ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 32

สรุปบท บทที่ 32 นายมีกี่ชีวิต: ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ

อ่านสรุป บทที่ 32 นายมีกี่ชีวิต จาก ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ โดย บัณฑิตติดบ้าน

บทที่ บทที่ 32 นายมีกี่ชีวิต คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายแฟนตาซี ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย บัณฑิตติดบ้าน อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง

วิลเลียมดูขายหน้าขึ้นมาทันที ในขณะที่เฮเลนโกรธจัด เธอทุบโต๊ะอย่างแรงพร้อมกับด่าไทร์ “ไทร์นายพูดบ้าอะไรของนาย วิลเลี่ยมอายุแค่ยี่สิบห้าในปีนี้”

“ยี่สิบห้างั้นเหรอ?” ไทร์และวินนี่เฟรดระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

วิลเลียมเริ่มกังวลเขาจึงรีบหยิบบัตรประจำตัวประชาชนของเขาออกมา “ดูสิ ปีนี้ฉันอายุยี่สิบห้าจริงๆ บัตรประชาชนไม่โกหก หน้าตาของฉันเพียงแค่ดูโตก่อนวัยไปนิด”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ไทร์หัวเราะจนน้ำตาแทบไหล “พี่ชาย ไม่ใช่ว่าหน้าตาของคุณโตเร็วหรอก คุณแค่เติบโตอย่างบ้าคลั่ง”

“ไอ้ขอทานเหม็น หุบปาก!” เฮเลนโมโหจัด

ไทร์หุบปากอย่างเชื่อฟัง เขาไม่มีเจตนาที่จะทำให้เรื่องยุ่งยาก เพราะท้ายที่สุดแล้วจะไม่มีใครสามารถขโมยวินนี่เฟรดไปจากเขาได้

เฮเลนมองวินนี่เฟรดและพูดอีกว่า “เธอยังจะยืนอยู่ทำไมกัน? เร็วเข้า นั่งลงแล้วใช้เวลากับวิลล์”

วินนี่เฟรดมองวิลเลียมด้วยสายตาอันเย็นชาและพูดว่า “ฉันขอโทษนะคะมิสเตอร์คอลลินส์ ฉันแต่งงานแล้ว”

“วินนี่เฟรด ฉันไม่ถือสาเลยนะ ตราบใดที่คุณสัญญาว่าคุณจะหย่ากับเขา ฉันสามารถแต่งงานกับคุณในวันถัดไปได้เลย ฉันได้ยินมาว่าคุณมีลูกสาวด้วย ไม่เป็นไร หลังจากที่เราแต่งงานกันแล้ว ฉันจะปฏิบัติกับแบลร์เหมือนกับว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของฉัน”

วินนี่เฟรดขมวดคิ้ว “มิสเตอร์ คอลลินส์ คุณไม่เข้าใจที่ฉันพูดหรอ? เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้”

ในขณะนั้น สีหน้าของวิลเลียมเริ่มบูด เขาไม่ใช่นักบุญ เขาละเว้นจากการอาละวาดก่อนหน้านี้ เพราะเขาต้องการแสดงให้ดูเหมือนสุภาพบุรุษต่อหน้าวินนี่เฟรด แต่ดูเหมือนสถานการณ์จะไม่เวิร์ค

วิลเลี่ยมหันไปมองไทร์ ด้วยแววตาเย็นชา “ฉันได้ยินมาว่านายเป็นขอทาน ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะปล่อยวินนี่เฟรดไป นายมันไม่คู่ควรกับผู้หญิงที่เก่งขนาดนี้เลย และฉันสามารถมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับวินนี่เฟรดได้” ในขณะที่เขาพูด วิลเลียมก็เริ่มถอดแหวนหยกออกจากนิ้วของเขา

“หินโมราสีแดงดินแดนใต้นี้ มีมูลค่าหนึ่งแสนหกหมื่น”

“มรกตนี้ มีมูลค่าสามแสนสองหมื่น”

“แก้วหลุมเก่านี้ มีมูลค่าสี่แสน”

เขาถอดสร้อยคอทองคำออกจากคอ “สร้อยคอทองคำบริสุทธิ์ น้ำหนักสามร้อยกรัม มีมูลค่าหนึ่งแสนแปดหมื่น และทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวของสิ่งของหรูหราของฉัน”

หลังจากที่เขาแสดงภูมิหลังและศักดิของเขาแล้ว วิลเลียมมองดูไทร์อย่างท้าทาย “แล้วนายล่ะ? นายมีอะไร? ขอทานอย่างนายมีพลังอะไรมาแย่งชิงวินนี่เฟรดกับฉัน? ถ้าวินนี่เฟรดอยากได้อะไรแล้วล่ะก็ ฉันสามารถซื้อร้านเครื่องประดับให้เธอได้ทั้งร้าน แล้วนายล่ะ?”

ไทร์พ่นลมหายใจและเพิกเฉยต่อวิลเลียมโดยสิ้นเชิง เขาไม่แสดงความยับยั้งชั่งใจและเริ่มที่จะจุ่มชิ้นเนื้อลงไปในหม้อ

“ใครอนุญาตให้นายกิน?” แม่ยายของเขา เฮเลนตีมือและแย่งตะเกียบไทร์

ไทร์ดึงตะเกียบของเขากลับและยักไหล่อย่างเมินเฉย

“ทัศนคติของนายมันเป็นยังไงกัน?” เฮเลนโกรธจัด เธอกระชากสร้อยคอหัวใจของนางฟ้า จากคอวินนี่เฟรด “ดูนายสิ แม้แต่งานแต่งงานของวินนี่เฟรด นายยังซื้อได้แค่ของปลอมแบบนี้ นายมีอะไรที่จะสามารถเปรียบเทียบกับวิลล์ได้บ้าง? ฟังฉันนะไทร์ นายกับวินนี่เฟรดนั้นไม่คู่ควรกันจริง ๆ ช่วยหย่ากับเธอด้วยเถอะ”

ด้วยเสียงอันดังเปรี้ยง โทรศัพท์ของวิลเลียมหล่นลงสู่พื้น

“วิลเลียม? มีอะไรผิดปกติวิลเลียม? มันเกิดอะไรขึ้น?”

วิลเลียมตัวสั่นเทาเมื่อเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา น้ำตาแทบจะไหล “แม่ทูนหัว ฉันคิดว่าฉัน เจอปัญหาเข้าให้แล้ว”

ด้วยเหตุนี้ ด้วยความตื่นตระหนก วิลเลียมจึงบอกกับเจด ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากฟังเรื่องราวของเขาแล้ว เจดก็ตกใจเช่นกัน สามวินาทีต่อมา เสียงคำรามของความโกรธของเจด ก็ดังขึ้นจากปลายสาย

“วิลเลียม คอลลินส์ นายเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแล้วหรอ? นายกล้าดียังไงถึงเข้าหาภรรยาของบราเธอร์ไทร์?! ถ้าหากว่านายอยากตาย ก็อย่าลากคนอื่นไปตายด้วย นายคิดว่านายมีกี่ชีวิต? นายรู้อะไรไหม เพียงแค่บราเธอร์ไทร์กระดิกนิ้วของเขาทีเดียว ไทร์ ซัมเมอร์ สามารถทำให้ทั้งตระกูลของนายตายได้นับล้านครั้ง? ทำไมนายไม่รู้จักวางตัว และอยู่แต่ที่ริเวอร์วิลล์ไม่ได้? ทำไมนายต้องมาที่เมืองคานห์เพื่อสร้างปัญหา?”

วิลเลียมซีดเซียวจากความกลัว เขาพูดอย่างไร้เดียงสา “แม่ทูนหัว ฉันไม่รู้ตั้งแต่แรก แม่ยายของไทร์เป็นคนเข้าหาฉันก่อน ถ้าฉันรู้ว่าไทร์ ซัมเมอร์มีอิทธิพลมากมายขนาดนี้ ฉันจะไม่มาที่นี่เลย ไม่ว่าฉันจะมีความห้าวหาญมากแค่ไหนก็ตาม แม่ทูนหัว ตอนนี้ฉันควรจะทำยังไง? ช่วยฉันด้วย!”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงอันเย็นชาของเจดดังขึ้น “ฉันควรทำยังไง? นายคิดเอาเองสิวิลเลียม คอลลินส์ ฉันเตือนนายแล้ว นายเตรียมตัวตายได้เลย แต่อย่ามายุ่งกับฉัน”

หลังจากนั้นโทรศัพท์ก็ถูกวางด้วยเสียงดังปัง

วิลเลียมเหงื่อไหลท่วมตัว กับใบหน้าอันซีดเซียว เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มหมดพลังงาน

ทันใดนั้น ชายร่างใหญ่ที่มีเอวมหึมาและมีโซ่ทองพันรอบคอก็เดินเข้ามา แผนการในหัวของวิลเลียมผุดขึ้น และเขาก็เดินเข้าไปหาชายร่างใหญ่

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ