ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 17

ตอนนี้แบ่งออกเป็น 2 ตอนนะครับ มันเป็นตอนยาวใช้เวลาแปลนานมากเพราะแปลจากจีน หาคำศัพย์ คำเหมาะของบริบท
ฝากนิยายอีกเรื่องด้วยนะครับ ชื่อเรื่องว่า พ่อค้าต่างภพ
————————————————-
ทั้งสี่คนเดินไปจนสุดทางและไม่นานก็มาถึงไหล่เขา

ข้าเห็นว่าด้านหลังของภูเขามีเงาของคานบ้านลางๆล้อมรอบด้วยต้นไม้สีเขียว สังเกตดีๆ มันก็ง่ายที่จะมองข้ามและมันเป็นที่พักผ่อนที่ดี

เมื่อข้าเดินเข้าไปดูลานบ้านก็ได้รับการต้อนรับจากจากหมู่เมฆและหมอกทำให้อารมณ์ที่เต็มไปขุ่นมัวกระจ่างขึ้น

นี่คือที่อยู่อาศัยของเทพ!

ที่นี่เท่านั้นที่คู่ควรกับที่พักของเทพ

หัวใจของพวกเขาทั้งสี่คนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกไปและพวกเขาก็เดินไปที่ลานด้วยความเคารพ

”พี่สาว หลิน, ปรมาจารย์หลี่ ชื่อ หลี่ เหนียนฟ่าน และเขากำลังไล่ตามชีวิตธรรมดา! เมื่อเจ้าเห็นเขาเจ้าต้องไม่ทำตัวผิดปกติเบื้องหน้าท่าน หลี่ ท่านแค่ต้องการใช้ชีวิตแบบธรรมดาอย่าลืมปฏิบัติกับเขาในฐานะมนุษย์ หลี่กงซีจะยินดีต้อนรับ! “ไป๋ ลั่วซวง เตือน

หลิน ชิงหยุน พยักหน้าแสดงความเข้าใจ

ปรมาจารย์ซ่อนเร้นล้วนมีงานอดิเรกของตัวเอง

ไป๋ ลั่วซวง ตะโกนอย่างระมัดระวังที่ประตู: “ปรมาจารย์หลี่ ท่านอยู่ที่บ้านหรือเปล่า”

หลี่เหนียนฟานกำลังรับประทานอาหารเช้าที่ลานด้านในเขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเขากำลังจะซดโจ๊กและมองออกไปที่ประตูด้วยความประหลาดใจ

เสียงฟังดูคุ้นเคย

มีเพียงไม่กี่คนที่เป็นแขกเขาและเขาก็รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใครเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

ไป๋ ลั่วซวง ยืนรออยู่ข้างนอกด้วยใบหน้าที่เขินอาย

ในตอนนี้ไป่หวู่เฉินดูเหมือนจะไม่ใช่ผเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ แต่เหมือนนักเรียนที่เห็นอาจารย์ เขาไม่กล้าหายใจแรง

เอี๊ยดดด

ประตูเปิดออก

ใบหน้าของ หลี่ เหนียนฟ่าน ดูประหลาดใจ

มีคนสี่คนมาที่นี่พร้อมกันทุกคนยืนรออยู่ข้างนอกอย่างเคารพบนใบหน้าของพวกเขาแสดงรอยยิ้มที่จริงใจ

ผู้ฝึกตนพลังอมตะได้มาเป็นกลุ่มเพื่อเยี่ยมมนุษย์อย่างเขา

เขามองไปที่ ไป๋ ลั่วซวง และกล่าวว่า “ยินดีต้อนรับ”

แต่เมื่อมองไปที่ทั้งสี่คนที่ยืนอยู่ข้างๆข้าก็รู้สึกอายเล็กน้อยจึงเอ่ย
เชิญ: “แล้ว … พวกเจ้ากินไหม?”