ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 4

เวลาเที่ยงคืน ภายในคฤหาสน์หรูหราในเมืองคานห์ ผู้หญิงวัยกลางคนกับผ้าพันแผลปิดตาข้างขวาสวมใส่ชุดสง่างามและราคาแพง ขณะเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมหนังแท้ ในมือของเธอมีรูปภาพ เป็นรูปภาพของแบลร์ ซี

สาวน้อยในรูปภาพนั้นมีหน้าตาสวยงดงามเป็นอย่างมาก เธอนั้นสวยกว่าเด็กที่เป็นนักแสดงเสียอีก โดยเฉพาะดวงตาใหญ่โตคู่นั้นของเธอ มันช่างงดงามเกินไปจริง ๆ ดุจประกายราวกับดวงดาวพร่างพราว มันคงจะไม่มีคู่ดวงตาแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าคน ๆ หนึ่งจะเสาะแสวงหายากเย็นแค่ไหน

“สวยมาก สวยงามมากเกินไป” ผู้หญิงคนนี้คือ แชนนอน หลุยส์ นิ้วของเธอจรดไปที่ดวงตาของแบลร์ที่อยู่ในรูปภาพขณะเธอจ้องมองมันอย่างโหยหา

“พี่สาว สิ่งที่พี่ต้องการคือกระจกตาของเธอ ไม่ใช่รูม่านตาของเธอ ฉะนั้นมันไม่มีประโยชน์ที่จะหลงรักดวงตาของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นดวงตาของพี่มันก็สวยมากพออยู่แล้ว” ถัดจากเธอไปก็มีเสียงของผู้ชายที่มีโพรงจมูกหนาและพูดกระสับกระส่ายในคำพูดของเขา

“กระจกตาของเธอมันช่างน่ารัก” แชนนอนเงยหัวของเธอขึ้นมามองไปที่ชายผู้ซึ่งมีผ้าพันแผลพันคลุมรอบทั้งหัว แชนนอนหน้าบึ้ง “เกิดอะไรขึ้นกับนาย?”

ชายผู้นี้คือสตีฟ ฮัดสัน สตีฟขุ่นเคืองขณะเขากล่าว “ผมก็อยากจะใช้โอกาสนี้ไปหยอกล้อเล่นกับวินนี่เฟรด ซี ถึงอย่างไรลูกสาวของเธอก็ต้องมอบกระจกตาให้อยู่แล้ว แต่ก็มีผู้ชายโพล่มาจากไหนก็ไม่รู้มาทำผมเสียแผน เขาถึงขนาดกระทืบผมยับ”

“พี่ หลังจากที่พี่ผ่าตัดเสร็จ ผมอยากจะทำลายตระกูลนั้นให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ”

แชนนอนถามเย็นชา “ฉันคิดว่าวินนี่เฟรดไม่มีสามีซะอีก เขาคือใคร?”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” สตีฟตอบอย่างเกลียดชัง “ผมไม่เคยเจอไอ้เลวนี่มาก่อน แต่เขาดู... ดู...” สตีฟพูดตะกุกตะกัก ดวงตาที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลนั้นแสดงอาการหวาดกลัวอย่างไม่รู้ตัว ภาพที่ไทร์ทำร้ายเขาอย่างไรในวันนั้นกลับมาฉายอยู่ในหัวของเขา

“แก… ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่? ยาม!”

“หยุดตะโกนสักที ไอ้คนไม่กี่คนข้างนอกนั้นช่างไร้ค่า พวกเขาหงายหลังกันไปหมดแล้ว” ไทร์ก้าวเดินเข้ามาในห้องราวกับอสูรกายในยามค่ำคืน ไทร์ไม่ได้ตอบสตีฟแต่เดินตรงมาที่แชนนอนและข่มเธอ “เธอคือแชนนอน หลุยส์ใช่ไหม?”

แชนนอนมองไทร์อย่างหยิ่งยโส “ใช่แล้ว ฉันแชนนอน หลุยส์ แกคือคนที่กระทืบน้องชายทูลหัวของฉันใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว ฉันเอง” ไทร์ไม่อ้อมค้อม “เธอรู้ใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่เพื่อหาตัวเธอ?”

“เพราะไอ้ลูกนอกสมรสคนนั้นหรอ?”

ไทร์กล่าว “เธอไม่ใช่ลูกนอกสมรส เธอชื่อว่าแบลร์ ซี และเธอคือลูกสาวของฉัน”

“ฮ่า…” แชนนอนส่งเสียงกรน “พ่อของไอ้ลูกนอกสมรสนั้นกลับมาแล้ว แล้วยังไง? ฉันถือว่าการชื่นชอบดวงตาของลูกสาวแก มันเป็นความชื่นชมที่มีให้กับเธอว่าฉันต้องการดวงตาของเธอ เธอควรจะรู้สึกเป็นเกียรติมากกว่า และแกเองก็ควรจะดีใจ”

เป็นเกียรติ? ผู้หญิงคนนี้มีจิตใจที่บิดเบี้ยวแค่ไหนเธอถึงสามารถพูดอะไรแบบนั้นออกมาได้? เธอต้องการจะพรากการมองเห็นจากใครบางคนไป และคน ๆ นั้นจะต้องซาบซึ้งใจ?

ร่างกายของแชนนอนเต็มไปด้วยรังสีแห่งการครอบงำ “เห็นแก่การที่แกเป็นพ่อของไอ้ลูกนอกสมรสนั้น แกแค่ต้องหักแขนข้างนึง ถึงจะได้ออกไปจากบ้านของฉัน ไม่อย่างงั้นมันคงสายเกินไปที่จะเสียใจ” ขณะที่เธอล่าว แชนนอนทำเพียงแค่หยิ่งยโสมากขึ้นกว่าเดิม

แชนนอน หลุยส์ บ้าไปแล้ว ตอนที่เธอโดนไทร์เหยียบไปที่อกของเธอ เธอยังคงความยิ่งยโส เหมือนกับว่าเธอคือคนที่สำคัญที่สุดในโลก

ไทร์หายใจเข้าเฮือกใหญ่ และยกเท้าออกจากอกแชนนอน

“แกกลัวหรือยัง? เมื่อกี้ยังอวดดีอยู่เลย? ตอนนี้รู้สึกกลัวรึยัง!?” แชนนอนยืนขึ้นโดยมีสตีฟช่วย “แต่จะมากลัวตอนนี้ ก็สายไปแล้วละ ฉัน แชนนอน หลุยส์ ฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ถ้าฉันพูดว่าทั้งครอบครัวของแกจะตาย ครอบครัวทั้งหมดของแกก็จะตาย!”

ไทร์พึมพำ “ในเมื่อแกชอบไล่ฆ่าครอบครัวมากนัก เดี๋ยวคืนนี้ ทั้งครอบครัวของแกจะได้ไปลงนรก”

แชนนอนหัวเราะลั่น เหมือนกับได้ฟังเรื่องตลกที่สุดในชีวิต “ฮ่าฮ่าฮ่า พูดเรื่องบ้าอะไร จะส่งครอบครัวฉันไปลงนรก? คิดว่าแกเป็นใครถึงมาพูดกับฉันแบบนี้?

หลังจากเธอพูดจบ ก็มีน้ำเสียงโมโหดังมาจากด้านนอกของประตู

"แชนนอน หลุยส์ แกคิดว่าแกเป็นใคร มาข่มขู่ลูกพี่ไทร์แบบนี้?”

คนกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาจากประตู คนนำเป็นชายวัยกลางคน ใส่ชุดประจำชาติจีน ดูอายุราว ๆ สี่สิบปี

ในทันทีที่เห็นชายคนนี้ ดวงตาของแชนนอนและสตีฟก็ประสานกัน “คุณ...คุณทัคเกอร์”