ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 37

ฉันรีบดึงมือกลับ แต่หลังจากดึงมือกลับมาไม่ถึงสามวินาที ก็ถูกพี่เลย์กระชากไปอีกครั้ง ไอ้คนบ้า!! มันเจ็บนะ เอาแต่กระชาก

“ฉันถาม ตอบยากนักหรือไง!!”

ฉันรวบรวมความกล้าแล้วถามออกไป “แล้วทำไมพี่เลย์ถึงไม่สวมแหวนล่ะคะ ?”

“……” คนที่ถูกตั้งคำถามถึงกับเงียบ ทีตัวเองไม่มีความผิดอย่างนั้นเหรอ

“มันเรื่องของฉัน”

คำตอบของพี่เลย์ทำให้ฉันรู้ว่าเขามันเห็นแก่ตัวมากขนาดไหน

“ถ้าพี่เลย์บอกแบบนั้น ไอริสก็ขอใช้คำตอบเดียวกับพี่เลย์แล้วกันค่ะ” ฉันเว้นคำพูดก่อนจะมองหน้าพี่เลย์ด้วยสายตาที่จริงจัง แล้วพูดต่อ “มันเรื่องของไอริสค่ะ”

พี่เลย์ขบกรามแน่นเมื่อจบคำพูดของฉัน พรึ่บ!! สิ่งที่ไม่คิดก็เกิดขึ้นเมื่อพี่เลย์ดึงผ้าห่มออก

“อร๊าย พะ พี่เลย์” ฉันกรี๊ดออกมาเสียงหลง รีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้ แล้วหนีบขาเข้าหากัน เพราะในตอนนี้ร่างกายของฉันไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าอยู่เลยสักชิ้น

จู่ๆ พี่เลย์ก็คร่อมขึ้นมาบนร่างของฉัน โดยไม่ทันได้ตั้งตัว เขาก็เปลือยเปล่าไม่ต่างจากฉัน

“ไม่พอใจเหรอคะ ไอริสก็ตอบแบบพี่เลย์ไง” ฉันยังทำใจดีสู้เสือพูดออกไป พลางใช้มือดันแผงอกแกร่งเอาไว้

พี่เลย์ใช้สายตาไล่มองใบหน้าของฉันอย่างพิจารณา “เธอก็แค่งอนที่ฉันไม่สวมแหวนหมั้นสินะ”

คนด้านบนบอกอย่างเข้าข้างตัวเอง แถมยังกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วก้มหน้าใช้สายตามองหน้าอกของฉัน เขาชักจะได้ใจขึ้นทุกวัน

“เปล่าค่ะ ไอริสไม่ได้งอน และไม่เคยคิดจะงอนด้วยค่ะ”

“แน่ใจ ?”

“ก็เป็นแค่สถานะที่ไม่ได้ผูกมัดด้วยความรู้สึกไม่ใช่เหรอคะ แบบนั้นแหวนหมั้นก็คงไม่ได้จำเป็น…”

พอฉันพูดแบบนี้มันก็ทำให้พี่เลย์ไม่สบอารมณ์อีกครั้ง เขาเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักแล้วควานมือหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะชูเจ้าสิ่งนั้นมาตรงหน้าของฉัน มันคือ ‘แหวนหมั้น’

“พูดมาสิว่าต้องการสวมมัน”

“ไอริสเคยบอกไปแล้ว ว่าไอริสไม่มีสิทธิ์ไปบังคับให้พี่เลย์ทำในสิ่งที่ไม่ต้องการ”

“เธอจะไม่อยากมีสิทธิ์ในตัวฉันมากขนาดนั้น ? หึ!!”

“…..” ฉันเงียบไม่ตอบอะไร ก่อนจะเบนสายตามองไปทางอื่นแทน

“แค่หมั้น แต่ไม่ต้องผูกมัด อ่า! น่าสนุกดี”

พี่เลย์เอาแหวนเก็บไว้ที่เดิม ก่อนจะหยัดตัวตรง เขาใช้มือจับเรียวขาของฉันให้ชันขึ้น “ทะ ทำอะไรคะ”

“เมื่อคืนฉันจำไม่ได้ว่าทำอะไรไปบ้าง ขอทบทวนหน่อยแล้วกัน”

“พะ พี่เลย์ อย่านะ อ๊ะ~”

ฉันใช้มือดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ แต่คงไม่ทันแล้ว ในตอนนี้พี่เลย์ได้สอดใส่ท่อนเอ็นของตัวเองเข้ามาในตัวของฉันเรียบร้อยแล้ว

“อย่าดิ้น” พี่เลย์บอกเสียงแข็ง อีกทั้งยังมองฉันด้วยสายตาที่ดุดัน เพราะฉันเอาแต่ดิ้น