ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 48

น้ำแอปเปิ้ลล้นออกมาจากมุมปากของจิ้งจอกวิญญาณหกหางทำให้เสียงเคี้ยวกรอบยิ่งทำให้นางดูตะกละขึ้น

“ แอปเปิ้ลอะไรกัน ทำไมมันอร่อยจัง”

หูทั้งสองข้างของจิ้งจอกวิญญาณหกหางตั้งขึ้นและนางไม่สนที่จะพูดเพิ่มหยิบแอปเปิ้ลอีกลูกมากินต่อทันที

แอปเปิ้ลกรอบนอกและเต็มไปด้วยความน้ำชุ่มช่ำอยู่ด้านใน

มีความหวานที่อร่อยอย่างลงตัวลัมีรสเปรี้ยวแทรกตัดทำให้มันยิ่งอร่อยขึ้นมันทำให้นางหยุดกินไม่ได้เลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อกินน้ำที่ไหลออกมาจากผลแอปเปิ้ลเข้าไป ความสุขนี้ทำให้ร่างเล็กๆของจิ้งจอกตัวน้อบสั่นสะท้าน

สุดยอด!

ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าแอปเปิ้ลจะอร่อยขนาดนี้

นี่ไม่ใช่แอปเปิ้ลธรรมดา แต่เป็นผลไม้เทพ!

ข้าควรจะเดาได้นานแล้วว่าพี่สาวของข้าจะคิดว่าแอปเปิ้ลธรรมดาเป็นสมบัติได้ยัไง

”คักกะ -“

เพียงไม่กี่ลมหายใจจิ้งจอกวิญญาณหกหางก็กินแอปเปิ้ลหมดไปแม้กระทั่งกลืนแกนแอปเปิ้ลเข้าไปด้วย

นางลูบท้องอย่างมีความสุขและเลียริมฝีปากด้วยความพึงพอใจ“ อร่อยมาก นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่ข้าเคยกิน!”

ต้าจี อดไม่ได้ที่จะเตือนว่า: “อย่าพึ่งชะล่าใจ”

จิ้งจอกวิญญาณหกหางผงะไปชั่วขณะและทันใดนั้นก็รู้สึกมีความร้อนกำลังแผดเผาที่ท้องน้อยราวกับว่านางกลินโอสถลงไป

นอกจากนี้จู่ๆเสียงเทศน์ที่ลึกลับและคลุมเครือก็ดังขึ้นในสมอง

นางวั่นชั่วตรู่ก่อนลุกยืน

จิตใจของนางว่างเปล่า มีเพียงเสียงเส้นทางแห่งเต๋าที่เหลือยอู่

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ลืมตาอย่างว่างเปล่า

ข้ารู้สึกว่าสมองของข้าปลอดโปร่งขึ้น ความรู้สึกนี้ข้าไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้ ราวกับว่าพรวรรค์ด้รับการยกระดับแล้วและปัญหาที่ข้าไม่เข้าใจมาก่อนก็สามารถแก้ไขได้แล้ว

จิ้งจอกวิญญาณหกหางยืนขึ้นด้วยความตกใจและพูดด้วยความประหลาดใจ: “พี่สาวมีวิถีเต๋าในแอปเปิ้ล!”

”เจ้าไม่โง่เกินไปเ จ้าไม่ได้ทำให้แอปเปิ้ลนี้เสียเปล่า” ต้าจีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

แอปเปิ้ลพวกนี้ นางแอบเก็บไว้ระหว่างอาหารค่ำ

จิ้งจอกวิญญาณหกหางมีคำถามมากมายและถามอย่างสงสัย: “พี่สาวเกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านมีแอปเปิ้ลนี้อยู่?”

สมุนไพรทั้งสามที่นางนำมาแม้จดรวมกันไม่สามารถเทียบได้กับหนึ่งในสิบของแอปเปิ้ลนี้ได้

พี่สาวของข้ายังคงเป็นพี่สาวของที่สุดยอดของข้าอยู่ดี!

“ แอปเปิ้ลต้นนี้ปลูกโดยนายท่าน แต่นายท่านชอบเดินไปทั่วด้วยร่างกายที่เป็นของมนุษย์ธรรมดา เจ้าจะต้องไม่ทำให้เขาขุ่นเคืองในอนาคต” ต้าจีเตือน

”เขาเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของโลกที่ซ่อนเร้นอยู่จริงหรือ!” จิ้งจอกวิญญาณหกหางปิดปากของนางและหางทั้งหกของนางก็ยืดออกด้วยความตกใจ

มันแย่มาก ข้ามีความคิดที่จะสั่งสอนเขาหลายครั้ง แต่โชคดีที่ข้าไม่เริ่มไม่งั้น ผิวหนังของข้าอาจถูกเลาะออก

จิ้งจอกวิญญาณหกหางรีบถามอย่างคาดหวัง: “พี่สาวเขาสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของท่านได้ไหม?”

“ นายท่านของข้าเริ่มรักษาข้าแล้วและอาการบาดเจ็บของข้าก็ดีขึ้นมากแล้ว” ต้าจีพยักหน้า

”เยี่ยมมาก!” จิ้งจอกวิญญาณหกหางร้องไห้ด้วยความสุขและเหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของ ต้าจี หางของมันโบกพริ้วตามอย่างมีความสุข

ต้าจีลูบนางด้วยความรักและพูดว่า “ข้าควรกลับไปได้แล้ว เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี มาดูกันว่าเวลาไม่มีข้าอยู่เจ้าจะคิดถึงข้าไหม

จิ้งจอกวิญญาณหกหางพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า“ พี่สาวกลับไปเร็ว ๆ อย่าทำให้นายท่านไม่พอใจ”

ต้าจี บอกลาจิ้งจอกหกหาง ก่อนกลับไปที่ลานบ้าน

แต่ข้าเห็นร่างที่ยืนอยู่ตรงประตูลานมองดูตัวเองอย่างสงสัย