ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 3

วินนี่เฟรดจับจ้องสายตาจดจ่อไปที่ใบหน้ารูปงามของไทร์ สามวินาทีต่อมา ราวกับสายฟ้าฟาดผ่าลงมาเหนือหัวของเธอ ใจของเธอก็เริ่มสั่นสะเทือน “นายคือ...ไทร์ ซัมเมอร์...”

ในที่สุดวินนี่เฟรดก็จำไทร์ได้

ชายผู้ซึ่งเคยบอกเธอไว้ว่าเขาจะกลับมาสู่ขอเธอ

ชายผู้เปลี่ยนชะตาชีวิตของเธอและให้เธอเฝ้ารอถึงหกปี

ในหัวของวินนี่เฟรดนั้นว่างเปล่าก่อนจะปวดร้าวไปด้วยความโกลาหล บรรยากาศรอบ ๆ พวกเขาถึงจุดเย็นยะเยือก

พูดตามตรง ในหัวของไทร์เองก็ยุ่งเหยิง แม้ว่าเขาจะใช้เวลาเพียงหนึ่งคืนกับหญิงสาวคนนี้ในสภาพมึนเมา แต่มันก็เหมือนรักแรกพบสำหรับเขา หลังจากนั้นหนึ่งคืนเขาก็ตัดสินใจว่าเธอคือคนที่ใช่สำหรับเขา เขาใช้เวลาถึงหกปีปราถนาและโหยหาเธอ แต่เมื่อเขามาเจอเธออีกครั้ง เธอนั้นแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่เขาฝันถึง

“แม้ว่าเธอจะไม่ได้วางแผนที่จะรอฉันกลับมาอีกแล้ว ทำไมเธอถึงได้ละเลยลูกสาวของเรา?” ในเวลาที่ไทร์กล่าว เขากลับเสียใจกับสิ่งที่พูด

เพราะเบื้องหน้าดวงตาของเขา วินนี่เฟรนล้มลงเศร้าโศก น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่แยแส เธอร้องห่มร้องไห้ออกมาสุดแสนลำบากใจ และจากนั้น...

เพี๊ยะ... วินนี่เฟรดตบฉาดใหญ่ไปที่หน้าของไทร์

ไทร์ยืนอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน แม้แต่เขาก็ยังอยากจะตบหน้าตัวเอง

“เป็นเพราะแก ชีวิตฉันถึงพังทลาย”

“เป็นเพราะแก ทำให้ตระกูลฉันทั้งหมดไม่ชอบขี้หน้าฉัน”

“เป็นเพราะแก คู่หมั้นของฉันถึงขอยกเลิกพิธีหมั้น”

“แกรู้บ้างไหมว่าฉันและแบลร์ต้องผ่านอะไรมาบ้างในช่วงหกปีที่ผ่านมา? ในตอนนี้ที่แกกลับมาสิ่งแรกที่แกทำคือมาสอบสวนฉัน!” วินนี่เฟรดโวยวายอย่างบ้าคลั่ง ในช่วงหกปีที่ผ่านมาเธอต้องอดทนมามากมายเหลือเกิน

อย่างไรก็ตามเธอก็ยังมีความเชื่อว่าชายคนนั้นสักวันคงจะกลับมาหาเธอ และในเมื่อตอนนี้เขาก็มาอยู่ที่นี่แล้ว เขานั้นแตกต่างจากคนที่เธอเคยจินตนาการไว้ว่าเขาจะเป็น

ในขณะนั้นหัวใจของไทร์ ก็รู้สึกขมขื่นและดวงตาของเขาร้อนรุ่ม “วินนี่เฟรด...ฉัน...” ไทร์เอื้อมมือออกไปโดยไม่รู้ตัว เพื่อจะเช็ดน้ำตาของวินนี่เฟรด แต่เธอก็ปัดมือของเขา

“อย่ามาแตะตัวฉัน ไอ้ปีศาจ!”

“นี่แกคิดว่าฉันได้ละเลยไม่ดูแลแบลร์และออกมาเพื่อเสพสุขกับชายบางคนรึยังไง?”

“นี่แกคิดว่าฉัน วินนี่เฟรดเป็นผู้หญิงไร้ค่าใช่ไหม?”

“แชนนอน หลุยส์ นั้นสนใจในดวงตาของแบลร์ และต้องการกระจกตาของเธอ ฉันปกป้องแบลร์ไม่ได้ ฉันเลยทำได้แค่เพียงมาพบกันสตีฟ ฮัดสัน นั่นก็เพราะว่าสตีฟเป็นพี่ชายทูลหัวของแชนนอน เขาบอกว่าหากฉันอยู่เป็นเพื่อนเขา เขาจะแนะนำให้แชนนอนปล่อยตัวแบลร์ไป ฉันจะทำอะไรได้อีก? บอกฉันที ฉันจะทำอะไรได้?”

ฮืม...

เสี่ยงอื้ออึงระเบิดอยู่ในหัวของไทร์ เขาได้เข้าใจวินนี่เฟรดผิดไป วินนี่เฟรดทำสิ่งนี้ไปก็เพื่อจะปกป้องแบลร์ ในเวลาเดียวกันไทร์รู้สึกถึงไฟในใจของเขาพร้อมที่จะปะทุออกมา ใครคือแชนนอน หลุยส์? เธอกล้าดียังไงถึงฝันจะเอาดวงตาของลูกสาวเขา? หรือว่าเธอปราถนาความตาย?

ในเวลานั้นไทร์รู้สึกเหมือนมีมีดมาแทงเข้าไปในหัวใจของเขา “แล้วมีเรื่องอะไรกันกับ แชนนอน หลุยส์?”

ในการกล่าวขึ้นมาครั้งนี้ มีสีหน้าความกลัวแสดงออกมจากวินนี่เฟรด

“เธอคือผู้มีอิทธิพลคนสำคัญที่เปิดคาราโอเกะที่นี่ ในเมืองคานห์ เมื่อไม่นานมานี้เธอได้ประสบอุบัติเหตุหลังจากเมาและขับ เลยเสียดวงตาข้างขวาของเธอไป เธอต้องการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตา หลังจากนั้นเธอได้มาเห็นว่าดวงตาของแบลร์นั้นสวยงามมากขนาดไหน เธอเลยต้องการกระจกตาของแบลร์ ผู้หญิงคนนั้นมีบารมีและสถานะในเมืองคานห์ และฉันคิดหาทางที่จะทำทุกอย่างเพื่อที่จะเปลี่ยนใจเธอในช่วงไม่กี่วันผ่านมา มันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า ในที่สุดมันก็เป็น สตีฟ ฮัดสัน ที่เข้ามาหาฉัน ฉันเลย...”

“ไอ้สัตว์เดรัจฉานนั่น!!!” กำปั้นของไทร์ทุบเข้าไปที่กำแพงข้าง ๆ เขา ทันใดก็มีรอยร้าวแตกกระจายออกมารอบ ๆ กำปั้นของเขาในกำแพง

ต่อให้สัตว์ร้ายตนนั้นจะสนใจดวงตาของคนอื่น ไทร์ก็ยังขุ่นเคือง ไม่ต้องพูดถึงดวงตาของลูกสาวเขาเลย

เขามองไปที่ทั้งคู่ วินนี่เฟรดและแบลร์ เมื่อเขาสนใจไปที่ดวงตาใหญ่โตของแบลร์ และนึกถึงไปเองโดยไม่ตั้งใจว่ามันจะกลวงโบ๋ว่างเปล่าหากแบลร์จะต้องตาบอด นั่นยิ่งทำให้ไทรโกรธแค้นมากกว่าเดิม

“ตระกูลซี ถือได้ว่าเป็นตระกูลที่ทรงอำนาจในเมืองคานห์ พวกเขาทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้เลยรึไง?”

วินนี่เฟรดหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ในสายตาพวกเขา แบลร์เป็นลูกนอกสมรสและความอัปยศ พวกเขาหวังแม้กระทั่งให้เธอตาย”

ไทร์นึกถึงหญิงอ้วนท้วมที่ป้อนขนมปังแบลร์จากขยะ เขาสูดลมหายใจเข้าและห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะดึงตัววินนี่เฟรดและแบลร์เข้ามาในอ้อมแขน

“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะจัดการเรื่องนี้ นับจากวันนี้ต่อไป ฉันจะเป็นคนที่ปกป้องพวกเธอสองคนเอง”