ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 30

Talk เลย์

ผมมองไปยังร่างของไอริสที่กำลังเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ ซึ่งเป็นรถของไอ้เวรนั่นที่พ่อเธอเคยบังคับให้หมั้นกับมันจนเดือดร้อนมาถึงผม ผมจำได้แม่นว่าเป็นรถของมันแน่ๆ !!

“เลย์คะ ทำไมไม่ออกรถสักทีล่ะ หรือเลย์อยากให้แม่นั่นไปกับเราด้วย” คลีน คู่ขาของผมเอ่ยถามด้วยท่าทางไม่พอใจ แน่นอนว่าผมไม่ได้สนใจเธอมากไปกว่าเรื่องบนเตียง

ที่ผมเรียกเธอมาในครั้งนี้ก็เพราะอยากให้ไอริสเห็นว่าถ้าเธอไม่ยอมผม มันจะเป็นยังไง แต่!! เธอกลับไม่พูดไม่จาเปิดประตูลงไปจากรถ แถมยังขึ้นรถไปกับผู้ชาย

ผมหันหน้ามองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วพูดออกไปเสียงเย็น “ลงไป”

“นี่มันอะไรกันคะ ตามให้คลีนมาแล้วจู่ๆ ทำไมถึงมาไล่คลีนลงจากรถแบบนี้!!”

“ฉันบอกให้ลงไป” ผมย้ำอีกครั้งและแสดงออกทางสีหน้าว่ากำลังไม่สบอารมณ์

“เลย์เป็นอะไรไปคะ เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม”

ผมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างหงุดหงิด ทำไมผู้หญิงมักจะทำนิสัยงี่เง่ากับผมตลอดเวลา น่ารำคาญฉิบ!!

“ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ บอกให้ลงไปก็ลง!!”

“ถ้าจะชอบมัน ก็ช่วยนึกถึงคลีนที่อยู่กับเลย์มาก่อนด้วยนะคะ”

“รู้ไหมว่าเธอไม่ควรพูดแบบนี้คลีน” ผมคว้ามือไปบีบปลายคางเธอ “เธอไม่ใช่เจ้าของชีวิตฉัน”

“อื้อ คะ คลีนเจ็บ”

“ผู้หญิงคนนั้นที่เธอเรียกว่ามัน เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน” พูดจบผมก็สะบัดมือออกจากปลายคางของเธออย่างแรง

ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงต้องมาหงุดหงิดขนาดนี้ ที่เห็นยัยเฉิ่มนั่นขึ้นรถไปกับไอ้เวรจอแดน หึ!! เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่ไอริส

“ลงไป!!” ผมตวาดอีกครั้ง ทำให้คลีนที่มองผมด้วยความกลัวรีบเปิดประตูลงจากรถ

เมื่อคลีนลงไปจากรถแล้วผมก็ขับรถออกไปด้วยความเร็วกลับมาที่บ้าน

“พาหนูไอริสไปลองชุดหรือยัง ?” เมื่อเดินเข้ามาในบ้านแม่ก็เอ่ยถามผมทันที

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมรู้หน้าที่ดี”

“เรื่องผู้หญิงฉันอยากให้แกหยุดซะนะตาเลย์”

“แม่ช่วยเลิกบังคับผมให้ทำนู่นทำนี่สักทีจะได้ไหมครับ” ผมบอกไปอย่างหงุดหงิด ตอนนี้มันหงุดหงิดไปทุกอย่าง

“เรื่องอื่นฉันจะไม่ยุ่ง แต่เรื่องผู้หญิงถ้าแกไม่รีบจัดการตัวเอง ฉันจะเป็นคนจัดการเอง!!” แม่ประกาศเสียงกร้าว ทำให้ผมเงียบ พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

“แม่ครับ” ผมเรียกแม่เอาไว้ก่อนที่แม่จะเดินไป ทำให้แม่หันกลับมามองผมอีกครั้ง “มีอะไร ไม่ต้องมาขอเรื่องผู้หญิงของแก ครั้งนี้ฉันพูดเด็ดขาด!!”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ”

“แล้วมีเรื่องอะไร ?”

“แม่ช่วยเลื่อนงานหมั้นให้เร็วกว่านี้หน่อยได้ไหมครับ เลื่อนให้เป็นอีกสามวันข้างหน้ายิ่งดี”

พอได้ยินผมพูดไปแบบนั้นแม่ก็เปลี่ยนเป็นมองผมด้วยสายตาที่สงสัย “แกไม่สบายหรือเปล่าตาเลย์”