ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 17

”อืมข้าอยากกินบ้าง”

ทันใดนั้น ไป๋ ลั่วซวง กล่าวอย่างอ่อนแรง

เธอกัดริมฝีปากและพูดอย่างขมขื่น

ครั้งสุดท้ายที่เครื่องกรองน้ำและเครื่องฟอกอากาศทำให้เธอประทับใจอย่างมากเธอรู้สึกว่าสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญกินต้องไม่ธรรมดาดังนั้นเธอจึงควรลองดู

“ ลั่วซวงเจ้ายังไม่ได้ทานอาหารเช้าที่บ้านหรือ?” ซูเจียน รีบดึงลูกสาวของเธอ

ทำไมเด็กคนนี้ถึงทำยังงี้? ไม่ใช่แค่โจ๊กชามเดียวหรือเปล่าเจ้าสามารถกินได้อิ่มเมื่อกลับไป คำถามอย่างสุภาพของผู้เชี่ยวชาญจะคิดเป็นจริงเป็นจังได้ยังไง

“ ลั่วซวงอย่าไร้มายาท!” ไป๋หวู่เฉินยังรีบดุ

ไป๋ลั่วซวงหน้ามุ่ยด้วยความเสียใจพ่อและแม่ของเขาคงลืมไปแล้วหลี่กงซีดื่มน้ำจิตวิญญาณเพียงอย่างเดียวเขาจะกินสิ่งธรรมดาได้อย่งไร? พวกเขาไม่สามารถเข้าใจอารมณ์นางได้

”ฮ่า ๆ ๆ มันก็แค่โจ๊กชามเดียว ไม่มีอะไรต้องสุภาพ”

หลี่ เหนียนฟ่าน คิดว่า ไป๋ ลั่วซวง น่ารักและหัวเราะ “เสี่ยง ไป๋ เสิร์ฟโจ๊กให้ สหายไป๋!”

ไป๋ลั่วซวงเดินออกมาและนั่งตรงข้ามหลี่เหนียนฟาน

ไป๋ลั่วซวงรับข้าวต้มจากมือของเสี่ยวไป๋ ไป๋ลั่วซวงมองอย่างระมัดระวัง

เห็นรวงข้าวที่อวบอิ่มชุ่มอยู่ในซุปข้าวสีขาวน้ำนมสะท้อนให้เห็นถึงความสุกสกาวราวกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวค่ำคืน

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงข้าวต้มสีขาวหนึ่งชาม แต่ ไป๋ ลั่วซวง เชื่อว่าอาหารอันโอชะนี้จะไม่ทำให้ตัวเองผิดหวัง

หยิบชามขึ้นมาซดเบา ๆ

น้ำโจ๊กข้น ๆ ห่อริมฝีปากของนางและทะลวงเข้าไปในปากของนางอย่างราบรื่นทันใดนั้นความรู้สึกอบอุ่นราวกับอยู่เบื้องหน้าสวรรค์ก็หลั่งไหลเข้ามาในร่างกายของนาง

อร่อยมาก!

รสชาติที่ดีที่สุดและกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของข้าวต้มสีขาวทำให้แก้มของ ไป๋ ลั่วซวง ราวกับมีก้อนเมฆสีแดงลอยอยู่บนนั้น

ในขณะเดียวกันเธอก็พบว่าน้ำที่ใช้ปรุงโจ๊กคือน้ำวิญญาณที่เธอดื่มครั้งสุดท้าย!

ข้าวต้มขาวที่ไหนนี่มันอาหารเทพกินชัด ๆ !

มันอร่อยมากเธอพยายามชักชวนพ่อแม่ของเธอว่า “พ่อกับแม่พวกท่านก็มากินโจ๊กนี้สิ มันอร่อยมาก!”

ความเร็วในมือของเธอเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเธอหยิบผักดองอย่างชำนาญแล้วกินเข้าปากพร้อมกับข้าวต้มสีขาว

ในตอนนี้เธอมีความคิดเดียวที่หลงเหลืออยู่ในใจนั่นคือ “กินสิกินมัน!”

ใบหน้าของไป๋หวู่เฉินและซูเจียนเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน

นักกินคนนี้เป็นลูกสาวของเขาเองจริงหรือ

ไม่ใช่แค่ข้าวต้มขาวหนึ่งชามมันอร่อยเหรอ?

?

พวกเขายอมรับว่าพวกเขามีความโลภเช่นกัน

กลิ่นของข้าวต้มสีขาวไม่แรงในตอนแรก แต่เมื่อเวลาผ่านไปกลิ่นนั้นก็แทรกซึมเข้าไปในจิตวิญญาณของพวกเขาเล็กน้อยทำให้พวกเขากลืนน้ำลายออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจและมีความปรารถนาในใจ

ควบคู่ไปกับการแสดงของ ไป๋ ลั่วซวง หัวใจของพวกเขาก็เหมือนมีแมวกำลังข่วนเล็บใส่มากขึ้นและพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะรีบกิน

แม้แต่หลินชิงหยุนก็มองไปที่ข้าวต้มสีขาวใสและช่วยไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายตัวเอง