อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 74

“ถ้าเป็นเมื่อวานน่ะใช่ครับ”

“แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”

“น่าจะขึ้นเครื่องไปอังกฤษกับน้าดาหลันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” ภีมรภัทรบอกตามตรง

“ให้ตายสิ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ” แม่ทัพสบถอย่างหัวเสีย

“ทัพ! ใจเย็นๆ ก่อนสิลูก” มาลีนเตือนบุตรชายให้รักษามารยาท

“ใจเย็นงั้นเหรอครับแม่ นั่นเมียผมทั้งคนนะ”

“คุณไม่คู่ควรกับน้องเอื้อง” ภีมรภัทรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“แล้วใครคู่ควร แกงั้นเหรอ” แม่ทัพเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อถามอย่างโมโห

“ใช่! ผมคู่ควรกับเธอมากกว่าคุณ” ภีมรภัทรตอบอย่างไม่กลัว และนั่นทำให้อีกฝ่ายเหวี่ยงหมัดใส่ใบหน้าของตนติดๆ กัน

ผัวะ! ผัวะ!

“ทัพ! / บอส” มาลีนกับโดมรีบเข้าไปดึงแขนคนโมโหร้ายออกมา

“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เด็กๆ เหมือนมดกัด” ภีมรภัทรบอกพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากยั่วอีกฝ่าย

“แก!” แม่ทัพเตรียมจะเข้าไปต่อยอีกครั้ง แต่ก็ถูกมารดากับคนสนิทลากกลับไปที่รถ

“ทัพ! หยุดบ้าได้แล้ว” มาลีนต่อว่าบุตรชายที่ทำตัวเป็นนักเลงหัวไม้ป่าเถื่อน อันธพาล แม่ทัพไม่สนพยายามจะสะบัดแขนของมารดากับคนสนิทออก

“บอสครับ!” โดมเอ่ยเตือนคนที่กำลังเดือดให้เย็นลง

“ปล่อย ฉันจะต่อยมัน” แม่ทัพบอกอย่างโกรธจัดที่โดนยั่ว แถมไอ้คนที่ยั่วก็หน้าตาดีอีกด้วย

“ฉันขอโทษจริงๆ นะพ่อหนุ่ม” มาลีนหันไปบอกชายหนุ่มอย่างรู้สึกละอายและขายหน้าเป็นอย่างมาก

“ไม่เป็นไรครับคุณหญิง” ภีมรภัทรก้มหัวลงนิดๆ ให้กับผู้ใหญ่ เพื่อบอกว่าตนไม่เอาเรื่องเอาราวใดๆ

“ขอโทษอีกครั้ง และขอตัวก่อนจ้ะ” มาลีนเอ่ยจบก็ลากตัวบุตรชายให้เข้าไปนั่งในรถตู้

“ครับ” ภีมรภัทรฉีกยิ้มให้กับผู้ใหญ่อย่างมีมารยาท

โดมที่รีบเข้าไปประจำตำแหน่งคนขับ แล้วขับรถออกไปตามทางอย่างรวดเร็ว มาลีนหันมาต่อว่าบุตรชายหลังจากที่รถวิ่งผ่านประตูรั้วของคุ้มแสนรัก

“ทำไมลูกทำตัวแบบนี้ฮะ”

“ก็ไอ้หมอนี่มันวอนอยากจะโดนเองนี่ครับ” แม่ทัพบอกอย่างไม่แคร์

“รู้อะไรไหม ถ้าเขาเอาเรื่องขึ้นมาลูกได้ซวยแน่ทัพ”

“นี่ถ้าผมมาเมื่อวานก็คงได้เจอเอื้องแล้วล่ะ”

“จะโทษว่าเป็นเพราะแม่งั้นเหรอ?”

“เปล่าครับ ก็แค่คิดว่าอะไรๆ ก็ไม่เป็นใจสักอย่าง แถมเอื้องยังยอมไปอยู่กับผู้หญิงคนง่ายๆ อีกด้วย” แม่ทัพตัดพ้อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“เฮ้อ...เขาแม่ลูกกัน จะไปอยู่ด้วยกันก็ไม่แปลก” มาลีนออกความเห็น ทั้งที่ก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมช่อเอื้องถึงได้ตัดสินใจไปกับทั้งสองรวดเร็วแบบนี้

“แต่ผู้หญิงคนนั้นทอดทิ้งเอื้องไปนะครับ” แม่ทัพบอกอย่างไม่เข้าใจ

“ใครบอก พ่อของเอื้องน่ะเป็นคนขับรถที่แอบหลงรักคุณดาหลัน แล้วขโมยหนูเอื้องไปเลี้ยง โดยเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุลใหม่ พวกเขาออกตามหากันจน คุณดาหลันป่วยเป็นโรคซึมเศร้า คุณภลัมก็เลยพาไปรักษาและย้ายไปอยู่ที่อังกฤษ” มาลีนบอกความจริงให้บุตรชายรู้

“พระเจ้า!” แม่ทัพได้ฟังก็ถึงกับตกใจ ไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะผิดจากที่ตนคิดเอาไว้เป็นอย่างมาก

“คุณภลัมคือพ่อแท้ๆ ของหนูเอื้อง ทีนี้รู้หรือยังว่าทำไมเธอถึงเดินทางไปกับคุณดาหลัน” มาลีนให้เหตุผล

“ผมจะบินไปที่อังกฤษ ถ้าคุยไม่รู้เรื่อง ผมก็จะลักพาตัวเอื้องกลับมา” คนที่รู้สึกว่าอะไรๆ เริ่มจะยากเข้าไปทุกที บอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ทัพ!” มาลีนถลึงตาใส่บุตรชาย เพราะรู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่คำพูดลอยๆ แต่ อีกฝ่ายจะทำอย่างที่บอกจริง

“แม่! ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเอื้อง” แม่ทัพบอกอย่างทนไม่ไหว หากพระเจ้าต้องการจะลงโทษเขาที่ทำร้ายจิตใจของช่อเอื้อง ท่านก็ควรจะพอได้แล้ว เพราะเรื่องนี้เขาคือพระเอก

“หึ! ทีตอนทำล่ะไม่คิด ตอนนี้เป็นยังไง”