Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 121

ติณห์กุมมือเธอแน่น รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่เคยทำไม่ดีกับเธอ

“บอกมาก่อนว่าที่มาดีกับบลูเพราะคุณนาเขาแต่งงานไปแล้วหรือเปล่า ถ้าเขายังโสดคุณติณห์ก็คงไม่สนใจบลูใช่ไหม”

บุรฉัตรพูดอย่างแง่งอน เห็นเธอเป็นตัวสำรองหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ไม่ใช่เลย ตอนผมไปฝรั่งเศสรอบหลัง ผมเคลียร์ใจกับคุณนาเรียบร้อยแล้ว ว่าเราคงเหมาะจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น ตอนคุณนาเขาบอกผมว่าเขาอยากเป็นเพื่อนกับผม บลูรู้ไหมว่าผมไม่ได้เสียใจเลย โล่งใจด้วยซ้ำ ผมมานั่งทบทวนดู ผมว่าผมกับคุณนามันเป็นแค่ความประทับใจ จริงๆแล้วผมไม่ได้รักเธอหรอก เพราะผมรักคนนี้”

ติณห์จิ้มลงไปที่จมูกของเธอ ให้รู้ว่าเป็นบุรฉัตร

บุรฉัตรซบลงกับอกของติณห์อย่างออดอ้อนเมื่อเขาบอกว่าเขารักเธอ เธอไม่รู้ว่าจะงี่เง่าต่อทำไมผู้ชายบอกว่ารักควรจะดีใจ ไม่ใช่ทำตัวเป็นเจ้าหนูทำไม ถามเอาๆ จะอะไรก็ช่างเถอะแค่เขาบอกว่าเขารักเธอ เธอพอแล้ว

“บลูก็รักคุณติณห์”

บุรฉัตรกระซิบที่ข้างหูของเขา

ติณห์ฟังบุรฉัตรบอกรักด้วยความรู้สึกเต็มตื้นไปทั้งใจ เขาเป็นคนรักคนยากกว่าจะรักได้ต้องใช้เวลาศึกษาเรียนรู้นาน

และบุรฉัตรพิสูจน์ตัวเองแล้วว่าเธอมีดีคู่ควรกับการถูกรัก แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขาว่าบุรฉัตรถูกตาต้องใจเขาตั้งแต่แรกแล้ว

เธอในชุดซินเดอเรลล่าผู้ที่ทิ้งกางเกงในไว้บนเตียงของเขาเป็นความประทับใจที่ยากจะลืมเลือน บุรฉัตรไม่เหมือนใครเลยจริงๆ

“บลู รักผมจริงๆใช่ไหม ผมอายุมากกว่าบลูเยอะมาก มากกว่าตั้งสิบห้าปี วันที่ผมอายุห้าสิบบลูจะอายุแค่สามสิบห้าเองนะ วันนั้นบลูอาจจะมองว่าผมเป็นตาแก่ไปแล้วก็ได้ ส่วนบลูในวัยสามสิบห้านี่คงทั้งสาวทั้งสวย ตอนนั้นบลูจะยังรักผมอยู่หรือเปล่า”

ติณห์ถามอย่างอดกังวลไม่ได้ เขาไม่ใช่คนสมบูรณ์แบบมีมุมน่าเบื่ออยู่เยอะเหมือนกัน ในวันหนึ่งบุรฉัตรอาจจะเบื่อเขาก็ได้

“คุณติณห์รู้ไหม ว่าคุณติณห์เป็นรักแรกพบของบลู บลูสบตาคุณติณห์ครั้งแรกหน้าห้องน้ำในวันประชุมวันนั้น บลูก็ตกหลุมรักคุณติณห์ทันทีเลยรู้ไหมคะ เก็บเอาคุณติณห์ไปฝันตั้งหลายครั้ง วันนั้นวันที่เราได้กัน บลูนึกว่าบลูฝัน ฝันเหมือนที่บลูเคยฝันถึงคุณติณห์มาตลอด”

ติณห์ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินแบบนั้นรู้สึกคันยุบยิบที่ใจ เมื่อได้ยินว่าเขาเป็นรักแรกของเธอ

“ถึงบลูจะไม่ได้เป็นรักแรกของผม แต่บลูจะเป็นรักสุดท้ายของผมนะคนดี”

เมื่อได้ยินคำหวานจากติณห์ บุรฉัตรก็เบียดตัวเข้าหาเขาอีก

“หวานก็เป็นด้วย ผัวแก่ของอีบลู”

ติณห์ที่กำลังจะเคลิ้มกับร่างหอมกรุ่นนุ่มนิ่มที่เบียดเข้าหา พอได้ยินเธอเรียกว่าผัวแก่ ก็ชะงักไปทันที

“เมื่อกี้เรียกผมว่าอะไรนะบลู ใครแก่ บลูว่าใครแก่”

ติณห์ฟัดสองข้างแก้มอย่างมันเขี้ยว หนอยมาว่าเขาแก่ เดี๋ยวผัวแก่จะเอาให้เข่าอ่อนเลย

“คิก คิก คุณติณห์ไม่เอาไม่เล่น บลูล้อเล่นค่ะ โอ๊ย!”

ติณห์ที่แกล้งลงโทษแม่สาวช่างยั่วที่เรียกเขาว่าผัวแก่ ชะงักทันทีเมื่อบุรฉัตรร้องออกมาเหมือนเจ็บปวด

“บลูเป็นอะไร ผมขอโทษ ผมทำบลูเจ็บเหรอ”

บุรฉัตรซู้ดปากด้วยความเจ็บ

“บลูเจ็บที่หลังค่ะ”

พอบอกว่าเจ็บที่หลัง ติณห์ก็เลิกชายเสื้อของเธอขึ้นมาดูทันที เห็นรอยแดงเป็นปื้นเหมือนถูกตี อยู่ที่แผ่นหลังขาวผ่องของเธอ

“ผมยอมโดนแม่บลูตีถ้าแม่จะยอมยกบลูให้ผม”

แล้วคนที่บอกว่าจะยอมโดนแม่เธอตี ก็มานั่งเรียบร้อยพนมมือไหว้พ่อกับแม่ของเธอที่ตึกสามชั้นที่เป็นทั้งบ้านและร้านของครอบครัวของบุรฉัตรอยู่ในตอนนี้

บุรฉัตรมองภาพซีอีโอบริษัทหมื่นล้านยกมือพนมตรงหน้าคุณบารมีกับคุณเดือนเพ็ญเจ้าของร้านน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ข้าวเหนียวหมูปิ้งที่มีมูลค่าธุรกิจไม่ถึงหนึ่งแสนบาท อย่างนึกทึ่ง

นี่เธอฝันไปหรือเปล่า บุรฉัตรยกมือตบหน้าตัวเองไม่เบานัก

‘โอ๊ยเจ็บ’ ไม่ได้ฝันนี่หว่า

ติณห์เนี่ยนะ คนระดับเขายอมก้มหัวให้พ่อกับแม่ของเธอ นี่ถ้าไม่ใช่ว่าเขารักเธอ เธอคงไม่มีโอกาสได้เห็นภาพนี้ ตายจริงตกหลุมรักเขาลึกกว่าเดิมอีกแล้ว

“ผมกราบขอโทษคุณพ่อกับคุณแม่ด้วยครับ ที่ทำให้อะไรไม่เหมาะสม ผมรักบลู ผมรู้สึกเสียใจที่ทำให้บลูเสียหาย ที่ผ่านมามันเป็นความผิดของผมเอง ผมล่วงเกินบลู แต่ผมกลับเลือกแก้ปัญหาโดยการใช้เงิน ผมผิดที่ดูถูกศักดิ์ศรีและย่ำยีหัวใจของคุณพ่อคุณแม่ ผมขอโทษครับ”

ติณห์ก้มลงจะกราบลงไปที่พื้น เดือนเพ็ญทำอะไรไม่ถูกที่เห็นชายหนุ่มทำท่าจะมากราบเท้าเธอ เธอเลยรีบดึงเขาไว้

“คุณ คุณ อย่าทำแบบนี้”

ติณห์ชะงักไปตามแรงฉุด แต่เขายังพนมมืออยู่

“บลูเป็นคนดีมาก เป็นเด็กน่ารักมีความคิดความอ่าน เป็นคนมีความมุ่งมั่น ผมชอบเขาที่เขาเป็นคนสู้ชีวิต ตั้งใจจริงและมีความกตัญญูรักครอบครัวเป็นที่ตั้ง พอผมได้อยู่กับเขารู้จักตัวตนของเขามากขึ้นมันก็ทำให้ผมเห็นว่าบลูเป็นคนที่มีค่ามากแค่ไหน”

ติณห์หันไปมองบุรฉัตร เห็นสายตาที่มองมาที่เขาอย่างคนที่กำลังตื้นตันไปกับสิ่งที่เขาพูด ติณห์ก็ยิ้มให้เธอ ก่อนจะหันมาพูดกับพ่อกับแม่ของเธอต่อ

“ผมอยากให้คุณพ่อคุณแม่ภูมิใจในตัวบลูนะครับ เขาประสบความสำเร็จได้เพราะตัวเขาเองจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่า...เป็นคนของผม”