Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 118

บีมที่เดินลงมาเมื่อได้ยินเสียงของพ่อกับแม่ร้องเรียกพี่สาวเสียงดัง ก็พลอยได้ยินเรื่องทั้งหมดไปด้วย ถ้าพี่สาวของเขาต้องเอาตัวเข้าแลกขายตัวส่งเขาเรียน เขาไม่เรียนก็ได้ ไม่เอาแล้ว ไม่เรียนมันแล้ว

“บีม”

เมื่อมองสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของน้องชาย บุรฉัตรก็ปล่อยโฮทันที

ตอนที่เธอยอมติณห์ลึกๆในใจเธอก็ยอมด้วยความรัก แม้ในใจจะรู้ทั้งรู้ว่าการเริ่มต้นของความสัมพันธ์นี้มันคือการแลกเปลี่ยนซื้อขายของเธอและเขาก็ตาม

แต่ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า ช่างมันในเมื่อเสียให้เขาไปแล้ว เธอก็ต้องเอาคืนมาให้คุ้ม

ยินยอมทำตามข้อตกลง เจรจาซื้อขายกันในแบบผู้ซื้อกับผู้ขายเหมือนยอมเอาศักดิ์ศรีเข้าแลกเงิน โดยใช้ข้ออ้างว่าเพื่อความอยู่รอดของครอบครัว

แม้ว่าเงินก้อนแรกที่ได้จากติณห์จะช่วยเธอได้มาก แต่หลังจากนั้นเธอก็เอาความสามารถเข้าสู้ ขยันทำงานเก็บเงินจนมีทุกอย่างแบบวันนี้

เงินค่าตัวที่ติณห์ให้ในช่วงหลังๆเธอไม่ได้แตะต้องเลยด้วยซ้ำ จนตอนนี้เงินจำนวนนั้นมีเป็นล้าน

แต่จะไปอธิบายกับใครได้ เพราะสุดท้ายเธอก็ขายให้เขาจริงๆ

บุรฉัตรมองสบตาของแม่ พ่อ และน้องชายที่มองมาอย่างรอคอยคำตอบ เธอรู้สึกเสียใจมาก อยากจะบอกว่าไม่จริง อยากจะโกหกเพื่อให้ทุกคนสบายใจ แต่สุดท้ายเธอก็หนีความจริงไม่พ้น

“บลู...บลู ขอโทษ”

ทันทีที่เธอบอกว่าขอโทษ พ่อของเธอก็น้ำตาไหลพรากทันที

เดือนเพ็ญคว้าได้ไม้เกาหลังที่วางอยู่ตรงนั้น ก็ฟาดลงที่บุรฉัตรทันที เกิดมาไม่เคยตีลูกเลย นี่คือครั้งแรก

เสียใจ เธอเสียใจมาก ทำไมลูกถึงทำแบบนี้ ลำบากแค่ไหนเธอก็ไม่คิดว่าจะขายลูกกิน ถ้ารู้ว่าลูกต้องขายตัวแลกเงินแบบนี้เพื่อให้คนในครอบครัวมีอยู่มีกิน เธอยอมลำบากแบบเดิมยังจะดีเสียกว่า

“ทำแบบนี้ทำไมห๊าบลู ใครสั่งใครสอนให้แกทำแบบนี้”

แม่ตีไปร้องไห้ไปแต่ก็ฟาดไม่ยั้ง บีมวิ่งเข้ามาห้ามเอาตัวมาบังพี่ไว้

“แม่อย่าตีพี่บลู แม่อย่าตีพี่”

เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั้งชั้นสองของบ้าน บารมีมองภาพนั้นแล้วต้องปล่อยโฮออกมา เป็นเพราะเขามันไม่เอาไหน ลูกถึงต้องเป็นแบบนี้ เขาเอามือตีหัวตัวเองซ้ำๆ อย่างคนที่เสียใจมาก

“มึงมันได้เรื่อง ไม่ได้เรื่อง”

บารมีตีอกชกหัวตัวเอง เมื่อเห็นเมียตีลูกเขาก็เจ็บไปทั้งใจ เมียเขาไม่เคยตีลูกเลยสักครั้ง

ถ้าเขาเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีเลี้ยงดูคนในครอบครัวได้ ลูกคงไม่ต้องทำแบบนี้

“พ่อ อย่าทำแบบนั้นพ่อ”

บุรฉัตรที่ไม่โวยวายสักนิดที่แม่ตี ไม่ดิ้นไม่หนี ยอมให้ตีดีดี กลับวิ่งออกมาห้ามผู้เป็นพ่อเมื่อเห็นพ่อทำร้ายตัวเอง น้ำตาเธอไหลพราก

นาทีนี้รู้แล้วว่าสิ่งที่ตัดสินใจมันผิด แม้จะเริ่มต้นผิดในตอนแรก เหมือนติดกระดุมผิดเม็ดถ้าเธอแก้ไขมันคงไม่เป็นแบบนี้ แต่เธอกลับยอมตามนั้น และทำในสิ่งที่ผิดพลาดซ้ำๆ

ยอมลดศักดิ์ศรีขายตัวแลกเงิน ต่อให้หลังจากนั้นเธอจะใช้ความสามารถจนพาตัวเองมาอยู่ในจุดนี้ได้ แต่มันก็เหมือนมีรอยด่างเล็กๆในชีวิตของเธอไปแล้ว ถ้าย้อนเวลาได้ เธออยากจะแก้ไขในสิ่งนี้

มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าเรื่องราวของเธอและติณห์จะเริ่มต้นอย่างถูกต้อง

“เล่ามา บลู เล่ามา ตั้งแต่เมื่อไหร่”

เดือนเพ็ญเขวี้ยงไม้เกาหลังทิ้งและนั่งลงกับพื้นอย่างคนหมดแรง บุรฉัตรที่กอดพ่อไว้แน่น ห้ามพ่อไม่ให้ทำร้ายตนเอง เช็ดน้ำตาแล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดด้วยเสียงสั่นเครือ

ยิ่งมองไปที่บันไดขึ้นชั้นสามเห็นบอสนั่งร้องไห้อยู่เงียบๆคนเดียวยิ่งรู้สึกผิด น้องคงได้ยินทั้งหมดแล้ว บอสอายุเก้าขวบแล้ว ไม่รู้ว่าน้องจะเข้าใจเรื่องนี้แค่ไหน แต่สายตาเจ็บปวดของน้องกับน้ำตาที่ไหลเป็นทางก็ทำให้บุรฉัตรต้องร้องไห้ออกมา

เดือนเพ็ญมองภาพพ่อกับลูกกอดกันก็ร้องไห้ออกมาสะเทือนใจที่ชีวิตเป็นแบบนี้

“เล่ามาบลูเล่ามาให้หมด จะได้คิดอ่านกันต่อไปว่าต้องทำยังไง”

ไม่รู้ว่าจะมีคนเชื่อเรื่องนี้สักแค่ไหน ชื่อเสียงของลูกจะเป็นยังไง บุรฉัตรอายุยังน้อยยังต้องเติบโตต่อไป เธอกังวลว่าเรื่องนี้จะทำให้ชีวิตหลังจากนี้ของลูกด่างพร้อย ถ้าคนรู้เยอะชีวิตลูกสาวของเธอต่อจากนี้จะเป็นยังไง

บุรฉัตรไม่อยากโกหกอีกแล้ว เธอจะไม่โกหกพ่อกับแม่อีกแล้ว

“เรื่องมันเกิดขึ้นในตอนที่บลูเริ่มขายประกันใหม่ๆ”

บุรฉัตรเล่าด้วยเสียงสั่นเครือ

“ตอนนั้นบลูได้รางวัลไปพัทยา”

เดือนเพ็ญนึกย้อนไปในช่วงเวลานั้นเธอจำได้ หลังจากกลับมาจากพัทยาลูกสาวก็เอาเงินมาให้ และขอย้ายออกไปอยู่ข้างนอก

เธอไม่เอะใจเลยสักนิดเดียว เพราะที่ผ่านมาบุรฉัตรไม่เคยโกหกเธอเลยสัก ครั้ง

“คืนที่พัทยามีงานเลี้ยง บลูเมา แล้วบลูเข้าห้องผิด ไปเข้าห้องของคุณติณห์ แล้วมันก็...”

บุรฉัตรไม่พูดต่อ

“มันข่มขืนพี่เหรอ”

บีมถามด้วยความโมโห

“ไม่ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นบีม เขาไม่ได้ข่มขืน พี่..พี่สมยอม พี่เมาพี่นึกว่าพี่ฝัน ...พี่ชอบเขาอยู่แล้ว”