Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 107

บุรฉัตรที่นั่งกินข้าวเหงาๆอยู่คนเดียว เธอกำลังจะตักข้าวเข้าปากก็ต้องชะงักทันที เมื่อเห็นคนที่ผลักประตูเข้ามา แวบแรกเลยคือความดีใจที่ได้เจอหน้าเขา แต่พอเห็นติณห์ส่งยิ้มมาแต่ไกลก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้

เฮอะ ไปหาแฟนมาอารมณ์ดีมากสินะ

ติณห์ทำหน้างงที่เปิดประตูเข้าห้องมา บุรฉัตรส่งค้อนมาให้แทนรอยยิ้ม เป็นอะไร เมนส์มา?

“บลูเป็นอะไรครับ ผมกลับมาแทนที่จะดีใจเดินเข้ามารับ กลับทำหน้าบึ้ง ไม่รู้หน้าที่เลยนะหนู ป๋าอุตส่าห์ซื้อของมาฝาก”

ติณห์วางของลงบนโต๊ะข้างเธอ มองชามแกงเขียวหวานกับไข่เจียวในชามเล็กๆอย่างสนใจ น่ากินมาก ท้องร้องแล้วตอนนี้ ติณห์ทรุดนั่งลงตรงข้ามเธอ

“หิวมากเลยขอกินด้วยคนสิ”

บุรฉัตรที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากอ้าปากมองติณห์อย่างงงๆ เมื่อเขาแย่งจานข้าวของเธอไปแล้วตักแกงเขียวหวานราดข้าวเข้าปากท่าทางอร่อย

“ขอโทษทีบลูไปตักจานใหม่นะ ผมหิว รบกวนขอน้ำดื่มด้วยครับ อ่ะเดี๋ยวผมดื่มแก้วนี้แล้วกัน บลูเอาแก้วใหม่เลย”

เขาคว้าน้ำที่เธอดื่มไปแล้ว ไปดื่มต่อ ตักข้าวเข้าปากแบบคนที่หิวมาก

ไปฝรั่งเศส แฟนเขาปล่อยให้อดอยากหรือไง ถึงกลับมากินเป็นปอบขนาดนี้ แย่งเธอกินไม่ถามเธอสักคำว่าเธอให้กินด้วยไหม

“ไปสิบลู รีบตักข้าวมานั่งกินด้วยกันแกงเขียวหวานมีอีกไหม อร่อยดีนะซื้อมาจากร้านไหน ฝีมือใช้ได้เลย”

บุรฉัตรเดินไปตักข้าวและตักแกงเขียวหวานเพิ่มมาอีกชาม ดีนะทำไว้เยอะกะว่าจะเก็บไว้กินมื้อเช้าพรุ่งนี้อีกวัน แต่มีปอบมาช่วยกินขนาดนี้ คงหมดแค่มื้อเย็นนี่แหละ

นี่ลงทุนไปเกือบร้อยเลยนะ กะว่าจะแบ่งกินสองมื้อ ดูสิมาแย่งเธอกินหมดเลย

บุรฉัตรนั่งกินข้าวไปเงียบๆ ลอบสังเกตติณห์ไปด้วย ท่าทางอารมณ์ดีมาก คงมีความสุขมากสินะ ที่ได้ไปหาแฟน อยู่นานขนาดนั้นคงจัดเต็มมาเลยล่ะสิ

ดี เธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อย

“เป็นอะไรบลูมองผมนานแล้วนะ คิดถึงผมมากเลยเหรอ เห็นจ้องเอาจ้องเอา”

ติณห์ถามเธอหลังจากที่วางช้อนและดื่มน้ำเสร็จ เขากินแกงเขียวหวานของเธอจนเกลี้ยงชาม ไม่เหลือเลยแม้แต่นิดเดียว

“คุณติณห์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

ติณห์วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะแล้วส่งยิ้มมาให้ ค่อยยังชั่วหน่อยที่ได้กินข้าวไม่รู้เลยว่าหิว จนกระทั่งได้กลิ่นแกงเขียวหวาน กินข้าวหมดไปตั้งสองจาน

“เพิ่งมาถึงเลยครับ ลงเครื่องปุ๊บก็ขับรถมานี่เลย ว่าแต่แกงเครื่องหวานซื้อมาจากร้านไหน อร่อยกว่าที่เคยกินอีก”

ร้านประจำที่เขาชอบกินมีหลายสาขาก็ไม่อร่อยเท่านี้

“ครัวอีบลูค่ะ”

ห๊ะ ร้านอะไรวะชื่อแปลกๆ เมื่อสบตาเธอก็พอจะรู้แล้วว่าอะไรคือครัวอีบลู

“อ้อ ครัวคุณบลูนี่เอง อร่อยนะ ไม่น่าเชื่อว่าบลูทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้ วันหลังทำให้กินอีกสิ ทำเมนูอื่นได้ไหม”

บุรฉัตรแบมือไปตรงหน้า

“อยากกินก็เอาเงินมาค่ะช่วงนี้หมูแพง ในฐานะคนกันเองบลูคิดราคามิตรภาพให้ มื้อละสองร้อยห้าสิบบาท”