ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 29

สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจ ลองชุดทั้งที่ไม่อยากลองแล้ว ในการลองชุดจะมีพนักงานคอยช่วยใส่ด้วย

“สวยมากเลยค่ะ นี่ถ้าใส่ชุดเจ้าสาวต้องสวยกว่านี้มากแน่ๆ เลย ^_^” พนักงานที่ช่วยใส่ชุดเอ่ยปากชมพร้อมกับรอยยิ้ม ฉันยื่นนิ่งดูตัวเองที่หน้ากระจกบานใหญ่

แทนที่จะต้องตื่นเต้น แต่มันกลับยิ่งทำให้หดหู่เมื่อเห็นตัวเองอยู่ในชุดนี้ ใกล้แล้ว มันใกล้เข้ามาแล้วจริงๆ

“ออกไปให้ว่าที่คู่หมั้นดูสักหน่อยไหมคะ…”

“ไม่ดีกว่าค่ะ” ฉันบอกขัดขึ้นก่อนที่พนักงานสาวจะพูดประโยคต่อไป ทำให้เธอเงียบ

“ขอเปลี่ยนชุดเลยแล้วกันนะคะ”

“ค่ะๆ”

พนักงานกำลังจะรูดซิบที่ด้านหลังให้ฉัน แต่จู่ๆ พี่เลย์ก็เดินเข้ามาในห้องลองชุด ที่ฉันเห็นก็เพราะกระจกที่มันกำลังสะท้อนร่างของพี่เลย์อยู่

“ออกไป เดี๋ยวฉันจัดการเอง” พี่เลย์ไล่พนักงานออกไป เธอรีบก้มหน้าลงแล้วออกไปจากห้อง

พี่เลย์ที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง ค่อยๆ ก้าวขาเดินมาใกล้ฉันเรื่อยๆ โดยที่ฉันก็ยังยืนมองผ่านกระจก ราวกับถูกมนต์สะกดเมื่อมองใบหน้าหล่อคมคายของเขา

“อ๊ะ~” ฉันอุทานออกมาเบาๆ เมื่อหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง ก่อนจะเอนตัวเล็กน้อยหนีสัมผัสจากมือของพี่เลย์ที่วางลงมาบนไหล่ของฉัน

มือหนาค่อยๆ ลูบลงจากไหล่ของฉันลงมาเรื่อยๆ สายตาคมกริบกลับเอาแต่จ้องมองใบหน้าแดงเถือกของฉันผ่านกระจก “เดี๋ยวฉันรูดซิบลงให้”

ใบหน้าของฉันมันร้อนผ่าวกับคำพูดที่ชวนขนลุกของพี่เลย์ ทำไมกัน ทั้งที่เมื่อกี้เขาดุฉัน แล้วตอนนี้มันคืออะไร…

“มะ ไม่ต้องค่ะ” ฉันหมุนตัวหันหน้าไปประจันกับพี่เลย์

แต่!! มันเหมือนฉันเปิดโอกาสให้เขาก้มลงมากดริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของฉัน

“อื้อ~” ฉันใช้มือทุบบนแผงอกแกร่งเบาๆ เมื่อรู้สึกกำลังจะหมดอากาศหายใจจากจูบที่ดิบเถื่อน

พี่เลย์ไม่ได้ถอนริมฝีปากออก แต่เขากลับจูบหนักขึ้น หนักขึ้นเรื่อยๆ แถมยังรวบมือของฉันที่ทุบอกแกร่งของตัวเองไว้

ลิ้นสากดันเข้ามาในโพรงปาก แล้วตวัดเกี่ยวพันกับลิ้นของฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันที่เริ่มปรับตัวได้กับรสจูบที่ดิบเถื่อน ก็เริ่มตอบรับและเรียนรู้ไปในตัวเรื่องวิธีจูบ

สมองมันอื้ออึงไปชั่วขณะ รู้ตัวอีกทีตอนนี้พี่เลย์ก็รูดซิบชุดที่ฉันสวมใส่ลงแล้ว ฉันรีบยกมือขึ้นมาจับตรงหน้าอกไว้เพราะกลัวชุดมันจะหลุดลง แล้วถอยตัวหนี ทำให้ริมฝีปากของฉันเป็นอิสระ

พี่เลย์ไม่พูดอะไร เขาเดินไปล็อกประตูห้อง จากนั้นก็เดินมาใกล้ๆ ทำให้ฉันต้องถอยหนีเรื่อยๆ และสุดท้ายฉันก็จนมุม เมื่อแผ่นหลังของตัวเองชนเข้ากับกระจกบานใหญ่

“พะ พี่เลย์” ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าออกไปด้วยความหวาดระแวง ถ้าเขาคิดจะทำเรื่องนั้น ที่นี่มันไม่ใช่ที่ที่ควรเลย

พี่เลย์เข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนตอนนี้ใบหน้าของฉันมันจะชนกับแผงอกเขาอยู่แล้ว มือหนาจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้น ก่อนจะกดจูบลงมาอีกครั้ง

มือของฉันที่จับชุดเอาไว้อยู่ ค่อยๆ ถูกพี่เลย์จับออก เมื่อฉันไม่ได้จับชุดไว้ ทำให้ชุดลงมากองอยู่ตรงเอวของฉันในทันที มือหนาเอี้ยวมาปลดตะขอเสื้อชั้นในออกแล้วทิ้งมันลงพื้น

ริมฝีปากหนาผละออกก่อนจะก้มหน้าลงตะโบมดูดดุนหน้าอกของฉันอย่างหนักหน่วง

“มะ ไม่ ไม่ได้นะ” ฉันพยายามตั้งสติ แล้วผลักพี่เลย์ออกไป

เมื่อริมฝีปากหนาหลุดออกไปจากหน้าอก ฉันจึงรีบโกยชุดขึ้นมาปิดไว้เหมือนเดิมทันที

“ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าฉันต้องการ เธอต้องให้ ถ้าไม่ให้ฉันจะไปทำกับคนอื่น”

“…..” ริมฝีปากของฉันค่อยๆ เม้มเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของผู้ชายตรงหน้า

“ว่ายังไง ?”

“มะ ไม่ค่ะ”

ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูเข้าไปนั่ง พี่เลย์ก็เอ่ยขึ้น ทำให้ฉันเปลี่ยนมาเปิดประตูตรงเบาะด้านหลังคนขับแทน โดยไม่ได้ถามถึงเหตุผลว่าทำไม

เมื่อรถหรูแล่นออกไปจากร้านที่เรามาลองชุด ฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย ถึงจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำเหมือนไม่คิดอะไรมาก แต่สมองของฉันมันกลับเอาแต่คิดถึงตอนที่พี่เลย์จูบฉัน สัมผัสนั้นมัน…

ฉันหยุดคิดแล้วไล่ความคิดบ้าๆ ออกไปจากหัว ก่อนจะเงยหน้าขึ้น เพราะจู่ๆ พี่เลย์ก็จอดรถทั้งที่ยังไม่ถึงบ้านของฉัน

ประตูรถทางฝั่งข้างๆ เบาะคนขับถูกเปิดออก เผยให้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังแทรกตัวเข้ามานั่งในรถ เธอยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่เลย์ ก่อนจะมองฉันด้วยสายตาแล้วทำเหมือนกับว่าฉันเป็นเพียงแค่อากาศที่ลอยอยู่บนรถ

ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ฉันเจอที่บริษัทของพี่เลย์ ฉันจำเธอได้

“คลีนกำลังคิดถึงเลย์อยู่พอดีเลยค่ะ ไม่คิดว่าเราจะใจตรงกัน”

ฉันได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ ก่อนจะตั้งสติได้จึงรีบเปิดประตูลงจากรถโดยไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น ส่วนพี่เลย์ก็ไม่ได้รั้งหรือลงจากรถมาตามฉันให้กลับไป เขาเพียงแค่จอดรถดูฉันเดินไปเรื่อยๆ

ในขณะที่ฉันกำลังเดินมาได้ไม่ไกลเท่าไหร่ จู่ๆ มีเสียงคนเรียกชื่อของฉัน ทำให้ฉันหันมองซ้ายขวาเพื่อหาดูว่าใครกันที่เรียก ก่อนที่สายตาจะไปโฟกัสที่รถหรูคันสีดำ

“คุณจอแดน” คนที่เรียกชื่อฉันคือคุณจอแดนนี่เอง เขากำลังอยู่ในรถ

“มาทำธุระเหรอครับ”

“ค่ะ”

“แล้วนี่จะกลับยังไงครับ หรือมากับคู่หมั้น ?”

“เดี๋ยวจะให้คนขับรถที่บ้านมารับน่ะค่ะ” ฉันเลือกที่จะตอบเพียงคำถามเดียว

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมไปส่งก็ได้ครับ ขึ้นมาได้เลย ^_^”

ฉันหันกลับไปมองรถของพี่เลย์ที่ยังจอดอยู่ จึงตัดสินใจเดินไปขึ้นรถของคุณจอแดนตามคำชวน