ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 84

สรุปบท ตอนที่ 84.1: ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 84.1 – ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ โดย Internet

บท ตอนที่ 84.1 ของ ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ในหมวดนิยายกำลังภายใน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

ภาษาจีนตอนนี้มี 3000 คำและแปลยากพอสมควรจึงขอแบ่งตอนที่ 84 ออกเป็น 2 ตอนนะครับ

จักรพรรดิลั่วกับหลี่เหนียนฟานไปที่ประตูเมืองลั่วเซียน

หลี่ เหนียนฟ่าน กล่าวว่า: “ลั่วฮวง เจ้าเป็นผู้ฝึกตน ถ้าเจ้าทำได้โปรดดูแลเด็กสาวด้วย”

“ นายน้อยหลี่ไม่ต้องกังวลข้าจะทำแน่นอน!” ลั่วฮวง พยักหน้าอย่างรวดเร็ว

”ขอบคุณ ลาก่อน.”

จนกระทั่งลั่วฮวงมองไม่เห็นด้านหลังของหลี่ เหนียนฟ่าน จักรพรรดิลั่วยกมือขึ้นโดยไม่ลังเลและดึงใบหน้าของเขามาไปมา

โค้งไปทางซ้ายและขวา

”เวร!”

เขาตบตัวเองอย่างไร้ความปราณี

”หมู! ข้าเป็นหมู!” ลั่วฮวง กัดฟันของเขาเกือบจะร้องไห้

เขารู้ว่าหลี่กงซีรู้จักหนานหนานและรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลี่กงซีและหนานหนานนั้นดีมาก มันคือโอกาสที่ดีๆที่เขามอบให้!

ข้าผิดพลาด!

นั่นคือลายมือของ หลี่กงซีและยังคงเกี่ยวกับวังสวรรค์และยังมีวิถีชีวิตอมตะ มันสามารถอธิบายได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่าและเป็นโอกาสที่ดี!

และนอกจากสมุดคัดลอกนั้นแล้ว แม้ว่าเด็หญิงน้อยคนนี้จะมีเพีงรากวิญญาณขั้นต่ำ แต่ก็มีหลี่กงซียืนอยู่ข้างหลังนาง!

ทำไมเจ้าถึงพลาดโอกาสดีๆเช่นนี้ไป?

ทำไมข้าไม่นึกถึงมันได้?

ลั่วซือหยูปลอบโยนพ่อของนาง: “ท่านพ่อลืมมันไปเถอะ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้เชี่ยวชาญจะทำอย่างนี้ ตอนนี้เรารู้แล้วมันก็ยังไม่สายเกินไปที่จ”

ลั่วฮวง ถอนหายใจ “เฮ้อ ใช่”

แต่ในขณะนี้ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและออร่าของทั้งร่างของเขาพุ่งสูงขึ้นเขากลายเป็นแสงหลบหนีและพุ่งไปที่ประตูทางทิศตะวันออกของเมืองลั่วเซียน

“หนูตัวไหนที่กล้ามากร่างถึงถิ่นกับข้า?!”

ลั่วฮวงเผยความโกรธอันมากมายบนสีหน้า เขาคำรามและเกือบจะใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดในชีวิตไล่ตามอย่างรวดเร็ว

หัวใจของลั่วฮวงเต้นแรงมากและเขาสัญญากับหลี่เหนียนฟานว่าจะดูแลเด็กสาวให้ดีที่สุดและพึ่งพูดไปหยกๆเด็กสาวก้จะถูกพรากแล้ว โทษแค่นี้ก็สามารถฆ่าเขาได้

มันต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอะไรที่ทำให้เด็กหญิงได้รับอันตราย!

เขาเตือนตัวเองอยู่ในใจแม้ปราณของเขาจะถูกเผาผลาญจนเหือดแห้ง เขาก็ต้องช่วยเด็กหญิงให้รอด

ความเร็วของเงาดำนั้นเร็วมากเช่นกัน เขาจับหนานหนานและกลายเป็นหมอกสีดำและหายไปอย่างรวดเร็วในตอนกลางคืน

จากนั้นเขาก็ร่อนลงบนก้อนหินขนาดใหญ่โยนหนานหนานไว้ใต้ต้นไม้อย่างลวกๆมันหันกลับมาและมองไปที่จักรพรรดิลั่วอย่างติดตลก
เขากล่าวว่า: “เจ้ามีความพยายามจริงๆน่ารำคาญเหมือนแมลงวัน!”

คิ้วของ ลั่วฮวง ย่นเล็กน้อยและมีลางสังหรณ์อันตรายอยู่ในใจเขายังคงพูดว่า: “ปีศาจสวรรค์, เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถเอาไปได้และข้าไม่กลัวที่จะบอกเจ้าว่าผู้เชี่ยวชาญอยู่ไกลกว่าเซียนข้ากลัวว่ามันจะความจริง! “

”เหนือเซียนฮ่า ๆ … “

ปีศาจสวรรค์ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นฟ้าราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก เขาส่ายหัวและพูดอย่างเหยียดหยาม: “ลั่วฮวง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไรเจ้าต้อง พูดเหมือนมันเรื่องใหญ่ มันเป็นวิธีที่ดีนะ เหนือเซียน ทำไมการดำรงอยู่เช่นนี้จะอยู่ในโลกผู้ฝึกตนกัน “

“เจ้าคงรักษาไม่ได้แล้วจริงๆ!”

ลั่วฮวง ส่ายหัวและยื่นมือไปข้างหน้าเล็กน้อยเปลวไฟสีแดงส่องสว่างบนท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับโซ่ไฟที่โอบเข้าหาสรวงสวรรค์

นักบบวชเต๋าปีศาจสวรรค์หัวเราะอย่างแปลกประหลาดและในมือขวาของเขามีธงสีดำพิเศษธงผืนนี้ดูทรุดโทรมมีรอยขาดอยู่สองสามรอย แต่มันปลิวไสวไปตามสายลมทันทีที่คลี่ออก ธงสีดำส่งกลิ่นเหม็นจากนั้นลมสีดำก็พุ่งเข้าหาใบหน้าของเขา เสียงผีร้องและเสียงร้องโหยหวนของหมาป่าก็ดังขึ้น

คลื่นบรรยากาศสีดำแผ่ออกมาจากธงปกคลุมสวรรค์และโลก

โซ่เพลิงคล้ายอสรพิษยักษ์ค่อยๆพันรอบขอบพลังงานสีดำจากนั้นก็เริ่มหดตัวลงอย่างรวดเร็ว

“ ชิชิชิชิ —-”

เปลวไฟปะทะกับเมฆหมอกสีดำมันปะทะกันครั้งแล้วครั้งเล่า

”ธงสังเวยโลหิต!”

ใบหน้าของ ลั่วฮวง มืดมนอย่างยิ่ง“ ปีศาจสวรรค์, เจ้าโหดร้ายยิ่งนัก, เจ้าปรับแต่งอาวุธวิเศษที่โหดร้ายเช่นธงสังเวยโลหิตขึ้นมาจริง ๆ !”