ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 97

ทันใดนั้น อารมณ์ต่าง ๆ ก็ได้เข้ามาครอบงำจิตใจของวินนี่เฟรด มีความตื่นตระหนก หวาดกลัว ตื่นเต้น และสับสน… อารมณ์ต่าง ๆ ปะปนกันไป ทำให้จิตใจของวินนี่เฟรดว่างเปล่าและสะท้อนด้วยเสียงหึ่งไปทั่ว เธอไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก!

วินนี่เฟรดรู้จักชายคนนี้มาก่อนแล้ว เธอไม่เพียงแต่รู้จักเขาเท่านั้น แต่เธอยังคุ้นเคยกับเขาอย่างมากอีกด้วย ความทรงจำที่ฝังอยู่นับไม่ถ้วนผุดขึ้นในใจเธอราวกับน้ำท่วมฉับพลัน การเผชิญหน้าของพวกเขา ความคุ้นเคยของพวกเขา ความรักของพวกเขา และในขณะนั้น พวกเขาก็หมั้นกัน ความทรงจำแต่ละอย่างเป็นความรู้สึกสิ้นหวังที่บีบคั้นหัวใจ!

ผู้ชายคนนี้ที่อยู่ต่อหน้าต่อตาเธอคือ คริส ฮิลล์! ชายผู้หมั้นหมายกับวินนี่เฟรดเมื่อหกปีก่อน แต่ได้ยกเลิกไปเมื่อเรื่องอื้อฉาวของวินนี่เฟรดเกิดขึ้น เขายังเป็นรักแรกของวินนี่เฟรดอีกด้วย

“คริส นาย… นายมาที่นี่ทำไม?” วินนี่เฟรดใช้เวลานานมากก่อนที่เธอจะสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้งหลังจากตกใจ

คริสดูหน้าเหมือนกับตอนนั้นเลย เขาสวมรอยยิ้มนั้นที่สามารถสะกดให้ผู้หญิงทุกคนหลงใหล

“ฉันมาที่นี่เพื่อทำธุระแต่บังเอิญเจอเธอ! พวกกวนประสาทเหล่านี้ พวกเขากล้าทำเรื่องน่ารังเกียจเช่นนี้ในตอนกลางวันแสก ๆ ได้ยังไง? กฎหมายเป็นเรื่องตลกสำหรับพวกเขางั้นเหรอ?”

ถ้าวินนี่เฟรดไม่รู้จักฮิลารีดีพอ เธอคงสงสัยว่าคริสเป็นคนวางแผนกับ 'เรื่องบังเอิญ' นี้ไว้ ทว่านี่มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญจริง ๆ!

“วินนี่เฟรด ฉันได้ยินมาว่าเธอเจ็บปวดมามากในช่วงหกปีที่ผ่านมา บอกตามตรงว่า ฉันรู้สึกผิด ตั้งแต่ที่เราได้พบกันอีกครั้ง ฉันคิดว่านี่อาจเป็นพรหมลิขิต วินนี่เฟรด เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและช่างใจดีจริง ๆ!”

วินนี่เฟรดแสร้งทำเป็นกล้าหาญและกล่าวว่า “ในที่สุดเราจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่เราควรจะเป็น แม้ว่าโลกจะปกคลุมไปด้วยความมืด แต่ถ้ายังมีแสงสว่างในตัวนาย นายควรเดินเข้าไปหามัน ฉันพูดถูกไหม?”

ในขณะที่วินนี่เฟรดพูด น้ำตาก็เริ่มก่อตัวและเปล่งประกายในดวงตาของเธอ ทั้งหมดนี้ เพราะผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอเคยเป็นคนพิเศษสำหรับวินนี่เฟรดมาก

“วินนี่เฟรด ฉันถูกบังคับให้ยกเลิกการหมั้นของเราในตอนนั้น ฉัน…”

ก่อนที่คริสจะพูดจบ วินนี่เฟรดก็ขัดจังหวะเขาว่า “คริสไม่ต้องอธิบายแล้ว เพราะมันผ่านไปแล้ว ปล่อยมันไปเถอะ มันไม่มีความหมายที่จะมาอธิบายเรื่องนี้อีกต่อไป ตอนนี้นายแต่งงานไปแล้ว ใช่ไหม? ตอนนี้ฉันมีครอบครัวของตัวเองแล้วเหมือนกัน ขอบคุณที่ช่วยฉันก่อนหน้านี้ ขอบคุณนะ!”

วินนี่เฟรดดูไม่เต็มใจที่จะอยู่กับคริส นั่นเป็นเพราะเธอกลัวว่าเธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในตัวเธอได้ กระนั้น เธอก็ยังไม่สามารถพูดในสิ่งที่เธอรู้สึกได้ เธอรู้เพียงว่าความเศร้าแผ่กระจาบไปทั่วทุกส่วนของร่างกายของเธอ

“วินนี่เฟรด พรุ่งนี้วันเกิดฉัน และฉันจะจัดงานปาร์ตี้ที่บ้าน หลายคนที่มาเป็นเพื่อนที่ดีของฉันและส่วนใหญ่เป็นคนที่เธอคุ้นเคย พรุ่งนี้เธอจะมาได้ไหม?”

วินนี่เฟรดตกตะลึง เธอไม่เคยคาดหวังว่าคริสจะพูดโพล่งแบบนี้ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

คริสพูดต่ออย่างรวดเร็วว่า “ฉันไม่ได้มีเรื่องอื่นแอบแฝงหรอกนะ แค่ไม่ได้เจอกันนานเลยอยากชวนให้ตามไป และฉันแน่ใจว่าเพื่อนเก่าของเราจะมีความสุขที่ได้พบเธอเช่นกัน”

วินนี่เฟรดเงียบเพราะไม่รู้ว่าควรตอบยังไงดี

ขณะนั้น ไทร์เพิ่งสอนแบลร์ทำการบ้านเสร็จและตอนนี้ก็พาเธอออกไปเดินเล่น ภาพของพ่อและลูกสาวจับมือกันขณะที่พวกเขาเดินเล่นภายใต้แสงพระอาทิตย์ตกเป็นภาพที่อบอุ่น

“ปะป๊า ดูสิ! นั่นมะม๊า” แบลร์ก็ชี้ไปที่ระยะไกลและเรียกออกมา

ไทร์มองไปในทิศทางที่แบลร์กำลังชี้ไป และเห็นภาพของคริสและวินนี่เฟรดยืนอยู่ด้วยกัน ว่ากันว่าสัญชาตญาณของผู้หญิงนั้นเฉียบแหลม แต่บางครั้ง สัมผัสที่หกของผู้ชายก็เฉียบขาดยิ่งกว่า!

ผ่านไปครู่หนึ่ง เปลือกตาของไทร์กระตุก เขายังรู้สึกว่าหัวใจของเขาหล่นลงไปที่ท้องของเขาด้วยเสียงอันดัง มันเป็นความรู้สึกของอันตรายที่จะเกิดขึ้น ความรู้สึกอันตรายอย่างแรง มันเหมือนกับการกลับไปที่เมืองเรย์น เมื่อไทร์กำลังต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งโดยมีปืนไรเฟิลเล็งไปที่หัวของเขาเลย ในตอนนี้ไทร์จับมือแบลร์เดินเข้าไปหาเธอ

“มะม๊า…” เมื่อได้ยินเสียงของ แบลร์ ซี หัวใจของวินนี่เฟรดก็เต้นแรง เมื่อเธอหันไปเห็นไทร์ตามหลังแบลร์ ร่างกายของวินนี่เฟรดรู้สึกสั่นสะท้าน

หลังจากที่ได้ดูการแสดงออกของเธอแล้ว ไทร์ดูเหมือนจะยังมีความสงสัยในใจของเขา แต่เขาเงียบในขณะที่เขายืนอยู่ แล้วจับมือของแบลร์ นี่อาจเป็นอุปสรรคที่วินนี่เฟรดไม่สามารถเอาชนะได้ อย่างไรก็ตาม ไทร์ยินดีที่จะเชื่อว่าสักวันหนึ่งวินนี่เฟรดจะข้ามมันไปได้ อย่างน้อยในฐานะสามีของเธอ หากเขาไม่แสดงความมั่นใจและความไว้วางใจให้เธอเห็น นั่นหมายความว่าเขาล้มเหลวในฐานะสามี

คริสมองดูแบลร์อย่างละเอียดในขณะนั้นทันที มีบางคำจุกอยู่ที่ลำคอของเขา แต่เขาเลือกที่จะไม่พูด เขายิ้มให้วินนี่เฟรดและพูดว่า “ลูกสาวของเธอโตเป็นสาวแล้ว”

อันที่จริง คริสรู้อยู่แล้วว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้คือเด็กที่วินนี่เฟรดให้กำเนิดหลังจากเหตุการณ์นั้นกับขอทาน แต่คริสไม่ยอมเปิดเผยว่าเขารู้ เป้าหมายสำหรับความเงียบของเขาไม่ใช่เพื่อป้องกันไม่ให้จิ้มไปที่แผลเป็นอันปวดร้าวของวินนี่เฟรด แต่เขามีเจตนาอื่นที่รู้เพียงตัวเขาเองเท่านั้น

วินนี่เฟรดพยักหน้าก่อนจะพูดกับแบลร์ว่า “แบลร์ ทักทายคุณลุงคนนี้สิ”

แบลร์ทักทายคริสอย่างเชื่อฟังในฐานะ ‘คุณลุง’

คริสยิ้มให้แบลร์และลูบหัวเธอ “เป็นเด็กดีอะไรอย่างนี้!” หลังจากนั้น เขาก็จ้องมองไปที่ไทร์ “นี่คือใคร?”

วินนี่เฟรดอึ้งไปครึ่งวินาที ก่อนที่เธอจะตอบได้ แบลร์ส่งเสียงเด็กน้อยออกมาว่า “คุณลุง นี่คือปะป๊าของหนูเองค่ะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” คริสยื่นมืออย่างสุภาพไปที่ไทร์ “ฉันชื่อ คริส ฮิลล์ เป็นเพื่อน…ของวินนี่เฟรด!”

ไทร์ยื่นมือออกไปเช่นกัน “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ฉันชื่อ ไทร์ ซัมเมอร์ เป็นสามี…ของวินนี่เฟรด!”

คริสปล่อยมือ แล้วมองไทร์หัวจรดเท้าก่อนจะพูดอย่างมีความหมายว่า “วินนี่เฟรดเป็นผู้หญิงที่ดี ฉันหวังว่านายจะปฏิบัติต่อเธออย่างดี!”

ไทร์ตอบว่า “ฉันรู้วิธีปฏิบัติต่อภรรยาของฉันเป็นอย่างดี!”

ด้วยประโยคง่าย ๆ ไม่กี่ประโยค บรรยากาศเริ่มอึดอัดในทันที ในชั่วขณะหนึ่ง ไม่มีผู้ใหญ่คนใดพูด ดวงตาที่กลมโตราวกับอัญมณีของแบลร์ก็กะพริบขณะที่เธอมองกลับไปกลับมาระหว่างผู้ใหญ่สามคน

“มะม๊าคะ คุณยายทำอาหารเย็นรอไว้แล้ว และเรากำลังรอให้คุณกลับบ้าน แบลร์หิวแล้วค่ะ”

คำพูดของแบลร์ทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้ และวินนี่เฟรดก็อุ้มเธอขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ได้เลย แบลร์ กลับบ้านไปกินข้าวกันเถอะ!”