เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 899

บทที่898 งัดกลอนประตู

เฉียวจื้อเม้มริมฝีปากของเขา หันไปด้วยสีหน้าไม่ดี “อย่าเรียกตำรวจ”

ถ้าต้องการเรียก เขาเรียกตั้งแต่ตอนมาที่นี่แล้ว

แต่เพราะเขายังมีความเห็นแก่ตัวบางอย่าง

ถ้าหากตำรวจรู้เรื่องนี้ บางที....ตวนมู่เสว่ต้องแย่แน่ๆ เมื่อคิดถึงผลกระทบต่อตระกูลตวนมู่ ถ้าหากตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้อง เรื่องนี้ก็จะซับซ้อนมากขึ้น และจะถูกคนอื่นแพร่กระจายข่าวอย่างรวดเร็ว

เพราะว่านี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดา

นี่หมายถึงตระกูลยู่ฉือกับตระกูลตวนมู่

เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงยังมีความเห็นแก่ตัวนี้ เฉียวจื้อคิดว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย

เมื่อผ่านครั้งนี้ไป เขาจะต้องทิ้งความรำลึกทุกอย่างของตัวเองไปแน่นอน

“ทำไมไม่เรียกตำรวจ” หลัวลี่ยังคงงุนงง “พวกเราจะเข้าไปยังไง”

เฉียวจื้อ “คุณหลบไปอยู่ข้างๆเถอะ เรื่องนี้ผมจัดการเอง”

“ไม่ได้หรอก” หลัวลี่ไม่รู้ความคิดของเขาสักนิด เธอส่ายหน้าและพูดว่า “คุณเลี้ยงข้าวฉัน ฉันก็ต้องตอบแทนคุณบ้าง คุณไม่ให้ฉันแจ้งตำรวจ งั้น.....ฉันช่วยคุณเปิดประตูนะ”

เฉียวจื้อ “？？？”

หลัวลี่เก็บมือถือ แล้วเปิดกระเป๋าหยิบลวดเล็กๆเส้นหนึ่งออกมา แล้วเดินไปที่ประตู ค่อยๆคลายล็อคกุญแจ

เฉียวจื้อ “.....”

ผู้ชม “......”

คลิ๊ก——

ลวดขาดไปเส้นหนึ่ง หลัวลี่ยิ้มด้วยความเขินอาย “หยิบผิด”

จากนั้นก็ทิ้งลวดในมือเส้นนั้น แล้วหยิบลวดอีกเส้นในกระเป๋าขึ้นมา

มองดูการกระทำแปลกๆของหลัวลี่ เฉียวจื้อรู้สึกว่า เมื่อกี้ให้เธอเรียกตำรวจยังจะดีกว่าให้เธอทำพฤติกรรมแปลกๆแบบนี้

ตวนมู่เสว่ที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้นตัวสั่นด้วยความตกใจ เธอเดินไปริมหน้าต่างก็พบว่าตนไม่มีทางหนีแล้ว เธอถอยเข้าไปในห้องน้ำ กลับพบว่าคนก่อนหน้านี้เข้าห้องน้ำไม่ได้กดชักโครก และห้องน้ำก็เต็มไปด้วยกลิ่นน่าขยะแขยง

ตวนมู่เสว่แทบอ้วกออกมา จนต้องรีบถอยออกมา

ไม่มีที่ซ่อนในโรงแรมเล็กๆแบบนี้ และเฉียวจื้อก็พาคนมาที่นี่แล้ว เธอได้ยินเสียงของเขาคุยกับคนพวกนั้น

เธอรู้อยู่แก่ใจว่าซ่อนอยู่ที่นี่ไม่มีประโยชน์

ตวนมู่เสว่ไม่มีทางเลือกอื่น เธอตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาตวนมู่เจ๋อ

ตึ้ด ตึ้ด——

เสียงมือถือดังอยู่เป็นเวลานานกว่าเขาจะรับสายของเธอ

ตวนมู่เจ๋อเตรียมตัวไปประชุม แต่เมื่อเห็นสายของเธอจึงรับขึ้นมาโดยไม่พอใจ “มีอะไร”

“พี่คะ .....ฮือฮือ.....”

ใครจะไปนึกว่าเขายังพูดไม่จบ ก็ได้ยินเสียงร้องไห้อย่างหดหู่ของตวนมู่เสว่มาจากอีกด้าน

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ ตวนมู่เจ๋อขมวดคิ้วขึ้น “เป็นอะไรเหรอ”

“พี่ชาย พี่ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วยนะ” ตวนมู่เสว่ร้องไห้พลางขอร้องเขาไปพลาง

ตวนมู่เจ๋อหยุดเดินแล้วหันไปพูดกับเลขาที่อยู่ข้างๆเสียงเรียบๆว่า “คุณไปก่อน ไม่ต้องรอผม”

เลขาพยักหน้าแล้วเดินออกไป

เมื่อคนเดินออกไปแล้ว ตวนมู่เจ๋อเดินไปอีกด้านหนึ่ง แล้วพูดต่อว่า “เกิดอะไรขึ้น ฉันให้เธออยู่ในโรงแรมสบายๆไม่ใช่เหรอ เธอออกไปข้างนอกมาเหรอ”