ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 36

ไทร์และวินนี่เฟรดต่างงุนงง คนรุ่นเก่าวัดสถานะของรถด้วยขนาดงั้นเหรอ?

เฮเลนดูไม่แฮปปี้อย่างเห็นได้ชัด ไทร์ฉันบอกให้นายซื้อรถคันใหญ่ แล้วทำไมได้คันนี้แทน?

พลัมเป่าเปลือกเมล็ดแตงโมลงบนพื้นก่อนที่จะสังเกตเห็นว่าโลโก้เบนซ์มีความคล้ายคลึงกับมิตซูบิชิ เธอขึ้นเสียงและเริ่มเยาะเย้ยอีกครั้ง “เฮเลน ลูกเขยของเธอใช้ได้จริง ๆ ดูโลโก้นั่นสิ รถของเรามีโลโก้ที่คล้ายกัน พวกมันทั้งสองมีสามง่าม แต่ดูของฉันสิ มันหนาเหมือนใบไผ่ ส่วนของเธอเป็นเหมือนเข็ม”

ขณะนั้น ไทร์และวินนี่เฟรดที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกได้ถึงเส้นเลือดที่กำลังแข็งในตัวของพวกเขา

เฮเลนกลับกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “นายมันไร้ค่า แค่ทำให้มันถูกต้องมันยากหนักเหรอ? มันน่าขายขี้หน้าไหม!

เฮเลนจากไปด้วยความโกรธ ขณะที่วินนี่เฟรดและไทร์วิ่งไล่ตามเธออย่างรวดเร็วพร้อมกับสีหน้าที่ยังงุนงง

ที่บ้าน เฮเลนโกรธอยู่นาน วินนี่เฟรดต้องการจะอธิบายให้เธอฟังแต่ถูกไทร์ห้ามไว้ ผ่านไปครู่หนึ่ง ความโกรธของเฮเลนสงบลง จากนั้นเธอเดินไปหาไทร์ “นี่ไทร์ ที่ฉันตะหวาดนายไปก่อนหน้านี้ นายอย่าเก็บมาใส่ใจเลย”

ไทร์รู้สึกประหลาดใจ เขาไม่เคยคิดว่าแม่ยายของเขาจะขอโทษเขาด้วยความเต็มใจ “แม่ คุณหมายความว่ายังไง” ไทร์ถามอย่างระมัดระวัง

“จู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ารถของวัตสันมีราคาประมาณเก้าหมื่น แต่ฉันให้เงินนายไปแค่หกหมื่นเท่านั้น แน่นอนว่ามันสามารถซื้อได้เฉพาะรถขนาดเล็กเท่านั้น นายจะได้รับสิ่งที่นายจ่าย เนื้อหนึ่งปอนด์ราคายี่สิบเหรียญ ถ้าฉันให้เงินนายหนึ่งร้อยดอลลาร์ นายจะไม่สามารถได้รับสิบปอนด์ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด”

ไทร์พูดไม่ออก

ทันใดนั้นที่ลานจอดรถ พลัมที่ยังคงกินเมล็ดแตงโมอยู่หน้ารถสุดที่รัก ขณะที่เธอกินอยู่นั้น เธอก็อดหัวเราะไม่ได้ มันเหมือนว่าเธอสุขใจ

“แม่ คุณหัวเราะอะไร” ในขณะนั้น ลิลลี่ลูกสาวของเธอได้กลับมาจากตลาด”

พลัมรีบดึงลูกสาวของเธอเข้ามา และพูดด้วยรอยยิ้ม “ลิลลี่ ฉันเกือบตายเพราะหัวเราะแล้วตอนนี้ เฮเลนอยากแข่งขันกับเรา หลังจากที่เห็นลูกเขยของฉันซื้อรถคันใหญ่ให้เธอ แต่สุดท้าย ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ของเธอก็เอาลามาแทน เธอน่าจะได้เห็นว่าตอนนั้นเฮเลนหน้าแดงแค่ไหน แดงราวกับตูดลิง!”

ลิลลี่หัวเราะตาม “แม่ ฉันได้ยินมาว่าลูกเขยของเธอเป็นขอทาน แล้วลาตัวนั้นอยู่ที่ไหน”

"นี่ไง!" พลัมรีบชี้ไปที่รถเบนซ์ E-class เธอเดินวนรอบรถและพูดโอ้อวด “เธอเห็นสิ่งนี้ไหม? นี่ไง! มันคงจะหนักแค่พันกว่าปอนด์นิดหน่อย และมันก็ไม่ถึงครึ่งของเราด้วยซ้ำ และดูที่โลโก้นี้ พวกเขาจงใจหาโลโก้ที่คล้ายกับโลโก้ของเราแต่พวกเขากลับทำให้ตัวเองอับอายแทน ตลกแค่ไหน! ลิลลี่ ดูรถคันนี้สิ ลูกเขยของเธอได้เธอมา มันดูเหมือนลาใช่ไหม?”

ทันใดนั้น ลิลลี่ก็ต้องตกตะลึงและหยั่งรากลึก ณ จุดนั้น ราวกับว่าเธอกลายเป็นหิน

“ลูกรัก เป็นอะไรไป? คิดว่ามันตลกดีใช่ไหม?”

ในขณะนั้น ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เริ่มมองดูพวกเขาอย่างไม่ปกติ

หน้าของลิลลี่แดงขึ้นทันที และเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เงียบงันว่า “แม่ หยุดพูดเถอะ”

“ทำไมฉันต้องหยุดพูด? ฉันต้องการให้คนทั้งละแวกนี้รู้ว่าลูกเขยของเฮเลนซื้อลาให้ลูกสาวของเธอ ฮ่าฮ่า!”

ผู้มาใหม่ชื่อว่าโจเซฟ ซี วินนี่เฟรดเรียกเขาว่า 'คุณปู่สี่' แต่ชายคนนั้นไม่ใช่พี่น้องโดยตรงของจอร์จ ซี แต่เป็นญาติห่าง ๆ

โจเซฟ ซีทำงานเกี่ยวกับการผลิตเครื่องแต่งกายด้วยเช่นกัน และเนื่องจากเขาอยู่ในธุรกิจเดียวกับครอบครัวของวินนี่เฟรด ทั้งสองครอบครัวจึงมีการติดต่อซึ่งกันและกันอยู่บ้าง

โจเซฟเป็นคนที่ชอบฝึกฝนตนเอง ดังนั้นเขาจึงดูเฉียบแหลมและมีพลังแม้ในวัยหกสิบเศษ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเขาจะแก่ขึ้นเล็กน้อย ไม่เพียงแต่ผมของเขาที่ขาวขึ้นเท่านั้น เขายังดูซีดเซียวอีกด้วย

วินนี่เฟรดรินน้ำให้โจเซฟ “คุณปู่สี่ ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่คะเนี่ย”

โจเซฟจิบน้ำก่อนจะพูดตะกุกตะกัก “วินนี่เฟรด ที่จริงปู่มาเพื่อขอความช่วยเหลือจากเธอ ”

วินนี่เฟรดตกตะลึง “คุณปู่สี่ มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นหรือเปล่าคะ”

"ใช่" โจเซฟพยักหน้า ด้วยท่าทางที่ดูหดหู่มาก “เจ้านายของเดรก ทัคเกอร์ และแซคเคอรี่ สมิธ ได้ก่อตั้งใจกลางเมืองขึ้น เพื่อเปลี่ยนให้เป็นศูนย์กลางการค้าสำหรับสินค้าหรูหรา มันทำให้องค์กรท้องถิ่นขนาดใหญ่มีโอกาสที่ดี แต่มันเป็นโศกนาฏกรรมสำหรับ SMEs อย่างเรา โอ้ วินนี่เฟรด ธุรกิจเครื่องแต่งกายทั้งหมดของเมืองคานห์ ถูกผูกขาดโดยใจกลางเมือง และบริษัทของปู่ ไม่มีเงินทุนเพียงพอที่จะแข่งขันกับบริษัทขนาดใหญ่อย่างสมิธกรุ๊ปได้ โรงงานของเราแทบจะไม่มีคำสั่งซื้อเหลือเลย หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ปู่คิดว่าเราจะอยู่ได้อีกไม่ถึงเดือน”

วินนี่เฟรดตกใจ เธอไม่เคยคิดว่าการพัฒนาใจกลางเมืองจะสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อโรงงานของโจเซฟ “คุณปู่สี่ คุณหมายถึง...”

โจเซฟวางแก้วในมือลงด้วยสีหน้าเจ็บปวด “วินนี่เฟรด ปู่ไม่มีที่อื่นให้หันไปหาแล้ว หลานต้องช่วยปู่!”