อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 12

“เอาไว้ลูกสงบลงเมื่อไหร่แล้วเราค่อยคุยกันใหม่ดีกว่า” มาลีน พยายามสงบสติอารมณ์ที่เดือดพล่านในใจ ก่อนจะหันไปบอกกับเด็กสาว “แม่กลับก่อนนะเอื้อง มีอะไรก็โทรหาแม่ได้ตลอดเวลา”

“ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ” ช่อเอื้องยกมือไหว้ฮีโรที่กล้าออกมาเรียกร้องความฝันแทนเธออย่างซาบซึ้งใจ ขณะเดียวกันก็รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้แม่ลูกต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของตัวเอง

“จ้ะ!” มาลีนรับไหว้แล้วรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

แม่ทัพหันไปถามสาวเจ้าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “เธออยากเรียนต่อจริงๆ เหรอเอื้อง?”

“ไม่ค่ะ ฮึก...หนูไม่อยากเรียนแล้ว” ช่อเอื้องตอบทั้งน้ำตา

“ขอโทษที่เมื่อครู่ฉันหงุดหงิดใส่เธอ” แม่ทัพรีบดึงสาวเข้ามากอด

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้คุณกับคุณมาลีนทะเลาะกัน”

“สัญญามาก่อนว่าถ้าไปเรียนเธอจะไม่มองหรือยิ้มให้กับผู้ชายคนไหนนอกจากฉัน” แม่ทัพขอคำมั่น

“หมายความว่า...” ช่อเอื้องเงยหน้าขึ้นถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหู

“ฉันจะให้เธอเรียนต่อตามที่เธอต้องการ ส่วนเรื่องความสัมพันธ์บนเตียงแบบชาย-หญิง ฉันไม่รับปากว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก แต่ฉันขอให้สัญญาว่าจะรับผิดชอบชีวิตที่เหลือของเธอด้วยชีวิตของฉัน”

“ฮึก...” ช่อเอื้องยกมือไหว้ลงที่หน้าอกกว้างของอีกฝ่าย พร้อมกับร้องไห้ออกมาเบาๆ อย่างดีใจ

แม่ทัพกระชับอ้อมแขนและลูบแผ่นหลังบางเบาๆ อยากจะซึมซับความรู้สึกต่างๆ ที่เธอกำลังเผชิญ ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ เขาก็อยากจะแบ่งปันมาแบกรับเอาไว้ครึ่งหนึ่ง

ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เขาเจอะเจอผู้หญิงมากหน้าหลายตาก็จริง แต่ไม่เคยมีใครที่ทำให้เขาอยากจะโอบกอดหรือละสายตาไปไม่ได้เหมือนกับช่อเอื้อง หญิงสาวที่ขโมยหัวใจของเขาไปตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตา ยิ่งรู้ว่าเธอบริสุทธิ์ เขาก็ยิ่งหวงแหน ไม่อยากให้ใครมองเธอและไม่อยากให้เธอมองใครนอกจากเขา

“หนูขอโทรไปบอกคุณมาลีนก่อนได้ไหมคะ”

“ได้สิ! บอกแม่ฉันด้วยว่าพรุ่งนี้เราอาจจะแวะเข้าไปทานมื้อค่ำด้วย” แม่ทัพพูดจบก็มีสายเรียกเข้า พอล้วงมือถือออกมากดดูก็เห็นชื่อของนางแบบสาวที่เป็นคู่ขาคนล่าสุด จึงรีบหันไปบอกนางฟ้าคนสวยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“ฉันขอตัวไปคุยงานก่อนนะ เดี๋ยวมา”

“ค่ะ” ช่อเอื้องยิ้มรับก่อนจะกดต่อสายหามารดาของอีกฝ่ายอย่างดีใจ

แม่ทัพยิ้มแล้วเดินเลี่ยงออกไปรับสายที่ห้องทำงาน เพราะไม่ต้องการให้ ช่อเอื้องรับรู้หรือได้ยินการสนทนาใดๆ ระหว่างตนกับคู่ขา

[ว่าไงครับ] แม่ทัพกดรับสายทันทีที่กดล็อกประตูห้องเสร็จ

[แหม...คุณทัพไม่ยอมโทรหาแจนเลยนี่คะ] ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียง ออดอ้อน

[โทษที! พอดีผมยุ่งๆ น่ะ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?]

[แจนคิดถึงคุณค่ะ]

[ขอบคุณครับ ถ้าว่างแล้วผมจะไปหานะ] แม่ทัพบอกพร้อมกับหันไปมองที่ประตูห้องอย่างรู้สึกหวาดระแวง กลัวช่อเอื้องจะเดินมาแอบฟังอยู่ด้านนอก

[ค่ะ แจนจะรอ]

[ครับ] แม่ทัพรีบกดวางสาย แล้วเดินกลับไปหานางฟ้าคนสวยด้วยสีหน้าตื่นๆ รู้สึกเหมือนกลัวเมียจับได้ว่าแอบมีกิ๊กยังไงยังงั้น

ด้านคนที่โทรไปรายงานผลเรื่องเรียนต่อเสร็จ ก็หันไปส่งยิ้มหวานให้กับ อีกฝ่ายอย่างอารมณ์ดี

“คุณแม่ว่าไงบ้าง?” แม่ทัพถามอย่างอยากรู้

“เอ่อ...ท่านบอกว่าจะทำอาหารรอค่ะ”

“อืม...งั้นเราไปกินข้าวกันดีกว่า”

“ค่ะ” ช่อเอื้องพยักหน้ารับทันใด

“เอื้องอยากทานอะไร?”

“อะไรก็ได้ค่ะ”

“หึๆ เลี้ยงง่ายนะเราน่ะ” แม่ทัพหัวเราะเบาๆ กับคำตอบของสาวเจ้า

“หนูกินได้หมดค่ะ แค่ข้าวสวยร้อนๆ กับไข่ดาวสักใบก็พอ” คนที่ใช้ชีวิตอยู่ง่ายกินง่ายมาตั้งแต่จำความได้บอกอย่างอารมณ์ดี