ตรวนหวามพ่อเลี้ยง ชุด One Night Stand นิยาย บท 12

ธาวินกัดฟันแน่นจนดังกรอดเลยทีเดียว

“นึกแล้วเชียวว่าทำไมถึงชอบมาที่นี่นัก”

“อาวินพูดว่าอะไรนะคะ อิงฟังไม่ถนัดค่ะ”

เพราะธาวินพึมพำในลำคอทำให้อิงฟ้าฟังไม่ได้รู้เรื่อง

“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่อิงพอจะบอกอาได้ไหมว่าผู้ชายคนที่ทอฝันชอบเป็นใคร”

อิงฟ้ารีบส่ายหัวไปมาทันที

“ไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวฝันว่าเอา”

“อาสัญญาว่าจะไม่บอกใคร”

“ก็ไม่ได้อยู่ดีค่ะ อิงไม่อยากทรยศเพื่อน อาวินเห็นใจอิงนะคะ”

แล้วอิงฟ้าที่หน้าเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มก็ยกถ้วยชาขึ้นจิบ เป็นการตัดบททันที

ธาวินกำมือแน่นด้วยความกรุ่นโกรธ ก่อนจะลุกขึ้นยืนทันที

“อ้าว อาวินจะไปไหนคะ”

“อาจะเข้าไปในไร่น่ะ”

“แต่นี่มันเย็นแล้วนะ อาวินจะเข้าไปอีกทำไมคะ”

ก็เข้าไปค้นหาคนที่ทอฝันแอบชอบยังไงล่ะ

ธาวินตอบตัวเองในใจ แต่สิ่งที่พูดออกมากลับไม่ใช่อย่างนั้น

“อาเพิ่งนึกได้น่ะว่าลืมสั่งงานคนงาน เดี๋ยวอากลับมานะ”

“เออ... อาวินคะ...”

อิงฟ้าตะโกนเรียก แต่อาหนุ่มก็เดินหายไปจากสายตาเสียแล้ว

“อะไรของอาวินเนี่ย” อิงฟ้าบ่นอุบ

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้คนที่สลบไสลไหลเพราะบทสวาทร้อนแรงรู้สึกตัวตื้นขึ้น

“ใครคะ”

“อิงเอง เปิดประตูให้หน่อยสิฝัน”

ทอฝันผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตเบิกโพลง เมื่อเห็นสภาพยับเยินของตัวเอง

ถ้าอิงฟ้าเข้ามาเห็นสภาพของหล่อน ก็คงจะต้องสงสัยแน่นอน

“ฝันกำลังโป๊อยู่ อิงมีอะไรเหรอจ๊ะ”

“เปล่าหรอก จะมาตามไปกินข้าวน่ะ”

“เอ่อ... งั้นอีกสิบห้านาทีฝันตามไปนะ” หล่อนต่อรองออกไป และก็โชคดีที่อิงฟ้ายอม

“ก็ได้ แล้วรีบตามมานะ อาวินนั่งรอที่โต๊ะอาหารแล้วด้วย”

ชื่อของผู้ชายตะกละตะกลามทำให้เนื้อตัวสาวร้อนฉ่าขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

“เอ่อ... จ้ะ”

หล่อนตอบรับออกไปเสียงแผ่วเบา และอิงฟ้าก็เดินจากไปด้วยเช่นกัน

ทอฝันก้มลงมองสภาพของตัวเองด้วยความอดสู ร่องรอยความร่านความแรดเต็มผิวกาย แล้วอย่างนี้หล่อนจะสู้หน้าของธาวินได้ยังไงกัน

หยาดน้ำตาแห่งความอัปยศไหลรินออกมาอาบแก้ม กายสาวบอบช้ำสั่นเทิ้มเพราะแรงสะอื้น

หล่อนจะทำยังไงดี...

หล่อนต้านทานสัมผัสของธาวินไม่ได้เลย...

หล่อนมาเป็นคนสุดท้ายของโต๊ะอาหารค่ำในค่ำคืนนี้จนได้

อิงฟ้าหันมาเห็นหล่อนก็กวักมือเรียกและฉีกยิ้มกว้าง ตรงกันข้ามกับธาวินที่นั่งหน้าเรียบเฉย ไม่แม้แต่จะทอดสายตามองมาที่หล่อนแม้แต่น้อย

แม้จะรู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่ความใคร่ แต่ก็อดที่จะน้อยใจไม่น้อย

ทอฝันกัดฟันฝืนยิ้มส่งคืนให้กับอิงฟ้า ขณะก้าวเท้าเดินตรงไปทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวใกล้ๆ กับเพื่อนรัก

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก เพราะที่ฉันทำก็เพื่ออิงฟ้า หลานสาวของฉัน”

ดวงหน้าของหล่อนชาดิกกับคำพูดไร้เยื่อใยจากผู้ชายรูปหล่อตรงหน้า

เขาเย็นชาใส่หล่อนยิ่งกว่าครั้งแรกที่เจอหน้าเสียอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ หรือว่าธาวินกำลังโมโหที่หล่อนเป็นต้นเหตุของเรื่องร้อนๆ เมื่อหลายชั่วโมงที่ผ่านมา

กลีบปากอิ่มเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง เพื่อสะกดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ข้าวแต่ละคำที่ถูกตักหายเข้ามาในอุ้งปาก ช่างไร้รสชาติเหลือเกิน

ในที่สุดทอฝันก็ตัดสินใจวางช้อนลงกับจานข้าว หลังจากฝืนกินไปได้ไม่กี่คำ

“อิ่มแล้วเหรอฝัน”

“อืม”

“แต่เธอเพิ่งกินไปนิดเดียวเองนะ” อิงฟ้าถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง

“ฝันไม่ค่อยหิวน่ะ ขอตัวก่อนนะ”

แล้วทอฝันก็ไม่คิดจะอยู่รอฟังคำใดจากใครอีก หล่อนลุกขึ้นและเดินแกมวิ่งออกไปจากห้องอาหารโดยทันที

อิงฟ้ามองตามร่างของเพื่อนรักไปด้วยความมึนงง ก่อนจะหันมาถามอาหนุ่ม ซึ่งก็เห็นว่าเขากำลังมองตามทอฝันไปเช่นกัน

“อาวินว่าฝันดูแปลกๆ ไปไหมคะ”

“คงเพราะเดินทางมาไกลมั้งก็เลยกินอะไรไม่ค่อยลง”

“แต่ทุกทีก็กินลงนี่คะ งั้นอิงตามฝันไปดีกว่า”

อิงฟ้าวางช้อน แต่ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ธาวินก็แทรกขึ้นเสียก่อนด้วยสีหน้าราบเรียบ

“อิงกินข้าวไปเถอะ เดี๋ยวอาตามไปดูทอฝันเอง”

“แต่ว่า...”

“อากินไปเยอะแล้ว และก็อิ่มพอดี”

ธาวินชิงลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินหายออกไปจากห้องอาหารอีกคน

อิงฟ้ามองตามหลังของอาหนุ่มไป พร้อมกับยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ