ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 170

ตอนที่ 170

หากคุณก็อปไปปล่อยแล้วเว็บล่มอย่าตกใจเพราะมีคนยิงเว็บคุณบินนะครับ

ดวงตาของเหยาเพิ่งจี้สว่างขึ้น พลังปราณที่อ่อนล้าของเขาถูกกระตุ้นขึ้นอีกครั้ง เขาใช้พลังทั้งหมดบนไปที่ว่าวอย่างสิ้นหวัง

ปรมาจารย์ …!

อสูรหมูป่าที่ถูกมัดกับว่าวสั่นสะท้านไปทั้งตัวเพราะความกลัว ทําอะไรไม่ถูก

ในความเป็นจริงมันก็ค่อนข้างฉลาดเช่นกัน มันมองย้อนกลับไปมองข้างหลังเล็กน้อยและพบว่า ต้าเฮยและต้าจีไม่ได้ตามมา มันถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

“ข้าจะไม่ไปที่ใจกลางทัณฑ์สวรรค์ ข้าแค่วิ่งอยู่รอบ ๆ ท้ายที่สุดความแล้วทัณฑ์สวรรค์คงไม่มาหาข้าเพราะว่าวแค่นี้หรอก”

อสูรหมูป่าปลอบตัวเอง

อย่างไรก็ตามเมื่อเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง เขากลัวมากจนทั้งร่างของเขาเกือบล้ม

มันตกใจจจนหน้าซีด

มันเห็นชายชราที่กําลังข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์กําลังบินเข้ามาหาเขาอย่างบ้าคลั่ง โดยมีกลุ่มเมฆมืดขนาดใหญ่อยู่บนหัวของเขา ภายในในมีแสงสิ่งเนคล้ายมังกรที่พร้อมจะทําลายโลกไหลเวียนอยู่

ไม่ต้องพูดถึงชายชราที่บินเข้ามาหาเขาอย่างสิ้นหวัง อสูรหมูป่ารู้สึกได้ถึงความอาฆาตในทันทีและมันแทบจะแตกอยู่แล้ว

โดยแทบไม่ต้องคิดเลยอสูรหมูป่าระเบิดพลังทั้งหมดที่มรและหนีไปยังส่วนลึกของป่า

เมื่อ เหยาเพิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายกําลังวิ่งอยู่เขาก็กังวลทันทีและพูดอย่างรวดเร็ว: “สหาย โปรดรอข้าก่อน!”

“ข้าเป็นแค่หมูธรรมดาๆ ทําไมต้องรอเจ้า!”

หมูป่าสับตีนแตกและวิ่งเร็วขึ้นทันที

“หยุดก่อน!”

เมื่อเผชิญกับวิกฤตแห่งความตาย เหยาเพิ่งจี้เร่งพลังจนถึงขีดสุด ตะโกนสุดเสียงขณะเร่งความเร็วอย่างบ้าค

ฐานการฝึกตนของเขาสูงกว่าหมูป่า ความเร็วของเขาจึงเร็วกว่าหมูป่า และในไม่ช้าเขาก็อยู่ห่างจากว่าวไม่เกินหนึ่งลี้!

หมูป่าตกใจมากและพูดด้วยความหวาดกลัวว่า“ข้าเป็นแค่ปีศาจหมูที่น่าสงสารธรรมดา ๆ อย่ามาที่นี่! ท่านและข้าไม่มีเรื่องบาดหมางกัน ทําไมท่านต้องการทําร้ายข้า!”

หลี่เหนียนฟานยืนอยู่ที่ลานบ้าน อดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อมองไปที่ทิวทัศน์ที่แปลกตาในระยะไกล

“ดูเหมือนว่าสายล่อฟ้าที่ข้าสร้างขึ้นจะมีประสิทธิภาพมาก อย่างน้อยก็ในแง่ของการดึงดูดสายฟ้า แม้แต่เมฆดําฟ้าร้องและสายฟ้าก็ยังมุ่งตรงไปหาว่าวราวกับมีความเกลียดชังระหว่างทั้งสอง เป็นไม่ได้ที่สายฟ้าจะผ่ามาที่บ้าน”

“ว้าว!”

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็สว่างขึ้นพร้อมกับเสียงคํารามดัง แสงสายฟ้าสีแดงแทงทะลุออกมาจากหมู่เมฆทมิฬและ โจมตีไปที่เหยาเพิ่งจี้!

ใบหน้าของ เหยาเพิ่งจี้ซีดราวกับกระดาษ ร่างกายของเขาแข็งที่อในทันทีและความหนาวเย็นที่น่ากลัวปกคลุมทั้งร่างของเขา“มันจบแล้ว ข้าทําไม่สําเร็จ!”

อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเอง สายฟ้าที่ผ่าลงมาในตอนแรกดูเหมือนจะถูกดึงดูดโดยบางสิ่งและทันใดนั้นก็หักมุมและยิงตรงไปที่ว่าว!

จากนั้นไฟฟ้าเข้าสู่เข็มเหล็กที่ด้านบนของว่าวและวิ่งไปตามสายลวด “ซๆ”!

อสูรหมูป่ารู้สึกสั่นสะเทือนทั่วร่างกาย จากนั้นทั้งร่างของเขาก็สั่นสะท้านและความรู้สึกเสียวซ่าทําให้มันไม่มีแรง

เหยาเพิ่งตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ ปากของเขาอ้ออกเป็นรูปตัว “O” สิ่งที่เพิ่งเกิดเป็นภาพแปลกประหลาด เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาจับชีพจรของเขา ข้ายังมีชีวิตอยู่หรือ?

นี่นี่นี่ …

ทัณฑ์สวรรค์ พลาดเป้า?

ไม่น่าเชื่อ!

เขาจ้องไปที่เข็มด้านบนว่าวและราวกับมีแสงสว่างปรากฏในสมองของเขา

สายล่อฟ้า! ที่ต้องสายล่อฟ้า!

ปรากฏว่า ปรมาจารย์ทําสายล่อฟ้าให้ข้า!

ตอนนั้นข้าคิดว่าสายล่อฟ้าเป็นเพียงอุปกรณ์ชิ้นเล็ก ๆ ที่สร้างโดยปรมาจารย์ ข้าโง่มาก แม้ว่าปรมาจารย์จะทําอะไรสักอย่าง มันก็ต้องเป็นสมบัติที่สุดยอดอย่างแน่นอน!

เขาบินเข้าหาว่าวอย่างหมดหวัง

อสูรหมูป่าสั่นสะท้านและตกใจอย่างมาก

“พระเจ้า ทัณฑ์สวรรค์โจมตีข้าจริงๆ?! ว่าวนี้มีพิษ!”

อสูรหมูป่าส่งเสียงร้องอย่างน่าสังเวช แขนขาทั้งสีอ่อนแรง และมันอยากอยู่ให้ห่างจากหายนะครั้งนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้

“สหาย โปรดหยุดก่อน!”

“อย่าเข้ามา!”

ในขณะที่ทัณฑ์สวรรค์ผ่าลงมาครบเก้าครั้ง เมฆดําก็ค่อยๆสลายไป แสงแดดสาดส่องลงมาบนพื้นดินอย่างสงบอีกครั้ง

เหยาเพิ่งจิ้มองไปที่ท้องฟ้าด้วยความหวาดกลัว เขาจัดเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของเขาและถอนหายใจยาว ๆ ด้วยความโล่งอก

มีทัณฑ์สวรรค์ผ่าลงมา 9 ครั้งและแต่ละครั้งยิ่งรุนแรงมากกว่าครั้งก่อนหน้า เขาไม่สามารถต้านทานแม้แต่ครั้งแรกได้เลย

โชคดีที่มีปรมาจารย์ช่วยชีวิตข้าไว้ ไม่งั้นวันนี้ข้าคงกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว

บุญคุณที่ปรมาจารย์ช่วยข้าในครั้งนี้ ข้าจะไม่มีวันลืมมัน ตอนนี้ข้าควรออกไปก่อนดีกว่า

เขาก็โค้งมือไปที่อสูรหมูป่าที่อยู่บนพื้นดินแล้วกล่าวขอบคุณ: “ขอบคุณวันนี้ สหายหมูป่าที่ช่วยข้า เราจะอยู่ด้วยกันไปอีกนาน ในอนาคตทุกคนจะทํางานต่างๆ ให้ปรมาจารย์ และเราจะเป็นพี่น้องกันในอนาคต

“อืมมม.”

อสูรหมูป่ามองไปที่ด้านหลังของเขาอย่างเงียบ ๆ และไม่สามารถพูดได้

ข้าพยายามจะช่วยเจ้าหรือ? เจ้าบังคับให้ข้าช่วยเองไม่ใช่หรือ? เจ้าต้องการฆ่าข้าแน่ๆ ไร้ยางอาย!

หลังจากนั้นไม่นานเสียงฝีเท้าก็ดังมาจากป่า

ไม่นาน ต้าเฮยก็พา หลี่เหนียนฟานและต้าจีมาที่เกิดเหตุ

หลี่เหนียนฟานเห็นอสูรหมูป่าที่กําลังจะตาย ดวงตาของเขาสว่างขึ้นในทันใด”มันยังไม่ตาย”

มันพิสูจน์ได้ว่าสายล่อฟ้าของเขานั้นได้ผลอย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่ดึงดูดสายฟ้าเท่านั้น แต่ยังทําให้สายฟ้าไหลลงสู่พื้นดินได้เกือบทั้งหมดอีกด้วย

มันปลอดภัยอย่างน้อยก็ในเรื่องป้องกันฟ้าผ่า ดังนั้นข้าหายห่วงได้ในอนาคต

หลี่เหนียนฟานสัมผัสหมูดําและอดไม่ได้ที่จะเห็นอกเห็นใจ“หมุน้อย มันเป็นงานหนักสําหรับเจ้าจริงๆ เจ้าไหม้เกรียม แต่เจ้าก็เป็นวีรบุรุษ! เก่งมาก!”

ต้าจีถามว่า “นายน้อย เราเอามันกลับไปเป็นมื้อเที่ยงดีไหม”

อสูรหมูป่าที่กําลังจะตายรู้สึกตื่นตระหนกที่ดวงตาเล็ก ๆ ของมันมองไปที่ต้าจี ด้วยความไม่อยากเชื่อ น้ําตาไหลคลออยู่ข้างใน

“ไม่!”

หลี่เหนียนฟานส่ายหัวทันที ตั้งแต่ข้าบอกว่าถ้ามันรอดข้าจะไม่กินมัน ข้าต้องไม่ผิดสัญญาหมูตัวนี้เอาชีวิตรอดมาได้ก็ยากพอแล้ว และมันอาจจะกลัวฟ้าร้องและฟ้าผ่าไปแล้ว เจ้ามองดูซิ มันจะร้องไห้อยู่แล้ว”

เขาตบหัวหมูป่าอย่างใจเย็นหยิบผักกาดขาวที่เตรียมไว้ออกมาวางไว้ข้างหน้า”อ่ะนี่ แม้ว่ากะหล่ําปลีนี้จะไม่ใช่ของดีมากมายอะไร แต่ข้าคิดว่าถ้าหมูได้กินกะหล่ําปลีคงมีความสุข ข้าจะให้เจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะมีชีวิตที่ดีขึ้นในอนาคต”

อสูรหมูป่าฝังหัวลงพื้นและไม่อยากหายใจ

ข้าจะฆ่าตัวตาย!

บางทีถ้าปรมาจารย์เปลี่ยนใจเขาอาจะกลายเป็นอาหารบนโต๊ะจริงๆ

หลี่เหนียนฟานเก็บว่าวและสายล่อฟ้า ก่อนยิ้มให้กับอสูรหมูป่าจากนั้นหันกลับมาและพาต้าเฮยและต้าจีกลับไป