Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 61

เขาหันมามองหน้าเธออย่างแปลกใจ

“คุณติณห์ใช้เงินเปลืองมาก มันมากเกินไปค่ะ บลูเสียดาย”

ติณห์ยิ้มออกมา ดูจากสีหน้าน่าจะเสียดายจริงๆ แปลกคนจริงๆเลยเด็กคนนี้ แทนที่จะดีใจกลับเสียดาย

“ไม่ได้เยอะอะไรเลยบลู มันจำเป็นต้องใช้ก็แค่ซื้อ”

เขายักไหล่แบบคนที่ไม่แคร์

“แต่จริงๆซื้อถูกกว่านี้ก็ได้นะคะ เงินที่คุณติณห์ซื้อของไปวันนี้บลูใช้ได้ตั้งหลายปี”

ติณห์หันมามองเธอ สายตามีแววเอ็นดู

“บลูฟังนะ เมื่อวันหนึ่งที่บลูหาเงินได้มากขึ้นถ้าบลูจะใช้เงินซื้อความสุขมันเป็นเรื่องที่บลูควรทำ การประหยัดเป็นสิ่งที่ดีนะ ผมไม่เถียง”

เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะพูดต่อ

“แต่ถ้าเรามีกำลังที่จะจ่ายไหวและไม่ได้เดือดร้อน แล้วมันเป็นสิ่งที่จำเป็นและมีความสุข เราก็แค่จ่ายไป เงินที่ออกจากกระเป๋าเรามันกำลังจะไปสร้างความมั่งคั่งให้กับคนอื่น”

บุรฉัตรมองสบตาของเขาดวงตาที่มีแต่แววอ่อนโยน กำลังมองมาที่เธอ

“เงินที่ผมจ่ายออกไปวันนี้ อาจจะทำให้พนักงานขายที่ดูแลให้บลูได้ค่าคอมมิสชั่นเป็นหมื่น เงินหมื่นที่เขาได้รับวันนี้ เขาอาจจะเอาไปจ่ายค่าเช่าบ้าน ค่าผ่อนรถหรือค่าเทอมลูก เงินจำนวนนั้นกำลังจะสร้างความมั่งคั่งให้กับเขา เขามีเงินเขาก็เอาไปจ่ายต่อ ได้ เขาอาจจะกำลังดีใจและคิดว่าวันนี้อาจจะฉลองโดยการซื้ออาหารอร่อยๆไปให้พ่อแม่ที่บ้านทาน เจ้าของร้านอาหารที่เขาไปซื้อก็ได้เงินเข้าร้าน ทุกอย่างมันก็หมุนวนเป็นวงจร เห็นไหมแค่เงินออกจากกระเป๋าผม มันสร้างความมั่งคั่งให้คนอีกเยอะมาก”

บุรฉัตรอ้าปากมองเขาอย่างทึ่งๆ คนรวยเขาคิดแบบนี้กันเหรอ เธอไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อนเลย จะใช้เงินแต่ละบาทคิดแล้วคิดอีก

“และอีกอย่าง ผมจ่ายไหว ผมไม่ได้เดือดร้อนและใช้จ่ายอะไรเกินตัวเลยบลู ผมหาได้เยอะมาก เงินจำนวนนั้นมันน้อยนิดมากเมื่อเทียบกับจำนวนที่ผมหาได้”

ไม่อยากจะคุยว่าทุกนาทีที่หายใจอยู่ เขาหาเงินได้ชั่วโมงละเป็นล้าน

“แต่บลูก็อดเสียดายไม่ได้นี่คะ”

บุรฉัตรบ่นเบาๆ

“เดี๋ยวบลูก็ชิน ไปกันเถอะ ไปหาอะไรกินกัน”

ติณห์จูงมือเธอไปยังร้านอาหารไทยร้านหนึ่ง

ซึ่งบุรฉัตรดูราคาแล้วจะเป็นลม แค่แกงเขียวหวานธรรมดาถ้วยเล็กๆราคาเกือบห้าร้อยบ้าไปแล้ว

เงินห้าร้อยให้เธอซื้อเครื่องมาทำเองได้หม้อใหญ่มากเลี้ยงคนได้ทั้งบ้าน แถมเส้นขนมจีนให้อีกห้ากิโลเลย

“ผมชอบอาหารไทยนะ บลูล่ะชอบไหม”

ไม่ชอบก็คงต้องชอบล่ะนะ เพราะกินมาตั้งแต่เกิด อาหารชาติอื่นไม่ค่อยได้กินหรอก

ซูชิคำละห้าบาทตามตลาดเคยกินบ้าง หรือพิซซ่าถาดละห้าสิบเก้าบาทเคยซื้อมาฝากบอสตอนที่ขายครีมหน้าใสได้ นอกนั้นไม่เคยกินหรอก

“ชอบค่ะ”

ติณห์ยิ้มและสอบถามเมนูที่เธออยากทาน เขาถามความเห็นเธอว่าเธอกินอะไรได้บ้าง ไม่กินอะไรบ้างแล้วก็เลือกสั่งมาห้าอย่าง ที่เขากับเธอจะทานด้วยกันได้

“ทานเยอะๆนะครับ”

เขาตักแกงเขียวหวานให้เธอซึ่งเธอชิมแล้วก็งั้นๆ เธอทำอร่อยกว่านี้อีก

ไม่ได้งกนะ แค่ใช้เงินเป็น

หลังทานอาหารติณห์ก็พาบุรฉัตรกลับห้อง เขานั่งมองเธอเก็บของใช้ที่ซื้อมา นำบางส่วนเข้าเครื่องซักผ้า

ใจอยากจะชวนขึ้นเตียงให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็กลัวเธอจะหาว่าหื่น จริงๆก็หื่นนั่นแหละ

ปกติกับเด็กคนอื่นไม่เคยต้องมาคิดมากแบบนี้มาก่อน แต่กับคนนี้ทำไมคิดก็ไม่รู้ อาจจะเพราะหนึ่งเธอยังเด็ก สองเขาเป็นคนแรกของเธอ สามอาจจะด้วยความสัมพันธ์มันเริ่มต้นแตกต่างจากทุกคน และเธอยังเป็นตัวแทนของบริษัทเขาด้วย ความสัมพันธ์เลยอาจจะต่างจากทุกคนที่ผ่านมา

“บลูมานั่งนี่มา”

ติณห์ตบที่นั่งข้างตัว เมื่อเห็นว่าเธอเอาผ้าเข้าเครื่องซักเสร็จแล้ว

บุรฉัตรมาทรุดตัวลงนั่งข้างเขา และมองเขาตาแป๋ว เธอค่อยๆเริ่มชินกับการมีเขาอยู่ใกล้ๆแล้ว

ถ้าไม่เก็บอารมณ์บ้างเธอคงกรี๊ดเขาซ้ำๆต้องยอมรับว่าลึกๆแล้วเธอรู้สึกดีมากที่ได้อยู่ใกล้ๆเขา แต่ก็เตือนตัวเองว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขามันเป็นความสัมพันธ์แบบผลประโยชน์ต่างตอบแทน

รักได้แต่ต้องมีสติ และคิดถึงอนาคตในวันข้างหน้าให้มาก

“ค่ะ”

ติณห์เอื้อมมือมาฉุดเธอให้ขยับเข้ามาใกล้เขาอีกนิด จนได้รับไออุ่นจากเขา

กรุ่นกลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่เธอชอบออกมาจากตัวเขา หอมจนอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงไปซบและโอบเขาไว้

ติณห์มองการกระทำของเธอแล้วยิ้มออกมา ขี้อ้อนจริง ตั้งใจว่าจะสงบจิตสงบใจไม่ทำตัวเป็นตาแก่ตัณหากลับแต่ดูสิเด็กมันอ้อนขนาดนี้ จะไหวได้ยังไง

ตอนแรกกะว่าจะถามเรื่องแพลนในชีวิตของเธอที่ว่าจะเรียนหนังสือเขาก็อยากรู้ว่าเธอจะไปเรียนที่ไหนเรียนเมื่อไหร่ เขาจะได้ช่วยดูให้ เพราะมีพรรคพวกเป็นเจ้าของมหาวิทยาลัยเอกชนอยู่และเขามีถือหุ้นไว้เล็กน้อย