ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 67

เฮียลูบหัวของฉันเบาๆ แล้วกำชับกอด มันยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักขึ้น

“พอแล้วนะ ไม่ต้องร้องไห้เพราะมันอีก”

“อึก หนูจะตัดเขาออกไปจากใจได้ยังไงเฮีย” มันเป็นคำถามที่ฟังดูโง่มากเลยใช่ไหม เพราะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำยังไง

“เฮียรู้ว่ามันยาก แต่เฮียมั่นใจว่าน้องสาวเฮียทำได้” พูดจบเฮียก็ดันกอดออก แล้วเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน

“แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าพร้อมจะไปอังกฤษกับเฮีย”

“ค่ะ หนูแน่ใจแล้ว”

“หวังว่าพรุ่งนี้เธอจะไม่เปลี่ยนใจ”

“…พะ พรุ่งนี้หนูขอไปเก็บเสื้อผ้าที่ห้องพี่เลย์ก่อนได้ไหม”

“เดี๋ยวเฮียให้ไอ้โจ้ไปเก็บให้”

“แต่….”

“ถ้าคิดจะตัดมันออกไป สิ่งแรกที่ควรทำคืออย่าไปเจอหน้ามันอีก” เฮียบอกฉันเสียงดุ

“ก็ได้ค่ะ ไอริสจะทำตามที่เฮียบอก”

“ขึ้นห้องไปเก็บของเถอะ พรุ่งนี้เฮียจะพาไปอังกฤษตอนเช้า”

“คุณพ่อรู้หรือเปล่าคะว่าเราจะไปหา”

“รู้”

“ละ แล้วรู้หรือเปล่าคะว่าไอริสกับพี่เลย์….”

“รู้” เฮียตอบอย่างรู้ทันว่าฉันจะถามอะไร

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก็ดีแล้วแหละที่คุณพ่อรู้ฉันจะได้ไม่ต้องอธิบายอะไรอีก และพ่อคงจะไม่ถามอะไรกับฉัน เพราะไม่ได้อยากให้งานหมั้นของฉันกับพี่เลย์เกิดขึ้นตั้งแต่แรก

ฉันแยกตัวกับเฮียขึ้นมาบนห้องเพื่อมาเก็บของ จริงๆ ก็เอาไปไม่เยอะหรอก เสื้อผ้าค่อยไปหาซื้อเอาใหม่ที่นู่นก็ได้ พวกของใช้ก็เหมือนกัน

หลังจากเก็บของเสร็จฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเข้าไปในแชตข้อความที่เคยคุยกับพี่เลย์ ก่อนจะเลื่อนอ่านข้อความเก่าๆ ที่เราเคยคุยกันทั้งน้ำตา

ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นลืมความสัมพันธ์ของเราได้ยังไง ไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งได้มากแค่ไหน เพราะในตอนนี้ฉันอ่อนแอมากจริงๆ

มันแย่ไปหมดเลยความรู้สึกของฉันในตอนนี้ ฉันรักพี่เลย์ แต่ไม่สามารถทำให้ความรักของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เพราะในตอนนี้พี่เลย์ไม่ได้ต้องการความรักจากฉันอีกแล้ว…

‘พรุ่งนี้ไอริสจะไปอังกฤษแล้วนะคะ….’

ฉันกดพิมพ์ข้อความทั้งน้ำตา แต่นิ้วที่มันสั่นเทาไม่ยอมกดส่งเพราะความลังเล คิดว่าพี่เลย์คงจะบล็อกฉันไปแล้วก็ได้

ฉันตัดสินใจลบข้อความที่พิมพ์ทิ้งจากนั้นก็กดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ

ฉันพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าให้ตัวเองหยุดอ่อนแอ หยุดร้องไห้ แต่เมื่อคิดถึงสายตาของพี่เลย์ในวันนี้ สายตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึกคู่นั้น มันก็ยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวด

“พอได้แล้ว หยุดร้องไห้สักที อึก~”

ฉันก้มหน้าลงปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา แล้วอาบน้ำต่อ

ไปอังกฤษครั้งนี้ฉันจะลืม ต้องลืมให้ได้ความเจ็บในวันนี้ ฉันต้องลืมมันไปให้หมด

#ช่วงเช้าของวันใหม่

ฉันพยายามทำตัวเองให้สดใสทั้งที่ในใจมันยังเจ็บปวด แต่ไม่อยากให้เฮียต้องมาเห็นว่าฉันเอาแต่ร้องไห้ ฉันจึงต้องเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้

“ต้องอยู่ที่อังกฤษจนกว่ามหาวิทยาลัยจะเปิดเทอม รู้ใช่ไหม” เฮียถาม

“…ค่ะ”

อีกประมาณสี่เดือนมหาวิทยาลัยเปิดเทอม หวังว่าถึงวันนั้นฉันจะเป็นคนใหม่

เฮียเช่าเครื่องบินแบบเหมาลำเพื่อบินไปอังกฤษ เพราะฉะนั้นบนเที่ยวบินนี้จะมีแค่ฉันกับเฮียและลูกน้องของเฮียอีกห้าคนรวมทั้งพี่โจ้ด้วย

“เป็นเพราะเฮีย ถ้าเฮียไม่บังคับเธอให้หมั้นกับไอเลย์ตั้งแต่แรก เธอก็คงไม่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้”

“เฮีย” ฉันเอื้อมมือมาจับมือของเฮีย “ที่เฮียทำเพราะช่วยหนูนะคะ”

“เพราะเฮียเป็นคนเริ่ม…”

“อย่าโทษตัวเองเลยเฮีย หนูเองก็ผิด ผิดที่ใจง่ายไปรักเขาแบบนั้น”

“เฮียไม่คิดว่าไอ้เลย์มันจะกล้าทำถึงขนาดนั้น มันไม่ไว้หน้ากันเลย!!” เฮียพูดอย่างแค้นเคืองกับสิ่งที่พี่เลย์ทำลงไป

ฉันก้มหน้าลง ทั้งที่พยายามเข้มแข็งมาได้ตั้งหลายชั่วโมง แต่ตอนนี้กลับจะมาอ่อนแออีกแล้วหรือไง

“…ไม่ต้องพูดถึงเขาแล้วเฮีย”

เฮียพยักหน้า แล้วยกมือขึ้นมาลูบหัวฉัน

ฉันพยายามบอกกับตัวเองว่าจะไม่เอาแต่จมปักกับความเสียใจ ถึงแม้วันนี้ฉันจะยังไม่สามารถทำใจได้ แต่ก็ใช่ว่าฉันจะต้องร้องไห้และคิดถึงพี่เลย์ไปตลอด

ใช้เวลาเดินทางข้ามวันข้ามคืน ฉันใช้เวลาส่วนมากไปกับการนอน เพราะหากว่าตื่นมาแล้วจะคิดอะไรฟุ้งซ่าน สิ่งเดียวที่จะทำให้ฉันหยุดความคิดฟุ้งซ่านได้ก็คือการพยายามบังคับตัวเองให้หลับ

#กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ