อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 11

“อร่อยไหม?” แม่ทัพถามก่อนจะคีบเนื้อ ปลาหมึกและเห็ดลงไปย่างเพิ่ม

“อร่อยมากๆ เลยค่ะ” ช่อเอื้องยกนิ้วโป้งทันใด

“อ่อ! มีปูไข่ดองน้ำปลาด้วยนะ อยู่ในกล่องโฟมตรงนั้น เอื้องไปหยิบมาทีสิ” แม่ทัพบอกอย่างนึกขึ้นได้ว่าตนยังไม่ได้หยิบออกจากกล่อง

“ค่ะ” ช่อเอื้องลุกเดินไปเปิดกล่องโฟมออก แล้วยกกล่องใส่ปูไข่ดองน้ำปลาทั้งสองกล่องมาวางบนโต๊ะ

“เปิดฝากล่องเลยครับ” แม่ทัพบอกยิ้มๆ

หญิงสาวทำตามก่อนจะอุทานอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นปูตัวใหญ่อัดแน่นไปด้วยไข่เต็มกระดอง “ว้าว! น่าทานจังเลยค่ะ”

“เอาข้าวสวยวางบนสาหร่าย แล้วตักมันปูกับน้ำจิ้มใส่ลงไปครับ” เขาเอ่ยแนะ

“ได้ค่ะ” ช่อเอื้องขานรับและทำตามทันที

“ขอคำหนึ่งนะ”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูห่อให้”

“ขอบคุณครับ” แม่ทัพฉีกยิ้มก่อนจะหันไปย่างเนื้อต่ออย่างสุขล้นในหัวใจ ไม่คิดว่าการได้นั่งทานข้าวกับคนที่ใช่ มันจะทำให้รู้สึกดีขนาดนี้

“ร้านนี้มีครบทุกอย่างเลยนะคะ”

“ใช่ครับ ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนพี่จะทำธุรกิจที่สุ่มเสี่ยงแล้วได้กำไรงาม แต่ค่าเช่าก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน”

“ถ้าทำในที่ของตัวเองคงจะดีนะคะ”

“นั่นสิ! เห็นว่ากำลังหาทำเลดีๆ เพื่อขยับขยายธุรกิจต่อในระยะยาว”

“แล้วคุณทัพมาทำค่ายมวยได้ยังไงคะ?”

“สานต่อกิจการของคุณพ่อครับและส่วนตัวก็ชอบการต่อสู้แบบนี้ด้วย มันตรงๆ ดี หมัดแลกหมัด”

“หนูเคยเห็นคุณพ่อกับลุงศักดิ์นั่งดูมวยด้วยกันบ่อยๆ ค่ะ ใส่อารมณ์เหมือนกับได้ขึ้นชกเองเลย”

“ฮ่าๆๆ ธรรมดาครับ ส่วนใหญ่คนดูจะชอบลุ้นและอินกับการชก” แม่ทัพหัวเราะขึ้นอย่างขำๆ ก่อนจะเอ่ยชวน “ว่าแต่...เราอยากไปดูการชกที่สนามมวยไหม?”

“หนูไปได้เหรอคะ” ช่อเอื้องเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

“ได้สิ แต่เอื้องต้องนั่งดูจากห้องวีไอพีที่ชั้นสองนะ เพราะข้างล่างมีแต่ผู้ชาย” แม่ทัพบอกยิ้มๆ

“ค่ะ” ช่อเอื้องขานรับ ก่อนจะตักกุ้งแช่ดองซีอิ๊วหวานๆ มาห่อสาหร่ายแล้วป้อนให้กับอีกฝ่าย

“อื้ม...” แม่ทัพอ้าปากรับแล้วดูดนิ้วเรียวงามของสาวเจ้าเบาๆ อย่าง หยอกเย้า

“คุณทัพ” ช่อเอื้องรีบดึงมือกลับอย่างตกใจ

“ฉันกลัวนิ้วของเธอเลอะ” คนหื่น เอ๊ย! คนเจ้าเล่ห์ออกตัว

“ชิ!” ช่อเอื้องมองค้อน แล้วลงมือทานเนื้อย่างต่ออย่างเอร็ดอร่อย ไม่สนใจสายตาวิบวับที่มองมา

หลังจากทานอาหารเสร็จ แม่ทัพก็พาสาวเจ้าไปเดินดูห้องต่างๆ ในเพนต์เฮาส์ ที่ประกอบไปด้วยห้องออกกำลังกาย ห้องดูหนัง ห้องนั่งเล่น ห้องครัวใหญ่ที่มีทั้งบาร์เครื่องดื่ม และห้องรับรองสำหรับแขกที่มาพักนอนถึงสี่ห้องนอน

ช่อเอื้องเดินดูแต่ละห้องด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้มราวกับอยู่ในความฝัน เพราะชีวิตของเธอไม่เคยมีพร้อมแบบนี้มาก่อน

ด้านคนหื่นที่เริ่มเก็บทรงไม่ค่อยอยู่ พอสาวเจ้าเผลอทีไรก็รีบก้มลงหอมแก้ม ต่อด้วยการตีเนียนจับตรงนั้น ลูบตรงนี้เบาๆ ไปตลอดการพาทัวร์เพนต์เฮาส์

เวลา 02:40 น. ขณะที่ช่อเอื้องกำลังหลับลึก อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นใกล้ๆ จึงลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นว่าบิดายืนอยู่ข้างๆ เตียง

‘พ่อ พ่อจริงๆ ด้วย’

‘ใช่! พ่อเอง’ ศรชัยฉีกยิ้มบางๆ ให้กับบุตรสาว

ช่อเอื้องรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วโผเข้ากอดบิดาแน่น ‘ฮึก...หนูไม่น่าทิ้งพ่อไว้คนเดียวเลย ไม่อย่างนั้นพ่อคงไม่...’

‘เอื้อง! เราทุกคนล้วนมีเวลาเป็นของตัวเองลูก ต่อให้หนูอยู่ตรงนั้น...พ่อก็ต้องไปอยู่ดี’ ศรชัยปลอบพร้อมกับลูบแผ่นหลังบางเบาๆ

‘ฮือๆๆ บางทีหนูอาจจะช่วยพ่อทันก็ได้’ เธอปล่อยโฮออกมาอย่างรู้สึกเจ็บปวด

‘เราเปลี่ยนสิ่งที่ฟ้ากำหนดไม่ได้หรอก แต่รู้ใช่ไหม...ว่าพ่อจะอยู่ในใจของลูกไปตลอด’

‘ฮือๆๆ’ ช่อเอื้องร้องหนักกว่าเดิม หลังได้ฟังคำตอบ

‘เอื้อง...หยุดร้องแล้วตั้งใจฟังนะลูก พ่อมีเวลาไม่มาก’ ศรชัยดันตัวลูกสาวออก แล้วเช็ดน้ำตาให้อย่างเอ็นดู