ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 35

ตอนนี้อาจงงๆหน่อย ผู้แปลง่วงมาก
…………………………..
ช่างเป็นน้ำที่สวยงามยิ่งนัก

นี่คือน้ำแตงโมจริงๆหรอ

แตงโมกลายเป็นน้ำแบบบนี้ได้ยังไง

ต้าจีทนไม่ได้ที่จะดื่มมัน

เห็นได้ชัดว่าน้ำผลไม้เป็นสิ่งที่หายากในโลกของ ผู้ฝึกตน ยกเว้นน้ำและเหล้าไม่มีเครื่องดื่มอื่น ๆ ในโลกของ ผู้ฝึกตน

นอกจากนี้ยังมีฟาง(หลอด)สอดอยู่ในถ้วยนาไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน แต่นางเดาประโยชน์ของมันได้ในพริบตา

มันดูน่าทึ่งมาก

ถ้าอยู่กับ หลี่กงซี มักมีเรื่องประหลาดใจอยู่ทุกหนทุกแห่ง

หลังจากมองไปรอบ ๆ แล้วนางก็หยิบถ้วยขึ้นมาใช้ปากกัดฟางแล้วดูดเล็กน้อย

อ๊ะ

น้ำแตงโมเย็น ๆ ไหลเข้าปากนางไปตามฟางทันทีมันกระทบลิ้นของนาง

”แอ่ว!”

สะดวกสบาย

น้ำแตงโมนี้สามารถดึงรสชาติของแตงโมมาได้อย่างสมบูรณ์แบบทันทีที่เข้าปาก รสหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของแตงโมก็ตามเข้าไปในปากและลิ้นที่รับรสก็ราวกับกำลังเต้นระบำอยู่

น้ำผลไม้ปกคลุมลิ้นของนางและสัมผัสเย็น ๆ ทำให้ ต้าจี สั่นเล็กน้อยและความเหนื่อยล้าจากการเล่นหมากรุกได้ฟื้นคืนมาอย่งารวดเร็ว

วพวกมันเป็นแตงโมเหมืนกัน แต่การดื่มน้ำแตงโมะทำให้สดชื่นกว่าอย่างเห็นได้ชัด นางไม่จำเป็นต้องเคี้ยว แค่กลืนมันโดยตรงความสุขแบบนี้ไม่สามารถจินตนาการได้เมื่อกินแตงโมแบบเป็นลูก

ตง.

น้ำแตงโมไหลลงคอ

น้ำหวานช่วยทำให้ลำคอที่เคยแห้งของนางกลับมาชุ่มชื่นและเกือบทำให้นางคร่ำครวญ

น้ำหวานไหลผ่านทุกซอกทุกมุมของร่างกายและจากนั้นก็เข้าไปในกระเพาะราวกับว่ามันได้ล้างจิตวิญญาณของนางอีกครั้ง

ต้าจี อดไม่ได้ที่จะหลับตาและสัมผัสกับความรู้สึกนี้อย่างระมัดระวัง

ในขณะนี้นางรู้สึกว่าเซลล์ทั่วร่างกายของนางสั่นด้วยความตื่นเต้น

อร่อยมาก!

สนุกมาก!

ข้ามีชีวิตอยู่เป็นพันปีและมันเป็นครั้งแรกที่ข้ารู้สึกว่าชีวิตช่างสวยงามมาก

นอกจากรสชาติแล้วพลังงานในน้ำแตงโมยังไหลเข้าสู่แขนขาและโครงกระดูกของนางมันซึ่งเคลื่อนที่ไปทั่วทุกมุมของร่างกาย

พลังวิญญาณที่อ่อนแอในร่างกายเริ่มฟื้นตัวทีละเล็กทีละน้อย

“ นี่ไม่ใช่แตงโมธรรมดาแน่นอน แต่เป็นผลไม้เทพบนสวรรค์า!”

ต้าจี เหลือบมองไปที่ หลี่ เหนียนฟ่าน อย่างลับๆดวงตาที่สวยงามของนางเต็มไปความรู้สึกขอบคุณ “ปรมาจารย์หลี่ ใจดีกับข้ามากถึงขนาดเต็มใจที่จะแบ่งมันให้ข้า”

นางอยากจะชิมน้ำแตงโมที่มีค่าเช่นนี้ทีละนิด แต่น้ำแตงโมอร่อยมากจนนางหยุดกินไม่อยู่

”vn,”

นางดูดและน้ำแตงโมเร็วขึ้น

ความรู้สึกนี้ดีมากจนนางไม่สามารถหยุดมันได้

เมื่อนางหันกบับมาน้ำแตงโมอีกแก้วก็ไม่อยู่แล้ว

แก้มของต้าจีแดงระเรื่อเล็กน้อยและนางก็พูดอย่างเขิน ๆ : “ขอโทษค่ะ น้ำแตงโมมันอร่อยมาก จนข้าหยุดกนไม่ได้ … “

หลี่ เหนียนฟ่าน หัวเราะและกล่าวว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เป็นไรถ้าเจ้าชอบมัน”

วันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าเปิดโล่ง แสงอาทิตย์สาดส่อง

หลี่เหนียนฟานตื่นแต่เช้าเพื่อปรุงยาให้ต้าจี

เมื่อเขาเปิดประตูลานเขาก็ผงะเล็กน้อยมองไปที่นักปราชญ์ที่นั่งอยู่บนหินก้อนใหญ่หน้าประตูด้วยความประหลาดใจ