ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 6

ไทร์พยักหน้าเห็นด้วยแต่ห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะกล่าวถาม "ตระกูลซีได้รังแกข่มเหงพวกเธอสองคนมาตลอดหลายปี ทำไมเธอถึงยังไม่ตัดขาดกับพวกเขา?"

"เพราะเลือดมันข้นกว่าน้ำ อีกอย่างพ่อแม่ฉันไม่ได้ทำงานแล้วและแบลร์ก็จำเป็นต้องเข้าโรงเรียน แม้ว่าครอบครัวจะไม่ชอบขี้หน้าเรา การได้ทำงานในบริษัทของตระกูลซีพวกเขาก็ยังคงให้เงินเดือนที่ฉันสมควรจะได้อยู่"

ไทร์ไม่ได้ถามต่อ พวกเขาสองคนมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ของตระกูลซีพร้อมกับของขวัญในมือ

ภายในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ตระกูลซี บรรดาสมาชิกคนในครอบครัวนั้นได้นั่งประจำที่เรียบร้อย มันยังมีโต๊ะอยู่สองสามตัวกางออกมาเพื่อกินเลี้ยง ในวันนี้ตระกูลซีได้เตรียมตัวจัดงานเลี้ยง ไม่ใช่เพราะต้องการจะต้อนรับไทร์แต่เพื่อคุณหนูอีกคนของครอบครัวซี ไอลิส ซี และแฟนหนุ่มของเธอ ทราวิส เจนเซ่น

"เธอมาแล้ว" ในทันทีที่พวกเขาเข้ามา พวกเขาได้ยินเสียงของชายชรา ชายชราผู้นี้คือเสาหลักของตระกูลซี คุณปู่ของวินนี่เฟรด จอร์จ ซี

"คุณปู่" วินนี่เฟรดรีบเร่งพาไทร์ไปด้วย ขณะที่พวกเขามอบของขวัญที่พิถีพิถันเลือกมาจากซูเปอร์มาเก็ตก่อนหน้านี้ "คุณปู่ นี่คือของขวัญที่ไทร์ตั้งใจเลือกมาให้คุณปู่เป็นพิเศษ"

"เอาไปวางที่อื่น" จอร์จไม่แม้แต่จะชำเลืองมองของขวัญ เมื่อเขามองไปที่ไทร์ สีหน้าของเขาเย็นชา "ไทร์ ฉันได้ยินมาว่าแกกลับมาเมื่อวาน แกทำร้ายแม่บ้านของฉัน" คำแรกของจอร์จคือประณามการกระทำของไทร์ สิ่งนี้ทำให้วินนี่เฟรดรู้สึกขายขึ้หน้า และไทร์ก็หน้านิ่ว

"เธอบังคับให้แบลร์กินเศษขนมปังจากถังขยะ เธอสมควรโดน"

หญิงอ้วนท้วมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รีบกล่าว "เจ้านาย อย่าไปเชื่อคำพูดไร้สาระของเขา เขาแค่เห็นว่าแบลร์นั้นผอมแห้ง และรู้สึกไม่พอใจอย่างมากกับตระกูลซี เขาเลยเอาความรู้สึกนั้นมาลงที่ฉัน"

ไทร์หน้าบึ้งตึง หญิงอ้วนท้วมคนนี้มีความสามารถที่จะบิดเบือนความจริง

"แบลร์ผอมแห้งก็เพราะเธอเรื่องมากกับอาหาร แกจะไปโทษใครไม่ได้ในเรื่องนี้ เธอไม่สมควรจะใช้ชีวิตอย่างเจ้าหญิง แต่เธอก็ทำตัวเหมือนเป็นแบบนั้น" จอร์จ เสริมอย่างเย็นชา "ไทร์ ซัมเมอร์ แกควรจะสั่งสอนลูกสาวของแก แทนที่จะเอาอารมณ์มาลงกับแม่บ้านตระกูลซีแบบนี้"

ความโกรธแค้นปะทุขึ้นในใจของไทร์ แบลร์ ซี ก็ยังคงเป็นหลานสาวของจอร์จ ซี ไม่ว่าจะอย่างไร ทำไมจอร์จถึงปฏิบัติกับแบลร์ราวกับเธออยู่ต่ำกว่าแม่บ้าน?

ข้าง ๆ เขา วินนี่เฟรดสังเกตุสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นกับอารมณ์ของไทร์ เธอรีบกระตุกเขาและกล่าว "คุณปู่ ไทร์เขาสำนึกผิดแล้ว"

"ฮื้ม! ฉันไม่อยากจะให้เหตุการณ์อะไรแบบนี้เกิดขึ้นอีก"

ทันใดนั้น แจ็คสัน ซี ลูกชายคนโตของจอร์จ ก็กล่าวขึ้นมาอย่างลึกลับ "ไทร์เมื่อหกปีก่อนนายยังเป็นแค่ขอทาน ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ป่านนี้วินนี่เฟรดคงได้แต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวย ในเมื่อตอนนี้นายกลับมาแล้ว นายจะต้องมีเงินในระดับนึงถ้าอยากจะแต่งงานเข้ามาในตระกูลซี"

ด้วยเหตุนี้ แจ็คสันจึงตั้งใจขึ้นเสียงของเขาเพื่อถาม "ไทร์ ฉันได้ยินมาว่านายอยู่ไกลโพ้นทะเลตลอดหลายปีที่ผ่านมา นายไปทำอะไรที่นั้น? นายมีบริษัทไหม? เงิบเก็บล่ะ? หรือสินทรัพย์อื่น ๆ จากที่นั่น? นายขับรถประเภทไหน?" แจ็คสันพยายามถามให้ไทร์ดูต่ำต้อย เขาไม่เชื่อว่าไทร์จะสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองได้จากที่ไปอยู่ต่างแดน

ไทร์ยักคิ้วขึ้นและกล่าวอย่างสัตย์จริง "ผมเป็นเจ้าของเกาะแห่งหนึ่งในต่างแดน และมีสินทรัพย์กระจายอยู่ทั่วโลก ผมก็ไม่เคยนับว่ามีเงินเก็บเท่าไหร่ แต่มันควรจะมีสักประมาณสองสามล้านล้าน สำหรับรถที่ผมใช้ เอาจริง ๆ ผมไม่ชอบรถยนต์ข้างนอกนั่น ผมเดินทางโดยใช้เฮลิคอปเตอร์และมีนักบินส่วนตัวคอยขับให้ผม และข้อสุดท้ายสำหรับบริษัท ผมได้สถาปนาตำหนักราชันย์ขึ้นมา ผมคือเจ้าแห่งตำหนักราชันย์!"

ห้องนั่งเล่นตกอยู่ในความเงียบสงัด ทุกคนจ้องมองดวงตาเปิดกว้างและอ้าปากค้างไปที่ไทร์อย่างไม่พอใจ ห้าวินาทีหลังจากนั้น ทั้งห้องก็ระเบิดหัวเราะขึ้นมาดังระงมราวกับฟ้าร้อง

"ถามจริง วินนี่เฟรด นี่คือชายที่เธอยืนกรานจะเฝ้ารอมาตลอดหกปีหรือ?"

"เฮลิคอปเตอร์และสินทรัพย์เป็นล้านล้าน เขาหมายถึงแบงค์ กงเต็กรึไง?"

"ตำหนักราชันย์ นั่นมันบริษัทขอทานที่นายไปก่อตั้งไว้ต่างแดนหรอ?"

ไม่มีใครที่นั่นสักคนเชื่อคำพูดของไทร์ ทุกคนต่างคิดว่าเขาเป็นคนโง่ คนโง่ที่หยิ่งยโสผู้ที่ชอบอวดอ้างและขี้โม้ ขอไม่ถือสากับคำกล่าวอ้างของเขามันเกินจริงจะเอื้อมถึงและไม่สมเหตุผล