อุ้มท้องหนีรัก นิยาย บท 2

“ผมไม่ชอบคนโกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่านะพลอย...”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนก็จริง แต่มีร่องรอยของความไม่พอใจเจือปนอยู่

“ฉัน...”

“คุณจะเอาข้าวของพวกนี้ไปด้วยหรือเปล่า”

เขากวาดตามองไปรอบๆ ห้อง

“แต่ผมว่าไม่ต้องเอาไปหรอก เพราะถึงแม้มันจะดูสะอาดสะอ้าน แต่มันเก่าเกินไปที่ผมจะยอมให้เมียกับลูกใช้มัน”

“ก็บอกแล้วไงคะว่าฉัน... อ๊ะ...”

เขารั้งหล่อนที่กำลังอุ้มไพลินเข้าไปหา จากนั้นก็ก้มหน้าลงจูบแก้มนวลของหล่อนหนึ่งครั้ง และก็จูบแก้มยุ้ยของไพลินหนึ่งครั้งเช่นกัน

หล่อนรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ น้ำตาพาลจะไหลซึมออกมา

“ได้โปรดเถอะค่ะ อย่ามายุ่งกับพวกเรา”

“ผมให้คุณได้ทุกอย่างยาหยี... ยกเว้นเรื่องปล่อยคุณกับลูกสาวที่น่ารักของผมเท่านั้น”

“คุณคริสเตียโน่”

“เรียกผมว่าคริส... เหมือนคืนนั้นตอนที่เราสองคนมีความสุขด้วยกัน”

ผู้ชายที่หล่อเหลาปานเทพบุตรตรงหน้าแย้มยิ้มมาให้ราวกับเป็นคนใจดี แต่หล่อนรู้ดีว่าแท้จริงแล้วคริสเตียโน่ร้ายกาจไม่น้อยเลยทีเดียว

ถึงแม้คำพูดของเขาจะนุ่มนวล สุภาพอยู่ในที แต่เขามีความเอาแต่ใจ และฉวยโอกาส ไม่อย่างนั้นคืนนั้นเขาคงไม่ทำอย่างนั้นกับหล่อนหรอก

“เอ่อ... ฉันเป็นคนหลอกลวง คุณก็น่าจะรู้แล้วนะคะ”

หล่อนพยายามอย่างที่สุดที่จะหยิบยกอะไรก็ได้ เพื่อทำให้ผู้ชายตรงหน้าเปลี่ยนใจ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล

“ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่อรนภาตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นคุณในงานเลี้ยงแล้วล่ะ”

“ละ... แล้วทำไมคุณถึงยังไม่เปิดโปงฉันล่ะคะ ในเมื่อคุณรู้ว่าฉันปลอมตัวมา”

“นั่นเพราะว่าผมอยากรู้ว่าผู้หญิงหน้าตาหวานๆ อย่างคุณ แท้จริงแล้วเป็นใครยังไงล่ะ”

คำพูดของเขาทำให้หล่อนไม่กล้าที่จะสู้หน้าเขาเลย

“ฉันเป็นแค่สาวใช้ค่ะ และฉัน... ก็ไม่ใช่คุณหนูผู้เพียบพร้อมที่คู่ควรกับผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างคุณ สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาดที่ควบคุมไม่ได้”

“ถูกต้อง... สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันควบคุมไม่ได้”

สายตาของเขาจับจ้องมองมาและตรึงสลักหล่อนเอาไว้ไม่ให้หลบหนี

“ความมีชีวิตชีวาของคุณ มันทำให้ผมรู้สึกปรารถนาคุณจนไม่อาจจะปล่อยคุณกลับไปได้ เรื่องในคืนนั้นก็เลยเกิดขึ้น ผมยินดีจะรับผิดชอบทุกอย่าง...”

“แม้ว่าฉันจะเป็นแค่สาวใช้ต่ำต้อยอย่างนั้นเหรอคะ”

หล่อนร้องถามออกไปเสียงหยันเยาะตัวเอง และไม่เชื่อว่าเขาจะคิดอย่างที่พูดออกมาได้จริงๆ

“ถูกต้อง ไม่ว่าคุณจะเป็นใครมาจากไหน แต่คุณก็เป็นของผมแล้ว ผมเป็นชายคนแรกของคุณอย่าลืม พลอยแพรวา...”

หล่อนช้อนตาขึ้นมองเจ้าของน้ำเสียงนุ่มนวล แสงจากโคมไฟจากเพดานห้องส่องกระทบลงมาบนศีรษะทุยสวยของคริสเตียโน่ มันยิ่งตอกย้ำให้เขาดูหล่อเหลาสมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น

หล่อนไม่ควรจะหวั่นไหวแบบนี้... เพราะความรู้สึกหวั่นไหวแบบนี้มันเหมือนกับในงานเลี้ยงคืนนั้นเลย

มันน่ากลัว

มันอันตราย

แต่มันก็น่าลุ่มหลงในเวลาเดียวกัน

“เอ่อ... ฉัน...”

หล่อนเสหลบสายตาแสนสวยสีทองเป็นประกายของคริสเตียโน่

“คุณ... เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ”

เขาไม่เชื่อคำโกหกของหล่อนเหมือนเดิม

“นี่ต้องให้ผมพูดออกมาไหมว่าทำไมผมถึงได้มั่นใจว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เข้าไปในตัวของคุณ พลอยแพรวา... อยากให้ผมพูดไหม...”

เขาถามย้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย

หล่อนส่ายหน้าไปมา และพยายามขยับออกห่างจากร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ แต่ยิ่งถอยหนี เขาก็ยิ่งก้าวตามเข้ามาหา

“กลับไปลาสเวกัสกับผม คุณแม่ผมรอพบคุณกับลูกของเราอยู่”

“ก็ฉันบอกแล้วไงคะว่าน้องไพลินไม่ใช่...”