ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 60

หลังจากที่ ดร.แซคารี จากไปเจนสันก็วิ่งเข้าไปในห้องทำงาน เขาผลักประตูเปิดเข้าไปหาเจย์พร้อมกับเอามือกุมศีรษะเหมือนคนที่มีอาการเจ็บปวดอย่างร้ายแรง เจนสันนั้นมีคำตอบอยู่ในใจของเขา

“เขาบอกว่าผมป่วยอย่างนั้นเหรอ?” เจนสันพูดขึ้นมาด้วยความโมโห

เจย์เงยหน้ามองไปที่ใบหน้าลูกชายมี่หน้าตาดีของเขา ความกังวลปรากฎทั่วใบหน้าไม่สามารถปกปิดได้

บางทีเขาคิดว่าเจนสันนั้นอาจจะสมบูรณ์แบบจนเกินไป จนสวรรค์ต้องการที่จะเล่นตลกกับเขา

“เจนสัน… ดร.แซคารี บอกพ่อว่า อาการผิดปกติของลูกนั้นยังอยู่ในช่วงแรกเริ่ม ถ้าเรายินยอมที่จะรักษามันจะหายได้” เจย์ไม่ต้องการให้เจนสันรับรู้เรื่องที่โหดร้ายเช่นนี้ แต่เขาอยากให้เจนสันร่วมมือที่จะรักษามันไปกับเขา ดังนั้นเขาจึงต้องทำให้เจนสันยอมรับความจริง

“รักษาชีวิตของผม ให้เหมือนต้นหญ้าที่กำลังถูกเหยียบย่ำ” เจนสันพูดด้วยความโกรธของมาจากปากของเขา

เจย์จ้องมองใบหน้าที่แสดงอาการไม่พอใจของเจนสัน ทำให้ภายในใจของเขารู้สึกไม่ดี เรื่องที่เขาแบกรับไว้ในมือครั้งนี้เป็นเรื่องร้ายแรง เขาไม่สามารถโอนอ่อนตามความต้องการของเจนสันได้

“คุณพ่อตัดสินใจแล้ว ลูกปฏิเสธหรือแสดงอาการต่อต้านมาก็ไร้ประโยชน์” หลังจากที่เจย์ป่าวประกาศแบบที่เขาต้องการ และเขาก็เดินจากไป

ในทางกลับกันเจนสัน นั้นยังตกอยู่ในความเศร้าเสียใจ

สำหรับเจนสัน อาทิตย์นี้ผ่านไปอย่างน่าเศร้าใจ เมื่อวันจันทร์มาถึง เจนสันจริงตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ไปโรงเรียนอย่างที่ไปเคยเป็นมาก่อน

มันเป็นสิ่งที่ดีอย่างเห็นได้ชัด แต่เจย์ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี เจนสันนั้นเกิดรู้สึกชอบที่จะไปโรงเรียน นั่นมันทำให้เขานึกถึงบุคลิกภาพของเจนสันที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาทำให้เขากลายเป็นคนผิดปกติทางจิต ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถหาเหตุผลที่สมเหตุสมผลมาตอบได้

หลังจากส่งเจนสันไปโรงเรียนอนุบาลเรียบร้อยแล้ว เจย์ก็มาถึงที่ทำงาน หลังจากวันหยุดที่ผ่านมา เขาเกือบลืมไปแล้วว่าเขาได้จ้างผู้ช่วยคนใหม่มา

ดังนั้นเมื่อเขาเจอโรสในห้องทำงาน เขาลืมตัวไปสักครู่หนึ่ง เขาจ้องมองเธอด้วยใบหน้าเขียวคล้ำ