ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 24

เช้าวันต่อมา

พอเฮียรู้ว่าฉันกับพี่เลย์ทำอะไรกัน เฮียก็เงียบไปตั้งแต่เมื่อวาน บอกเลยว่าฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเอามากๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกเฮียเมินขนาดนี้

วันนี้ฉันไม่มีเรียนอีกเช่นเคยเพราะอาจารย์ยกคลาสจึงว่าง

“ยังไงวันนี้ก็พาจอแดนไปดูบริษัทเราหน่อยแล้วกันนะ” คุณพ่อพูดขึ้นมาในขณะที่เรากำลังกินข้าวกันอยู่ ฉันมองเฮียเพราะอยากให้เฮียขัดอะไรบ้าง แต่ว่าเฮียเงียบ ฉันจึงก้มหน้าตอบ “…ค่ะ”

“ได้ยินแบบนี้พ่อก็โล่งใจ เมื่อวานจอแดนบอกไปรับลูกไม่ทันเพราะไอ้เลย์มันไปรับก่อน”

“…ค่ะ” ค่อนข้างงุนงงที่คุณจอแดนบอกไปแบบนั้น แต่ก็ดีแล้ว ดีกว่าเขาบอกไปตามความจริง

หลังจากที่กินข้าวเสร็จพ่อออกไปบริษัทก่อน ส่วนฉันจะให้คนขับรถพาไปทีหลัง

“เฮีย…” ฉันเรียกเฮียไว้เพราะเห็นว่าเฮียกำลังเดินออกไปจากบ้าน

เฮียคานส์หยุดเดินจากนั้นก็หันมามองฉัน “มีอะไร ?”

“ทำไมต้องเงียบขนาดนี้ด้วย อึก~ จะให้หนูทำยังไงเฮียถึงจะเป็นเหมือนเดิม” ฉันร้องไห้โฮออกมาอย่างอดกลั้น ด้วยความที่ตั้งแต่เล็กจนโตฉันก็มีแค่เฮีย เวลาที่ถูกเมินจึงทำให้ฉันเป็นทุกข์เอามากๆ

เฮียมองฉันที่ยืนร้องไห้อยู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็เดินมาใกล้ๆ แล้วดึงฉันไปกอดแน่น

“อายุเท่าไหร่แล้วร้องไห้เป็นเด็กไปได้”

“อึก กะ ก็เฮียเมินหนู”

“เฮียโกรธ โกรธที่ตัวเองเลือกไว้ใจคนผิด ถ้าเฮียไม่ดึงไอ้เลย์เข้ามาเกี่ยว เธอก็คง….”

“อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกได้ไหมคะ อึก~”

“ถ้าเฮียเห็นว่ามันควงผู้หญิงคนอื่นเมื่อไหร่ มันเจอดีแน่” เฮียผลักตัวฉันออกแล้วมองใบหน้าของฉันด้วยสายตาที่จริงจัง “ต่อไปนี้ทุกอย่างมันไม่ใช่แค่แผนแล้วนะ”

“หนูไม่อยากหมั้น….”

“แต่เธอเสียหาย และเฮียคงปล่อยผ่านไม่ได้”

“….ค่ะ”

“เดี๋ยวเฮียจะโทรบอกให้ไอ้เลย์ตามไปที่บริษัท”

“พี่เลย์อีกแล้วเหรอคะ…” ฉันไม่อยากให้เป็นพี่เลย์เลย ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นเขาทุกครั้ง

“ต้องเป็นมัน” เฮียบอกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากตัวบ้าน

#บริษัท

ฉันเดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณพ่อก็เห็นว่าคุณจอแดนนั่งรออยู่แล้ว แต่คุณพ่อไม่อยู่ด้วย

“รอนานไหมคะ” ฉันถามตามมารยาท คุณจอแดนยิ้มให้ฉันจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ไม่นานครับ จะพาผมเดินดูบริษัทตอนนี้เลยหรือเปล่าครับ”

“ค่ะ ตามมาสิคะ”

พูดจบฉันก็เดินนำหน้าคุณจอแดนออกมาจากห้องทำงานของคุณพ่อ อย่างที่บอกว่าฉันไม่ค่อยคุ้นชินกับบริษัทสักเท่าไหร่เพราะนานๆ จะมาครั้ง

ฉันพาเดินดูตรงจุดต่างๆ ของบริษัทแล้วพูดว่ามีแผนกอะไรบ้าง ซึ่งฉันก็บอกได้ไม่หมดหรอก อาศัยถามพี่พนักงานเอา

“คุณจอแดนอยากจะเดินดูตรงไหนอีกไหมคะ” ฉันหยุดเดินแล้วหันกลับมาถาม แต่คุณจอแดนเอาแต่มองหน้าฉันแล้วก็ยิ้ม ฉันจึงเรียกเขาอีกครั้ง “คุณจอแดนคะ”

ครั้งนี้คุณจอแดนเหมือนหลุดออกจากภวังค์ “ครับๆ”

“ไอริสถามว่าอยากจะเดินดูตรงไหนอีกไหมคะ”

“ไม่แล้วครับ ไอริสคงจะเหนื่อยแย่แล้วพาผมเดินซะทั่วบริษัทเลย”

“มะ ไม่ ไอริสไม่ไปที่คอนโดพี่เลย์นะคะ ไม่ไป พี่เลย์ปล่อย” ฉันดิ้นพยายามขอร้องว่าไม่ไปๆ แต่พี่เลย์ก็เอาแต่ฉุดลากตัวฉันให้ตามไปที่รถ

เสียงของฉันที่อ้อนวอนบอกไม่เป็นผลกับผู้ชายคนนี้เลย ทำไมต้องพาไปที่คอนโดด้วย ต้องคุยอะไรกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยด้วยซ้ำ

#คอนโดพี่เลย์

พี่เลย์เหวี่ยงร่างของฉันกระแทกลงกับโซฟาตัวใหญ่อย่างแรง

“หัดปฏิเสธบ้าง ต้องให้ฉันคอยตามไปขัดให้ทุกครั้งเลยหรือไง เสียเวลาฉิบหาย!!” มาถึงพี่เลย์ก็ตะคอกต่อว่าทันที

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องสนใจสิคะ ไอริสไม่ได้ขอร้อง…” พอมองเห็นสายตาที่เกรี้ยวกราดของพี่เลย์ ฉันที่พูดๆ อยู่ก็ถึงกับต้องเงียบแล้วเม้มปากเข้าหากันแน่นทันที

“ลืมไปหรือเปล่าว่าตอนนี้เธอกับฉันเป็นคู่หมั้นกันจริงๆ แล้ว ?”

“…..” ฉันเงียบ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องยกเรื่องนี้มาพูดด้วย

“พะ พี่เลย์ จะทำอะไรคะ” ฉันเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆ ก็ถูกพี่เลย์ช้อนแขนมาอุ้มร่างของฉันขึ้นจนตัวลอย

“ฉันกำลังจะพาเธอเข้าไปในห้องนอน คิดว่าฉันกำลังจะทำอะไร”

พอได้ยินแบบนั้นหัวใจดวงน้อยมันก็เต้นรัวโครมๆ ไม่ยอมหยุด จากนั้นฉันก็ดิ้นๆ สักพัก ก่อนจะร้องออกมาเสียงหลง เมื่อพี่เลย์โยนร่างของฉันลงกระแทกกับที่นอนอย่างแรง

“พี่เลย์ พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้นะ”

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ฉันเป็นคู่หมั้นของเธอ”

“ไหนบอกเฮียว่าแค่พลาดไง หมายความว่าเรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นอีกไม่ใช่เหรอคะ”

“ฉันรับผิดชอบในสิ่งที่ทำพลาดไปแล้วด้วยการหมั้น เพราะฉะนั้นต่อไปนี้ถ้าฉันต้องการจะทำมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไร จริงไหม ?”