ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 18

ฉันรีบดึงผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาปิดร่างเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้ แล้วถามพี่เลย์ “มะ เมื่อคืนไอริสนอนที่ หะ ห้องพี่เลย์เหรอคะ”

“ไม่ใช่แค่นอนอย่างเดียว” พี่เลย์ยกยิ้มมุมปาก “เมื่อคืนเธอยังเล่นสนุกกับฉันแทบทั้งคืน”

“เล่นสนุก ?” ฉันขมวดคิ้วเป็นปมอย่างไม่เข้าใจ “เล่นอะไรเหรอคะ”

คำถามของฉันทำให้พี่เลย์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยท่าทางไม่ชอบใจ “แก้ผ้าอยู่แบบนั้นเธอคิดว่าเล่นหมากเก็บหรือไง!!!”

หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวด้วยความเจ็บปวด ฉันพยายามจะคิดเป็นอื่น แต่ทุกอย่างมันชัดเจนเอามากๆ ว่าเมื่อคืนฉันได้พลาดท่าให้กับพี่เลย์แล้ว

“อึก…” ฉันก้มหน้าร้องไห้ รู้สึกโกรธตัวเองที่เมามากขนาดนั้น โกรธที่ปล่อยตัวไปแบบนั้น

“จะร้องไห้ทำไม”

“อึก ทะ ทำแบบนี้ทำไม เราเป็นพี่น้องกันนี่คะ แบบนี้จะมองหน้ากันติดได้ยังไง” ฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้น ยังก้มหน้าอยู่และเอาแต่ร้องไห้ ปากก็ต่อว่าตัดพ้อพี่เลย์ไปด้วย

จริงอยู่ที่ฉันเมาไม่มีสติ ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป นอกจากจะโกรธตัวเองแล้ว ฉันก็ยังโกรธพี่เลย์ที่รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นกับเราสองคน แต่เขายังทำได้ลง

“ฉันจำได้ว่าไม่มีน้องสาว” พี่เลย์ตอบเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป

“ลุกขึ้นแต่งตัว ฉันจะไปส่ง”

“อะ ออกไป อึก~”

ฉันเอ่ยปากไล่ เสียงพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ของพี่เลย์ดังมาให้ได้ยิน ก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินไกลออกไปพร้อมกับประตูที่ถูกปิด

บอกตามตรงว่าในตอนนี้ฉันตั้งรับไม่ทันจริงๆ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วต้องมารับรู้ว่าความบริสุทธิ์ที่ฉันหวงแหนตอนนี้มันถูกพี่เลย์พรากไปแล้ว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วไปหมด ทั้งที่เมื่อคืนที่คลับฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเจอพี่เลย์ได้ยังไง

ฉันจำอะไรไม่ได้เลย

โชคชะตากำลังเล่นสนุกกับฉันอยู่ใช่ไหม

ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ภายในห้องมันว่างเปล่า พยายามหยุดร้องแล้วควานมือหาโทรศัพท์ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ รวมถึงภายในห้องนี้ไม่มีเสื้อผ้าของฉันอยู่เลยสักชิ้น

ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะลุกขึ้น “อ๊ะ!!”

เมื่อยืนขึ้นก็ต้องรีบคว้ามือจับโต๊ะที่อยู่ข้างๆ กับเตียงไว้เพราะจะล้ม จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ตรงนั้นของตัวเอง

ฉันค่อยๆ ก้มมองดู ตรงหว่างขาตรงตัวมันมีคราบเลือดที่แห้งแล้วติดอยู่ ก่อนจะหันไปมองที่เตียงแล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าผ้าปูที่นอนมันมีคราบเลือดติดอยู่เป็นวงกว้าง

“ไอ้คนบ้า…” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ ถึงฉันจะไม่ใช่คนเข้มแข็งอะไร แต่จะให้เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวคงไม่ได้ ตอนนี้ฉันต้องรีบกลับบ้าน

ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่มาพันตัวแล้วตรงไปเปิดประตูห้องเพื่อจะถามพี่เลย์ว่าเสื้อผ้าของฉันอยู่ที่ไหน

แกร็ก!! ฉันยื่นมือที่สั่นเทาเปิดประตูห้องออกไป ก่อนจะค่อยๆ ข้าวขาเดินออกจากห้องนอนอย่างทรมาน ยิ่งเกิดการเสียดสีตรงนั้นมันก็ยิ่งทำให้เจ็บเอามากๆ

ในตอนนี้พี่เลย์กำลังยืนสูบบุหรี่ที่นอกระเบียงห้องแล้วก็ไม่ได้สนใจฉันเพราะพี่เลย์หันหลังให้อยู่ ตอนแรกว่าจะถามว่าเห็นเสื้อผ้าของฉันหรือเปล่า แต่สายตามันดันเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกถอดกระจัดกระจายอยู่บนพื้นตรงโซฟาพอดี