ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 61

หลังจากพี่เลย์เอายาแก้ปวดท้องมาให้ฉันกิน เขาก็ไปบริษัท ส่วนฉันนอนไปได้สักพักก็รู้สึกแปลกๆ เมื่อไปเช็กดูในห้องน้ำ สรุปว่าเป็นประจำเดือน ถึงว่าทั้งปวดท้องทั้งเจ็บหน้าอก

ฉันเป็นคนที่เวลาเป็นประจำเดือนจะปวดท้องมากๆ ในวันแรกกับวันที่สอง ทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนอยู่บนเตียง

ฉันนอนหลับจนไม่รู้เลยว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าพี่เลย์กำลังนั่งอยู่ไม่ไกลจากเตียงเท่าไหร่ เขากำลังเล่นมือถืออยู่พอดี

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ฉันถามออกไปด้วยเสียงแหบพร่า ทำให้พี่เลย์รีบปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วรีบลุกขึ้นเดินมาหาฉัน

“มานานแล้ว เห็นหลับอยู่เลยไม่อยากกวน”

“แล้วเฮียไม่อยู่บ้านเหรอคะ ?”

“ไม่เห็นนะ” พี่เลย์ใช้มือแตะลงบนหน้าผากของฉัน “ไม่สบายหรือเปล่า”

“ไม่ได้ป่วยค่ะ แค่เป็นประจำเดือนก็เลยปวดท้อง”

“ไปหาหมอไหม ฉันจะพาไป”

“แค่ปวดท้องประจำเดือนเองค่ะ เดี๋ยวก็หายพี่เลย์กลับคอนโดไปได้แล้ว”

“ไล่ ?” พี่เลย์ถามเสียงดุขึ้นมาทันที

“เปล่าค่ะ ไอริสไม่ได้ไล่”

พี่เลย์ขึ้นมาบนเตียงแล้วนอนลงข้างๆ กับฉันพร้อมกับกอด “ประจำเดือนจะหายเมื่อไหร่”

“คงอาทิตย์หน้าค่ะ”

“นานจัง” พี่เลย์พูดอู้อี้ในลำคอ มือหนาเริ่มลูบไล้ไปมาตามตัวของฉัน

แป๊ะ! ฉันตีมือพี่เลย์เบาๆ หื่นไม่มีใครเกินจริงๆ

“งดหื่นสักเดือนได้ไหมคะ”

“คงไม่ได้” พี่เลย์ตอบกลับมาทันควัน

“ทำไมถึงได้หมกมุ่นขนาดนี้คะ”

“ก็เธออ่อย”

“อ่อยตรงไหน”

“แค่เห็นหน้าเธอน้องชายของฉันมันก็พร้อมออกมาทักทาย”

พี่เลย์นี่ไม่รู้จักอายเลยจริงๆ ขนาดฉันเป็นคนฟังยังรู้สึกอายกับคำพูดของเขา

“คืนนี้ขอนอนที่นี่ได้ไหม ขี้เกียจกลับคอนโด”

“ต้องโทรขอเฮียก่อนนะคะ”

พี่เลย์เงียบเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหาเฮียทันที

( เฮีย ผมนอนบ้านเฮียนะคืนนี้ )

( ถามมาได้จะนอนทำไม ก็นอนกับเมียไงครับ )

( โธ่! เฮียอย่าขี้หวงน้องสาวดิวะ นี่ผมเป็นน้องเขยเฮียนะ )

( ขอบคุณครับพี่เขย )

บทสนทนาของพี่เลย์กับเฮีย คงจะพอเดาได้ว่าเฮียอนุญาต แต่พี่เลย์น่ะชอบกวนเฮียตลอดเลย

“เฮียอนุญาตแล้ว”

“ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนไม่ใช่เหรอคะ กลับไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดก่อนไหม”

“ใส่แค่บ็อกเซอร์นอนก็ได้”

พี่เลย์จับให้ฉันนอนตะแคงหันหน้ามาประจันกับตัวเอง ก่อนจะเอาหน้ามาซุกลงตรงซอกหน้าอกของฉัน

“อื้อ พี่เลย์ทำอะไรเนี่ย”

“นอนไง”

“ก็นอนดีๆ สิคะ จะเอาหน้ามาไว้แบบนี้ทำไมเล่า” ฉันดันไหล่แกร่งหวังจะให้พี่เลย์ออกห่าง แต่เขาก็ไม่ยอมถอยออกไป