ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 32

สรุปบท ตอนที่ 32: ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 32 – ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ โดย Internet

บท ตอนที่ 32 ของ ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ในหมวดนิยายกำลังภายใน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

เมื่อพวกเขาเดินตามหลี่เหนียนฟ่านเข้าไปในห้อง

พวกเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง

ความรู้สึกแรกที่พวกเขารู้สึก คือ ช่างงดงามยิ่งนัก

ส่วนความรู้สึกที่สองมันคือความตกใจ

สัตว์อสูรแปลงร่าง!

นางคือสัตว์อสูรแปลงร่าง!

แม้ว่าจะกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ออร่าในร่างของนางก็ยังไม่สลายไปทั้งหมด มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะตรวจพบ

สถานที่แห่งนั้นอยู่ใกล้กับบ้าน หลี่ กงซี และ หลี่ กงซี ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ออกไปดู!

เขาบอกว่าเขาช่วยคนที่ได้รับบาดเจ็บจากอัสนีบาต แต่นางกลับกลายเป็นสัตว์อสูรที่เพิ่งแปลงร่าง

ใครจะจินตนาการได้ว่าสัตว์อสูรแปลงร่างที่กำลังก่อความวุ่นวายอยู่ด้านนอกจะมาปรากฏตัวที่นี่ และ ผู้ที่มาเพื่ค้นหานางต้องกลับไปมือเปล่า

ต้าจี เห็น หลี่ เหนียนฟ่าน ใบหน้าของนางก็อดไม่ได้ที่แสดงรอยยิ้มที่มีความสุข แต่เมื่อนางเห็น ไป๋หวู่เฉินและคนอื่น ๆ ที่อยู่เบื้องหลัง หลี่ เหนียนฟ่าน ใบหน้าที่สวยงามของนางก็ซีดเผือด มันแสดงให้เห็นถึงความระแวง

“ ท่านหลี่ระวังตัวด้วย” ต้าจีรีบดึงหลี่เหนียนฟานไปข้างนางและพูดอย่างกังวล

“ มีอะไรเหรอ?” หลี่เหนียนฟานผงะไปชั่วขณะและมองไปที่ไป๋หวู่เฉินและคนอื่น ๆ ด้วยความประหลาดใจ“ นางดูเหมือนจะกลัวพวกเจ้า?”

”ปรมาจารย์หลี่นี่เป็นความเข้าใจผิดของหญิงสาวแน่ๆ นางอาจกลัวสายฟ้า” จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์รีบกล่าวพลางฝืนยิ้มอย่างเป็นมิตร

ไป๋หวู่เฉินรีบอธิบายต่อ: “น้องสาว เราและหลี่กงซีเป็นเพื่อนกัน พวกเรเป็นคนดี เจ้าสามารถมั่นใจได้”

”ใช่เราเป็นคนดีเราจะไม่ทำร้ายเจ้านับประสาอะไรกับ ปรมาจารย์หลี่” จ้าว ชานเฮอพยักหน้าซ้ำ ๆ

พวกเขากลัวว่าจะทำให้ หลี่ เหนียนฟ่าน เข้าใจผิด หากถูกคิดว่าพวกเขามาเพื่อจับนาง บางทีความพยายามทั้งหมดที่เคยทำมาอาจสูญเปล่า

ด้วยน้ำเสียงที่จริงใจช่นนี้ มันเกือบจะเป็นการสาบานต่อสวรรค์

หลี่เหนียนฟานก็ไม่ได้ใส่ใจเช่นกันและกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ใช่พวกเขาไม่ใช่คนเลว เสี่ยวต้าจีดื่มยาเถอะ มันอาจขมหน่อยนะ”

ต้าจี ยังคงมองไปที่พวกผู้มาเยือนอย่างระแวดระวังและโน้มตัวเข้าใกล้หลี่เหนียนฟานอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จะอ้าปากเล็กน้อยแล้วจิบ

ยามีรสขมเล็กน้อย

มุมปากของนางเกิดฌค้งร้อยยิ้มที่สวยงาม

แม้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้เพียงเดือนเดียว แต่นางก็พอใจมากแล้วที่สามารถทำเช่นนั้นได้

นางคิดเพียงว่ายานี้เป็นยาต้มธรรมดาที่มนุษย์สร้างขึ้นและนางไม่ได้มีความหวังมากนัก

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาต่อมาการแสดงออกบนใบหน้าของนางมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยและมีความตกใจอย่างมากก็เกิดขึ้นในดวงตาที่สวยงามของนาง

นี่ … เกิดอะไรขึ้น?

นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าอาการบาดเจ็บในร่างกายของนางกำลังแสดงสัญญาณของการฟื้นตัว

แต่ … เป็นไปได้ยังไง?

พลังของทัณฑ์จากสวรรค์มีพลังในการทำลายล้างทุกสิ่งและเส้นชีวิตของนางเองก็ถูกทำลายเหมือนเช่นเดียวกับต้นไม้ที่ตายแล้ว แต่ตอนนี้มีมันสัญญาณชีวิตจากต้นไม้ที่ตายท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิ

ยานี้ … สามารถเปลี่ยนชะตาฟ้าได้?

นางมองไปที่ หลี่ เหนียนฟ่านด้วยความประหลาดใจและมันเป็นครั้งแรกที่สังเกตเห็นว่ามนุษย์ที่นางเคยแอบรักอย่างเงียบ ๆ … ช่างพิเศษยิ่งนัก

“ มีอะไรเหรอมันไม่ขมเหรอ?” หลี่เหนียนฟานถาม

ต้าจี ส่ายหัวและดื่มยาอย่างตั้งใจ

เมื่อต้าจีดื่มยาลงไป ร่างกายที่พลังชีวิตกำลังหายไป ตอนนี้มันแสดงสัญญาณฟื้นตัวขึ้นมา

ผู้ชมอย่างไป๋หวู่เฉินและคนอื่น ๆ เบิกตากว้างราวกับว่าพวกเขาได้เห็นสิ่งที่น่าทึ่งที่สุดในโลก

พวกเขาเป็นผู้ฝึกตนและมีความกระตือรือร้นอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่า ต้าจี เป็นมนุษย์แล้วพลังจากทัณฑ์สวรรค์ที่เหลืออยู่เพียงพอที่จะฆ่านาง แต่เพียงแค่ยาชามเดียว ทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไป

ไม่น่าเชื่อ!

นี่คือทัณฑ์จากสวรรค์!

ดูเหมือนว่าการรักษาของข้าจะได้ผล
หลังจากนั้นเขามองไปที่ ไป๋หวู่เฉินและคนอื่น ๆ และถามว่า “พวกเจ้าได้เห็นอาการบาดเจ็บแล้วข้าสงสัยว่า พวกเจ้าสามารถรักษาได้ไหม?”

มันคือคำขอจากผู้เชี่ยวชาญ ทำไมเขาถึงไม่คิดได้

โชคดีที่ข้ายังคงเตือนตัวเองอยู่ในใจให้ใส่ใจกับแรงจูงใจที่ซ่อนเร้นอยู่เสมอ มันอาจมีบททดสอบได้ตลอดเวลา

หลิน ชิงหยุนเป็นคนแรกที่คว้าโอกาสนี้ได้ และได้หน้าไป

อย่างไรก็ตามพวกเขาก็รีบกล่าวขึ้นมาทันที

จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์กล่าวว่า:“ หลี่กงซี ราชวงศ์เฉียนหลงเซียนของข้ามียาวิเศษมากมายข้าจะส่งให้ท่านในภายหลัง”

“ ท่านหลี่ข้าได้รับมรดกนับพันปีจากนิกายหมื่นดาบอมตะ แม้แต่ยาวิเศษที่หายากมากในโลกก็อาจมี ข้าจะมอบให้ท่าน” ไป๋หวู่เฉินยังกล่าว

“ ท่านหลี่ข้าจะนำยาวิเศษที่ข้ามีมาให้ท่าน!” จ้าวซานเหอเป็นคนที่กระตือรือร้นที่สุดเขาได้รับความช่วยเหลือมากมายจากหลี่เหนียนฟานและต้องทนทุกข์ทรมานจากการไม่มีโอกาสได้ตอบแทนเขา อย่างไรก็ตามมีโอกาสไม่มากที่ได้ตอบแทนปรมาจารย์ คราวนี้เขาต้องตอบแทนให้ได้

ฉากนี้ทำให้ต้าจีตะลึงและหันใบหน้าที่งดงามจ้องมองหลี่เหนียนฟาน

คนเหล่านี้ไม่เพียง แต่เป็นผู้ฝึกตน และพวกเขาก็ไม่ใช่คนระดับต่ำ ทำไมพวกเขาถึงเคารพท่านหลี่มากขนาดนี้

นี่ไม่เหมือนกับโลกมนุษย์ที่ข้ารู้จัก มันเหมือนกับความฝัน

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลำบากพวกเจ้าแล้ว” หลี่เหนียนฟานไม่ปฏิเสธเพราะมีคนมากมายที่มีอำนาจตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ควรเสแสร้ง

คนเหล่านี้เป็นคนดีจริงๆ

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ฝึกตนแต่เขาก็สุภาพกับตัวเขาเองมาโดยตลอดและก็ช่วยเหลือหลายๆเรื่อง หากข้ามีโอกาสต้องหาทางชดใช้พวกเขา

พวกเขาเป็นคนที่มีวัฒนธรรม พวกเขาชอบการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดข้าจะมอบให้พวกเขาในภายหลัง

นั่นเป็นวิธีที่ หลี่ เหนียนฟ่าน สามารถขอบคุณได้ เขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาและไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้มากนัก

“ ท่านหลี่อันที่จริงข้ามาที่นี่ในครั้งนี้เพื่อขอบคุณสำหรับคำแนะนำและแก้ไขปัญหาของราชวงศ์เฉียนหลง” จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์กล่าว

หลี่เหนียนฟานโบกมือและกล่าวว่า “มันเป็นเพียงเคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆ “

”ปรมาจารย์หลี่, นี่เกี่ยวข้องกับชีวิตและความตายของราชวงศ์ ทั้งหมดนี้ข้าขอบคุณท่านมากๆ!”

หลังจากที่เฉิงฮวงพูดจบก็มีกล่องสี่เหลี่ยมอยู่ในมือและส่งมันให้ หลี่ เหนียนฟ่าน