Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 120

และเหมือนคนรัก แต่ประโยคหลังไม่ได้พูดออกไป เมื่อได้ฟังว่าเธอรู้สึกกับเขาเหมือนพ่อ ติณห์ก็ทำหน้าไม่ถูกอยากจะโวยวายออกไปว่าเขายังไม่ได้แก่ขนาดนั้น แต่ก็ไม่ใช่เวลาจะมาประท้วงเรื่องอายุ

“บลู บลูรู้ไหม ว่าบลูเป็นผู้หญิงที่ผมใช้เวลาอยู่ด้วยนานที่สุด ตั้งแต่รู้ว่าบลูเป็นคนยังไง ผมก็รู้สึกนับถือในตัวบลู บลูเป็นคนเก่ง ขยัน รักครอบครัว มีความกตัญญู และมีเลือดนักสู้เต็มตัว ผมชื่นชมที่บลูอายุเท่านี้แต่บลูก็เป็นเหมือนหัวหน้าครอบครัวเสียสละทุกอย่างเพื่อครอบครัวที่บลูรัก บลูเป็นพี่ที่รักน้อง เสียสละให้น้อง กตัญญูต่อพ่อแม่ จนผมอดที่จะชื่นชมบลูไม่ได้”

บุรฉัตรฟังที่ติณห์พูดด้วยความรู้สึกหวามไหว ในสายตาของติณห์เธอพิเศษขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้อยคำของเขาช่างไพเราะ และทำให้ใจเธอเต้นรัว

“ผมเพิ่งรู้ตัวเองว่า ผมมีความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของบลู ผมทุกข์เมื่อเห็นบลูร้องไห้ ผมอยากจะทำให้ชีวิตของบลูมีแต่รอยยิ้ม ไม่ชอบที่บลูต้องร้องไห้อย่างนี้เลย”

ติณห์เอื้อมมือมาประคองสองข้างแก้มของเธอ และใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน

“ผมคิดว่าผมรักบลูเข้าแล้ว”

ติณห์มองสบตาของเธอแล้วบอกประโยคที่อยู่ในใจออกมา บุรฉัตรมองหน้าเขาอย่างตกตะลึง คิดว่าฟังผิดเลยแหย่นิ้วชี้เข้าไปในรูหูแล้วก็แคะหลายๆที เผื่อขี้หูที่อัดอยู่จะกระเด็นกระดอนทำให้เธอฟังได้ชัดขึ้น

แต่ดูเหมือนจะยังไม่สาแก่ใจ บุรฉัตรเลยยกอุ้งมือไปถูเบาๆที่ข้างหู

“คุณติณห์พูดว่าอะไรนะคะ บลูขออีกที”

ติณห์มองการกระทำของบุรฉัตรแล้วต้องขำออกมา หน้าบวมตาแดงสภาพคือดูไม่ได้ แต่กลับดูน่ารักมาก เมื่อเธอมองเขาเหมือนคนที่กำลังไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน

“ผมบอกว่าผมรักบลูเข้าแล้ว”

บุรฉัตรมีอาการเหมือนคนสมองไม่ทำงาน มึนๆเบลอๆไปหมดไม่แน่ใจว่าประสาทการรับรู้จะทำงานพลาดไปหรือเปล่า

“ขออีกทีได้ไหมคะ”

ไม่จริง ต้องไม่จริงแน่ๆ เธอต้องเสียใจจนเพี้ยนแน่ๆ ติณห์เนี่ยนะจะบอกว่ารักเธอ!

ติณห์มองภาพบุรฉัตรที่ทำหน้าเหมือนคนที่กำลังช็อกอย่างหนักแล้วก็อดมันเขี้ยวไม่ได้ เลยก้มลงไปจูบเธอ เผื่ออาการที่เป็นอยู่ของเธอจะดีขึ้น

จูบอ่อนหวานเนิ่นนาน จนคนที่ร้องไห้จนคัดจมูกแทบจะขาดใจตายเพราะหายใจไม่ทัน ติณห์ถึงได้ผละออก

“ผมรักบลู ได้ยินชัดหรือยัง”

เป็นไปไม่ได้ ติณห์เนี่ยนะรักเธอ

“คุณติณห์หลอกบลูเล่นหรือเปล่า เห็นบลูร้องไห้เลยแกล้งปลอบใช่ไหม”

ติณห์เอื้อมมือมาบีบจมูกสวยได้รูปของเธออย่างเคืองๆ เขาบอกรักเธอหลายรอบแล้วยังไม่เชื่อเขาอีก

“เห็นผมเป็นคนยังไงฮึ ผมพูดจริงๆ บลูเองเถอะ รู้สึกยังไงกับผม ที่บอกว่าอยู่กับผมแล้วมีความสุข บลูรักผมบ้างหรือเปล่า”

ติณห์จับมือของเธอมากุมไว้แล้วยกมือเธอขึ้นมาจุมพิต สบตาเธออย่างรอคอยคำตอบ แม้จะพอรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขาแต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้และปรารถนาอยากฟังจากปากเธอสักครั้ง ว่าเธอก็รักเขาเช่นเดียวกัน

โธ่เอ้ย ก็มันไม่มีอะไร เขาไม่ได้คิดสักนิดว่าบุรฉัตรจะหึงเขา และจินตนาการอะไรแบบนี้

“บลูฟังนะทูนหัว ผมกับคุณนาไม่ได้มีอะไรกันเลย ตอนนี้คุณนาเขาตั้งท้องได้หลายเดือนแล้ว ที่เขาชวนผมไปปราณบุรีคือเขาชวนผมไปงานแต่งงานของเขา และวันที่ผมไปกินข้าวกับเขาแล้วบลูเห็น ถ้าบลูนึกดูดีดียังมีผู้ชายคนหนึ่งร่วมโต๊ะด้วยและนั่นแหละคือสามีของคุณนา ผมจะไปรักเมียคนอื่นทำไม ในเมื่อเมียของผมนั่งอยู่ตรงนี้”

บุรฉัตรหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที เมื่อเขาเรียกเธอว่าเมีย ติณห์ไม่เคยเรียกเธอแบบนี้มาก่อน เต็มที่เขาก็บอกว่าเขาเป็นผัวเธอ แต่เขาไม่เคยเรียกเธอว่าเมียเลยสักครั้ง

“ใครจะไปรู้ก็ตอนคุณติณห์ไปฝรั่งเศส มีคนถ่ายรูปคุณติณห์นั่งทานข้าวหวานฉ่ำกับคุณนา บลูก็เลยนึกว่าคุณติณห์กับเธอเป็นแฟนกัน แถมไปฝรั่งเศสรอบหลัง คุณติณห์ยังไปนานมากอีก ไปกินข้าวอัพรูปลงเฟซบุ๊คด้วย”

ติณห์หัวเราะขำอย่างอารมณ์ดีเมื่อรู้ว่าบุรฉัตรหึงเขาและท่าทางว่าเมียเด็กของเขาจะขี้มโนเก่งมาก

“บลู ต้องยอมรับนะว่าครั้งแรกที่ผมไปฝรั่งเศส ในตอนนั้นผมยังไม่รู้จักบลูดีพอ ผมเข้าใจว่าบลูเป็นพวกชอบใช้เสน่ห์ในการล่อลวงผู้ชาย ผมหลงบลูมาก หลงจนผมกลัวว่าผมจะหลงบลูมากเกินไป จนต้องพยายามเตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลา ว่าเรื่องของเราเป็นแค่สัญญาชั่วคราววันหนึ่งก็ต้องจบ ผมไปฝรั่งเศสเลยนัดคุณนาทานข้าว แต่ในใจของผมก็คิดถึงบลูตลอดแม้ว่าจะคิดว่าบลูเป็นคนนิสัยไม่ดี ก็ยังอดคิดถึงบลูไม่ได้”

บุรฉัตรหน้างอฟังเขา นึกถึงความร้ายของเขาในตอนนั้นเธอก็ปรายตาค้อนเขา อยากจะทุบให้หนักๆ ที่มาหาว่าเธอเป็นคนแบบนั้น

“ตอนนั้นคุณติณห์ก็ใจร้าย นิสัยไม่ดีมากชอบทำให้บลูเสียใจตลอด”

ติณห์มองบุรฉัตรอย่างรู้สึกผิด เขาก็แย่จริงๆนั่นแหละ ที่เชื่ออะไรแบบนั้น ไม่พยายามรู้จักตัวตนของเธอตัดสินเอาจากสิ่งที่เห็น

“ผมขอโทษคนดี ผมผิดไปแล้วอย่าโกรธเลยนะ หลังๆผมก็ทำตัวดีแล้วไง”