ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 62

พี่เลย์กดปิดเสียงโทรศัพท์แทนที่จะกดรับสาย “โทรมาเรื่องงาน”

“จริงๆ เรื่องงานบอกผ่านเลขาก็ได้หรือเปล่าคะ ?”

“เธอเป็นถึงหุ้นส่วนรายใหญ่ จะให้ฝากงานผ่านเลขาได้ยังไง”

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง”

“ถ้าเธอไม่ไว้ใจฉันก็จะไปคุยกับแม่ บอกให้แม่เปลี่ยนเอาไอ้ลีโอมาทำงานนี้แทน”

“จะเปลี่ยนให้พี่ลีโอมาทำได้ยังไงล่ะคะ ภรรยาของพี่ลีโอเพิ่งจะคลอดลูก”

พี่เลย์พ่นลมหายใจออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนที่เขาจะขับรถออกจากหน้ามหาวิทยาลัย

“ไอริสไม่ไปก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะเกะกะงานของพี่เลย์เปล่าๆ” ฉันบอกในเชิงน้อยใจ ในเมื่อเขาไม่อยากให้ฉันไปแต่แรก ฉันไม่ไปก็ได้

“ทำไมต้องประชด!!”

“ไอริสไม่ได้ประชด ก็แค่บอกว่าไม่ไปแล้วไงคะ”

บรรยากาศภายในรถเงียบสนิทอีกครั้ง พี่เลย์เหยียบคันเร่งรถให้เร็วกว่าเดิม โดยที่ฉันไม่ได้พูดขัดอะไร หากว่าอยากขับเร็วก็ปล่อยให้เขาขับไป

“เธอโทรมาหาพี่เลย์หลายสายแล้วนะคะ พี่เลย์จะไม่รับสักหน่อยหรือไง” สิ้นสุดคำพูดของฉันพี่เลย์ก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดรับสาย

( ตอนนี้ผมขับรถอยู่ เดี๋ยวถึงที่คอนโดจะโทรกลับนะครับ )

ฉันพยายามคิดว่านี่คือคำพูดของคนที่ทำงานร่วมกันเขาคุยกัน

#คอนโดของพี่เลย์

แทนที่พี่เลย์จะไปส่งฉันที่บ้าน แต่เขากลับพาฉันมาที่คอนโด พอเดินเข้ามาในห้องพี่เลย์ก็ถอดเสื้อเชิ้ตออกแล้วเหวี่ยงมันอัดกระแทกกับโซฟาอย่างแรง

“หงุดหงิดไอริสอย่างนั้นเหรอคะ” คงไม่มีสิ่งไหนที่ทำให้พี่เลย์หงุดหงิดได้มากเท่าที่เราทะเลาะกันในรถเมื่อกี้ เขาถึงได้ทำท่าทางแบบนี้ใส่ฉัน

“เลิกถามอะไรงี่เง่าแบบนี้สักทีไอริส”

“แค่ถามมันงี่เง่ามากเลยเหรอคะ เดี๋ยวนี้พี่เลย์เป็นอะไร”

“บอกไปแล้วไงว่าเหนื่อยงาน” พี่เลย์เอามือทั้งสองข้างขึ้นมาเท้าเอว “เธอถามเรื่องนี้กี่ครั้งแล้ว ฉันก็ตอบทุกครั้งว่ามันไม่มีอะไร”

“……”

“ต้องตอบแบบไหนวะเธอถึงจะพอใจ ฮะ!!” พี่เลย์ตวาดใส่หน้าฉันเสียงดังลั่นห้อง

“…ก็ตอบความจริงไงคะ”

คำพูดของฉันทำให้พี่เลย์เงียบไปสักพัก เราทั้งคู่ต่างคนต่างเงียบใส่กัน นี่เรากำลังทะเลาะกันทั้งๆ ที่เมื่อวานเรายังคุยกันดีๆ อยู่เลยนะ

“พักนี้เป็นอะไร ทำไมเอาแต่ระแวง ไม่เชื่อใจฉันมากขนาดนั้น ?”

“แล้วพี่เลย์ทำให้ไอริสเชื่อใจมากขนาดไหนล่ะคะ”

“แล้วที่ผ่านมาฉันนอกใจเธอหรือไง!!”

“ที่ผ่านมาไอริสเชื่อพี่เลย์ตลอด แต่ตอนนี้ เวลานี้ พี่เลย์ทำให้ไอริสระแวง”

“ฉันก็อยู่ของฉันเฉยๆ ไปทำงาน ไปรับเธอ แบบไหนที่ทำให้ระแวงอีกวะ”

“ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ เหรอคะ” ฉันจ้องลึกเข้าไปในแววตาคู่นั้นของพี่เลย์ แต่เขากลับเบือนหน้าหนี

“….เมื่อก่อนพี่เลย์ไม่ได้เป็นแบบนี้” ฉันข่มเสียงสั่นเครือของตัวเองเอาไว้ พยายามบอกกับตัวเองว่าห้ามร้องไห้ออกมาเด็ดขาด

พี่เลย์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ และเขาเลือกที่จะเดินหนีฉันเข้าไปในห้องนอน ทำไมล่ะ ทำไมถึงเลือกที่จะเดินหนี พาฉันมาที่ห้องไม่ใช่เพราะมาเคลียร์หรอกเหรอ

ฉันตัดสินใจไม่ตามพี่เลย์ไป และเลือกที่จะนั่งลงบนโซฟา

ผ่านไปราวๆ หนึ่งชั่วโมงได้ที่ฉันนั่งรอพี่เลย์ เขาก็เดินออกมาจากห้องด้วยชุดที่เหมือนจะไปไหนสักที่ แต่วตัวแบบนี้คงไม่ได้แต่งอยู่ห้องแน่ๆ

“ลุกขึ้นฉันจะไปส่ง”