ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 168

ตอนที่ 168

ในไม่ช้าซุปปลาหนึ่งหม้อก็ถูกกวาดจนเกลี้ยงโดยทุกคน

เหยาเพิ่งจี้นั่งลงบนเกาอี้ ซึมซับรสชาติที่ค้างอยู่ในลําคอ

จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและกล่าวกับหลี่เหนียนฟานด้วยความเคารพ: “นายน้อยหลี่ขอบคุณสําหรับการต้อนรับ ข้าขออําลา”

หลี่เหนียนฟานมองไปที่ เหยาเพิ่งจี้เงียบไปครู่หนึ่งและถอนหายใจเบา ๆ : ” ผู้เฒ่าเหยา เดินระวังๆ”

ข้าไม่รู้ว่าจะได้เจอเขาอีกหรือเปล่า

เหยาเพิ่งสั่นสะท้านไปทั่วพร้อมกับสีหน้าเศร้าสร้อยและในที่สุดก็พยักหน้าอย่างเจ็บปวดและเดินออกจากบ้าน

หลี่เหนียนฟานมองไปที่ด้านหลังของเขาและอดไม่ได้ที่จะแสดงอารมณ์อ่อนไหวเล็กน้อย

ชีวิตไม่แน่นอนเหมือนเฟยหงเหยียบหิมะ

(ผู้แปลก็ไม่ทราบว่ามันหมายความว่าอะไรเหมือนกัน)

ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนหรือเซียน พวกเขาจะพบปัญหาเดียวกันในที่สุดและเจ้าค่าของชีวิตก็มักจะอยู่ที่นั่น

ถ้าข้ารู้ว่าความตายกําลังใกล้เข้ามาข้ากลัวว่าข้าจะเป็นเหมือนผู้เฒ่าเหยา

ไม่น่าแปลกใจที่นักปราชญ์คนนั้น ต้องการค้นหาหนทางที่จะมีชีวิตยืนยาวอย่างไม่ลดละ ชีวิตนั้นสั้นเกินไป ดังนั้นใครจะเต็มใจที่จะจากไป

หลี่เหนียนฟานส่ายหัวและเริ่มสร้างสายล่อฟ้า มันไม่ดีที่จะคิดมากเกินไป

เหยาเพิ่งจี้ เดินไปตามถนนบนภูเขาอย่างใจเย็นและเดินช้าๆลงจากภูเขา

ทันทีที่เขามาถึงเชิงเขาฉันม่านหยุนและผู้อาวุโสทั้งสี่ก็มองดูเขาด้วยความกังวล

“อาจารย์ ปรมาจารย์สามารถช่วยชีวิตท่านได้ไหม” ฉันม่านหยุนถามอย่างกังวล

เหยาเพิ่งจี้ส่ายหัว ความเศร้าในใจของเขาเหมือนน้ําท่วมโลก มันเหมือนกับเด็กที่เห็นพ่อแม่ของเขาหลังจากถูกครูวิพากษ์วิจารณ์ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเล็กน้อยและเสียงของเขาก็แหบ: “อย่าไปคิดเลย ยังไงข้าก็ต้องตายอยู่แล้ว!”

ดวงตาของฉันม่านหยุนกลายเป็นสีแดงทันทีสะอื้นและพูดว่า: “อาจารย์ ข้าจะไปขอร้องปรมาจารย์!”

“หยุด!” เหยาเพิ่งจิรีบหยุดและพูดด้วยความสิ้นหวัง: “ปรมาจารย์ รู้ว่าจุดจบของข้าใกล้เข้ามาแล้ว เขาได้ทําซุปเต้าหูหัวปลาเป็นพิเศษสําหรับข้า ยิ่งไปกว่านั้นก่อนที่จะออกไปปรมาจารย์เขาพูดกับข้าเป็นพิเศษว่า “เดินระวังๆ” ความหมายมันไม่สามารชัดเจนไปกว่านี้ได้อีกแล้ว

ฉันม่านหยุนและคนอื่น ๆ ต่างก็เสียใจและไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“ฮ่า ๆ ๆ เจ้าไม่ต้องเสียใจหรอก ซุปนั้นอร่อยมาก เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะได้กิน! เมื่อข้าได้กินอาหารแบบนี้ข้าก็ไม่เสียใจที่ต้องตาย ! เจ้าต้องอิจฉาแน่ๆ”

เหยาเพิ่งจี้ยิ้มอย่างกะทันหันจากนั้นโบกมือ“เอาล่ะ พวกเจ้ากลับไปเถอะ ทัณฑ์สวรรค์จะมาในอีก 2 วัน ให้ข้าอยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ”

“อาจารย์!”

ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ําตาของฉันม่านหยุนเล็กลงและนางกําลังคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง แต่เมื่อเห็นว่าเหยาเพิ่งได้กลายเป็นผู้ที่สิ้นหวังและจมลงไปในส่วนลึกมหาสมุทร นางก็ทําอะไรไม่ได้

“ถ้าข้าตาย อย่ามาหาศพของข้า ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม……”

ก่อนที่จะรู้ตัวมันก็ตกกลางคืนแล้ว

หลี่เหนียนฟาน ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการทําสายล่อฟ้า เพราะมันมีไว้ป้องกันฟ้าผ่าเเขาจึงไม่สามารถทําอย่างลวกๆได้ และหลี่เหนียนฟานก็ยิ่งคิดหนักมากขึ้น เพราะมันเป็นของใหม่ที่สุดที่เขาสร้างขึ้นดังนั้น เขาต้องลองก่อน และตรวจสอบว่ามันสามารถป้องกันฟ้าผ่าได้ไหม

วิธีที่ดีที่สุดในการทดสอบคือการชักว่าวและล่อสายฟ้าแลบ เหมือนคนที่ประดิษฐ์สายล่อฟ้าในชาติที่แล้วของเขา!

ในความเป็นจริง หลี่เหนียนฟานก็พร้อมที่จะทําเช่นนั้น

วัสดุในการทําว่าวไม่สามารถหาได้ง่ายกว่านี้อีกแล้ว มันสามารถหาได้ทุกที่ในสวน

หลังจากตั้งสายล่อฟ้าแล้ว เขาก็ชักว่าวธรรมดาขึ้น มันดูเหมือนผีเสื้อขนาดใหญ่ที่ไม่มีลวดลายกําลังบินขึ้น