ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 24

หลี่ เหนียนฟ่านมองไปที่ร่างของหนานหนานความคิดของเขาล่องลอยออกไปเล็กน้อย

ข้าหวังว่าเด็กหญิงจะฟื้นตัวและหนีจากเงาอสูรร้ายได้เร็ววัน

อย่างไรก็ตามครั้งที่แล้วเนื้อเสือดาวรสชาติดีมาก นอกจากบ่อน้ที่ไม่มีปลาเลี้ยงอยู่ในสวนหลังบ้านแล้ว ข้าก็ไม่ได้เลี้ยงสัตว์ตัวไหนเลยการจะกินเนื้อสัตว์ไม่ใช่เรื่องง่าย

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเทียบกับเนื้อทั่วไปคุณภาพเนื้อของสัตว์อสูรนั้นดีกว่ามากจนเทียบไม่ติด

หลี่ เหนียนฟ่านกระซิบ: “ข้าอยากกินเนื้อสัตว์จริงๆ”

เสียงของเขาไม่ดังนัก แต่ไป๋หวู่เฉินคือใคร เขาและผู้ฝึกตนคนอื่น ๆ ได้ยินได้อย่างชัดเจน

คำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญอยู่นี่แล้ว!

ถึงเวลาทดสอบ!

ดวงตาของพวกเขาสดใสและใบหน้าของพวกเขาแดงขึ้นด้วยความตื่นเต้น

”ท่านหลี่ ไป๋หวู่เฉินผู้ไร้ความสามารถและข้ายินดีที่จะนำเนื้อมาให้ท่าน” ไป่หวู่เฉินชิงพูดอย่างรวดเร็ว

“ หลี่กงซีข้าก็ทำได้เช่นกัน”

หลิน ชิงหยุน และ จ้าวชานเฮอ ที่อยู่ข้างหลังหนึ่งก้าวและรีบพูดพร้อมเพรียงกัน

หลี่ เหนียนฟ่านตกใจกับความกระตือรือร้นของพวกเขา “เอ่อ … ที่จริงพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนี้”

“ ท่านหลี่เรารับฟังเรื่องเล่าของท่านฟรีๆ ข้าสามารถใช้เนื้อเป็นค่าตอบแทนได้” หลินชิงหยุนกล่าว

ไป่หวู่เฉินแทบรอไม่ไหวที่จะลุกขึ้น “ท่านกลับไปรอก่อนดีกว่า ท่านหลี่เราจะไปหามันมาให้ท่าน”

หลี่เหนียนฟานเห็นว่าพวกเขามีความคิดที่ดี เขาพยักหน้าและกล่าวว่า “มันน่าจะเป็นงานหนัก”

ทันทีที่สิ้นเสียงไป๋หวู่เฉินและคนอื่น ๆ ก็กลายร่างเป็นแสงหลากสี และบินออกไปพร้อมกัน

พวกเขามองไปที่กันและกัน ประกายไฟแล่นผ่านในดวงตาของพวกเขา ราวกับว่ากำลังเตรียมพร้อมที่จะแข่งขันเพื่อหลี่เหนียนฟาน

ในขณะนี้ไป๋ลั่วซวงพูดอย่างอ่อนแรง: “อืม … ข้าไม่คิดว่าคำพูดของหลี่กงซีจะง่ายขนาดนี้”

หือ?

ทุกคนมองไปที่ ไป๋ลั่วซวงด้วยกัน

หลิน ชิงหยุน แสดงท่าทางที่ครุ่นคิด

”ซวงเอ๋อเจ้าต้องการจะพูดอะไร?” ไป่หวู่เฉินถาม

ไป๋ลั่วซวงกล่าวว่า“ ท่านพ่อ หลี่กงซีไม่อยากกินเนื้อง่ายๆเท่าที่เป็นไปได้ หลังจากที่หลี่กงซีฆ่าวิญญาณเสือดาวครั้งที่แล้วเขาชวนเรากินเนื้อเสือดาวย่าง ข้าคิดว่าเนื้อที่หลี่กงซีหมายถึงน่าจะหมายถึงเนื้อสัตว์อสูร “

”ทำไมข้าไม่คิดถึงรื่องนี้ ข้าเพิ่งสังเกตว่าดวงตาของเขา ยเต็มไปด้วยความเมตตาและความรักเมื่อเธอมองไปที่เด็กหญิงตัวน้อย เด็กสาวได้รับอันตรายจากสัตว์อสูรแลเปรมาจารย์จะต้องเกลียดสัตว์อสูรอย่างแน่นอน!” จงซิ่วพยักหน้าซ้ำ ๆ

”โชคดีที่เจ้าเตือนสติข้า ท่านเป็นคนนะดับไหน เขาเป็นถึงผู้เชี่ยวชาญเป็นไปได้อย่างไรที่จะกินเนื้อระดับล่างมันต้องเป็น ! ข้าเกือบเข้าใจความหมายผิดแล้วถ้าเรากลับมาด้วยเนื้อธรรมดาเพียงอย่างเดียวโอกาสที่ดีเช่นนีจะหายไปอย่างไร้ค่า” ไป๋หวู่เฉินตกใจกลัว

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงการทดสอบที่แยบยลของผู้เชี่ยวชาญครั้งนี้ มันมีความหมายแฝงไว้อยู่จริงๆและเขาเกือบจะสอบตก

แต่ต้องของคุณลูกสาวของข้าที่เข้าใจทันเวลา

จ้าวชานเฮอ ไม่สามารถรอได้อีกต่อไป“ เจ้าจะรออะไรอยู่รีบฆ่าสัตว์อสูรอย่างน้อยเจ้าต้องฆ่าราชาสัตว์อสูรกลับไป!”

หลิน ชิงหยุน เปิดปากและพูดว่า: “ข้ารู้ว่ามี ราชาปีศาจพยัคฆ์ อาศัยอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่มันมีระดับฝึกตนในขั้นหยวยหยิง และได้ทำสิ่งชั่วร้ายมากมายหากเราฆ่ามัน ปรมาจารย์ต้องพอใจ”

”รีบพาเราไปเถอะ”

ทุกคนเร่งความเร็วและพุ่งไปยังเป้าหมายตลอดทาง

ในป่าห่างออกไปหลายพันไมล์ซึ่งมีบรรยากาศเหมือนปีศาจ กองคาราวานและคนเดินเท้าทั้งหมดจะแสดงความกลัวเมื่อพวกเขาผ่านมาที่นี่และเลือกที่จะเดินอ้อทไปรอบ ๆcmo

ในเวลานี้กลุ่มสัตว์อสูรตัวน้อยรวมตัวกันอยู่ในป่าและมีการจัดงานเลี้ยงราชาปีศาจเสือมีหัวเสือขนาดใหญ่และนั่งลงที่เบาะหลักในขณะที่ดูการแสดงของสัตว์อสูรตัวน้อยจำนวนมากเขากินเนื้อและดื่มชา

เส้นแสงหลากสีที่อยู่ไกลและใกล้ขึ้นเรื่อยๆก่อนตกลงบนป่าในพริบตา

จากนั้นเจตนาดาบสีขาวก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

“ คำราม!”

เสียงเสือร้องดังมาจากป่า

เขาถูกแบกขึ้นไปบนบ่าจากกลุ่มคนจำนวนหนึ่งอย่างกะทันหัน
”วิ่ง!”