ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 169

ตอนที่ 169

ฮับ!

อากาศเปล่าระหว่างฟ้าดินเป็นเหมือนระลอกคลื่น

บนปลายนิ้วของ ต้าจีออร่าสีขาวขนาดเล็กมากราวกับผ้าไหมพลิ้วไหวเหมือนไส้เดือนแม้ว่าจะมีออร่าสีขาวเพียงเล็กน้อย แต่ก็เป็นเหมือนแสงไฟส่องสว่างรอบ ๆ และย้อมทั้งโลกให้กลายเป็นสีขาว

กลิ่นอายของปราณเซียนที่แผ่ออกมา ทําให้หัวใจของผู้ที่เห็นสั่นไหวอย่างรุนแรง

จิ้งจอกน้อยจ้องไปที่แสงสีขาวอย่างว่างเปล่า ท่านพี่ นี่คือปราณเซียนหรือ?”

“ใช่!” ใบหน้าของ ต้าจีดูเคร่งขรึมและด้วยการสะบัดนิ้วของนางผ้าไหมสีขาวก็ตรงเข้าไปในร่างของจิ้งจอกน้อย

“ฮา”

ผ้าไหมสีขาวทะลวงเข้าไปในร่างกายของจิ้งจอกตัวน้อย มันเป็นกลายเส้นแสงจํานวนนับไม่ถ้วนหลั่งไหล ไปตามกระดูกและกล้ามเนื้อ

จิ้งจอกตัวน้อยรู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้นวูบวาบก่อนจะหายไปในเวลารวดเร็ว

นางกอดหัวเล็ก ๆ ของตัวเองอย่างสงสัยคือท่านพี่เสร็จแล้วหรือ?”

ต้าจี ถึงกับผงะไปชั่วขณะ “ข้าไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าไม่คิดว่าสิ่งนี้จะเสร็จได้ในชั่วข้ามคืน ปราณเซียนจะทําให้สายเลือดของเจ้าตื่นขึ้นอย่างช้าๆ”

“โอ้.” จิ้งจอกน้อยพยักหน้า

ต้าจี กล่าวว่า “ยังไงก็ตามสองสามวันนี้เจ้าได้เลือกสัตว์อสูรสองสามตัวเพื่อแสร้งทําเป็นสัตว์ธรรมดา และให้พวกมันเดินไปมาตลอดเวลาบางทีเจ้าของอาจจะต้องใช้พวกมัน”

“ได้เจ้าคะ ท่านพี่”

“เลือกผู้ช่วยที่มีความสามารถสักสองสามคนและเจ้าต้องปลอมตัวเพื่อช่วยเหลือข้า” ต้าจี เตือน “หนูทดลองขาดไป น่าจะเป็นสิ่งนี้ใช่ไหม?…”

วันถัดไป

เหนียนฟานเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าตกใจเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าขมวดคิ้ว

แค่คืนเดียวเกิดอะไรขึ้นกับท้องฟ้า?

วันนี้ไม่มีดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า เพราะถูกเมฆหมอกขนาดใหญ่ปกคลุมไปหมด

เมฆดําหนาปกคลุมทั่วฟ้าและแสงฟ้าแลบส่องประกายออกมาเป็นระยะ ๆ มันดูน่ากลัว

“ข้าเพิ่งพูดไปหยกๆเมื่อสองวันก่อนว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้จะมีฟ้าร้องและฟ้าผ่าหลายครั้ง แต่มันกลับมาในวันนี้เลยเร็วเกินไป!” หลี่เหนียนฟานรีบถอดเสื้อผ้าออกไปข้างนอกบ้าน “นี่คือโลกของผู้ฝึกตนที่ชอบฟ้าร้องและถ้าไม่มีสายล่อฟ้ามันไว้ใจไม่ได้จริงๆ “

“เสี่ยวต้าจี ต้าเฮย ออกไปข้างนอกกัน”

หลี่เหนียนฟานถือว่าวและเดินออกจากประตู ในขณะที่ต้าจอและต้าเฮยเดินตามไปติดๆ

“ว้าว!”(ลม)

แม้ว่าจะเป็นเวลาเช้าตรู่ แต่ก็เป็นเหมือนคืนที่มืดมิด มีใบไม้จํานวนนับไม่ถ้วนที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าพร้อมกับลมแรง ในป่าต้นไม้ถูกพัดและโค่นล้ม กิ่งก้านของพวกมันก็แกว่งไปมาอย่างรุนแรง

“ฟ้าร้องขนาดนี้! ใครจะทนได้”

หลี่เหนียนฟานเผชิญหน้ากับสายลมที่รุนแรงและมองไปที่เมฆดําที่เกือบจะรวมตัวเป็นวังวนเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกงงเล็กน้อย

มันน่ากลัวมาก สายล่อฟ้าจะดูดพวกมันได้ใช่ไหม ?

“นอกจากนี้ฟ้าร้องยังมาเร็วกว่าที่ข้าคิดไว้ ตอนนี้ข้าไม่พบหนูทดลองเลย!” หลี่เหนียนฟานมองไปรอบ ๆ ไม่สามารถช่วยได้ แต่รู้สึกฉุกคิดขึ้นมา “มันจะดีมากถ้าข้าสามารถหาสัตว์ได้ ”

“โฮ่ง!”

ในขณะนี้ ต้าเฮยเห่าสองครั้งในทางๆหนึ่ง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปในป่า

“ต้าเฮย อย่าวิ่งเล่นในอากาศแบบนี้สิ”หลี่เหนียนฟานกังวลทันที แต่ในช่วงเวลาต่อมาเขาต้องตะลึงเมื่อเห็นตาเฮยยกหมูสีดําและแข็งแรงมาที่นี่

“หือ มีหมูอยู่ที่นี่หรือ” หลี่เหนียนฟานรู้สึกดีใจ “ต้าเฮย บางทีมันอาจจะออกมาจากบ้านของใครบางคนที่ลงจากภูเขา!”

หลีเหนียนฟานหยิบเครื่องมือจับของเขาออกมาและในไม่ช้ก็ใส่มันให้หมู

“หมูน้อย เจ้าจงวิ่งไปยังทิศทางของฟ้าร้องและฟ้าผ่าถ้าเจ้าทําตัวดี ข้าจะไม่กินเจ้า ถ้าเจ้าไปทางอื่นเจ้าจะกลายเป็นหมูย่าง”หลี่เหนียนฟานตบหมูเขาเริ่มผูกว่าวกับมัน

“ไม่ต้องกลัวข้าแยกกระดานไม้ที่ตัวเจ้าเป็นฉนวนไม่มีอุบัติเหตุ เจ้าจะไม่ตายอย่าสั่นสิ เจ้าต้องให้กําลังใจตัวเอง! มันแค่โหดร้ายนิด ๆ หน่อย ๆ เจ้าควรคิดว่าเจ้าได้ทุ่มเทที่ทําให้เกิดวิทยาศาสตร์และเป็นแบบอย่างของหมูทั่วโลก “

หมูดูเหมือนจะตกใจ

มีความสิ้นหวังในดวงตาเล็ก ๆ ของมัน

เมื่อมองไปที่ ต้าเฮยข้างๆเขาแล้วมองไปที่ต้าจีที่อยู่ด้านข้าง ความสิ้นหวังในดวงตาของเขาก็ยิ่งมากขึ้น

ไม่เพียง แต่มันต้องแสร้งทําเป็นหมูธรรมดาเท่านั้น แต่ยังต้องรีบวิ่งไปที่อื่นและชักว่าวขึ้นอีกด้วย

ฆาตกรรมนี้เป็นการฆาตกรรมชัดๆ!

มันจบแล้วข้าจะตายข้าแน่ๆ!

เหยาเพิ่งขึ้นอนอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง

เพียงเสียงทัณฑ์สายฟ้าครั้งแรกก็ทําให้เขาพ่ายแพ้แล้ว“พระเจ้า ข้าคิดผิด ปล่อยข้าไปเถิด ข้าเป็นคนดีนะ”

ดูม สนั่น!

อย่างไรก็ตามสายฟ้าบนฟ้ายิ่งใหญ่กว่าครั้งที่แล้ว

เหยาเพิ่งจิ้มองไปที่ทัณฑ์สวรรค์ที่สองที่เริ่มรวมตัวกันบนท้องฟ้า ด้วยดวงตาที่พร่ามัวเตรียมตัวรอความตายอย่างเงียบ ๆ

ในขณะนั้นเอง เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่บินอยู่บนท้องฟ้า

หะ?

นั่นมัน … ว่าวเหรอ?

เขามองดูอีกครั้ง

ว่าวจริง ๆ ด้วย แล้วมีหมูป่ากําลังวิ่งอยู่!

มันคืออะไร?

หมูป่าตัวนี้เป็นบ้าเหรอ มันอยากตายใช่ไหม?

เขารู้สึกมึนงง จากนั้นเขาก็มองไปที่ว่าวบนท้องฟ้าดวงตาของเขาก็จ้องเขม็งทันที

ดูเหมือนจะมีอะไรเขียนอยู่!

“มานี่สิ!”

นี่คือ… ลายมือของปรมาจารย์? !

ถูกต้องแล้ว มันเป็นลายมือของปรมาจารย์!

ปรมาจารย์อยู่ที่นี่เพื่อช่วยข้า ปรากฏว่าปรมาจารย์จะไม่ให้ข้าตาย!

ทันใดนั้นดวงตาของเหยาเพิ่งจี้ก็เป็นสีแดงด้วยความตื่นเต้นราวกับว่าเด็กที่สิ้นหวังได้เห็นพ่อแม่ของเขา

เขาช่วยข้าข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์หรือ?

ถ้าอย่างนั้นข้าต้องรีบแล้ว!