ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 167

ตอนที่ 167

หลี่เหนียนฟานยิ้มและกล่าวว่า: “ผู้เฒ่าเหยา ข้าต้องบอกว่าท่านโชคดีมาก ข้าเพิ่งซื้อปลาคาร์ปตัวใหญ่สองตัวมาเมื่อวานนี้ ข้ากินไปหนึ่งตัวเมื่อวานนี้ แต่ข้าไม่คิดว่าวันนี้อีกตัวจะเตรียมไว้เป็นพิเศษให้ท่าน”

หลี่เหนียนฟานกล่าวติดตลก แต่เหยาเมิ่งจี้กลับจริงจังและตอบด้วยความจริงใจและหวาดกลัวทันที: “ขอบคุณ นายน้อยหลี่สําหรับความเมตตาของท่าน”

ที่จริงแล้ว นายน้อยหลี่รู้ก่อนแล้วว่าเขาจะมา !

ในตอนนี้เอง เสี่ยวไป๋ได้เดินไปถึงใจกลางสวนแล้ว ซึ่งมีลําธารที่ใช้เป็นบ่อปลา

ข้างในมีปลาว่ายน้ําอย่างเฉื่อยชาพร้อมกับกระดิกหางไปมา

ลําธารนี้เชื่อมต่อกับบ่อน้ําในสวนหลังบ้าน แต่หลี่เหนียนฟานทําตาข่ายมากั้นเพื่อป้องกันไม่ให้ปลาว่ายน้ําไปสวนหลังบ้าน

ปลาชนิดนี้เป็นปลาคาร์ฟหญ้าตัวอวบซึ่งดูแข็งแรงมาก มองเผินๆมันดูขี้เกียจ แต่เมื่อมีลมพัดและใบไม้หล่นมันจะว่ายน้ําหนีไปอย่างรวดเร็วด้วยการสะบัดหาง มันมีความยืดหยุ่นมาก

อย่างไรก็ตามไม่ว่ามันจะยืดหยุ่นเพียงใดมันก็ไร้ประโยชน์ต่อหน้า เสี่ยวไป๋

เสี่ยวไป๋ ยกมือและจุ่มลงน้ําและคว้าปลาคาร์ฟหญ้าไว้ในมือโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากมาย

“แบบ!”

ปลาตัวนั้นสั่นในมือของเขา แต่ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดได้

มือของ เสี่ยวไป๋ เป็นเหมือนค็มที่ที่บีบปลาไว้ หลังจากนั้นไม่นานปลาก็เริ่มเหนื่อยล้าละการต่อสู้ก็อ่อนแอลง เรื่อยๆ สุดท้ายมันก็เป็นปลาที่ถูกฆ่าบนเขียง

“ตูม!”

เสี่ยวไป๋ เอามีดทําครัวตบหัวปลาคาร์ฟหญ้าด้วยการตบครั้งนี้ เพื่อส่งปลาคาร์ฟหญ้าที่นิ่งไม่ไหวติงไปสวรรค์

พูดเสร็จแล้วเปิดปาก

การเคลื่อนไหวของมันซับซ้อนมาก

ในไม่ช้า ปลาก็ถูกแปรรูป

มันยกมือขึ้นสับหัวปลา วางส่วนร่างไว้ข้างๆและเริ่มทําซุปเต้าหูหัวปลา

เต้าหู้ทําไม่ยาก สวนหลังบ้านของหลี่เหนียนฟานปลูกถั่วเหลือง จึงไม่ขาดแคลนมันและโดยธรรมชาติเต้าหู้จะกินได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

นําเต้าหู้สีขาวใสออกจากตู้เย็นและเริ่มปรุงอาหาร

ผู้เฒ่าเหยานั่งงุนงงอยู่บนเก้าอี้ด้วยตัวเอง

แม้ว่าเขาจะรู้แจ้งโดยหลี่เหนียนฟาน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอามันออกจากหัว เขาจะส่ายหัวและถอนหายใจเป็นครั้งคราว

ชาที่วางไว้ข้าง ๆ ก็เย็นโดยไม่รู้ตัว

ในกรณีนี้สิ่งที่ควรทําไม่ใช่แค่การตรัสรู้แต่ต้องทําควบคู่ไปด้วย

หลี่เหนียนฟานไม่ได้พูดอะไร แต่รอให้ เสี่ยวไป๋ ทําอาหารอย่างเงียบ ๆ หวังว่าอาหารจะทําให้ผู้เฒ่าเหยา รู้สึกดีขึ้น

ข้าไม่ได้มีสหายมากมาย ในโลกแห่งการฝึกตน ถ้าเขาจากไป ข้าหวังว่าเขาจะจากไปด้วยความสุข

ตลอดทั้งสวนนอกจากหลี่เหนียนฟานที่นั่งอยู่กับเหยาเพิ่งจที่ตกอยู่ในความสับสน ต้าจีกําลังศึกษาเกมหมากรุกอยู่ด้านข้าง ต้าเฮยนอนอยู่บนพื้น และมีเพียงเสี่ยวไป๋ที่ยังคงทําอาหารอย่างหนัก

“ปุดๆ “

ควันพวยพุ่งออกมาโดยไม่รู้ตัวผลักฝาหม้อปรุงอาหารเปิดออกทําให้เกิดเสียงดังกึกก้อง

เมื่อเปิดฝาออกทันใดนั้นควันหนาทึบก็ลอยออกมา

กลิ่นหอมอันรุนแรงอบอวลไปทั่วอากาสในทันที ห่อหุ้มทุกคน กลิ่นหอมไหลรินไปตามแขนขาเข้าโพรงจมูก ทุกคนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้า พวกเขารู้สึกถึงความตื่นเต้นของร่างกาย

หืม?

เหยาเมิ่งจี้ที่ยังงุนงงก็ผงะและเขาก็อดไม่ได้ที่จะสูดดม รูม่านตาของเขาเบิกกว้าง

หอมมาก!

กลิ่นนั้นเข้าไปปากของเขาและจากนั้นก็ไหลลงในท้องของเขา แต่เพราะมันเป็นเพียงอากาศทําให้ท้องของเขาไม่พอใจและเริ่มหดตัวลงอย่างช่วยไม่ได้

เหยาเมิ่งจี้ถือชามซุปปลามาถือไว้ตรงหน้าอย่างอดไม่ได้ แล้วก็สูดกลิ่นเข้าไป

กลิ่นที่อบอุ่นนทําให้จิตวิญญาณของเขาตื่นเต้นขึ้นมา นอกจากซุปข้นครึ่งชามแล้วยังมีปลาเนื้อนุ่มชิ้นโต และเต้าหูสีขาวใสนุ่มอีกสองชิ้น

ลูกกระเดือกของเขากลิ้งขึ้นลง เขาแทบรอไม่ไหวที่จะกิน

ทันใดนั้นซุปปลาสีขาวข้นก็ไหลเข้ามาในปากของเขาจากชาม รสชาติที่นุ่มนวลทําให้เขารู้สึกสบายใจ ที่สําคัญที่สุดคือกลิ่นหอมอันโอชะผลิบานในปากของเขาทันทีและน้ําซุปก็ชโลมทั่วคอของเขาอย่างอ่อนโยน

เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อซุปปลาด้วยลิ้นของเขาจากนั้นเขาก็กลืนมันลงไปอย่างช้าๆราวกับสายน้ําที่ลงภูเขา

“…อร่อย!”

เหยาเพิ่งจ๊อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา เขาเพียงรู้สึกว่าทุกส่วนในร่างกายผ่อนคลายอย่างไม่อาจบรรยายได้

เขาอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าอีกครั้งแล้วซด

“ฮะ!”

คราวนี้เขาหยิบเต้าหูเข้าปากด้วย

เต้าหูมีเนื้อที่เนียนนุ่มมันรวมเข้ากับน้ําซุปได้อย่างสมบูรณ์ ก่อนที่เขาจะเคี้ยวมัน มันก็ละลายในปาก ทันใดนั้นกลิ่นหอมของเต้าหูก็หลอมรวมกับน้ําซุปปลาโดยรอบทําให้ความอร่อยนี้เพิ่มขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งอีกครั้ง

“อร่อย! อร่อยมาก! นี่คืออาหารที่อร่อยที่สุดที่ข้าเคยกินมาในชีวิตนี้!”

“หึหึ!”

เหยาเมิ่งจี้ลืมทุกอย่าง ยิ่งเขากินมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้นและเขาก็เอาชามไปปิดหน้า

อย่างไรก็ตามภายใต้ชามที่ปิดใบหน้าของเขา มีน้ําตาสองสายไหลออกมาจากดวงตาของเขา

ไม่คาดคิดว่าข้าจะได้กินอาหารอร่อย ๆ แบบนี้ก่อนที่ข้าจะตายและชีวิตของข้าก็คุ้มแล้ว แม้ข้าจะตายก็ไม่เสียใจ!

“นายน้อยหลี่ ข้าทําให้ท่านหัวเราะแล้ว” เหยาเมิ่งจี้รีบเช็ดน้ําตา “ขออีกชามได้ไหม”

หลี่เหนียนฟานกล่าวว่า “ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาไม่ว่าท่านอยากกินมากแค่ไหนก็ตาม”