ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 33

ทั้งที่ทำฉันล้มกระแทกพื้นขนาดนี้ แต่พี่เลย์ไม่แม้แต่จะสนใจหรือประคองฉันขึ้นเลย ทำให้คุณจอแดนที่กำลังยืนอยู่รีบเดินมาประคองตัวฉัน แต่แล้วเขาก็ถูกพี่เลย์ผลักออก

“อย่ามาเสือก !!”

พี่เลย์กระชากแขนของฉันอย่างแรง ครั้งนี้ฉันไม่ได้ล้มแต่ข้อเท้ามันพลิก ทำให้ปวดหนึบจนประคองตัวแบบจะไม่อยู่

“โอ๊ย~ อะ ไอริสเจ็บ” ฉันร้องออกมาเสียงหลง เพราะขนาดที่ข้อเท้าฉันแพลงอยู่พี่เลย์ก็ยังจะกระชากให้ร่างของฉันถลาไปกระแทกกับแผงอกของเขาอีก ถึงเขาจะไม่รู้ว่าฉันเจ็บ แต่ก็ไม่ควรทำถึงขนาดนี้

“ไม่เห็นหรือไงว่าเธอเจ็บ คุณรุนแรงกับเธอเกินไปแล้วนะ” ขนาดคุณจอแดนยังมองออกเลยว่าฉันเจ็บ แต่กับพี่เลย์ที่อยู่ใกล้ขนาดนี้ ทำไมเขาถึงดูไม่ออก

“เป็นอะไร ต่อหน้ามันฉันจับนิดหน่อยทำเป็นสำออย อยากให้มันสนใจขนาดนั้นหรือไง” พี่เลย์ก้มหน้าลงมองฉันแล้วพูดคำที่มันเสียดสีออกมา

ฉันไม่พูดอะไรโต้ตอบทั้งนั้น ก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วพยายามแกะมือของพี่เลย์ออก ตอนนี้ทิ้งน้ำหนักลงตรงเท้าข้างที่เจ็บไม่ได้เลย ทำให้ฉันต้องยกเท้าขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย

“จะผลักฉันทำไม !!” พี่เลย์ถามเสียงลอดไรฟัน “หรืออยากให้มันมาประคองเธอเดินเข้าไปในงาน”

“พี่เลย์!!”

“เอาสิ!! คนจะได้รู้ว่าเพิ่งจบพิธีหมั้นไม่ถึงชั่วโมง เธอก็ควงชู้ไปเปิดตัว”

“ทำไมถึงหยาบคายแบบนี้คะ!!” ฉันพยายามดิ้น เพื่อให้ตัวเองออกห่างจากคนใจร้าย แต่ทำยังไงพี่เลย์ก็ไม่ยอมปล่อย

“ผมว่าคุณทำเกินไปแล้วจริงๆ” คุณจอแดนที่ยืนดูอยู่ เขาคงทนไม่ไหวจึงเดินมา หวังจะดึงตัวฉันออกจากพี่เลย์ แต่นั่นยิ่งทำให้อารมณ์โกรธของพี่เลย์มันมากขึ้น

และคนที่ต้องเป็นที่รองรับอารมณ์โกรธของเขา คือฉัน…

“ถ้ามึงก้าวเข้ามาใกล้เมียกูอีกก้าวเดียว มึงไม่ได้ยืนอยู่แบบนี้แน่” พี่เลย์ประกาศเสียงกร้าว

ร่างของฉันถูกกระชากอีกครั้ง ครั้งนี้พี่เลย์ดึงฉันให้เดินตาม แต่!! ด้วยความที่ข้อเท้ามันเจ็บ ทำให้ฉันล้มพับลงพื้นอีกครั้ง

ฉันเอามือคลำๆ ข้อเท้าของตัวเอง น้ำตาคลอ ก่อนจะเงยขึ้นมองพี่เลย์ ที่กำลังก้มมองฉันอยู่เหมือนกัน

“เจ็บ ?” พี่เลย์นั่งลง กำลังยื่นมือมาจับตรงข้อเท้าของฉันแต่ถูกฉันปัดออก

“ทำไม แค่ฉันจะจับดูถึงกับต้องปัดมือออกขนาดนั้น ?” พูดจบพี่เลย์ก็เงยหน้าขึ้น สายตามองไปที่คุณจอแดน

“โอเค ถ้าคุณอยากให้ผมออกไปจากตรงนี้ ผมไปก็ได้ แต่ก่อนจะไปผมขอพูดอะไรสักหน่อย” คุณจอแดนเดินมาหยุดข้างๆ กับฉัน เขานั่งลงพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ “ถอนหมั้นเมื่อไหร่ บอกผมด้วยนะครับ ^_^”

พูดจบคุณจอแดนก็ยืนขึ้น เขาผิวปากเอามือสองข้างล้วงไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินไปอย่างอารมณ์ดี ส่วนฉันก็คงต้องอยู่รับกรรมกับคำพูดเมื่อกี้ของเขา เพราะในตอนนี้พี่เลย์กำลังขบกรามแน่น

พี่เลย์ไม่พูดพร่ำอะไรทั้งนั้น เขาช้อนมือมาอุ้มร่างของฉันขึ้น แล้วพาเดินเข้าไปด้านในงาน

“ตายแล้วหนูไอริสเป็นอะไรลูก” คุณป้ารสรินถามด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

“อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ”

“งั้นพาน้องขึ้นห้องไปก่อนนะ แม่จะรีบไปบอกตาคานส์”

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องบอก”

พูดจบพี่เลย์ก็อุ้มฉันเดินแหวกฝูงแขกที่มาในงานเข้ามาในลิฟต์ วันนี้ทางคุณป้ารสรินเหมาจ่ายห้องของโรงแรมที่ชั้นห้าเอาไว้ทั้งชั้น เพื่อให้ญาติๆ พักหลังจากจบงาน

“ใช่ พี่เลย์เลว ทำไอริสเจ็บตัวตลอด”

ฉันเม้มปากแน่น น้ำตาคลอ จู่ๆ มันก็อยากจะร้องไห้ขึ้นมาซะดื้อๆ ไม่ชอบเลยคนที่ชอบใช้ความรุนแรงและไม่มีเหตุผลแบบนี้

พี่เลย์ค่อยๆ ปล่อยมือออกไปจากปลายคางของฉัน เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปนอกระเบียงห้อง จากนั้นก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบพ่นควันสีขาวลอยคลุ้งเต็มอากาศ

ฉันได้แต่นั่งมองแผ่นหลังของพี่เลย์ แล้วสะอื้นเบาๆ ไอ้คนบ้า!! แค่คำว่าขอโทษเขายังไม่คิดจะพูดเลย ไอ้คนใจร้าย

ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มแบบลวกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนทั้งที่ยังเจ็บขาอยู่ ใช้มือจับขอบของโซฟาแล้วกระโดดขาเดียวหวังจะเอาตัวเองไปให้ถึงประตู แต่ด้วยความที่ไม่ได้ถอดส้นสูงออกทำให้ฉันล้มกระแทกพื้นอีกครั้ง

ฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้งเพราะโกรธตัวเอง โกรธที่ตัวเองมักจะชอบทำอะไรโง่ๆ

“เป็นง่อยแล้วยังอวดเก่ง” ไม่รู้ว่าพี่เลย์เดินกลับเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาสูบบุหรี่เสร็จแล้วอย่างนั้นเหรอ

พี่เลย์อุ้มฉันขึ้นอีกครั้ง “วางลงนะ ไม่ต้องอุ้ม อึก~”

ฉันทั้งร้องทั้งโวยวายและดิ้น แต่พี่เลย์ก็ไม่ได้สนใจหรอก เขาเอาตัวฉันมาวางลงบนโซฟาอีกครั้ง

“ถ้าเธอยังร้องไห้อยู่” พี่เลย์เว้นคำพูดแล้วยื่นหน้ามากระซิบบอก “ฉันจะทำให้เธอครางชื่อฉัน”

ไม่รู้ว่ามันเป็นแค่คำขู่หรือเขาคิดจะทำมันจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รีบเม้มปากแน่นทันที ถึงจะมีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาบ้างก็เถอะ

การกระทำของพี่เลย์ทำให้ฉันงุนงง เมื่อจู่ๆ เขาก็จับข้อเท้าของฉันขึ้นอย่างเบามือ เอาวางไว้ตรงขาของตัวเอง จากนั้นก็ใช้มือนวดข้อเท้าให้ฉัน