สุดคือกลิ่นหอมอันโอชะผลิบานในปากของเขาทันทีและน้ําซุปก็ชโลมทั่วคอของเขาอย่างอ่อนโยน
เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อซุปปลาด้วยลิ้นของเขาจากนั้นเขาก็กลืนมันลงไปอย่างช้าๆราวกับสายน้ําที่ลงภูเขา
“…อร่อย!”
เหยาเพิ่งจ๊อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา เขาเพียงรู้สึกว่าทุกส่วนในร่างกายผ่อนคลายอย่างไม่อาจบรรยายได้
เขาอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าอีกครั้งแล้วซด
“ฮะ!”
คราวนี้เขาหยิบเต้าหูเข้าปากด้วย
เต้าหูมีเนื้อที่เนียนนุ่มมันรวมเข้ากับน้ําซุปได้อย่างสมบูรณ์ ก่อนที่เขาจะเคี้ยวมัน มันก็ละลายในปาก ทันใดนั้นกลิ่นหอมของเต้าหูก็หลอมรวมกับน้ําซุปปลาโดยรอบทําให้ความอร่อยนี้เพิ่มขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งอีกครั้ง
“อร่อย! อร่อยมาก! นี่คืออาหารที่อร่อยที่สุดที่ข้าเคยกินมาในชีวิตนี้!”
“หึหึ!”
เหยาเมิ่งจี้ลืมทุกอย่าง ยิ่งเขากินมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้นและเขาก็เอาชามไปปิดหน้า
อย่างไรก็ตามภายใต้ชามที่ปิดใบหน้าของเขา มีน้ําตาสองสายไหลออกมาจากดวงตาของเขา
ไม่คาดคิดว่าข้าจะได้กินอาหารอร่อย ๆ แบบนี้ก่อนที่ข้าจะตายและชีวิตของข้าก็คุ้มแล้ว แม้ข้าจะตายก็ไม่เสียใจ!
“นายน้อยหลี่ ข้าทําให้ท่านหัวเราะแล้ว” เหยาเมิ่งจี้รีบเช็ดน้ําตา “ขออีกชามได้ไหม”
หลี่เหนียนฟานกล่าวว่า “ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาไม่ว่าท่านอยากกินมากแค่ไหนก็ตาม”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่