ตอน บทที่ 180 เธอจะรอด จาก ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 180 เธอจะรอด คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายแฟนตาซี ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ ที่เขียนโดย บัณฑิตติดบ้าน เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ครึ่งชั่วโมงถัดมา ผู้เฒ่า ฮัลเบิร์ต, คาร์สัน และคนอื่น ๆ ก็ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเชื่อฟังและหยุดรบกวนไทร์ ในขณะที่เขากำลังมุ่งเน้นไปที่การรักษาเฮเธอร์ด้วยเทคนิคเข็มมังกรท่องหล้าเพื่อช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของเธอ
ในที่สุด เมื่อไทร์ดึงเข็มของออก คาร์สันก็รีบวิ่งเข้าไปทันที
“เฮเธอร์ คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”
สร้างความแปลกใจ เมื่อรอยยิ้มที่ผ่อนคลายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฮเธอร์ “ท้องของฉันยังคงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่มันก็ไม่เจ็บเท่าที่อื่น ฉันไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้มานานเป็นปีแล้ว”
คาร์สันรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง ในขณะที่ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นพร้อมกับท่าทางที่ประหลาดใจของผู้เฒ่าฮัลเบิร์ต
"คุณชาย คุณคือพระเจ้าอย่างแท้จริง คุณมีความมั่นใจในการรักษาความเจ็บป่วยของมาดามยอร์กให้หายขาดหรือไม่?”
ไทร์ตอบว่า “ต้องรอจนกว่าฉันจะทำการตรวจสอบอย่างละเอียดก่อน”
“ถ้าอย่างนั้น คุณได้โปรดช่วยภรรยาของฉันด้วย” คาร์สันตื่นเต้นเกินคำบรรยาย ในที่สุด หลังจากผ่านไปหนึ่งปี เขาก็มองเห็นความหวัง
“ออกไปรอข้างนอกก่อน หลังจากตรวจร่างกายเสร็จแล้ว ฉันจะเรียกหาคุณ”
“แน่นอน”
คาร์สันและคนอื่น ๆ ฝากความหวังทั้งหมดไว้กับไทร์แล้ว พวกเขาออกจากห้องอย่างเชื่อฟัง จากนั้นเหลือแค่ไทร์และเฮเธอร์ที่อยู่ในห้อง
“มาดามยอร์ก กรุณานอนลง” ไทร์กล่าว
เฮเธอร์พยักหน้าทันที รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “คุณชื่ออะไร?”
“ไทร์ ซัมเมอร์” ไทร์ตอบในขณะที่เขาสัมผัสชีพจรของเฮเธอร์
“คุณยังอายุน้อยมาก แต่คุณมีทักษะทางการแพทย์ที่น่าทึ่งมาก มันน่าประทับใจจริง ๆ ลูกสาวของฉันอายุใกล้เคียงกับคุณ แต่เธอแทบจะไม่สามารถเปรียบเทียบคุณได้เลย”
ไทร์ยิ้ม “มาดามยอร์ก ได้โปรดอย่าพูด ให้ฉันทำการตรวจร่างกายให้คุณก่อน”
หลังจากนั้น ไทร์ได้รวบรวมพลังงานจากนิ้วของเขาและกดลงไปที่หน้าท้องของเฮเธอร์ ด้วยเทคนิคพิเศษ การตรวจสอบนี้ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง ในที่สุด ไทร์ก็ดึงมือของเขาออกด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
ถึงตอนนี้เฮเธอร์ได้หลับไปจากการดูแลของไทร์ เธอกำลังนอนหลับสนิท นับตั้งแต่ที่เธอป่วยด้วยโรคนี้ เธอถูกทรมานด้วยความเจ็บปวดทุกวันและเธอไม่เคยหลับใหลได้สนิทเลยตั้งแต่นั้นมา
ไทร์เรียกคาร์สันและผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตให้เข้ามา
“คุณชาย ภรรยาของฉันจะรอดไหม?” ทันทีที่เขาเข้ามา คาร์สันก็ถามอย่างใจร้อนด้วยความคาดหวังเป็นอย่างมาก
"เธอจะรอด"
คำง่าย ๆ สองสามคำนั้นทำให้คาร์สันและผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตพอใจในทันที คาร์สันโค้งคำนับไทร์อย่างรวดเร็ว
“ได้โปรดช่วยภรรยาของฉันด้วย ถ้าคุณสามารถรักษาภรรยาของฉันให้หายขาดได้ ฉัน คาร์สัน ยอร์ก จะทำทุกอย่างที่คุณต้องการ”
“คุณชาย เราสามารถส่งภรรยาของฉันไปที่โรงพยาบาลที่มีเครื่องมือที่ครบถ้วนและสามารถช่วยในการผ่าตัดนี้ได้ไม่ดีกว่าเหรอ?”
ไทร์พูดจาโผงผางทันที “แม้แต่เครื่องมือที่ดีที่สุดในโรงพยาบาลก็ไม่สามารถวินิจฉัยปัญหาได้ ไม่เช่นนั้น ภรรยาของคุณคงก็จะรอดตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วไม่ใช่เหรอ?”
คาร์สันกำลังจะถามเพิ่มเติม แต่ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตก็รีบดึงเขาออกไปข้างนอกทันที ในฐานะแพทย์แผนโบราณระดับชาติ ผู้เฒ่าฮัลเบิร์ตเข้าใจความหมายของไทร์เป็นอย่างดี ชายหนุ่มไม่ได้พ่นเรื่องไร้สาระออกมา มีเพียงแพทย์ชั้นยอดที่แท้จริงเท่านั้นที่จะกล้าประกาศสิ่งนี้
เมื่อประตูถูกล็อก ไทร์ก็หยิบชุดเข็มเปี่ยนเชวี่ยออกมา เขาวางเครื่องมือและเริ่มฆ่าเชื้อที่มีดผ่าตัดและเข็ม หลังจากเตรียมการเสร็จแล้วไทร์ก็ปลุกเฮเธอร์ให้ตื่น
เมื่อเธอลืมตาขึ้น เฮเธอร์ไม่เคยรู้สึกกระฉับกระเฉงเช่นนี้มาเป็นเวลานาน
“คุณสบายดีไหม?” ไทร์ยิ้มในขณะที่เขาถามเธอ
เฮเธอร์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "มิสเตอร์ซัมเมอร์ ขอบคุณมาก เป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้วที่ฉันไม่ได้นอนหลับสบาย ตอนนี้ฉันรู้สึกมีพลังมาก”
"ยอดเยี่ยม" ไทร์พยักหน้าเล็กน้อย “ตอนนี้คุณตื่นแล้ว เราจะเริ่มการผ่าตัดทันที”
ไทร์อธิบายสั้น ๆ กับเฮเธอร์ถึงสภาพปัจจุบันของเธอและขั้นตอนการผ่าตัดที่กำลังจะเกิดขึ้น หลังจากที่ได้ยิน เฮเธอร์ก็ดูประหลาดใจ แต่การแสดงออกของเธอไม่ได้หวาดกลัวมากนัก
ไทร์ยิ้ม “มันจะต้องเจ็บปวดอย่างแน่นอน แต่ฉันจะใช้วิธีพิเศษและเข็มที่สั่นสะเทือนนี้เพื่อทำหน้าที่เป็นยาสลบ เพื่อไม่ให้ความเจ็บปวดเกินทนได้”
เฮเธอร์พยักหน้า “เป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้วที่ฉันรู้สึกเจ็บปวดมาทุกรูปแบบ เริ่มเลย มิสเตอร์ซัมเมอร์ ฉันจะปล่อยให้ชีวิตของฉันอยู่ในมือของคุณ ฉันเชื่อว่าคุณสามารถรักษาโรคของฉันได้อย่างแน่นอน!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ
รอๆๆๆฟ...
ไม่อัพเดสเลย...
ไม่มีต่อแล้วหรือครับ...พอดีรอมา 2 วันแล้วครับ...